Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Zarząd II Sztabu Generalnego WP – instytucja wywiadu wojskowego w latach 1951–1990, działająca w ramach struktury Sztabu Generalnego WP. Na mocy ustawy o Instytucie Pamięci Narodowej z 18 grudnia 1998 roku – Komisji Ścigania Zbrodni przeciwko Narodowi Polskiemu (art. 5 ust. 1 pkt 10) Zarząd II Sztabu Generalnego WP jest uznawany za organ bezpieczeństwa państwa[1].
| Historia | |
| Państwo | |
|---|---|
| Sformowanie |
1951 |
| Rozformowanie |
1990 |
| Tradycje | |
| Rodowód | |
| Dowódcy | |
| Pierwszy |
płk Igor Suchacki |
| Ostatni |
płk Roman Misztal |
| Organizacja | |
| Numer | |
| Dyslokacja | |
15 listopada 1951 rozkazem organizacyjnym numer 0088 Ministra Obrony Narodowej, marszałka Polski Konstantego Rokossowskiego, Oddział II Sztabu Generalnego przekształcono w Zarząd II Sztabu Generalnego Wojska Polskiego, a podstawowe wydziały podniesiono do rangi oddziałów. W chwili reorganizacji kadra liczyła 254 oficerów i 105 pracowników kadrowych. Zakres terytorialny rozpoznania wywiadowczego, obejmującego do tej pory podstawowe kraje ustroju kapitalistycznego, m.in. Stany Zjednoczone, Wielką Brytanię, Republikę Federalną Niemiec, Francję, Holandię, Belgię, oraz Szwajcarię i Austrię, rozszerzono na Norwegię, Hiszpanię, Portugalię, Grecję, Turcję i Izrael.
W 1957 Wydział Ogólny zmienił nazwę na Wydział Ogólnoorganizacyjny, Wydział Gospodarczy przekształcono w Administracyjno-Gospodarczy, a 16 Batalion Rozpoznania Radiopelengacyjnego przemianowano na 16 Batalion Rozpoznania Radiowego.
29 sierpnia 1957 Kursy Specjalne Zarządu II w Śródborowie zostały przeniesione do Warszawy.
28 lutego 1959 utworzono Wydział Operacyjno-Szkoleniowy i podporządkowano mu stacjonującą w Warszawie Jednostkę Wojskową 2000 wraz z Grupą Rezerwową Jednostki Wojskowej 2000.
23 stycznia 1960 dotychczasowe Kursy Specjalne Zarządu II w Warszawie przemianowano na Ośrodek Szkolenia Zarządu II.
5 grudnia 1961 rozformowano Grupę Rezerwową Jednostki Wojskowej 2000.
W związku ze zmianą ustroju politycznego w Polsce na przełomie lat 80 XX w. i 90 XX w. w polskich służbach specjalnych, cywilnych i wojskowych, zaszły generalne zmiany. 27 sierpnia 1990 Zarząd II Sztabu Generalnego WP został połączony z Wojskową Służbą Wewnętrzną w Zarząd II Wywiadu i Kontrwywiadu. Następnie 22 sierpnia 1991 został zastąpiony przez Wojskowe Służby Informacyjne (struktura ds. wywiadu zagranicznego Zarządu II SG WP stała się Zarządem Wywiadu WSI). Pierwszym szefem WSI został gen. Stanisław Żak. Nowy Zarząd II SG WP wypełnia od tego czasu zadania związane z rozpoznaniem.
Struktura Zarządu II Sztabu Generalnego WP często się zmieniała. Było to m.in. rezultatem wielu ucieczek oficerów wywiadu wojskowego za granicę[2].
W grudniu 1955 struktura Zarządu II przedstawiała się następująco:
Struktura w latach sześćdziesiątych XX w.[2]
Struktura w latach siedemdziesiątych XX w.[2]
Struktura w latach osiemdziesiątych XX w.[3]
W latach 1952–1959 przy Zarządzie I (Operacyjnym), a w latach 1959–1961 przy Zarządzie II Sztabu Generalnego Wojska Polskiego działała Jednostka Wojskowa 2000, powołana rozkazem organizacyjnym Ministra Obrony Narodowej Marsz. Polski K. Rokossowskiego numer 0047 z 2 czerwca 1952. Jej zadaniem było przygotowanie pracowników służby dyplomatycznej i wojska do zadań w przyszłej misji obserwacyjnej w Korei, później w Wietnamie. Personel jednostki liczył 120 osób, z czego 40 to oficerowie Zarz. II, natomiast pozostali pochodzili z MSZ, MSW i Wojskowej Służby Wewnętrznej.
„Kursy Specjalne” Oddziału II (od 15 listopada 1951 roku Zarządu II) Sztabu Generalnego Wojska Polskiego utworzono na podstawie rozkazu organizacyjnego numer 00106 Ministra Obrony Narodowej z 8 września 1950. Początkowo funkcjonowały w Warszawie, następnie w Śródborowie. 29 sierpnia 1957 z powrotem przeniesiono je do Warszawy.
Jedną z osób pełniących służbę w JW 2000 był Julian Konty[4], ojciec Jolanty Kwaśniewskiej, żony Aleksandra Kwaśniewskiego.
Byli nimi m.in.:
W wywiadzie wojskowym, podobnie jak w analogicznych służbach cywilnych, działali na zlecenie ZSRR „doradcy”. Do końca lat 40 XX w. w jednolitych strukturach wywiadu Departamentu VII/Oddziału II pracowało trzech radzieckich doradców. Jednak już w grudniu 1949 Prezydent RP Bolesław Bierut wystąpił z prośbą do Józefa Stalina o wyznaczenie dalszych czterech. Od marca 1950 dwóch z nich pełniło de facto funkcję zastępców Szefa Oddz. II SG WP. Byli wśród nich m.in. gen.bryg. Konstantin Kasznikow (przyszły Szef Oddziału II) oraz płk Andrzej Biełajew. Po ponownym wyodrębnieniu wywiadu wojskowego od cywilnego zatrudniono kolejnych piętnastu oficerów radzieckiego wywiadu wojskowego – GRU. Stali oni na kierowniczych stanowiskach Oddziału (następnie Zarządu II) aż do 1955. 14 listopada 1950 obowiązki Szefa Oddziału II ponownie objął Rosjanin – gen. bryg. Konstantin Kasznikow.
Do końca 1955 zwolniono większość Rosjan z wysokich stanowisk w Zarządzie II, trzech zachowało jeszcze status doradców do grudnia 1956. Od tego momentu kierownicze stanowiska w Zarządzie ponownie zajmowali oficerowie polscy. Radziecką obecność ograniczono do jednego oficera łącznikowego radzieckiego wywiadu wojskowego GRU w Ambasadzie ZSRR w Warszawie oraz przejściowo, do końca 1957, jednego na etacie Zarządu II. Od maja 1955 stanowiska doradców w Zarządzie II pełnili płk Sebastian Poljaszenko, płk Wasyl Konstantinow i płk Grzegorz Gołowoczenko.
Od 1956 funkcję oficera łącznikowego GRU przy Ambasadzie ZSRR sprawował wcześniejszy doradca szefa Oddziału II Sztabu Głównego Marynarki Wojennej komandor Igor Amosow.
Do końca grudnia 1957 na etacie polskiego wywiadu wojskowego pozostawał płk Lew Siergiejew – ostatni oficer radziecki.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.