Sformowany został w 1960 w miejsce 16 Batalionu Radiopelengacyjnego (JW 4420)[3][4], który powstał w 1951 na podstawie rozkazu MON nr 672 z 18.07.1951 r., z miejscem formowania Beniaminów[5], następnie Białobrzegi[6], z dowódcą por. Zbigniew Mróz. Następnie jako 16 batalion rozpoznania radiowego od 1957 stacjonował w Wałczu, gdzie w 1960 został przeformowany w 2 Ośrodek Radioelektroniczny. W 1964 2 Ośrodek Radioelektroniczny (JW 4420) został przemieszczony z Wałcza i rozpoczął stacjonowanie w Przasnyszu w kompleksie koszarowym o zabudowie z czasów cesarskich[uwaga 3][uwaga 4][uwaga 5], który w kolejnych latach był modernizowany[uwaga 6].
W dniu 28 sierpnia 1966 odbyła się pierwsza uroczystość wręczenia JW 4420 sztandaru wojskowego, ufundowanego przez społeczeństwo Przasnysza. Aktu wręczenia sztandaru dokonał Szef Zarządu II Sztabu Generalnego WP gen. bryg. Włodzimierz Oliwa[7]. Jednocześnie Minister Obrony Narodowej nadał 2 Ośrodkowi Radioelektronicznemu imię kanoniera Michała Okurzałego[8]. Nazwa ta obowiązywała do początku lat 90 XX w.
W 1996 2 Pułk Rozpoznania Radioelektronicznego został przekształcony w 2 Pułk Radioelektroniczny, który funkcjonował do końca 2002. 17 sierpnia 1996, w 45 rocznicę istnienia jednostki, wiceminister ON Andrzej Karkoszka wręczył sztandar nowego typu ufundowany przez społeczeństwo ziemi przasnyskiej[11].
2 Ośrodek Radioelektroniczny
1 stycznia 2003 na mocy decyzji nr Pf-93/ Org/P5 Ministra Obrony Narodowej z dnia 4 października 2002 r. na bazie 2 Pułku Radioelektronicznego oraz 20 Przasnyskiego Ośrodka Szkolenia Specjalistów Radioelektroniki rozpoczął funkcjonowanie 2 Ośrodek Radioelektroniczny[12]. 25 kwietnia 2003 jednostka otrzymała Sztandar ufundowany przez społeczeństwo Ziemi Przasnyskiej, dzień ten został ustanowiony jej świętem[12]. W dniu 1 czerwca 2005 2 Ośrodek Radioelektroniczny został przekazany w podporządkowanie Dowództwu Wojsk Lądowych[12]. W 2010 2 Przasnyski Ośrodek Radioelektroniczny wystawił pododdział prowadzący SIGINT na rzecz PKW w Afganistanie[12]. 15 grudnia2011 jednostce podporządkowano 8 Grudziądzki Batalion Walki Radioelektronicznej (dotychczas podporządkowany Dowództwu Wojsk Lądowych)[12]. W wyniku reformy struktur dowodzenia od 1 stycznia2014 jednostka podlega Dowództwu Generalnemu Rodzajów Sił Zbrojnych[12].
Budowa koszar w Przasnyszu przypadła na okres intensywnego rozwoju infrastruktury militarnej na terenie Kraju Nadwiślańskiego. Powstanie nowej, przestrzennej bazy koszarowej umożliwiało koncentrację wojsk oraz szybkie przeprowadzenie mobilizacji. W latach 90 XIX wieku z rozkazu warszawskiego generała gubernatora Iosifa Hurki na terenie Warszawskiego Okręgu wojskowego zawiązało się kilka nowych komisji ds. budowy koszar. Były to komisje w Zambrowie, Jabłonnie, Różanie, Pułtusku, Ostrowi, czy wreszcie w Przasnyszu. W październiku 1892 z Warszawy do Przasnysza przeniesiono 30 Połtawski Pułk Piechoty. Pułk wchodził w skład 8 Dywizji Piechoty. Sztab pułku i dwa bataliony zajęły tzw. koszary miejskie w budynkach przygotowanych przez władze Przasnysza. Jeden batalion został zakwaterowany w prywatnych kwaterach. W 1897 dwie kompanie pułku połtawskiego w oczekiwaniu na ukończenie budowy koszar zostały zakwaterowane w Ciechanowie, inne dwie ulokowano czasowo w Makowie.
Etapy rozbudowy koszar – Powstała Przasnyska Komisja ds. budowy koszar pod budowę stałego garnizonu wytyczyła teren o powierzchni 90 mórg 122 prętów kwadratowych. Obszar ten przylegał do traktu makowskiego. Zasadniczy okres budowy koszar w Przasnyszu przypada na lata 1897–1903. Budynki po wybudowaniu były zasiedlane. W 1899 zakończono budowę pierwszego dwupiętrowego koszarowca przeznaczonego dla czterech kompanii. Był to obiekt typu batalionowego. Na każdym piętrze przez środek biegł długi korytarz łączący ogromne, niepodzielone ścianami sale żołnierskie. Ich stropy podpierały arkadowe filary. Pomieszczenia na piętrze, jak i stołówkę na parterze ogrzewano piecami węglowymi systemu Wojnickiego. W 1899 roku do użytku oddano obiekty gospodarcze: magazyny, warsztaty oraz piekarnię (z piecami Wasmunda). Rok później kolejne budynki zajęły dowództwo pułku, kompania szkolna i kompania rzemieślników oraz orkiestry. W 1901 zbudowano następny dwupiętrowy budynek typu batalionowego, który zasiedlony został kolejnymi kompanii połtawskiego pułku. W 1903 garnizon Przasnysz składał się z czterech dwupiętrowych budynków typu batalionowego oraz z domów mieszkalnych dla kadry oficerskiej. Ostatecznie wybudowano około 30 budynków (licząc wraz z komórkami), z czego osiem obiektów jednopiętrowych i cztery dwupiętrowe. Przyjmowało się, że garnizon był przeznaczony dla jednego pułku, dlatego nie zaliczano go do dużych.
W 1901 r. na terenie koszar wybudowano szpital pułkowy na 84 łóżka. Zajmował jednopiętrowy budynek, położony tuż przy trakcie makowskim (budynek nr 5). Na parterze szpitala mieściła się izba przyjęć, łaźnia dla nowo przybyłych pacjentów, kuchnia ze stołówką, apteka, sale dla lżej chorych, a także mieszkania lekarza, felczera i dozorcy. Natomiast na pierwszym piętrze znajdowały się sale chorych mieszczące od 4 do 10 osób, łazienki oraz sala operacyjna. Łaźnię i pralnię umieszczono w oddzielnym budynku. W 1902 roku w szpitalu został utworzony oddział zakaźny.
W przeciągu minionych ponad 110 lat koszary garnizonu Przasnysz zmieniały swoją infrastrukturę w zależności od stacjonujących tutaj jednostek oraz historycznych okoliczności. Działania wojenne powodowały zniszczenia i wymuszało to dla kolejnych stacjonujących jednostek przeprowadzanie remontów. Budowano także nowe budynki. W latach 50/60 wybudowano budynki dwupiętrowe: 26, 27, 28, 41, 42. Cesarskie koszarowce modernizowano, które w latach 60 XX w. zostały otynkowane i cechy charakterystyczne elewacji zostały częściowo zatarte. W związku z tym zabiegiem utracono inskrypcje wyryte na murach przez wartowników z różnych epok. Był to element obyczajowości żołnierskiej, która znalazła się w sferze zainteresowań socjologów i historyków. Wiele budynków gospodarczych w latach 80/90 XX w. zostało rozebranych (komórki przed blokami cesarskimi nr 1,2,3).
Rozkaz Nr Pf 32/MON Ministra Obrony Narodowej z dnia 2 sierpnia 1966 r. w sprawie nadania imienia i ustanowienia dorocznego święta 2 Ośrodka Rozpoznania Radioelektronicznego (Dziennik Rozkazów Tajnych MON Nr 8, poz. 38).
SławomirCenckiewicz(red.):Długie ramię Moskwy, Wywiad wojskowy Polski Ludowej 1943 – 1991 (wprowadzenie do syntezy).Poznań:Zysk i S-ka, s.171,2011. ISBN978-83-7506-875-7. Brak numerów stron w książce
ZdzisławSawicki,AdamWielechowski:Odznaki Wojska Polskiego 1989-2002. Katalog Zbioru Falerystycznego, tom I.Warszawa:Agencja Wydawnicza CB Andrzej Zasieczny s. 83,2003. ISBN83-7339-012-X. Brak numerów stron w książce
ZdzisławSawicki,AdamWielechowski:Odznaki Wojska Polskiego 1989-2002. Katalog Zbioru Falerystycznego, tom I.Warszawa:Agencja Wydawnicza CB Andrzej Zasieczny s. 294,2003. ISBN83-7339-012-X. Brak numerów stron w książce
TomaszLeszkowicz:Spadkobiercy Mieszka, Kościuszki i Świerczewskiego. Ludowe Wojsko Polskie jako instytucja polityki pamięci historycznej.Warszawa:Wydawnictwo Instytut Pamięci Narodowej,2022. ISBN978-83-8229-588-7.
JarosławChorzępa:Tradycje Niepodległościowe na Północnym Mazowszu w XIX i XX WIEKU.Przasnysz:TPZP,2003,s.9. ISBN83-917719-1-2.
ZdzisławZ.SawickiZdzisławZ., Odznaki Wojska Polskiego 1989-2002. Katalog Zbioru Falerystycznego, tom I, AdamA.Wielechowski, Warszawa: Agencja Wydawnicza CB Andrzej Zasieczny, 2002, ISBN83-7339-012-X, OCLC225093003. Brak numerów stron w książce
Sawicki Zdzisław, Wielechowski Adam, Odznaki Wojska Polskiego 1943–2004. Katalog Zbioru Falerystycznego, tom IV, Warszawa 2005, ISBN83-88329-95-2.