From Wikipedia, the free encyclopedia
Die musiekteater kan beskou word as 'n afdeling van teater wat liedjies, dialoog, optrede en dans kombineer in een uitvoering. Die storie en emosionele inhoud van die musiekteater – humor, patos, liefde, woede – word by wyse van woorde, musiek, beweging en die tegniese aspekte van vermaak as 'n geïntegreerde geheel gekommunikeer. Alhoewel musiekteater oorvleuel met ander teatervorms soos opera en dans, kan dit onderskei word deurdat musiek die toonaangewende rol speel teenoor die bykomende elemente. Sedert die vroeë 20ste eeu, is musiekteateruitvoerings eenvoudig musiekblyspele genoem.
Alhoewel musiek deel vorm van dramatiese aanbiedings sedert die antieke tye, het die moderne Westerse musiekteater eers in die 19de eeu na vore gekom, met baie strukturele elemente soos in die werke van Gilbert en Sullivan in Brittanje en dié van Harrigan en Hart in Amerika. Dit is gevolg deur die talle Edwardiaanse musiekkomedies en die musiekteaterstukke van Amerikaanse skeppers soos George M. Cohan aan die begin van die 20ste eeu. Die Princess Teater-musiekblyspele (1915-1918) en ander vertonings soos Of Thee I Sing (1931) was ver voor hul tydgenote wat vermaak aanbetref en dit het gelei tot baanbrekerswerke soos Show Boat (1927) en Oklahoma! (1943). Sommige van die mees bekende musiekblyspele deur die dekades wat gevolg het, sluit in West Side Story (1957), The Fantasticks (1960), Hair (1967), A Chorus Line (1975), Les Misérables (1985), The Phantom of the Opera (1986), Rent (1996), The Producers (2001), Wicked (2003) en Hamilton (2015).
Musiekblyspele word regoor die wêreld uitgevoer. Dit kan aangebied word in die groot teaters, soos Broadway in New York City of West End in Londen, waar 'n ruim begroting al die uitgawes kan dek. Alternatiewelik kan musiekblyspele ook opgevoer word in kleiner plekke, soos streeksteaters, of gemeenskapsteaters of produksies wat van plek tot plek toer. Musiekblyspele word dikwels aangebied deur amateurgroepe en skoolgroepe in kerke, skole en ander plekke.
Sedert die 20ste eeu word die "boekmusiekblyspel" gedefinieer as 'n musiekspel waar liedere en danse ten volle geïntegreer is in 'n goeie storie met ernstige dramatiese doelwitte wat in staat is om ware emosies op te roep, eerder as net lag.[2][3] Die drie belangrikste komponente van 'n boekmusiekblyspel is die musiek, lirieke en storie. Die boek of teks van 'n musiekblyspel verwys na die storie, die ontwikkeling van karakters en dramatiese struktuur, insluitend die gesproke dialoog en verhoogaanwysings, maar dit kan ook verwys na die dialoog en die lirieke saam, wat soms na verwys word as die libretto (Italiaans vir "klein boek"). Die musiek en lirieke vorm saam die aanslag van 'n musiekblyspel en sluit liedjies, toevallige musiek en musiektonele in, die opeenvolging van musiektonele gekombineer gewoonlik met dialoog. Die interpretasie van 'n musiekblyspel berus by die kreatiewe span, die direkteur, die musiekdirekteur, gewoonlik 'n choreograaf en soms 'n orkesmeester. 'n Musiekblyspel produksie word ook gekenmerk aan die kreatiewe tegniese aspekte soos die stel ontwerp, kostuums, die verhoogtoerusting (props), beligting en klank.
Die kreatiewe span, ontwerpe en interpretasies oor die algemeen neig gewoonlik weg van die oorspronklike produksie om aan te pas by 'n unieke gehoor en samevatting. Sommige elemente van die produksie kan egter behou word van die oorspronklike produksie, byvoorbeeld, Bob Fosse se choreografie in Chicago.
Daar is geen vaste lengte vir 'n musiekblyspel nie. Dit kan wissel van 'n kort eentoneelvertoning tot verskeie tonele wat etlike ure duur. Meeste musiekblyspele se vertonings is 'n gemiddeld van drie-uurlange vermaak, met 'n kort pouse tussenin. Die eerste toneel stel gewoonlik al die karakters bekend, asook meeste van die musiek en dit eindig gewoonlik met 'n dramatiese komplot in die dialoog. Die tweede toneel stel 'n paar nuwe liedjies bekend en van die onopgeloste konflik van die eerste toneel word hanteer. 'n Boekmusiekblyspel word gewoonlik rondom ses hooftemas gebou, wat later in die vertoning na die oppervlak syfer. Gesproke dialoog word oor die algemeen afgewissel tussen musiekitems, hoewel 'n sangdialoog ook gebruik kan word, veral in musiekblyspele soos Jesus Christ Superstar, Falsettos, Les Misérables, Evita en Hamilton. Verskeie korter musiekblyspele is die afgelope dekades op Broadway en in die West End as een toneel aangebied.
Oomblikke van die grootste dramatiese intensiteit in 'n boekmusiekblyspel word dikwels uitgevoer in die liedjie. Spreekwoordelik, "wanneer die emosie te sterk word vir spraak, word daar gesing; wanneer dit te sterk raak vir die lied, word daar gedans."[4] In 'n boekmusiekblyspel, word die lied geskryf volgens die karakter en die omliggende situasie van die storie; alhoewel daar al kere in die geskiedenis was waar musiekblyspele se intergrasie tussen musiek en storie vaag was.
The New York Times se kritikus Ben Brantley beskryf die ideale lied in die teater wanneer hy die 2008-herlewing van Gypsy se resensie skryf: "Daar is geen skeiding tussen die lied en karakter nie, wat gewoonlik gebeur in daardie seldsame oomblikke wanneer musiekblyspele 'n opwaartse toneel bereik om die hele prentjie te onthul."[5] Tipies word baie minder woorde gesing in 'n vyfminute-liedjie as wat daar gepraat word in 'n vyfminute-dialoogstuk. Daar is dus minder tyd om drama te ontwikkel in 'n musiekblyspel as in 'n reguit spel van ekwivalente lengte, aangesien 'n musiekblyspel gewoonlik meer tyd bestee aan musiek as aan die dialoog. Binne die saamgeperste aard van 'n musiekblyspel, moet die skrywers die karakters asook die storie ontwikkel.
Die materiaal wat aangebied word in 'n musiekblyspel kan oorspronklik wees, of dit kan aangepas word van romans: (Wicked en Man of La Mancha), tonele: (Hello, Dolly! en Carousel), klassieke legendes: (Camelot), historiese gebeure: (Evita) of films (The Producers en Billy Elliot). Aan die ander kant is baie suksesvolle musiekteaterwerkstukke al aangepas vir musikale films, soos West Side Story, My Fair Lady, The Sound of Music, Oliver! en Chicago.
Musiekteater is nou verwant aan opera, maar die twee word gewoonlik onderskei deur 'n aantal faktore. Eerstens het musiekblyspele oor die algemeen 'n groter fokus op gesproke dialoog. Sommige musiekblyspele word regdeur gesing, terwyl sommige operas, soos Die Towerfluit, en die meeste operettes, 'n paar onbegeleide dialoogdele bevat. Tweedens, sluit musiekblyspele gewoonlik meer dans in as 'n noodsaaklike deel van die storie, veral deur die hoofkunstenaars sowel as die koor. Derdens, gebruik musiekblyspele dikwels verskillende genres van gewilde musiek of ten minste gewilde sang en musiekstyle.[6]
Ten slotte, vermy musiekblyspele gewoonlik sekere operakonvensies. In die besonder, word 'n musiekblyspel byna altyd uitgevoer in die gehoor se taal. Musiekblyspele wat vervaardig word op Broadway of in die West End, byvoorbeeld, word altyd in Engels gesing, selfs as hulle oorspronklik in 'n ander taal geskryf is. Terwyl 'n operasanger hoofsaaklik 'n sanger en sekondêr 'n akteur is (en selde nodig het om te dans), is 'n musiekteaterkunstenaar dikwels eerstens 'n akteur, maar moet ook 'n sanger en danser kan wees. Komponiste van musiek vir musiekblyspele oorweeg dikwels om die vokale eise van rolle aan te pas vir kunstenaars. Vandag in groot musiekteaters, word daar oor die algemeen van mikrofone en versterking gebruik gemaak, waar dit nie die geval sou wees met 'n opera nie.[7]
Sommige werke (bv. deur George Gershwin gebruik, Leonard Bernstein en Stephen Sondheim) is gemaak in beide "musiekteater" en "opera" produksies.[8][9] Net so is 'n paar ouer operettes of ligte operas (soos The Pirates of Penzance deur Gilbert en Sullivan) is vervaardig met moderne aanslae wat die uitvoerings soos musiekblyspele hanteer. Vir sommige produksies is die styl van vervaardiging, net so belangrik soos die inhoud van van die teks.
Sondheim het gesê, "ek dink regtig dat wanneer iets by Broadway speel is dit 'n musiekblyspel, en wanneer dit in 'n operahuis speel is dit 'n opera. Dit is dit. Dit is die terrein en die verwagting van die gehoor wat dit definieer."[10] Daar bly steeds 'n oorvleueling tussen ligter operas en meer komplekse musiekblyspele. In die praktyk is dit moeilik om te onderskei tussen die twee genres van musikale teater, insluitend: musikale opvoering, musikale komedie, operette en ligte opera.[11]
Soos opera, is die sang in die musikale teater gewoonlik vergesel deur 'n instrumentale ensemble, wat 'n put orkes genoem word, hierdie orkes is geleë in 'n verlaagde gebied aan die voorkant van die verhoog. Terwyl opera tipies gebruik maak van 'n konvensionele simfonie-orkes,is musiekblyspele oor die algemeen georkestreerd vir ensembles wat wissel van 27 spelers af na net 'n paar spelers. Rock musiekblyspele maak gewoonlik gebruik van 'n klein groep rock instrumente, en sommige musiekblyspele mag dalk slegs van 'n klavier en twee bykomende instrumente gebruik maak.[12] Die musiek in musiekblyspele maak gebruik van 'n reeks verskeidenheid invloede, onder andere operette, klassieke tegnieke, volksmusiek, jazz en die plaaslike of historiese style wat geskik is vir die omgewing. Musiekblyspele kan begin met 'n inleiding wat gespeel word deur die orkes wat dan bekende melodieë se uittreksels bevat.
Daar is verskeie Oosterse teatermusiektradisies soos die Chinese opera, Taiwanese opera, Japannese Noh en Indiese musiekteater, insluitend Sanskrit drama, Indiese klassieke dans, Parsi teater en Yakshagana.[13] Indië het, sedert die 20ste eeu, talle musiekfilms vervaardig en word na verwys as "Bollywood" musiekblyspele en in Japan is 'n reeks van 2.5 D musiekblyspele wat gebaseer is op die gewilde anime en manga strokiesprente ontwikkel in die afgelope dekades.
Korter of vereenvoudigde "junior" weergawes van baie musiekblyspele is beskikbaar vir skole en jeuggroepe, en baie kort werke geskep of aangepas vir kinderopvoerings word mini-musiekblyspele genoem.[14][15]
Die voorlopers van musiekteater in Europa kan teruggeneem word na die antieke Griekse teater, waar musiek en dans ingesluit is in komedies en tragedies gedurende die 5de eeu v.C.[16] Die musiek van die antieke vorme is verlore en het min invloed op latere ontwikkel van teater gehad.[17] In die 12de en 13de eeu, het godsdienstige dramas liturgie onderrig. Groepe akteurs sou gebruik maak van waens (verhoë op wiele) om elk hul storie te vertel. Poëtiese vorme het soms afgewissel met die prosa dialoë, en liturgiese liedjies het aanleiding gegee tot nuwe melodieë.[18]
Die Europese Renaissance het die ouer vorme ontwikkel in twee voorlopers van musikale teater: commedia dell'arte, waar narre bekende stories geïmproviseer het en later, opera buffa. In Engeland was Elizabethaanse en Jakobeaanse toneelstukke dikwels vergesel met musiek,[19] en kort musiekblyspele het begin om dramatiese tonele in te sluit.[19] Maskers het ontwikkel gedurende die Tudor-tydperk, wat ook musiek, dans, sang, toneelspel, duur kostuums en komplekse verhoogontwerp ingesluit het.[20][21]
Hierdie neiging het ontwikkel tot toneelstukke wat gesing word en is herkenbaar aan die Engelse operas, waarvan die eerste gewoonlik beskou word as The Siege of Rhodos (1656). Intussen in Frankryk, het Molière verskeie van sy klugkomedies in musiekblyspele omskep met musiek verskaf deur Jean-Baptiste Lully en dans in die laat 17de eeu. Dit beïnvloed 'n kort tydperk die Engelse opera[22] deur komponiste soos John Blow[23] en Henry Purcell.
Uit die 18de eeu, was die mees populêre vorme van musiekteater in Brittanje die ballade operas, soos John Gay se The Beggar's Opera, wat lirieke ingesluit het op die maat van gewilde liedjies van daardie tyd en later pantomime, wat ontwikkel het uit die commedia dell'arte, en komiese opera met meestal romantiese storielyne, soos Michael Balfe se The Bohemian Girl (1845). Intussen, het ander ligter vorme van musikale vermaak ook ontwikkel soos: singspiel, comédie en vaudeville, opera comique, zarzuela. The Beggar's Opera was die eerste aangetekende lang-lopende toneel van enige aard, dit het gehardloop vir 62 opeenvolgende optredes in 1728. Dit sou byna 'n eeu daarna neem voor enige toneelstuk meer as 100 vertonings kon bereik, maar die rekord is in die laat 1820's gebreek met 150 vertonings.[24] Ander musiekteatervorme het ontwikkel in Engeland deur die 19de eeu, soos melodrama en burletta, wat deels gewild was omrede die meeste Londense teaters gelisensieer was as musieksale en kon net 'n opvoering huisves indien daar musiek ingesluit was.
Koloniale Amerika het nie 'n beduidende teaterteenwoordigheid tot en met 1752 gehad nie, maar met die koms van die Londen entrepreneur William Hallam wat met 'n geselskap van akteurs daarheen gereis het, het vooruitsigte verander.[25] In New York in die somer van 1753, het hulle ballade-operas, soos The Beggar's Opera, en ander genres van ballades opgevoer. Deur die 1840's het P. T. Barnum 'n vermaaklikheidsbesigheid bestuur in Manhattan.[26]
Ander vroeë musiekteaters in Amerika bestaan uit Britse vorme, soos burletta en pantomime,[17] maar wat 'n toneelstuk genoem was het dit nie noodwendig gedefinieer nie. Die 1852 Broadway extravaganza The Magic Deer is geadverteer as "'n Reeks van Komedie, Tragedie, Geskiedkundige, Skouspelagtige Verhaal van Betowering".[27] Teater in New York het verskuif van die onderdorp na die middedorp vanaf 1850 en het eers 'n verskyning in Times Square gemaak in die vroeë 1920's en 1930's. New York was wat teaterontwikkeling betref ver agter in vergelyking met Londen, maar Laura Keen se musikale burletta Seven Sisters (1860) het rekords gebreek en het vir 253 optredes vertoon.[28]
Rondom 1850 het die Franse komponis Hervé geëksperimenteer met 'n vorm van komiese musiekteater wat hy opérette genoem het.[29] Die bekendste komponiste van operette was Jacques Offenbach uit die 1850's tot die 1870's en Johann Strauss II in die 1870's en 1880's.[17] Offenbach se vrugbare melodieë, gekombineer met sy librettists' skerp satire, het 'n model gevorm vir die musikale teater wat gevolg het. Aanpassings van die Franse operettes (gespeel in meestal sleg, gewaagde vertalings), musikale burlesques, pantomime en burletta oorheers die Londen musikale stadium in die 1870's.
In Amerika, in die middel van die 19de eeu, het musikale teater 'n verskeidenheid elemente begin insluit, wat weer op sy beurt 'n invloed op Britse verhoë gehad het.[17] 'n Baie suksesvolle musiekblyspel in New York in 1866, The Black Crook, was 'n oorspronklike teaterproduksie wat gebruik gemaak het van moderne musiek en dans om die storie te kon oordra.
Die skouspelagtige produksie, bekend vir sy skrapse kostuums, het geloop vir 'n rekord-brekende 474 optredes.[30] Dieselfde jaar was The Black Domino/Between You, Me and the Post die eerste suksesvolle musikale komedie. Komediante Edward Harrigan en Tony Hart het musiekblyspele vervaardig en ook opgetree in Broadway produksies tussen 1878 (The Mulligan Guard Picnic) en 1885. Hierdie musikale komedies het gewilde karakters en situasies uit die alledaagse lewe van New York se laer inkomste klasse verteenwoordig. Dit was 'n aansienlike stap vorentoe in die rigting van 'n meer geloofwaardige teater vorm. Hoë gehalte kunstenaars soos Lillian Russell, Vivienne Segal en Fay Templeton het nou na vore getree in plaas van amateurs.
Soos wat vervoer verbeter het, het armoede in Londen en New York afgeneem, en straatligte het gemaak dat mense saans veiliger kon reis en na teaters gaan. Teaterproduksies kon nou langer vertoon, wat meegebring het dat die waarde in vervaardiging kon styg en mans het ook begin om hul gesinne teater toe te bring. Die eerste musiekblyspel wat meer as 500 opeenvolgende vertonings opgelewer het, was die Franse operette The Chimes of Normandy in 1878.[24]
Engelse komiese opera het baie van die Europese operette se suksesvolle elemente geïmplimenteer, maar geen was so suksesvol soos die van Gilbert en Sullivan se komiese operas nie, onder andere: H.M.S. Pinafore (1878) en The Mikado (1885).[29] Hierdie was sensasies op beide kante van die Atlantiese Oseaan en in Australië het dit as maatstaf gedien van wat 'n suksesvolle vertoning behoort te wees.[31] Hierdie programme is ontwerp vir familie gehore, 'n merkbare kontras teenoor die die gewaagde Franse operettes, wat skare op 'n minder smaakvolle wyse vermaak het. Slegs 'n paar stukke in die 19de eeu het die speeltyd van The Mikado oorskry, onder andere Dorothy, wat in 1886 geopen het en 'n nuwe rekord gestel het van 931 vertonings. Gilbert en Sullivan se invloed op latere musikale teater was diepgaande, waar nuwe voorbeelde geskep is van hoe musiek en liriek veronderstel is om te integreer.[32][33] Hul werke is bewonder en gekopieer deur vroeë skrywers en komponiste van musiekblyspele in Brittanje[34][35] en Amerika.[36]
A Trip to Chinatown (1891) was Broadway se lang-termyn kampioen (tot en met Irene in 1919), wat geloop het vir 657 optredes, maar New York vertonings het voortgegaan as relatief kort, in vergelyking met Londense vertonings, tot en met die 1920's.[24] Gilbert en Sullivan was beide onwettiglik nageboots in New York deur produksies soos Reginald De Koven se Robin Hood (1891) en John Philip Sousa se El Capitan (1896). A Trip to Coontown (1898) was die eerste musikale komedie wat deur Afro-Amerikaners opgevoer en vervaardig is op Broadway.
Honderde musikale komedies het op Broadway vertoon in die 1890's en die vroeë 20ste eeu, gekomponeer en geskryf deur New York se Tin Pan Alley, asook deur George M. Cohan, wat daarop gefokus het om 'n styl te skep wat onderskei kan word van die werk van Gilbert en Sullivan. Die mees suksesvolle New York produksies was gewoonlik gevolg deur lang uitgebreide nasionale toere.[37]
Intussen het musiekblyspele die Londense verhoë oorgeneem in die negentigs, onder leiding van die vervaardiger George Edwardes, wat gereken het dat gehore 'n nuwe alternatief wou sien van die Savoy-styl komiese operas en hul intellektuele, politieke, absurde satires.
Hy het begin eksperimenteer met moderne kostuums, familie-vriendelike musikale teater styl en 'n vars bries van populêre liedjies, romantiese geskerts en skerpsinnigheid. Hierdie nuwe fase het ook die tradisie van komiese opera voortgesit en het elemente van burleske ingesluit. Hy het die burleske vroue vervang met vroue wat hoop gee om die blyspel af te rond en visueel te verbeter. Die eerste suksesse was In Town (1892) and A Gaiety Girl (1893), wat die standaard vir die volgende drie dekades geskep het. Die storielyne was oor die algemeen lig en romanties ('n tipiese voorbeeld is die van 'n arm huishulp wat verlief is op 'n aristokratiese man en hoe hul liefde alles oorkom). Hierdie vertonings is oral in Amerika geïmplimenteer en Edwardiaanse musiekkomedies het die nuwe norm geword. The Geisha (1896) was een van die mees suksesvolle vertonings in die 1890's en het vir meer as twee jaar lank vertoon en het internasionaal groot sukses behaal.
The Belle of New York (1898) was die eerste Amerikaanse musiekblyspel vir meer as 'n jaar in Londen te vertoon. Die Britse musikale komedie, Florodora (1899) was 'n gewilde sukses aan albei kante van die Atlantiese Oseaan, net so ook was A Chinese Honeymoon (1901) wat 'n rekord van 1 704 vertonings in Londen gelewer het en 376 in New York. Aan die begin van die 20ste het Seymour Hicks kragte saamgesnoer met Edwardes en Amerikaanse vervaardiger, Charles Frohman om nog 'n dekade van gewilde vertonings te skep. Ander blywende Edwardiaanse musiekkomedietreffers sluit in The Arcadians (1909) en The Quaker Girl (1910).
Feitlik uitgeskakel van die Engels-sprekende verhoë deur die kompetisie van die alomteenwoordige Edwardiaanse musikale komedie, het operettes teruggekeer na Londen en Broadway in 1907 met The Merry Widow, en aanpassings van operettes het direkte kompetisie geword vir musiekblyspele. Franz Lehár en Oscar Straus het nuwe operettes saamgestel wat baie gewild was in Engels tot en met die Eerste Wêreldoorlog.[38] In Amerika het Victor Herbert 'n reeks van blywende operettes vervaardig insluitend: The Fortune Teller (1898), Babes in Toyland(1903), Mlle. Modiste (1905), The Red Mill (1906) en Naughty Marietta (1910).
In die 1910's, het die span van P.G. Wodehouse, Guy Bolton en Jerome Kern in die voetspore van Gilbert en Sullivan gevolg, met die vervaardiging van Princess Teatervertonings en het die weg gebaan vir Kern se latere werk wat bewys dat 'n musiekblyspel tog ligte vermaak kan kombineer met storie en sang om kontinuïteit te verkry.[32] Die teatergangers het ontvlugting nodig gehad gedurende die donker tye van die Eerste Wêreldoorlog. Die 1919 treffer musiekblyspel, Irene het vir 670 optredes vertoon, 'n Broadway rekord wat gehou is tot 1938.[39] Die Britse teatergangers het meer ondersteuning gebied met vertonings soos The Maid of the Mountains (1 352 vertonings) en veral Chu Chu Chow, van 2 238 vertonings, hierdie rekord het vir amper 40 jaar gestaan.[40] Revues soos The Bing Boys Are Here in Brittanje, en dié van Florenz Ziegfeld en sy navolgers in Amerika, was ook uiters gewild.[27]
Die musiekblyspele van die vroeë twintigerjare het elemente ingesluit van groot bewegings in dans en gewilde liedjies wat soms ten koste van die storielyn te lank vertoon het. Tipies van hierdie dekade was lighartige produksies soos Sally, Lady, Be Good, No, No, Nanette, Oh, Kay! en Funny Face.
Ten spyte van storielyne wat agterweë gelaat is, het hierdie musiekblyspele sterre opgelewer soos Marilyn Miller en Fred Astaire en het baie van gewilde liedjies van Kern, George en Ira Gershwin, Irving Berlin, Cole Porter en Rodgers en Hart vervaardig. Populêre musiek was oorheers deur musikale teater standaarde, soos "Fascinating Rhythm", "Tea vir Two" en " Someone to Watch Over Me". Baie produksies was revues, reekse van sketse en liedjies met min of geen verband tussen liriek en storielyn nie. Die bekendste van hierdie was die jaarlikse Ziegfeld Follies, pragtige sang-en-dans-revues op Broadway met peperduur stelle, ingewikkelde kostuums en pragtige koormeisies.[17] Hierdie vertonings het ook produksiewaardes laat styg en om 'n musiekblyspel te kon doen, het al hoe duurder begin word.[27] Shuffle Along (1921), 'n Afro-Amerikaanse produksie, was 'n treffer op Broadway.[41] 'n Nuwe generasie van komponiste van operettes het ook na vore gekom in die 1920's, soos Rudolf Friml en Sigmund Romberg, om 'n reeks van die gewilde Broadway-treffers te skep.[42]
In Londen het skrywer-sterre soos Ivor Novello en Noël Coward gewild geword, maar die beginsel van Britse musikale teater van die 19de eeu deur 1920 is geleidelik vervang deur die Amerikaanse invloede, veral na die Eerste Wêreldoorlog, toe Kern en ander Tin Pan Alley komponiste begin het om nuwe musikale style in te bring soos ragtime en jazz na die teaters, en die Shubert Broers het beheer van die Broadway-teaters geneem. Musikale teater skrywer Andrew Lamb skryf:
"Die opera en teater style van die negentiende-eeuse sosiale strukture is vervang deur 'n musikale styl meer geskik tot die twintigste-eeuse samelewing en sy omgangstaal. Dit was uit Amerika wat die meer direkte styl na vore gekom het en in Amerika was dit in staat om te floreer in 'n ontwikkelende samelewing met negentiende-eeuse tradisie." In Frankryk is, comédie musicale geskryf tussen in die vroeë dekades van die eeu vir sterre soos Yvonne Printemps.
Vordering ver buite die relatiewe ligsinnige musiekblyspele en sentimentele operettes van die dekade, was Broadway se Show Boat (1927), dit verteenwoordig 'n selfs meer volledige integrasie van die boek en die vertelling as die Prinses Teater musiekblyspele, met dramatiese temas vertel deur die musiek, dialoog, die verhoogontwerp en beweging.
Dit is bereik deur die kombinasie van die lirieke van Kern se musiek met die ervare libretto van Oscar Hammer II. Een historikus het geskryf:, "Hier het ons by 'n heel nuwe genre uitgekom - die musiekvertoning soos onderskei van musiekkomedie. Nou integreer alles: sang, humor en produksie in 'n enkele onlosmaaklike artistieke entiteit."
Toe die Groot Depressie begin het tydens die post-Broadway nasionale toer van Show Boat, het die publiek teruggedraai om te ontvlug na ligter sang-en-dans-vermaak. Gehore aan beide kante van die Atlantiese Oseaan het min geld gehad om te spandeer op vermaak, en net 'n paar vertonings kon meer as 500 optredes gedurende hierdie dekade kry. Die revue The Band Wagon (1931) het die danspaar Fred Astaire en sy suster, Adele, gehad terwyl Porter se Anything Goes (1934) het Ethel Merman se posisie as die Eerste Dame van musikale teater bevestig, 'n titel wat sy gehou het vir baie jare. Coward en Novello het voortgegaan om outydse, sentimentele musiekblyspele, soos The Dancing Years te lewer terwyl Rodgers en Hart teruggekeer het van Hollywood vir die skep van 'n reeks suksesvolle Broadway-vertonings insluitend: On Your Toes (1936, met Ray Bolger, die eerste Broadway musiekblyspel wat dramaties gebruik maak van klassieke dans), Babes in Arms (1937) en The Boys from Syracuse (1938). Porter het DuBarry Was a Lady (1939) ook bygevoeg. Die langste stuk van musikale teater van die 1930's was Hellzapoppin (1938), 'n revue met die deelname van die gehoor, wat gespeel het vir 1,404 optredes, die opstel van 'n nuwe Broadway rekord.[39]
Steeds het 'n paar kreatiewe spanne begin om te bou aan Show Boat se innoverings. O Thee I Sing (1931), 'n politieke satire deur die Gershwins, was die eerste musiekblyspel om met die Pulitzerprys gekroon te word.[17] As Thousands Cheer (1933), 'n revue deur Irving Berlin en Mos Hart waarin elke liedjie of toneel gebaseer is op 'n koerantopskrif, was die eerste Broadway-vertoning met 'n Afrika-Amerikaanse akteur, Ethel Waters, saam met wit akteurs. Waters se vertonings het ingesluit: "Supper Time", 'n vrou se klaaglied oor haar man.[43] Die Gershwins se Porgy and Bess (1935) met 'n Afro-Amerikaanse groep akteurs en gemengde elemente van opera, folk, en jazz. The Cradle Will Rock (1937), se regie is deur Orson Welles behartig, dit was 'n hoogs politieke pro-unie stuk wat, ten spyte van die omstredenheid rondom dit, gehardloop het vir 108 optredes.[27] Rodgers en Hart se I'd Rather Be Right (1937) was 'n politieke satire met George M. Cohan as President Franklin D. Roosevelt, en Kurt Weill se Knickerbocker Holiday het New York Stad se vroeë geskiedenis uitgebeeld. terwyl goedig satirizing Roosevelt se goeie bedoelings.
Die rolprent het 'n uitdaging gebied tot die verhoog. Stil films het net beperkte kompetisie gehad, maar teen die einde van die 1920's, is films soos The Jazz Singer aangebied met gesinchroniseer klank. "Talkie" films teen laer pryse effektiewelik meer aandag geniet vanaf die vroeë 1930's.[44] Ten spyte van die ekonomiese ellende van die 1930's en die kompetisie van die film, het die musikale teater oorleef. In werklikheid, het dit voortgegaan en het tematies ontwikkel buiten die sentimentele romantiek van operette, die toevoeging van tegniese kundigheid en die vinnige stellasies en natuurlike dialoogstyl gelei deur die direkteur George Abbott.[17]
Die 1940's het begin met meer treffers van Porter, Irving Berlin, Rodgers en Hart, Weill en Gershwin gebruik, sommige met 'n loop van meer as 500 optredes soos wat die ekonomie herstel het, maar artistieke verandering was in die lug.
Rodgers en Hammerstein se Oklahoma! (1943) voltooi die revolusie wat begin is deur Show Boat, deur al die aspekte van teater dig te integreer: sang wat aksie bevorder, ballet en ander danse, gevorderde storielyne en karakters.[3] Rodgers en Hammerstein het die ballet ballet choreograaf Agnes de Mille gehuur alledaagse bewegings gebruik het vir karakters om hul emosies uit te druk. Dit het ander musiekblyspele uitgedaag deur met die openingstoneel nie 'n skare meisies op die verhoog te hê nie, maar eerder net 'n vrou wat besig is om botter te karring en 'n stem weg van die verhoog wat die lied Oh, What a Beautiful Mornin' onbegeleid sing.
Die produksie was 'n groot sukses en het 'n Pulitzerprys gewen.[45] Brooks Atkinson het in The New York Times geskryf dat die vertoning se opening die geskiedenis van musiekteater verander het: "Na 'n vers soos dit, wat gesing word saam met 'n lewendige melodie, het die ou banaliteite van die vorige musiekblyspele onuithoudbaar geword." Dit was die eerste lokkettreffer Broadway-vertoning, wat geloop het op 'n totaal van 2 212 optredes, en is omskep in 'n treffer film. Dit bly een van die mees gereelde produksies van die span se projekte. William A. Everett en Paul R. Laird het geskryf: "dit was 'n vertoning, wat, soos Show Boat, 'n mylpaal geword het sodat latere historici oor hierdie belangrike oomblikke sou skryf van wat uitgestaan het in die twintigste eeu".[2]
"Na Oklahoma!, was Rodgers en Hammerstein die belangrikste bydraers tot die musikale-spel vorm... Die voorbeelde wat hulle stel in die skep van belangrike spel, is dikwels ryk met sosiale denke, op voorwaarde dat ander begaafde skrywers ook sal bydra tot die skep van musikale spel van hul eie". Die twee medewerkers het 'n buitengewone versameling van die musikale teater se mees geliefde en mees blywende klassieke produksies, insluitend: Carousel (1945), South Pacific (1949), The King and I (1951) en The Sound of Music (1959). Sommige van hierdie musiekblyspele hanteer meer ernstige onderwerpe: die skurk in Oklahoma! is 'n vermeende moordenaar en psigopaat met 'n voorliefde vir poskaarte; Carousel hanteer die onderwerp van mishandeling, diefstal, selfmoord en die hiernamaals. South Pacific ondersoek verbastering selfs meer deeglik as Show Boat en die held in The King and I, sterf op die verhoog.
Die vertoning se kreatiwiteit is gestimuleer deur Rodgers en Hammerstein se tydgenote en ingelei in die "Goue Era" van die Amerikaanse musikale teater. Americana is vertoon op Broadway tydens die "Goue Era", soos die oorlog siklus van programme begin het om te vertoon. 'n Voorbeeld van hierdie is On the Town (1944), geskryf deur Betty Comden en Adolph Groen, saamgestel deur Leonard Bernstein en gechoreografeer deur Jerome Robbins. Die storie speel af tydens die oorlog waar drie matrose wat op 'n 24-uur-strand beland het en New York verlaat, waartydens elkeen verlief raak. Die vertoning skep die indruk van 'n land met 'n onsekere toekoms, soos die van die matrose en hul vroue ook. Irving Berlin gebruik skerpskutter Annie Oakley se loopbaan as 'n basis vir sy Annie Get Your Gun (1946, 1 147 optredes); Burton Lane, E. Y. Harburg en Fred Saidy het die politieke satire gekombineer met die Ierse eie aardigheid vir hul fantasie Finian's Rainbow (1947, 725 optredes); en Cole Porter het inspirasie gevind in William Shakespeare se The Taming of the Shrew vir Kiss Me, Kate (1948, 1 077 optredes). Die Amerikaanse musiekblyspele het die outydse Britse Coward/Novello-styl vertonings begin oorweldig. Een van die laaste groot suksesse, was Novello se Perchance to Dream (1945, 1 021 optredes). Die formule vir die Goue Era se musiekblyspele weerspieël een of meer van die vier persepsies van die "Amerikaanse droom": Dat dit die stabiliteit en waarde spruit uit 'n liefdesverhouding met Protestantse ideale van die huwelik; dat 'n getroude paartjie 'n waardige huis moet oprig en kinders kry weg van die stad se gedruis; die vrou se rol is tuisteskepper en moeder; en dat Amerikaanse onafhanklikheid spruit uit selfgemaakte sukses.[3]
Die 1950's is van kardinale belang vir die ontwikkeling van die Amerikaanse musiekblyspel.[46] Damon Runyon se eklektiese karakters was by die kern van Frank Loesser en Abe Burrows se Guys and Dolls, (1950, 1 200 optredes); en die Gold Rush was die begin vir Alan Jay Lerner en Frederick Loewe se Paint Your Wagon (1951). Die relatief kort sewe maande hardloop van die vertoning het nie Lerner en Loewe ontmoedig om weer saam te werk nie, die volgende keer was dit My Fair Lady (1956), 'n verwerking van George Bernard Shaw se Pygmalion met hoofrol Rex Harrison en Julie Andrews, wat op 2 717 vertonings die rekord behou het vir baie jare daarna. Gewilde Hollywood-films is gemaak van al hierdie musiekblyspele. Dit het ook die vertonings oortref van die twee Britse skeppers se: The Boyfriend (1954), wat gehardloop het vir 2 078 optredes in Londen (en dit was ook gereken as Andrews se Amerikaanse debuut), was vir 'n wyle die derde langste musiekblyspel in West End en Broadway-geskiedenis (na Chu Chin Chow en Oklahoma!), tot en met Salad Days (1954) wat die nuwe rekordhouer was met 2 283 optredes.[40]
Nog 'n rekord is opgestel deur The Threepenny Opera, wat vir 2 707 optredes geloop het, wat die langste nie-Broadway-musiekblyspel was tot die koms van The Fantasticks. Die produksie het ook baanbrekers werk gedoen deur te wys dat 'n produksie wel winsgewend kan wees sonder dat dit by Broadway hoef te vertoon, maar op 'n kleiner skaal. Dit is bevestig in 1959 toe 'n herlewing van Jerome Kern en P.G. Wodehouse se Leave It to Jane vertoon het vir meer as twee jaar. Die 1959 -1960 nie-Broadway seisoen het talle ander musiekblyspele ingesluit, onder andere Little Mary Sunshine, The Fantasticks en Ernest in Love, 'n musikale verwerking van Oscar Wilde se 1895 tref The Importance of Being Earnest.[47]
West Side Story (1957) herdefinieer Romeo and Juliet en bring die storie na 'n hedendaagse New York omgewing, die teenstrydige Montague en Capulet gesinne word voorgestel as bendes, die Jets en die Sharks. Die boek is aangepas deur Arthur Laurents, met musiek deur Leonard Bernstein en lirieke deur nuweling Stephen Sondheim. Dit was aangegryp deur die kritici, maar was nie so gewild onder gehore nie, die neiging om 'n kleindorpie romantiese toneel te sien afspeel was steeds die norm. Voorkeure het eerder by produksies soos The Music Man (1957) gelê. West Side Story het 'n totaal van 732 vertonings gehad, terwyl The Music Man 1 375 vertonings gehad het. Alhoewel, die 1961 film van West Side Story baie suksesvol was. Laurents en Sondheim het weer saamgespan vir die produksie van Gypsy (1959, 702 vertonings), met Jule Styne wat die musiek verskaf het vir die agtergrondstorie van die ontkleedanser Gypsy Rose Lee se ma Rose. Die oorspronklike produksie het vir 702 optredes vertoon, en het vier daaropvolgende herlewings gehad, met Angela Lansbury, Tyne Daly, Bernadette Peters en Patti LuPone wat later die rol aangepak het wat Ethel Merman bekend gemaak het.
Hoewel direkteure en choreograwe 'n groot invloed op musikale teater en styl gehad het sedert ten minste die 19de eeu, het George Abbott en sy medewerkers en opvolgers 'n sentrale rol in die integrasie van beweging en dans in musikale teater produksies in die Goue Era gespeel.[48] Abbott het ballet as 'n basis gebruik om 'n storie te vertel in die produksie On Your Toes in 1963, wat gevolg is deur Agnes de Mille se ballet en choreografie in Oklahoma!.[49]
Nadat Abbott saam met Jerome Robbins werk begin kombineer het in On the Town en ander produksies, het Robbins ook die rolle van die regisseur en choreograaf gekombineer om die klem op die die krag van 'n storie in dans te plaas in West Side Story, A Funny Thing Happened on the Way to the Forum (1962) en Fiddler on the Roof (1964).
Bob Fosse het gechoreografeer vir Abbott in The Pajama Game (1956) en Damn Yankees (1957), met 'n speelse seksualiteit as ondertoon. Hy was later die direkteur-choreograaf vir Sweet Charity (1968), Pippin (1972) en Chicago (1975). Ander noemenswaardige direkteur-choreograwe is onder ander Gower Champion, Tommy Tune, Michael Bennett, Gillian Lynne en Susan Stroman. Prominente direkteure van hierdie era is Hal Prince, wat ook het sy beginjare met Abbott deurgebring het, en Trevor Nunn.[50]
Tydens die Goue Era het die motor maatskappye en ander groot maatskappye begin om Broadway talent te huur om korporatiewe musiekblyspele te skryf vir privaat vertonings wat net gesien word deur hul werknemers of kliënte.[51] Die 1950's het geëindig met Rodgers en Hammerstein se laaste treffer, The Sound of Music, wat ook nog 'n treffer vir Mary Martin geword het. Dit het vir 1 443 optredes vertoon het die Tony-Toekenning vir die Beste Musiekblyspel gewen. Saam met die uiters suksesvolle 1965-filmweergawe, was dit een van die mees is een van die mees gewilde musiekblyspele in die geskiedenis.
In 1960, The Fantasticks was eers wat buite Broadway vervaardig. Hierdie intieme vertoning het stilweg vir meer as 40 jaar vertoon by die Sullivan Street Teater in Greenwich Village, wat by verre die langsvertoonde musiekblyspel in die geskiedenis is. Die skrywers het ook ander innoverende werk vervaardig in die laat 1960's soos Celebration en I Do! I Do!, die eerste twee-karakter Broadway musiekblyspel. Die 1960's het 'n hele aantal lokettreffers opgelewer soos Fiddler on the Roof (1964; 3 242 vertonings), Hello, Dolly! (1964; 2 844 vertonings), Funny Girl (1964; 1 348 vertonings) en Man of La Mancha (1965; 2 328 vertonings), en 'n paar meer gewaagde stukke soos Cabaret, voor die koms van die rock-musiekblyspel. Twee mans het 'n aansienlike impak in die musikale teater geskiedenis in hierdie dekade: Stephen Sondheim en Jerry Herman.
Die eerste produksie waarvoor Sondheim beide die musiek en lirieke geskryf het is A Funny Thing Happened on the Way to the Forum (1962, 964 vertonings), met 'n boek, gebaseer op die werk van Plautus deur Burt Shevelove en Larry Gelbart, met Zero Mostel as die hoofrol. Sondheim het die tipiese musiekblyspel se grense verskuif na iets buiten net romanties soos in vorige eras; sy werk het geneig om 'n donkerder kant uit te lig en het die minder aangename dele van die lewe ontdek van die verlede en die hede. Ander vroeë Sondheim-produksies sluit in onder ander Anyone Can Whistle (1964, wat slegs nege vertonings gehad het, ten spyte van die feit dat sterre soos Lee Remick en Angela Lansbury deel was van die produksie), en die suksesvolle Company (1970), Follies (1971) en A Little Night Music (1973). Later het Sondheim inspirasie gevind in onwaarskynlike bronne: die opening van Japan na die Wes-handel het gelei tot Pacific Overtures (1976), 'n legendariese moorddadige barbier op soek na wraak in die Industriële Era van Londen was die inspirasie vir Sweeney Todd (1979), die skilderye van Georges Seurat het aanleiding gegee tot Sunday in the Park with George (1984), sprokies was die inspirasie vir Into the Woods (1987), en 'n versameling van die presidensiële sluipmoordenaars vir die produksie, Assassins (1990).
Terwyl sommige kritici aangevoer het dat sommige van Sondheim se musiekblyspele gebrekkig was aan kommersiële voorrang, was ander weer vol lof vir die liriese gesofistikeerdheid en musikale kompleksiteit, sowel as die wisselwerking van die lirieke en musiek in sy toon. Sommige van Sondheim se noemenswaardige innoverings sluit in 'n vertoning aan wat aangebied is van agter na voor (Merrily We Roll Along) en Anyone Can Whistle, waar die eerste toneel eindig met die akteurs wat die gehoor inlig dat hulle mal is.
Jerry Herman het 'n belangrike rol gespeel in Amerikaanse musiekblyspele. Met sy eerste Broadway-produksie, Milk and Honey (1961, 563 vertonings) wat oor die stigting van die staat van Israel handel, gevolg deur die volgende treffers Hello, Dolly! (1964, 2 844 vertonings), Mame (1966, 1 508 vertonings), en La Cage aux Folles (1983, 1 761 optredes). Selfs sy minder suksesvolle vertonings soos Dear World (1969) en Mack and Mabel (1974) het onvergeetlike tellings bereik. (Mack en Mabel is later verwerk in 'n Londen treffer). Met die skryf van beide woorde en musiek, het baie van Herman se temaliedjies gewilde standaarde geword, insluitend "Hello, Dolly!", "We Need a Little Christmas", "I Am What I Am", "Mame", "The Best of Times", "Before the Parade Passes By", "Put On Your Sunday Clothes", "It Only Takes a Moment", "Bosom Buddies" en "I Won't Send Roses", aangeneem deur kunstenaars soos Louis Armstrong, Eydie Gormé, Barbra Streisand, Petula Clark en Bernadette Peters. Herman se liedboek was die onderwerp van twee gewilde musikale revues, Jerry's Girls (Broadway, 1985) en Showtune (nie-Broadway, 2003).
Die musiekblyspel het begin afwyk van die relatiewe nou grense van die 1950's. Rockmusiek is begin gebruik in verskeie Broadway-musiekblyspele. Met die Hair, was dit nie rock-musiek nie, maar ook naaktheid en omstrede sienings oor die Viëtnamoorlog, rasseverhoudinge en ander sosiale kwessies wat aangespreek is.[52]
Na Show Boat en Porgy and Bess, het die stryd in Amerika vir minderheidsgroepe se burgerregte vordering getoon - Hammerstein, Harold Arlen, Yip Harburg en ander is aangemoedig om meer musiekblyspele te skryf om verdraagsaamheid onder verskillende rassegroepe aan te moedig. Vroeë Goue Era-produksies het gefokus op rasse-verdraagsaamheid, soos Finian's Rainbow en South Pacific. Teen die einde van die Goue Era het vertonings Joodse kwessies begin aanspreek, soos in Fiddler on the Roof, Milk and Honey, Blitz! en later Rags. Die oorspronklike konsep van West Side Story geword was eers geskoei op Paasfees vieringe; die mededingende bendes was Joods en Italiaanse Katolieke. Die kreatiewe span het later besluit dat die Pole (wit) vs. Puerto Rican se konflik varser was.
Verdraagsaamheid as 'n belangrike tema in musiekblyspele het voortgegaan in die afgelope dekades, soos wat West Side Story 'n boodskap van rasse-verdraagsaamheid gehad het. Teen die einde van die 1960's, het musiekblyspele ras geïntegreerd geword, met akteurs van verskeie rasse en wat selfs mekaar se rolle vertolk het, soos in die geval met Hair.[53] Homoseksualiteit is ook ondersoek in musiekblyspele, wat begin het in Hair, en selfs meer openlik in La Cage aux Folles, Falsettos, Rent, Hedwig and the Angry Inch en ander vertonings in die afgelope dekades. Parade is 'n sensitiewe verkenning van beide Antisemitisme en historiese Amerikaanse rassisme, en Ragtime verken die ervaring van immigrante en minderheidsgroepe in Amerika.
Na die sukses van die Hair, het rock musiekblyspele floreer in die 1970's, met Jesus Christus Superster, Godspell, The Rocky Horror Show, Evita en Two Gentlemen of Verona. Sommige het begin as "konsep-albums" wat dan aangepas is vir die verhoog, die mees gerekendes is Jesus Christ Superstar en Evita.
Ander het geen dialoog of andersins herinner van die opera, met dramatiese, emosionele temas; dit het soms begin as konsep-albums en is na verwys as rock operas. Produksies soos Raisin, Dreamgirls, Purlie en The Wiz het 'n beduidende Afro-Amerikaanse invloed na Broadway gebring. Meer uiteenlopende musikale genres en style is opgeneem in musiekblyspele beide op en veral nie-Broadway. Op dieselfde tyd het Stephen Sondheim sukses behaal met 'n paar van sy musiekblyspele, soos hierbo genoem.
In 1975 het die dans musiekblyspel A Chorus Line na vore gekom uit terapie-opnames watMichael Bennett gedoen met "sigeuners" – diegene wat sing en dans in die ondersteuning van die voorste spelers – van die Broadway-gemeenskap. Uit honderde ure van die opnames het James Kirkwood Jr. en Nick Dante 'n boek uitgegee wat handel oor oudisies vir musiekblyspele, waarin baie van die werklike stories van die sessies; sommige wat dit bygewoon het, het weergawes van hulself in die produksie vertolk.
Met musiek deur Marvin Hamlisch en lirieke deur Edward Kleban het A Chorus Line die eerste keer oopgemaak by Josef Papp se Public Theatre in laer Manhattan. Wat aanvanklik beplan was as 'n beperkte betrokkenheid het uiteindelik verskuif na die Shubert Teater op Broadway[54] vir 'n tydperk van 6 137 optredes, wat die langste produksie in Broadway in geskiedenis geword het, tot op daardie tyd. Die vertoning het Tony-toekennings gewen, en sy trefferlied, What I Did for Love, het die nuwe standaard geword.[55]
Broadwaygehore het musiekblyspele verwelkom wat weg beweeg het van die Goue Era-styl en wat 'n substansiële boodskap gebring het. John Kander en Fred Ebb het die koms van Nasionaal-Sosialisme in Duitsland ondersoek in Cabaret, wat op ou tegnieke gesteun het. Pippin, deur Stephen Schwartz, speel af in die tydperk van Karel die Grote. Federico Fellini se outobiografiese film 8½ het Maury Yeston se Nege geword.
Aan die einde van die dekade was Evita en Sweeney Todd voorlopers van donker en dramatiese vertellings, met ruim begrotings. Buiten dit was outydse waardes steeds omhels met treffers soos Annie, 42nd Street, My One and Only en gewilde herlewings van No, No, Nanette en Irene.
Hoewel baie film weergawes van musiekblyspele gemaak is in die 1970's was slegs 'n paar lokettreffers, met uitsondering van Fiddler on the Roof, Cabaret en Grease.[56]
Die 1980's het voortgebou op die invloed van die Europese "mega-musiekblyspele" op Broadway, West End en elders. Tipies van hierdie era se musiekblyspele was groot groepe akteurs, skouspelagtige verhoogstelle, groot begrotings en spesiale effekte - 'n vallende kandelaar (in The Phantom of the Opera); 'n helikopter wat op die verhoog land (in Miss Saigon).
Sommiges was gebaseer op romans of ander literatuur. Die Britse span van die komponis Andrew Lloyd Webber en vervaardiger Cameron Mackintosh het die fenomeen van die mega-musiekblyspel begin met hul produksie Cats in 1981, gebasseer op die gedigte van T.S. Eliot, wat A Chorus Line verbygesteek het as die langspelende Broadway-produksie. Lloyd Webber se opvolgproduksie was Starlight Express (1984), wat op rolskaatse opgevoer is; The Phantom of the Opera (1986; ook met Mackintosh) wat gespruit het uit die roman met dieselfde titel; Sunset Boulevard (1993), van die 1950 film met dieselfde naam. Phantom het Cats verbygesteek as die langspelende produksie in Broadway-geskiedenis en behou nog steeds die rekord.[2][57]
Die Franse span van Claude-Michel Schönberg en Alain Boublil het Les Misérables geskryf, wat gebaseer is op die roman met die dieselfde naam, wie se 1985 Londen produksie vervaardig is deur Mackintosh en dit het die langspelende musiekblyspel in West End en Broadway geword. Die span het nog 'n treffer vervaardig, Miss Saigon (1989), wat geïnspireer is deur die Puccini opera, Madame Butterfly.[2][57]
Die mega-musiekblyspele se groot begrotings het groter finansiële sukses vir Broadway en West End beteken. Vroeërjare was 'n vertoning gereken as suksesvol as dit 'n paar honderd keer vertoon is, maar met multimiljoen-dollar produksiekostes moes 'n vertoning nou vir 'n paar jaar lank aaneen vertoon word om winsgewend te wees. Mega-musiekblyspele is ook hervervaardig regoor die wêreld, wat die winsgrens help opstoot het en die globare gehoor vir musikale teater vergroot het.[57]
.jpg)
In die 1990's het 'n nuwe generasie teater komponiste na vore gekom, insluitend Jason Robert Brown en Michael John LaChiusa, wat met nie-Broadway-produksies begin het. Die mees opvallende sukses van hierdie kunstenaars was Jonathan Larson se vertoning Rent (1996), 'n rock-musiekblyspel (gebaseer op die opera La bohème) wat handel oor 'n sukkelende gemeenskap van kunstenaars in Manhatten. Terwyl die kaartjiekostes na Broadway en West End-musiekblyspele steeds gestyg het, is Rent onder jonger teatergangers bemark. Dit het 'n rock invloed en 'n jong groep akteurs gehad. Die musiekblyspel se jong aanhangers het buite die Nederlander Teater gekamp in die hoop om 'n kaartjie te wen vir die voorste ry en sommige het dit keer op keer weer gaan kyk. Ander vertonings het gevolg om afslag te bied aan studente of om staande kaartjies toe te ken.
Die 1990's het ook die invloed van groot maatskappye ervaar in die produksie van musiekblyspele. Die belangrikste was Disney Teater Produksies, wat verwerkings was van 'n paar Disney tekenprentfilms: Beauty and the Beast (1994), The Lion King (1997) en Aida (2000), die twee laasgenoemdes het Elton John betrek vir die musiek. The Lion King is die hoogste-verdiende musiekblyspel in Broadway-geskiedenis.[58] The Who's Tommy (1993), 'n verwerking van die rock opera Tommy, het 'n loop van 899 vertonings gehad, maar was gekritiseer omdat dit die rock musiek se essensie weggeneem het.
Ten spyte van die groeiende aantal van die grootskaalse musiekblyspele in die 1980's en 1990's, het 'n aantal laer-begroting, kleiner-skaal musiekblyspele daarin geslaag om ook sukses te behaal, soos: Falsettoland, Little Shop of Horrors, Bat Boy: The Musical en Blood Brothers. Die onderwerpe van hierdie musiekblyspele was wyd verspreid en die musiek het gevariëer van pop tot rock. Hierdie produksies was meestal nie-Broadway produksies en was gereken as verbeeldingryk en innoverend.
In die nuwe eeu is dit waarmee vervaardigers reeds bekend mee was omhels en beleggers wou seker wees van winste wat gemaak sou word. Sommige het, gewoonlik op 'n beskeie begroting, kanse geneem op nuwe kreatiewe materiaal soos in die geval met: Urinetown (2001), Avenue Q (2003), The Light in the Piazza (2005), Spring Awakening (2006), In the Heights (2007), Next to Normal (2009), American Idiot (2010) en The Book of Mormon (2011). Hamilton (2015) het ongedramatiseerde Amerikaanse geskiedenis getransformeer in 'n ongewone hip hop treffer.[59] In 2011 het Sondheim aangevoer dat van alle vorme van "kontemporêre popmusiek" kletsrym die "naaste aan tradisionele musikale teater" was en dat "daar slegs een pad na die toekoms was".
Die groot meerderheid produksies van die 21ste eeu was op 'n veilige roete, met herlewings van ou bekendes soos Fiddler on the Roof, A Chorus LIne, South Pacific, Gypsy, Hair, West Side Story en Grease, of verwerkings van literatuur soos The Scarlet Pimpernel, Wicked en Fun Home - alles met die hoop om steeds groot gehore te huisves. Hierdie neiging was veral blywend met verwerkings in films: The Producers, Spamalot, Hairspray, Legally Blonde, The Color Purple, Xanadu, Billy Elliot, Shrek, Waitress en Groundhog Day.[60] Sommige kritici het aangevoer dat die hergebruik van die filmstories, veral die van Disney (soos in Mary Poppins en The Little Mermaid) eerder aangewend word as 'n toeriste-aantreklikheid as 'n kreatiewe nuutskepping.[27]
Vandag, is dit minder waarskynlik dat 'n solovervaardiger, soos Dawid Merrick of Cameron Mackintosh, 'n produksie sal steun. Korporatiewe borge oorheers Broadway en daar word dikwels alliansies gevorm om produksies op die verhoog te kry, wat 'n belegging behels van $10 miljoen of meer. In 2002 was daar meer as tien vervaardigers vir die produksie Thoroughly Modern Millie, onder hierdie name was daar entiteite wat geskep is vir verskeie individue.[61] Tipies vervaardig nie-Broadway teaters kleiner produksies met kleiner begrotings en ontwikkeling in musiekblyspele het aansienlik gegroei buite New York en Londen se grense in kleiner teaters. Byvoorbeeld: Spring Awakening, Fun Home en Hamilton was ontwikkel as nie-Broadway produksies, voordat dit op Broadway se verhoë opgevoer is.
Verskeie musiekblyspele het teruggekeer na die skouspelagtige formaat wat suksesvol in die 1980's was, van opvoerings wat gewild was regdeur teater geskiedenis. Voorbeelde van verwerkings sluit in: Lord of the Rings (2007),Gone with the Wind (2008) en Spider-Man: Turn Off the Dark (2011). Hierdie musiekblyspele het liedjieskrywers gehad met min teater ondervinding en die duur produksies het oor die algemeen geld verloor. Aan die ander kant is produksies soos The Drowsy Chaperone, Avenue Q, The 25th Annual Putnam County Spelling Bee, Xanadu en Fun Home produksies wat op 'n kleiner skaal aangebied is, met 'n korter vertoningsperiode en groter finansiële sukses.
In 2013 het die tydskrif Time berig dat nie-Broadway produksies uitstekende vertonings lewer, met verwysing na vertonings soos Natasha, Pierre & The Great Comet of 1812 (2012) en Here Lies Love (2013). Die vertonings het 'n gesamentlike rekord opgestel en elk het 11 nominasies ontvang vir die Lucille Lortel Toekennings,[62][63][64]
In 2013 was Cyndi Lauper die eerste vroulike komponis om 'n Tony-toekenning te wen vir die komponering van die musiek en die lirieke vir Kinky Boots. In 2015 het Lisa Kron en Jeanine Tesori die Tony-toekenning gewen vir Beste Oorspronklike Vertelling en Beste Boek vir Fun Home,[65] alhoewel werk wat deur manlike liedjieskrywers geskryf word steeds meer gereeld vervaardig word.[66]
Nog 'n tendens wat posgevat het, was om 'n minimalistiese storie saam te stel en liedjies te gebruik wat reeds treffers is. Na die sukses van Buddy - The Buddy Holly Story, het nog produksies gevolg: Movin' Out (2002, gebasseer op die wysies van Billy Joel), Jersey Boys (2006, gebasseer op The Four Seasons), Rock of Ages (2009, gebasseer op treffers van die 1980's). Hierdie styl word na verwys as "Jukebox musiekblyspele".[67] Soortgelyke produksies, maar meer storiegedrewe, is gebasseer op die musiekgroep ABBA in die produksie Mamma Mia! (1999), Our House (2002, gebasseer op die liedjies van Madness) en We Will Rock You (2002, gebasseer op die liedjies van Queen).
Lewendige aksiebelaaide musiekblyspele het byna uitgesterf in die 1980's en vroeë 1990's, met uitsonderings van Victor/Victoria, Little Shop of Horrors en die 1996 film van Evita.[68] In die nuwe eeu het Baz Luhrmann begin met 'n herlewing van film musiek met die produksie Moulin Rouge! (2001). Dit was gevolg deur Chicago (2002); Phantom of the Opera (2004); Rent (2005); Dreamgirls (2006); Hairspray (2007); Enchanted (200); Sweeney Todd (2007); Mamma Mia! (2008); Nine (2009); Les Misérables (2012); Pitch Perfect (2012); Into the Woods (2014); The Last Five Years (2014) en La La Land (2016). Dr. Seuss se How the Grinch Stole Christmas! (2000) en The Cat in the Hat (2003), het kinderboeke in lewendige musikale films verander. Na Disney en ander produksiehuise se suksesse met musikale films sedert The Little Mermaid (1989), was daar 'n lang stilte sonder geanimeerde musikale films. Die genre het 'n terugkeer gemaak in die eerste dekade van die 21ste eeu gemaak met Tangled (2010), Rio (2011) en Frozen (2013). In Asië en Indië word daar ook voortdurend Bollywood-films vervaardig en in Japan Anime en Manga-musikale films.
Televisiemusiekfilms het gewild geraak in die 1990's, soos Gypsy (1993), Cinderella (1997) en Annie (1999). Verskeie musiekfilms van die eerste dekade van die 21ste eeu, was verwerkings van die verhoogproduksies, soos South Pacific (2001), The Music Man (2003) en Once Upon a Mattress (2005) en die televisieweergawe van die verhoogmusiekblyspel, Legally Blonde (2007).
Daarbenewens, is verskeie musiekblyspele verfilm op die verhoog en uitgesaai op televisie, byvoorbeeld Contact in 2002 en Kiss Me, Kate en Oklahoma! in 2003. Die musiekblyspel wat spesiaal vir televisie gemaak is, was High School Musical (2006), en sy opvolgfilms het groot sukses behaal en was weer aangepas om op die verhoog op te voer, asook in ander media.
In 2013 het NBC met 'n reeks lewendige televisie-uitsendings begin van The Sound of Music! Hoewel die produksie gemengde kritiek ontvang het, was dit steeds 'n sukses. Verdere uitsendings het ook Peter Pan Live! (NBC 2014), The Wiz Live! (NBC 2015), 'n Verenigde Koninkryk uitsending, The Sound of Music Live (ITV 2015) Grease: Live (Fox 2016),[69][70] A Christmas Story Live! (Fox, 2017),[71] en Rent: Live (Fox 2019) ingesluit.
Sommige televisieprogramme het ook seker episodes in 'n musiekblyspel omskep. Voorbeelde hiervan is: Ally McBeal, Xena: Warrior Princess ("The Bitter Suite" en "Lyre, Lyre, Heart's On Fire"), Psych ("Psych: The Musical"), Buffy the Vampire Slayer ("Once More, with Feeling), That's So Raven, Daria, Dexter's Laboratory, The Powerpuff Girls, The Flash, Once Upon a Time, Oz, Scrubs (een van die episodes is geskryf deur die skeppers van Avenue Q), Batman: The Brave and the Bold ("Mayhem of the Music Meister") en That '70s Show (die 100ste episode, "That '70s Musical"). Ander programme het tonele ingesluit waar karakters eweskielik begin dans en sing in 'n musiekblyspel styl, soos in verskeie episodes van The Simpsons, 30 Rock, Hannah Montana, South Park, Bob's Burgers en Family Guy. Die televisiereekse, Cop Rock, Flight of the Conchords, Glee, Smash en Crazy Ex-Girlfriend het heelwat meer gebruik gemaak van die musikale formaat in hul episodes.
Daar is ook musiekblyspele gemaak vir die internet, onder andere Dr. Horrible's Sing-Along Blog, wat handel oor skurk, gespeel deur Neil Patrick Harris en is geskryf tydens WGA skrywerstaking. Sedert 2006, het realiteitstelevisie programme begin om musiekblyspele se herlewings te bemark, deur talentkompetisies te hou. Voorbeelde hiervan is How Do You Solve a Problem like Maria?, Grease: You're the One That I Want!, Any Dream Will Do, Legally Blonde: The Musical - The Search for Elle Woods, I'd Do Anything en Over the Rainbow.
Die Verenigde State van Amerika en Brittanje was die mees aktiewe boek musiekblyspele sedert die 19de eeu tot en met 'n groot deel van die 20ste eeu (hoewel Europa verskeie vorme van ligte opera en operette vervaardig het, byvoorbeeld die Spaanse Zarzuela, gedurende daardie periode en vroeër). Ligter musiekblyspele het egter meer aktief begin raak in ander lander in die afgelope dekades.
Musiekblyspele van ander Engelssprekende lande (veral Australië en Kanada) is gewoonlik ook plaaslik suksesvol en bereik soms wel Broadway of die West End (byvoorbeeld: The Boy from Oz en The Drowsy Chaperone). Suid-Afrika het 'n aktiewe musiekteateromgewing, met musiekblyspele soos African Footprint en Umoja en boekmusiekblyspele soos Kat and the Kings en Sarafina!, wat internasionaal getoer het. Plaaslike musiekblyspele soos Vere, Love, Green Onions, Over the Rainbow: the all-new all-gay...extravaganza, Bangbroek Mountain en In Briefs - a queer little Musical, is almal suksesvol vervaardig.
Suksesvolle musiekblyspele van Europa sluit produksies in van verskeie lande, onder andere: Duitsland (Elixier en Ludwig II), Oostenryk (Tanz der Vampire, Elisabeth, Mozart! en Rebecca), die Tsjeggiese Republiek (Dracula), Frankryk (Notre-Dame de Paris, Les Misérables, Roméo et Juliette en Mozart, l'opéra rock) en Spanje (Hoy nie my puedo levantar en The Musical Sancho Panza).
Japan het onlangs die groei van 'n inheemse vorm van musiekteater begin beleef, beide onder animasie en lewendige vertonings, meestal gebaseer op Anime en Manga, soos Kiki's Delivery Service en Tenimyu.
Die gewilde Sailor Moon reeks het 29 Sailor Moon musiekblyspele vervaardig, wat strek oor 13 jaar. Aan die begin van 1914, is 'n reeks gewilde musiekblyspele opgevoer met slegs vroulike akteurs, Takarazuka Revue, want tans vyf geselskappe het. In Asië het die Indiese Bollywood musiekblyspele, meestal in die vorm van rolprente, groot sukses behaal.[72]
Aan die begin van 2002 is Les Misérables en verskeie ander Westerse musiekblyspele ingevoer na China en opgevoer in Engels.[73] Pogings om Westerse musiekblyspele te lokaliseer in China het reeds in 2008 begin toe Fame in Mandaryn herskryf is met 'n groep Chinese akteurs van die Central Academy of Drama in Beijing.[74] Sedertien is ander Westerse produksies ook oorgebring na China en oorvertaal in Mandaryn. Die eerste Chinese produksie in 'n Westerse styl was The Gold Sand in 2005. Daarbenewens het Li Dún, 'n bekende Chinese vervaardiger, Butterflies vervaardig, gebaseer op 'n klassieke Chinese liefdestragedie in 2007, asook Love u Teresa in 2011.
Musiekblyspele word dikwels opgevoer deur amateurs en skoolgroepe in kerke, skole en ander ruimtes.[75] Hoewel amateur teater al vir eeue bestaan, het Francois Cellier en Cunningham Bridgeman gemeen dat amateur akteurs met minagting hanteer word deur professionele persone in die vermaaklikheidsbedryf. Na die vorming van die amateur Gilbert en Sullivan- maatskappye wat gelisensieerde optredes begin opvoer het by die Savoy operas, het professionele teater dit begin raaksien en erken dat almal 'n bydrae tot kultuur en musiek maak. Hulle word nou aanvaar as nuttige opleidingskole vir die professionele verhoë. Die National Operatic and Dramatic Association is in die Verenigde Koninkryk gestig in 1899. In 1914 is gerapporteer dat bykans 200 amateurdramastigtings werke van Gilbert en Sullivan vervaardig het in Brittanje daardie jaar.
Net so is meer as 100 gemeenskapsteaters gestig in die VSA in die vroeë 20ste eeu. Hierdie getal het gegroei tot 'n geskatte 18 000 in die VSA. Die Educational Theatre Association in die VSA het byna 5 000 skole as lede.[76]
Die Broadway-Liga het aangekondig dat in die 2007-08 seisoen, 12,27 miljoen kaartjies gekoop is vir Broadwayvertonings vir 'n bruto bedrag van 'n miljard dollar.[77] Die liga het verder ook rapporteer dat tydens die 2006-07 seisoen ongeveer 65% van die Broadway kaartjies deur toeriste gekoop is en dat buitelandse toeriste 16% van die bywonings was.[78]
Die Society of London Theatre het berig dat 2007 se teaterbywoning 'n rekordgetal was. Die totale bywonings in die groot kommersiële teaters in Sentraal-Londen was 13,6 miljoen en die totale kaartjie inkomste was £469,7 miljoen.[79] Stephen Sondheim se kommentaar oor die relatiewe aktiewe jare:
 |
Jy kry twee soorte vertonings op Broadway - herlewings en dieselfde soort musiekblyspele oor en oor, almal is skouspelagtig. Jy kry jou kaartjies vir The Lion King 'n jaar vooruit, en uiteindelik dra 'n gesin dit aan hulle kinders oor dat dit is wat teater is: 'n skouspelagtige musiekblyspel wat jy een keer 'n jaar sien, 'n verhoog, 'n weergawe van 'n film. Dit het niks met teater te doen nie. Dit is om te kan sien wat bekend aan jou is...Ek dink nie die teater sal uitsterf nie, maar dit sal nooit weer wees wat dit was nie...dit is 'n toeriste-aantreklikheid. |
 |
Die teaterhistorikus John Kenrick het weer 'n ander mening oor die afgelope dekades se materiaal wat opgelewer is:
|
Is die musiekblyspel dood? ...Beslis nie! Verander dit? Altyd! Die musiekblyspel is onderworpe aan verandering sedert Offenbach sy eerste verwerking in die 1850's geskryf het. En verandering is die mees duidelike teken dat die musiekblyspel steeds 'n lewendige, groeiende genre is. Sal ons ooit terugkeer na die sogenaamde Goue Era, met musiekblyspele as die populêre kultuur? Waarskynlik nie. Voorkeur het fundamentele verandering ondergaan en die kommersiële kuns kan slegs vloei waar die betalende publiek dit moontlik maak. |
|
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
