Loading AI tools
Polski pilot szybowcowy samolotowy i balonowy Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Sławomir Piotr Jerzy Makaruk (ur. 22 lipca 1932 w Białej Podlaskiej, zm. 20 kwietnia 1963 k. Bielska-Białej) – polski szybownik, szybowcowy pilot doświadczalny, pilot samolotowy i balonowy, instruktor lotniczy.
 | |
| Pełne imię i nazwisko |
Sławomir Piotr Jerzy Makaruk |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
22 lipca 1932 |
| Data i miejsce śmierci |
20 kwietnia 1963 |
| Zawód, zajęcie |
pilot szybowcowy |
| Odznaczenia | |
   | |
Urodził się w rodzinie Jana i Marii z Bauerów[1]. W 1944 roku ukończył 6. klasę szkoły podstawowej w Białej Podlaskiej. W lutym 1945 roku jego rodzina przeniosła się do Torunia, gdzie uczęszczał do Gimnazjum im. Mikołaja Kopernika[2]. W 1946 roku w wieku 14 lat rozpoczął szkolenie szybowcowe w Aeroklubie Pomorskim w Toruniu pod kierunkiem instruktora L. Belińskiego. Srebrną Odznakę Szybowcową (nr 451) uzyskał w roku 1951, Złotą (nr 45) w roku 1952[3].
W 1950 roku zdał maturę w liceum im. Stanisława Staszica w Warszawie[4][5]. Początkowo studiował w Szkole Inżynierskiej Wawelberga i Rotwanda, a po jej włączeniu do Politechniki Warszawskiej na wydziale lotniczym PW[2], który ukończył w 1954 roku uzyskując tytuł inżyniera lotnictwa. W tym samym roku rozpoczął pracę w Zakładzie Badań w Locie Instytutu Lotnictwa jako pilot doświadczalny, a później jako kierownik pracowni szybowcowej Działu Badań w Locie[3]. Prowadził próby homologacyjne wszystkich badanych w locie w tym czasie szybowców produkcji Szybowcowego Zakładu Doświadczalnego w Bielsku-Białej oraz prowadził też badania porównawcze wielu szybowców produkcji zagranicznej[6].
W 1953 roku podczas I Szybowcowych Mistrzostw Polski w Lesznie zajął 22 miejsce i spełnił dwa warunki do Diamentowej Odznaki Szybowcowej (przelot docelowy 306 km i przewyższenie 5510 m)[2]. W II Szybowcowych Mistrzostwach Polski w 1955 roku w Lisich Kątach zajął 6 miejsce w kategorii szybowców dwumiejscowych. W III Szybowcowych Mistrzostwach Polski w 1956 roku w Jeleniej Górze zajął 2 miejsce[1].
Aktywnie działał w środowisku lotniczym, w 1956 roku został wybrany na członka komisji restytucyjnej Aeroklubu Rzeczypospolitej Polskiej. Na zebraniu Aeroklubu PRL, odbywającym się w dniach 16–17 grudnia 1956 roku, został wybrany do Zarządu Głównego tej organizacji[2]. W latach 1958–1959 był wiceprezesem Aeroklubu Warszawskiego, w latach 1956–1959 członkiem Zarządu Głównego APRL, 1959–1960 członkiem Komisji Rewizyjnej APRL, 1956–1963 członkiem Komisji Szybowcowej APRL oraz w latach 1958–1963 wiceprzewodniczącym Komisji Balonowej APRL[2]. W 1961 roku wystąpił z propozycją utworzenia w Aeroklubie PRL Komisji Sportowej wzorowanej na przedwojennej Komisji Lotnictwa Sportowego[2].
W 1957 roku zdobył Złotą Odznakę Szybowcową z trzema diamentami (odznaka nr 26) za przelot otwarty na szybowcu A-9 na trasie Warszawa – Szalamy (678,5 km)[1]. W tym samym roku został mu przyznany tytuł Mistrza Sportu w szybownictwie.
W 1958 roku rozpoczął szkolenie balonowe i 27 maja 1959 roku uzyskał uprawnienia pilota balonowego[7]. Od 1961 roku był wiceprzewodniczącym Komisji Balonowej Aeroklubu PRL[3]. W 1960 roku w I Krajowych Zawodach Balonów Wolnych im. Franciszka Hynka zajął I miejsce po przeleceniu 221 km w czasie 5 h 28 min[2]. W 1961 roku zajął I miejsca podczas Zawodów Balonowych o puchar Międzynarodowych Targów Poznańskich, Międzynarodowych Zawodów Balonowych Trophee du Balon Libre w Groningen oraz podczas II Krajowych Zawodach Balonów Wolnych im. Franciszka Hynka[3].
W 1962 roku podczas próby wyrwania z lotu nurkowego na szybowcu Zefir 2A doszło do urwania skrzydeł i przy ratowaniu się na spadochronie złamał nogę[1].
W kwietniu 1963 roku podjął się badania drgań występujących na szybowcu SZD-21 Kobuz-2 o znakach rejestracyjnych SP-1990. 20 kwietnia, w trakcie pomiarów drgań, doszło do flatteru i jedno skrzydło uległo urwaniu w locie. Sławomir Makaruk nie zdołał uratować się na spadochronie – zginął w szczątkach szybowca w okolicach Bielska-Białej[1]. Prawdopodobnie aparatura pomiarowa, którą miał przymocowaną do kolana, uniemożliwiła mu wydostanie się z kabiny szybowca[8]. Do przedwczesnej śmierci wylatał 2045 godzin na szybowcach, 411 godziny na samolotach i wykonał 83 loty balonowe[3].
Łącznie prowadził próby 27 typów szybowców, w tym[1]:
Dokonał też oblotu prototypu PZL M-3 Pliszka (dziewiczy lot).
Był mężem mgr inż. lotnictwa Wiesławy Łaneckiej-Makaruk i ojcem Sławomira, znanego podróżnika, nurka, ratownika górskiego, fotografa.
Został pochowany w kwaterze lotniczej cmentarza Wojskowego na Powązkach w Warszawie (kwatera B12-8-27)[9]. Podczas pogrzebu nad grobem przeleciał klucz samolotów sportowych i wojskowych.
Był odznaczony Srebrnym i Brązowym Krzyżem Zasługi oraz pośmiertnie Krzyżem Kawalerskim Orderu Odrodzenia Polski[10].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
