manko
Z Wikisłownika, wolnego słownika
rzeczownik, rodzaj nijaki
| przypadek | liczba pojedyncza | liczba mnoga |
|---|---|---|
| mianownik | manko | manka |
| dopełniacz | manka | mank |
| celownik | manku | mankom |
| biernik | manko | manka |
| narzędnik | mankiem | mankami |
| miejscownik | manku | mankach |
| wołacz | manko | manka |
- (1.1) ekon. hand. niedobór towarów lub pieniędzy w sklepie, kasie, magazynie itp. w stosunku do stanu wynikającego z ewidencji; zob. też manko w Wikipedii
- odmiana:
- (1.1)
- przykłady:
- (1.1) Co miesiąc nasz premier z Gdańska robi manko na 5 miliardów złotych[1].
- (1.1) Hania spowodowała manko, które będzie musiała pokryć z własnej kieszeni.
- składnia:
- kolokacje:
- (1.1) zrobić / spowodować / mieć manko • manko wynosi
- synonimy:
- antonimy:
- (1.1) superata
- hiperonimy:
- (1.1) niedobór
- hiponimy:
- holonimy:
- meronimy:
- wyrazy pokrewne:
- rzecz. mankowicz mos, mankowiczka ż
- związki frazeologiczne:
- etymologia:
- wł. manco[2] < łac. mancus → skaleczony
- uwagi:
- Dawniej pisano także: manco[2].
- tłumaczenia:
- angielski: (1.1) deficit
- białoruski: (1.1) нястача ż (nâstača), недастача ż (nedastača)
- esperanto: (1.1) manko
- interlingua: (1.1) manco
- niemiecki: (1.1) Manko n
- portugalski: (1.1) déficit m
- rosyjski: (1.1) недостача ż (nedostača), недочёт m (nedočёt)
- węgierski: (1.1) deficit, hiány
- włoski: (1.1) ammanco m
- źródła:
- A. Zaręba, Zapożyczenia włoskie we współczesnej polszczyźnie, „Język Polski” nr 1/1947, s. 18.