Międzynarodowe Siły Wsparcia Bezpieczeństwa
Z Wikipedii, wolnej encyclopedia
Międzynarodowa Siła Wsparcia Bezpieczeństwa, ISAF (ang. International Security Assistance Force) – wojska operacyjne wystawione głównie przez siły zbrojne państw członkowskich NATO, zajmujące się utrzymaniem pokoju w Afganistanie. Utworzone na mocy Porozumienia z Bonn zawartego 5 grudnia 2001[1][2] i usankcjonowane prawnie na mocy rezolucji nr 1386 Rady Bezpieczeństwa ONZ z 20 grudnia 2001. 11 sierpnia 2003 siły ISAF przeszły pod kierownictwo NATO[2], co zostało usankcjonowane kolejną rezolucją ONZ nr 1510 z 13 października 2003[3][4].
NATO | |
Logo ISAF, słowa w języku perskim کمک و همکاری (Komak wa Hamkari) znaczy „Pomoc i współpraca” | |
Historia | |
Państwa wystawiające | |
---|---|
Państwa mandatowe | |
Decyzja o użyciu |
5 grudnia 2001 |
Rozpoczęcie misji |
20 grudnia 2001 |
Zakończenie misji |
28 grudnia 2014 |
Konflikt zbrojny | |
Wojna w Afganistanie | |
Organizacja | |
Typ |
wojska porządkowe, |
Podporządkowanie |
ISAF Headquarters |
Skład | |
Dyslokacja |
Aż 12 rezolucji Rady Bezpieczeństwa ONZ w sposób bezpośredni odnosi się do Międzynarodowej Siły Wsparcia Bezpieczeństwa oraz sankcjonuje jej działalność[2]: 1386, 1413, 1444, 1510[5], 1563, 1623, 1707, 1776, 1833, 1817, 1890 oraz 1917.
Początkowo podstawowym zadaniem ISAF było odbicie Kabulu oraz pobliskiej bazy lotniczej w Bagram z rąk talibów oraz nieformalnych grup zbrojnych, w celu zapewnienia bezpiecznego działania administracji przejściowej pod wodzą Hamida Karzaja.
Faktyczna działalność ISAF w dużej mierze ograniczona jest do obszaru stolicy kraju, Kabulu. Odpowiedzialność za bezpieczeństwo na terenie całego kraju miała być przekazana Afgańskiej Armii Narodowej. 13 października 2003 Rada Północnoatlantycka podjęła jednogłośnie decyzję o rozszerzeniu misji. Sprzeciwił się temu premier Kanady Jean Chrétien, który oświadczył, iż wojska kanadyjskie, stanowiące niemal połowę ISAF, nie będą uczestniczyły w operacji poza Kabulem.
24 października 2003 Bundestag podjął decyzję o wysłaniu niemieckich wojsk w rejon prowincji Kunduz. Grupa 230 żołnierzy stanowi pierwsze wojska NATO działające poza Kabulem.
Według stanu na lipiec 2009 roku ISAF liczyły ok. 64,5 tys. żołnierzy z 42 krajów, m.in. z Kanady (ok. 2800), Stanów Zjednoczonych (ok. 29950), Wielkiej Brytanii (ok. 9000), Francji (ok. 3160), Niemiec (ok. 4050), Holandii (ok. 1770), Belgii (ok. 510), Hiszpanii (ok. 780), Polski (ok. 2630), Włoch (ok. 2795), Rumunii (ok. 1025) i innych członków Unii Europejskiej i NATO, a także Australii (ok. 1090), Nowej Zelandii (ok. 160), Azerbejdżanu (ok. 90), Turcji (ok. 730) i Singapuru (ok. 8). Intensywność udziału bardzo się różniła. Stany Zjednoczone, Wielka Brytania i Kanada ponosiły w tej strukturze największe straty spośród wszystkich członków. Symboliczną obecność posiadali żołnierze z Austrii, Bośni, Gruzji, Islandii, Irlandii, Jordanii, Luksemburga i Singapuru. Ich liczba nie przekraczała 10. Holandia pod koniec 2007 roku postanowiła opuścić Afganistan w 2010 roku[6]. Kanada, która straciła ponad 100 żołnierzy, zdecydowała w 2009 roku na wycofanie się z walk w 2011 roku. Premier Kanady Stephen Harper powiedział, że dekada wojny to za dużo. Jednak Ottawa nie wyklucza obecności w Afganistanie w innym charakterze (prace nad odbudową, szkolenie sił afgańskich)[7][8].