zdziczenie

zdziczenie (język polski)

wymowa:

​^?/i

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj nijaki

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	zdziczenie	zdziczenia
dopełniacz	zdziczenia	zdziczeń
celownik	zdziczeniu	zdziczeniom
biernik	zdziczenie	zdziczenia
narzędnik	zdziczeniem	zdziczeniami
miejscownik	zdziczeniu	zdziczeniach
wołacz	zdziczenie	zdziczenia

(1.1) powrót lub osiągnięcie stanu dzikości

(1.2) utracenie cech świadczących o byciu cywilizowanym

(1.3) utracenie umiejętności i chęci nawiązywania kontaktu

odmiana:

(1.1-3)

 

przykłady:

(1.1) Bywają ogródki zupełnie zaniedbane, objęte zdziczeniem, lecz mające duży, swoisty powab^[1].

(1.2) Słyszymy o okropnych upadkach i zdziczeniach, o zbrodniach i występkach, ale jakże często źródło złego wynikło ze smutnej sierocej doli?^[2]

składnia:

(1.1) zdziczenie + D.

(1.2) zdziczenie + D.

kolokacje:

(1.2) absolutne / moralne / prawdziwe zdziczenie • zdziczenie obyczajów / wojenne • objawy zdziczenia

synonimy:

(1.2) barbaryzacja, brutalizacja

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. dzicz ż, dziczenie n, dziczyzna ż, dzik mzw, dziki mos, dzikość ż, dzikus mos, dzikuska ż

czas. dziczeć ndk., zdziczeć dk.

przym. zdziczały, dziczy, dziki

przysł. dziko

związki frazeologiczne:

etymologia:

pol. dziczeć + -enie^[3]

uwagi:

zwykle w lp

tłumaczenia:

źródła:

1. Feliks Brodowski, Dziecię Symchy, 1905.
2. Adolf Suligowski, Przy założeniu kamienia węgielnego..., 1905.
3.  Hasło „zdziczenie” w: Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN.