oracja

oracja (język polski)

wymowa:

​^?/i

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	oracja	oracje
dopełniacz	oracji	oracji / przest. oracyj[3]
celownik	oracji	oracjom
biernik	orację	oracje
narzędnik	oracją	oracjami
miejscownik	oracji	oracjach
wołacz	oracjo	oracje

(1.1) liter. kwieciste przemówienie^[1]; zob. też oracja w Wikipedii

(1.2) liter. żart. perora moralizatorska, mówka^[2]

(1.3) typ modlitwy wieńczącej część liturgii lub nabożeństwa^[1]; zob. też oracja w Wikipedii

odmiana:

(1.1-3)

 

przykłady:

(1.1) Tekst oracji, którą wygłosił prezes, wyszedł spod pióra jego asystentki.

(1.2) Na apelu nie obyło się bez oracji dyrektorki.

(1.3) Przewodniczący liturgii wybrał orację z uroczystości Zesłania Ducha Świętego.

(1.3) Po oracji usiedliśmy w ławkach od strony ambony.

składnia:

kolokacje:

(1.1-2) wygłosić orację

(1.3) odmówić / zaśpiewać orację

synonimy:

(1.1-2) perora, alokucja

antonimy:

hiperonimy:

(1.1) przemowa, przemówienie

(1.2) przemowa, przemówienie

(1.3) modlitwa

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. orator m, orant m, orantka ż, oratorium n, oralizm mrz, oralność ż

przym. oratorski, oralny

związki frazeologiczne:

etymologia:

łac. oratio < łac. ora + tio

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) oration; (1.3) oration
• włoski: (1.1) orazione ż, arringa ż, perorazione ż; (1.3) orazione ż

źródła:

1.  Hasło „oracja” w: Słownik języka polskiego pod redakcją Witolda Doroszewskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.
2. portalwiedzy.onet.pl
3.  Hasło „oracja” w: Zygmunt Saloni, Włodzimierz Gruszczyński, Marcin Woliński, Robert Wołosz, Danuta Skowrońska, Zbigniew Bronk, Słownik gramatyczny języka polskiego — wersja online.