Naczelne Dowództwo (ND) – organ pracy Naczelnego Wodza utworzony 1 września 1939 w wyniku mobilizacyjnego rozwinięcia GISZ i Sztabu Głównego WP.
Kwatera Główna Naczelnego Wodza mieściła się w Warszawie, w wybudowanym w latach 1938−1939 gmachu przy ul. Rakowieckiej 4a[1], posiadającym trzykondygnacyjny schron przeciwlotniczy[a].
Naczelny Wódz dowodził wojskami w polu (armie) za pomocą swego Sztabu i dowódców broni. Podlegał mu również minister spraw wojskowych, gen. dyw. Tadeusz Kasprzycki, który na obszarze krajowym dowodził jednostkami mobilizowanymi i zapasowymi.
W czasie walki, po zaangażowaniu odwodu głównego, planowano rozwinąć punkt dowodzenia NW w m. Belsk Duży k. Grójca.
Organizacja Kwatery Głównej Naczelnego Wodza przedstawiała się następująco:
- Naczelny Wódz i Generalny Inspektor Sił Zbrojnych
- Adiutantura
- Dowódcy broni i delegaci przy Naczelnym Wodzu
- Sztab Naczelnego Wodza
- Urząd Głównego Komisarza Cywilnego
- Szefostwo Komunikacji Naczelnego Wodza
- Pododdziały obsługi i ochrony
Urząd Głównego Komisarza Cywilnego
Sztab Naczelnego Wodza
Kierownictwo
Komórki organizacyjne podporządkowane I zastępcy szefa Sztabu NW
Komórki organizacyjne podporządkowane II zastępcy szefa Sztabu NW do spraw operacyjnych
Komórki organizacyjne podporządkowane III zastępcy szefa Sztabu NW - naczelnemu kwatermistrzowi
- oficerowie do zleceń naczelnego kwatermistrza:
- Oddział I
- szef - ppłk dypl. Józef Bischof
- I zastępca szefa - płk dypl. Roman Saloni
- II zastępca szefa - ppłk dypl. Józef Sierosławski
- szef Wydziału Ogólno Mobilizacyjnego - ppłk dypl. Jan Heine
- szef Wydziału Organizacyjnego - ppłk dypl. Józef Bischof
- szef Wydziału Administracji Rezerw - ppłk dypl. Jan Kornaus
- szef Wydziału Materiałowego - ppłk dypl. Edward Ulanicki
Szefostwo Komunikacji Naczelnego Wodza
- szef komunikacji NW – minister komunikacji – Juliusz Ulrych (płk dypl.)
- Eszelon I Szefostwa Komunikacji NW w siedzibie SG WP
- Eszelon II w Ministerstwie Komunikacji
- szef Eszelonu II – I wiceminister komunikacji – inż. Julian Piasecki (mjr dypl. sap.)
- Eszelon III w Ministerstwie Komunikacji
- Dowództwo Wojsk Kolejowych w polu
Pododdziały obsługi i ochrony
- Batalion Sztabowy
- Kompania Asystencyjna Nr 201 mob. w Warszawie przez 30 Pułk Strzelców Kaniowskich
- Kompania Asystencyjna Nr 202 mob. w Warszawie przez 30 Pułk Strzelców Kaniowskich
- Oddział Ochronny Żandarmerii mob. w Warszawie przez 1 Dywizjon Żandarmerii
- Kolumna Samochodów Osobowych KG NW mob. w Warszawie przez Kolumnę Samochodową GISZ
- Pluton Karabinów Maszynowych Nr 201 mob. w Rembertowie przez 3 Batalion Strzelców
- Pluton Karabinów Maszynowych Nr 202 mob. w Rembertowie przez 3 Batalion Strzelców
- Pluton Karabinów Maszynowych Nr 203 mob. w Warszawie przez 21 Pułk Piechoty
- Pluton Karabinów Maszynowych Nr 204 mob. w Warszawie przez 21 Pułk Piechoty
- Sąd Polowy Nr 76 mob. w Warszawie przez Powiatową Komendę Uzupełnień Warszawa Miasto I
- Kompania Łączności Wielkiej Kwatery Głównej mob. w Zegrzu przez Centrum Wyszkolenia Łączności i 1 Batalion Telegraficzny
- Pluton Radio dla Kompanii Łączności WKG mob. w Warszawie przez Pułk Radiotelegraficzny
- Poczta Polowa Nr 41 mob. w Warszawie przez Dyrekcję Okręgu Poczt i Telegrafu w Warszawie
Wszystkie pododdziały obsługi i ochrony miały być wystawione 3 dnia, w I rzucie mobilizacji powszechnej (plutony nr 201 i 202 miały być wyposażone w karabiny maszynowe wz. 08).
Etat Kwatery Głównej Naczelnego Wodza obejmował wraz z baonem sztabowym (bez oddziałów kwatery głównej i personelu głównego komisarza cywilnego):
- 232 oficerów broni
- 50 oficerów służb
- 188 podoficerów
- 351 szeregowych
- 45 pracowników cywilnych
Naczelne Dowództwo w czasie trwania kampanii wrześniowej kilkakrotnie zmieniało swoje miejsce postoju. Od 7 do 11 września znajdowało się w Brześciu, od 12 września we Włodzimierzu Wołyńskim, od 14 września w Młynowie nad Ikwą, 15 września w Kołomyi, a 17 września w Kosowie, by wieczorem pzrenieśc się do Kut[2].
Marta Leśniakowska: Architektura w Warszawie 1918–1939. Warszawa: Arkada Pracownia Historii Sztuki, 2006, s. 88. ISBN 83-60350-00-0.
- Eugeniusz Kozłowski (red.): Wojna obronna Polski 1939. Warszawa: Wydawnictwo Ministerstwa Obrony Narodowej, 1979. ISBN 83-11-06314-1.
- Przygotowania komunikacji wojskowej do wojny w 1939 r. Relacja gen. bryg. Aleksandra Szychowskiego (wstęp i opracowanie, Witold Rawski i Zbigniew Wojciechowski), Przegląd Historyczno-Wojskowy nr 4 (209) z 2005 r., s. 167-189.
- Piotr Zarzycki, Plan mobilizacyjny „W”. Wykaz oddziałów mobilizowanych na wypadek wojny, Pruszków 1995, ISBN 83-85621-87-3.
- Waldemar Rezmer, Służba duszpasterska Wojska Polskiego w 1939 r., Wojskowy Przegląd Historyczny Nr 1 (143) z 1993 r., s. 49-66.
- Marian Porwit, Komentarze do historii polskich działań obronnych 1939 roku, Warszawa 1983, wyd. II, s. 270, ISBN 83-07-00645-7