ภาษาอาหรับ
ภาษาหลักในตะวันออกกลาง / From Wikipedia, the free encyclopedia
ภาษาอาหรับ (อาหรับ: العربية; อังกฤษ: Arabic Language) เป็นภาษากลุ่มเซมิติก ที่มีผู้พูดมากที่สุด ซึ่งมีความสัมพันธ์ที่ใกล้ชิดพอควรกับภาษาฮีบรูและภาษาอราเมอิก โดยพัฒนามาจากภาษาเดียวกันคือภาษาเซมิติกดั้งเดิม ภาษาอาหรับสมัยใหม่ถือว่าเป็นภาษาขนาดใหญ่ แบ่งเป็นสำเนียงย่อยได้ถึง 27 สำเนียง ในระบบ ISO 639-3 ความแตกต่างของการใช้ภาษาพบได้ทั่วโลกอาหรับ โดยมีภาษาอาหรับมาตรฐานซึ่งใช้ในหมู่ผู้นับถือศาสนาอิสลาม ภาษาอาหรับสมัยใหม่มาจากภาษาอาหรับคลาสสิกซึ่งเป็นภาษาเดียวที่เหลืออยู่ในภาษากลุ่มอาหรับเหนือโบราณ เริ่มพบในพุทธศตวรรษที่ 11 และกลายเป็นภาษาทางศาสนาของศาสนาอิสลามตั้งแต่พุทธศตวรรษที่ 12 เป็นภาษาของคัมภีร์อัลกุรอาน และภาษาของการนมาซและบทวิงวอนของชาวมุสลิมทั่วโลก ชาวมุสลิมจะเริ่มศึกษาภาษาอาหรับตั้งแต่ยังเด็ก เพื่ออ่านอัลกุรอานและทำการนมาซ
บทความนี้ยังต้องการเพิ่มแหล่งอ้างอิงเพื่อพิสูจน์ความถูกต้อง |
อาหรับ | |
---|---|
العربية อะรอบียะฮฺ | |
ภาษาอาหรับ ที่เขียนด้วยอักษรอาหรับ (แบบอักษรนัสค์) | |
ออกเสียง | /alˌʕa.raˈbij.ja/ |
ประเทศที่มีการพูด | แอลจีเรีย บาห์เรน อียิปต์ อิรัก จอร์แดน คูเวต เลบานอน ลิเบีย มอริเตเนีย โมร็อกโก โอมาน ปาเลสไตน์ กาตาร์ ซาอุดีอาระเบีย ซูดาน ซีเรีย ตูนิเซีย สหรัฐอาหรับเอมิเรตส์ เยเมน; เป็นภาษากลุ่มน้อยในประเทศอื่น ๆ มากมาย |
ภูมิภาค | โลกอาหรับ |
จำนวนผู้พูด | 310 ล้านคนในหลายแบบ (2011–2016)[1] 270 ล้านคน ผู้พูดภาษาที่สอง ที่พูดภาษาอาหรับมาตรฐาน (สมัยใหม่)[1] |
ตระกูลภาษา | แอโฟรเอชีแอติก
|
รูปแบบก่อนหน้า |
|
รูปแบบมาตรฐาน | |
ระบบการเขียน | อักษรอาหรับ |
สถานภาพทางการ | |
ภาษาทางการ | ภาษาอาหรับมาตรฐานสมัยใหม่เป็นภาษาทางการใน 26 รัฐ และ 1 ดินแดนพิพาท เป็นอันดับสามรองจากภาษาอังกฤษกับฝรั่งเศส[2] รายการ
|
ภาษาชนกลุ่มน้อยที่รับรองใน | |
ผู้วางระเบียบ | รายการ
|
รหัสภาษา | |
ISO 639-1 | ar |
ISO 639-2 | ara |
ISO 639-3 | ara – รหัสรวม รหัสเอกเทศ: arq – ภาษาอาหรับแอลจีเรียaao – ภาษาอาหรับแอลจีเรียแถบซะฮาราbbz – ภาษาอาหรับบาบาเลียครีโอลabv – ภาษาอาหรับบาห์เรนshu – ภาษาอาหรับชาดacy – ภาษาอาหรับมาโรไนต์adf – ภาษาอาหรับโดฟารีavl – ภาษาอาหรับอาระเบียตะวันตกเฉียงเหนือarz – ภาษาอาหรับอียิปต์afb – ภาษาอาหรับอ่าวayh – ภาษาอาหรับฮัฎเราะมีacw – ภาษาอาหรับฮิญาซayl – ภาษาอาหรับลิเบียacm – ภาษาอาหรับเมโสโปเตเมียary – ภาษาอาหรับโมร็อกโกars – ภาษาอาหรับนัจญ์ดีapc – ภาษาอาหรับลิแวนต์เหนือayp – ภาษาอาหรับเมโสโปเตเมียเหนือacx – ภาษาอาหรับโอมานaec – ภาษาอาหรับเซาะอีดีayn – ภาษาอาหรับศ็อนอาssh – ภาษาอาหรับชิฮฮีajp – ภาษาอาหรับลิแวนต์ใต้arb – ภาษาอาหรับมาตรฐานapd – ภาษาอาหรับซูดานpga – ภาษาอาหรับซูดานครีโอลacq – ภาษาอาหรับตาอิซซี-อะเดนีabh – ภาษาอาหรับทาจิกิสถานaeb – ภาษาอาหรับตูนิเซียauz – ภาษาอาหรับอุซเบกิสถาน |
Linguasphere | 12-AAC |
บริเวณที่ภาษาอาหรับที่ภาษาท้องถิ่นของชนส่วนใหญ่ (สีเขียวเข้ม) หรือส่วนน้อย (สีเขียวอ่อน) | |
ประเทศที่ใช้ภาษาอาหรับเป็นภาษาประจำชาติ (เขียว), โดยเป็นภาษาราชการ (น้ำเงินเข้ม), และภูมิภาค/ภาษารอง (น้ำเงินอ่อน) | |
บทความนี้มีสัญลักษณ์สัทอักษรสากล หากระบบของคุณไม่รองรับการแสดงผลที่ถูกต้อง คุณอาจเห็นปรัศนี กล่อง หรือสัญลักษณ์อย่างอื่นแทนที่อักขระยูนิโคด |
ภาษาอาหรับเป็นแหล่งกำเนิดของคำยืมจำนวนมากในภาษาที่ใช้โดยมุสลิมและภาษาส่วนใหญ่ในยุโรป ภาษาอาหรับเองก็มีการยืมคำจากภาษาเปอร์เซียและภาษาสันสกฤตด้วย ในช่วงยุคกลาง ภาษาอาหรับเป็นภาษาหลักในการขับเคลื่อนวัฒนธรรมโดยเฉพาะทางวิทยาศาสตร์ คณิตศาสตร์ และปรัชญา จึงทำให้ภาษาในยุโรปจำนวนมากยืมคำไปจากภาษาอาหรับ โดยเฉพาะภาษาสเปนและภาษาโปรตุเกส ทั้งนี้เพราะอารยธรรมอาหรับเคยแผ่ขยายไปถึงคาบสมุทรไอบีเรีย