Józef Szostak

Józef Szostak
Filip
	; Józef Szostak (1934)
	pułkownik dyplomowany kawalerii
Data i miejsce urodzenia	25 lutego 1897 ; Józefów
Data i miejsce śmierci	11 lutego 1984 ; Łódź
	Przebieg służby
Lata służby	od 1915
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier; Wojsko Polskie
Formacja	Legiony Polskie
Jednostki	Szwadron Przyboczny Prezydenta Rzeczypospolitej; 1 Pułk Szwoleżerów; 2 Dywizja Kawalerii
Stanowiska	dowódca szwadronu; szef sztabu dywizji; p.o. Szefa Sztabu KG AK, I zastępca Szefa Sztabu KG AK
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa; II wojna światowa; kampania wrześniowa; powstanie warszawskie
	Odznaczenia
	; ;
	Multimedia w Wikimedia Commons

Józef Szostak, ps. Filip (ur. 25 lutego 1897 w Józefowie, zm. 11 lutego 1984 w Łodzi) – pułkownik dyplomowany kawalerii Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Szybkie fakty Data i miejsce urodzenia, Data i miejsce śmierci ...

Zamknij

Urodził się 25 lutego 1897 roku w Józefowie, w ówczesnym powiecie błońskim guberni warszawskiej, w rodzinie Antoniego (zm. 1929), urzędnika cukrowni, i Jadwigi z Bergerów^[1]^[2]. Był bratem Zygmunta (1887–1967), podporucznika piechoty pospolitego ruszenia, Bronisława (1894–1939), podpułkownika dyplomowanego piechoty Wojska Polskiego, Stanisława (1899–1948), podporucznika piechoty rezerwy, Adama Ludwika (1902–1919), szwoleżera 1 pułku szwoleżerów, i Ludwika (ur. 1904) – zmarłego w dzieciństwie^[3]^[4]^[5].

Przez jakiś czas uczył się w Szkole Filologicznej Ziemi Warszawskiej, następnie został przeniesiony przez ojca do warszawskiej szkoły handlowej Edwarda Rontalera. W 1915 roku zdał maturę^[6]^[7].

Od 1915 roku walczył w szeregach 1 pułku ułanów Legionów Polskich^[6]. Od 5 lutego do 31 marca 1917 roku był słuchaczem kawaleryjskiego kursu oficerskiego przy 1 pułku ułanów w Ostrołęce. Kurs ukończył z wynikiem dobrym. Posiadał wówczas stopień starszego ułana^[8]. Latem tego roku, po kryzysie przysięgowym, został internowany w Szczypiornie^[6].

Od 16 grudnia 1922 roku był dowódcą Szwadronu Przybocznego Prezydenta RP^[6]. 4 stycznia 1932 roku został powołany do Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie, w charakterze słuchacza Kursu 1931–1933. Z dniem 1 października 1933 roku, po ukończeniu kursu i otrzymaniu tytułu naukowego oficera dyplomowanego, został przeniesiony do dowództwa 2 Dywizji Kawalerii w Warszawie na stanowisko szefa sztabu^[9]^[6]. 24 stycznia 1934 roku został mianowany podpułkownikiem ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1934 roku i 8. lokatą w korpusie oficerów kawalerii^[10]. 21 marca 1935 roku został przeniesiony do 1 pułku szwoleżerów Józefa Piłsudskiego w Warszawie na stanowisko zastępcy dowódcy pułku^[11]. W latach 1936–1939 był kierownikiem Samodzielnego Referatu „Wschód” w Oddziale III Sztabu Głównego i współtwórcą planu „Zachód”. W lipcu 1939 roku został dowódcą 13 pułku Ułanów Wileńskich. Na jego czele walczył w kampanii wrześniowej.

Od 1940 roku w konspiracji. Od 1941 roku w Oddziale III Komendy Głównej AK. Szef III Oddziału Operacyjnego Komendy Głównej AK, Szef Operacji i I zastępca Szefa Sztabu KG Armii Krajowej. 1 października 1943 roku otrzymał awans na stopień pułkownika dyplomowanego od Naczelnego Wodza gen. Kazimierza Sosnkowskiego. 4 i 5 września 1944 roku pełnił obowiązki szefa Sztabu KG AK. Po kapitulacji powstania warszawskiego dostał się do niemieckiej niewoli. Do wiosny 1945 roku przebywał w Oflagu II C Woldenberg jako jeniec nr 101402^[12].

W latach 1946–1950 był dyrektorem Kopalń Glin Ogniotrwałych w Górnym Ujeździe i Jaroszowie. W latach 1950–1955 był więziony przez reżim komunistyczny kolejno w więzieniach w Warszawie, Barczewie i Iławie. Wyrokiem Sądu Wojewódzkiego dla m.st. Warszawy z 26 stycznia 1953 roku^[12] skazany na 6 lat więzienia i 8 lat utraty praw obywatelskich. 24 lutego 1955 roku przedterminowo zwolniony z więzienia^[13]. 1 lutego 1958 roku postanowieniem Sądu Najwyższego został zrehabilitowany^[12]. Po opuszczeniu więzienia wrócił do Rudy Pabianickiej. Pracował w Przedsiębiorstwie Instalacji Sanitarnych nr 4 do momentu przejścia na emeryturę w 1962 roku. Pod koniec życia został członkiem honorowym Konfederacji Polski Niepodległej. W jego domu znajdowała się podziemna drukarnia. W czerwcu 1981 roku gościł u siebie przywódców KPN: Leszka Moczulskiego, Romualda Szeremietiewa i Tadeusza Stańskiego.

Zmarł 11 lutego 1984 roku w Łodzi. Został pochowany na cmentarzu parafii św. Józefa w Rudzie Pabianickiej.

Krzyż Złoty Orderu Wojennego Virtuti Militari nr 54 (18 sierpnia 1944 roku)
Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari (1921)^[14]
Krzyż Niepodległości (12 maja 1931)^[15]
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1938)
Krzyż Walecznych (sześciokrotnie)
Srebrny Krzyż Zasługi (7 grudnia 1927)^[16]
Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921^[17]
Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[17]
Odznaka za Rany i Kontuzje (z dwiema gwiazdkami)^[17]
Odznaka 1. Pułku Szwoleżerów Józefa Piłsudskiego^[17]
Krzyż Kawalerski Orderu Gwiazdy Rumunii (Rumunia)^[17]

[1]
Koreś 2023 ↓, s. 19.
[2]
Kolekcja VM ↓, s. 1.
[3]
Koreś 2023 ↓, s. 13, 19–21, 52, 524, 587, 681.
[4]
Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 32, 814 (Zygmunt Szostak).
[5]
Rybka i Stepan 2021 ↓, s. 100 (Stanisław).
[6]
Kolekcja VM ↓, s. 4.
[7]
DanielD. Koreś DanielD., Józef Szostak "Filip", Warszawa: IPN, 2019, s. 4–5.
[8]
CAW ↓, sygn. I.120.1.125 s. 11.
[9]
Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 26 stycznia 1934 roku, s. 4.
[10]
Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 24 stycznia 1934 roku, s. 1.
[11]
Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 21 marca 1935 roku, s. 31.
[12]
Powstańcze biogramy: Józef Szostak. Muzeum Powstania Warszawskiego. [dostęp 2022-02-01].
[13]
Józef Szostak: Moja służba Niepodległej. Warszawa: Instytut Historyczny nn im. Andrzeja Ostoja Owsianego, 2019, s. 404. ISBN 978-83-943994-1-2.
[14]
Dekret Wodza Naczelnego L. 3126 z 30 czerwca 1921 roku Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 28, poz. 1113
[15]
M.P. z 1931 r. nr 111, poz. 163 „za pracę w dziele odzyskania Niepodległości”.
[16]
M.P. z 1927 r. nr 283, poz. 779 „za zasługi na polu administracji armji oraz wyszkolenia żołnierza”.
[17]
Na podstawie fotografii [1].

Szostak Józef. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari; sygn. I.482.33-2470 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2024-01-16].
Komenda Legionów (Dowództwo Polskiego Korpusu Posiłkowego). Centralne Archiwum Wojskowe. [dostęp 2017-11-07].
Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
Rocznik Oficerski Rezerw 1934. Biuro Personalne Ministerstwa Spraw Wojskowych, 1934.
Daniel Koreś: W cieniu wyroku na miasto : Pułkownik dyplomowany Józef Szostak „Filip” (1987–1984) : Biografia szefa Oddziału III i szefa operacji KG AK. Wrocław-Warszawa: Instytut Pamięci Narodowej, 2023. ISBN 978-83-8229-759-1.
Daniel Koreś, Józef Szostak "Filip", Wyd. Instytut Pamięci Narodowej, Warszawa 2019, ISBN 978-838098-649-7, wersja zdigitalizowana.
Andrzej Krzysztof Kunert: Słownik biograficzny konspiracji warszawskiej 1939–1945 T.2. Warszawa: Instytut Wydawniczy PAX, 1987, s. 175–177. ISBN 83-211-0758-3.
Bogusław Polak (red.): Kawalerowie Virtuti Militari 1792–1945. T. 2/1. Koszalin: Wydawnictwo Uczelniane Wyższej Szkoły Inżynierskiej w Koszalinie, 1991. ISBN 83-900510-0-1.
Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Awanse oficerskie w Wojsku Polskim 1935–1939. Wyd. 2 poszerzone. Warszawa: Wydawnictwo Tetragon Sp. z o.o., 2021. ISBN 978-83-66687-09-7.

Józef Szostak: Moja służba Niepodległej. Warszawa: Instytut Historyczny nn im. Andrzeja Ostoja Owsianego, 2019. ISBN 978-83-943994-1-2.
Członkowie Klubu im. gen. „Grota” w Pabianicach odwiedzili mogiłę płk. dypl. Józefa Szostaka. lodz.ipn.gov.pl. [dostęp 2022-02-02].

[CITEREFKoreś202319-1] [1]
Koreś 2023 ↓, s. 19.

[CITEREFKolekcja_VMs._1-2] [2]
Kolekcja VM ↓, s. 1.

[CITEREFKoreś202313,_19–21,_52,_524,_587,_681-3] [3]
Koreś 2023 ↓, s. 13, 19–21, 52, 524, 587, 681.

[CITEREFRocznik_Oficerski_Rezerw193432,_814_(Zygmunt_Szostak)-4] [4]
Rocznik Oficerski Rezerw 1934 ↓, s. 32, 814 (Zygmunt Szostak).

[CITEREFRybkaStepan2021100_(Stanisław)-5] [5]
Rybka i Stepan 2021 ↓, s. 100 (Stanisław).

[CITEREFKolekcja_VMs._4-6] [6]
Kolekcja VM ↓, s. 4.

[:1-7] [7]
DanielD. Koreś DanielD., Józef Szostak "Filip", Warszawa: IPN, 2019, s. 4–5.

[CITEREFCAWsygn._I.120.1.125_s._11-8] [8]
CAW ↓, sygn. I.120.1.125 s. 11.

[CITEREFDz._Pers._MSWojsk.Nr_2_z_26_stycznia_1934_roku,_s._4-9] [9]
Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 26 stycznia 1934 roku, s. 4.

[CITEREFDz._Pers._MSWojsk.Nr_1_z_24_stycznia_1934_roku,_s._1-10] [10]
Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 24 stycznia 1934 roku, s. 1.

[CITEREFDz._Pers._MSWojsk.Nr_5_z_21_marca_1935_roku,_s._31-11] [11]
Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 21 marca 1935 roku, s. 31.

[MPW-12] [12]
Powstańcze biogramy: Józef Szostak. Muzeum Powstania Warszawskiego. [dostęp 2022-02-01].

[13] [13]
Józef Szostak: Moja służba Niepodległej. Warszawa: Instytut Historyczny nn im. Andrzeja Ostoja Owsianego, 2019, s. 404. ISBN 978-83-943994-1-2.

[14] [14]
Dekret Wodza Naczelnego L. 3126 z 30 czerwca 1921 roku Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 28, poz. 1113

[15] [15]
M.P. z 1931 r. nr 111, poz. 163 „za pracę w dziele odzyskania Niepodległości”.

[16] [16]
M.P. z 1927 r. nr 283, poz. 779 „za zasługi na polu administracji armji oraz wyszkolenia żołnierza”.

[:0-17] [17]
Na podstawie fotografii [1].

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]

[16]

[17]

Wikiwand in your browser!

Józef Szostak

Wikiwand in your browser!

Życiorys

Ordery i odznaczenia

Przypisy

Bibliografia

Linki zewnętrzne