Tadeusz Malinowski (generał)

Tadeusz Malinowski
	; Tadeusz Malinowski po 1931 r.
	generał brygady
Data i miejsce urodzenia	14 lipca 1888 ; Wadowice
Data i miejsce śmierci	4 maja 1980 ; Londyn
	Przebieg służby
Lata służby	1914–1980
Siły zbrojne	Armia Austro-Węgier; Błękitna Armia; Wojsko Polskie; Polskie Siły Zbrojne
Formacja	Legiony Polskie;
Jednostki	52 Pułk Piechoty Strzelców Kresowych; 21 Dywizja Piechoty Górskiej; 17 Wielkopolska Dywizja Piechoty; Ministerstwo Obrony Narodowej
Stanowiska	dowódca pułku piechoty; dowódca piechoty dywizyjnej; dowódca dywizji piechoty; kierownik ministerstwa
Główne wojny i bitwy	I wojna światowa; wojna polsko-bolszewicka; II wojna światowa; kampania wrześniowa
	Odznaczenia
	;
	Multimedia w Wikimedia Commons

Tadeusz Malinowski (ur. 14 lipca 1888 w Wadowicach, zm. 4 maja 1980 w Londynie) – generał brygady Wojska Polskiego, członek Komendy Naczelnej Związku Legionistów Polskich od 1936 roku^[1].

Szybkie fakty Data i miejsce urodzenia, Data i miejsce śmierci ...

Zamknij

Studia prawnicze odbył w Krakowie, należał do Polowych Drużyn Sokolich.

Od sierpnia 1914 do lipca 1917 służył w Legionach Polskich, początkowo w 2 pułku piechoty, w listopadzie 1916 osiągając stopień podporucznika. Po bitwie kaniowskiej był internowany przez Niemców. Z internowania zbiegł do Kijowa, a następnie przedostał się do Francji, gdzie (już po awansie na kapitana) był szefem Oddziału Organizacyjnego Armii generała Hallera.

1 czerwca 1919 został awansowany na podpułkownika. 2 sierpnia 1919 roku został mianowany szefem Sekcji „Z” w Departamencie I Mobilizacyjno-Organizacyjnym Ministerstwa Spraw Wojskowych w Warszawie, której zadaniem było „zjednoczenie Wojsk Polskich sformowanych za granicą z armią krajową” oraz „załatwienie wszystkich kwestii dotyczących likwidacji armii gen. Hallera, jako odrębnej armii sformowanej we Francji”^[2]. 11 czerwca 1920 roku został zatwierdzony z dniem 1 kwietnia 1920 roku w stopniu podpułkownika, w piechocie, w grupie oficerów byłej armii gen. Hallera. Pełnił wówczas obowiązki szefa Biura Prezydialnego Ministerstwa Spraw Wojskowych^[3]. Latem 1920 roku pełnił służbę w Sztabie Armii Ochotniczej.

Od sierpnia do grudnia 1920 pełnił funkcję szefa sztabu 2 Dywizji Piechoty Legionów. Następnie do 1923 roku zajmował stanowisko szefa Oddziału V Sztabu Ministerstwa Spraw Wojskowych, a następnie Oddziału V Sztabu Generalnego. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu podpułkownika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 61. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[4]. 2 listopada 1923 roku został „odkomenderowany na jednoroczny kurs doszkolenia w Wyższej Szkole Wojennej w Warszawie”. 31 marca 1924 roku awansował na pułkownika ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1923 roku i 12. lokatą w korpusie oficerów piechoty. 15 października 1924 roku, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do dyspozycji Ministerstwa Spraw Wojskowych. Z dniem 1 marca 1925 roku został przeniesiony do 52 pułku piechoty w Złoczowie na stanowisko dowódcy pułku^[5]. 17 marca 1927 roku został mianowany dowódcą piechoty dywizyjnej 21 Dywizji Piechoty Górskiej w Bielsku^[6]. 15 stycznia 1930 roku Prezydent RP mianował go dowódcą 17 Wielkopolskiej Dywizji Piechoty w Gnieźnie^[7].

10 listopada 1930 roku Prezydent Rzeczypospolitej Ignacy Mościcki nadał mu stopień generała brygady ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1931 roku i 2. lokatą w korpusie generałów. Jednocześnie zezwolił mu na nałożenie oznak nowego stopnia przed 1 stycznia 1931 roku^[8].

W marcu 1936 roku został wyznaczony na stanowisko zastępcy szefa Sztabu Głównego (nominację otrzymał 15 kwietnia 1936 zastępując pełniącego te obowiązki płk. Macieja Bardela^[9]) i kierownika Sekretariatu Komitetu Obrony Rzeczypospolitej.

Po kampanii wrześniowej znalazł się we Francji, gdzie pracował w Komisji Ewakuacyjnej Rodzin Ministerstwa Spraw Wojskowych. Po ewakuacji do Wielkiej Brytanii był szefem Biura do Spraw Rodzin Ministerstwa Obrony Narodowej, a od maja do października 1942 I zastępcą wiceministra obrony narodowej. W tym samym resorcie był następnie szefem Biura Oświaty i Opieki nad Żołnierzami. W latach 1945–1947 wchodził w skład Komisji Doradczej Naczelnego Wodza oraz kierował pracami Funduszu Społecznego Żołnierzy.

Pozostał w Londynie do końca życia. 26 września 1946 władze komunistyczne pozbawiły go obywatelstwa polskiego, które przywrócono mu w 1971 roku. W okresie od 18 stycznia do 11 sierpnia 1954 roku sprawował urząd kierownika Ministerstwa Obrony Narodowej w rządzie Jerzego Hryniewskiego.

Zmarł 4 maja 1980 roku w Londynie. Został pochowany w polskiej części cmentarza Gunnersbury (Sq. K, gr. 16 A.)^[10].

Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (1921)^[11]^[12]
Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (1938)^[13]
Krzyż Niepodległości (2 sierpnia 1931)^[14]
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (2 maja 1922)^[11]^[15]
Krzyż Walecznych (czterokrotnie: po raz 3 i 4 w 1921)^[16]^[17]
Złoty Krzyż Zasługi (18 marca 1932)^[18]
Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921^[11]
Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości^[11]
Złota Odznaka Honorowa Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej I stopnia^[19]
Komandor Orderu św. Sawy (Jugosławia)^[11]^[11]
Komandor Orderu Legii Honorowej (Francja, 1937)^[11]^[20]
Kawaler Orderu Legii Honorowej (Francja, 1921)^[11]^[21]
Medal Pamiątkowy Wielkiej Wojny (Francja)^[11]
Komandor Orderu Korony Rumunii (Rumunia)^[11]
Oficer Orderu Korony (Belgia)^[11]
Order Krzyża Orła II klasy (Estonia, 1937)^[22]
Medal Zwycięstwa (międzysojuszniczy, 1921)^[11]^[23]
Odznaka pamiątkowa Sztabu Generalnego

[1]
Związek Legionistów Polskich : 1936-1938 r. : sprawozdanie Zarządu Głównego Związku Legionistów Polskich, Warszawa 1938, s. 34.
[2]
Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 83 z 6 sierpnia 1919 roku, poz. 2939.
[3]
Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 23 z 23 czerwca 1920 roku, poz. 595.
[4]
Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Załącznik do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 8 czerwca 1922 roku, Zakłady Graficzne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1922, s. 23.
[5]
Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 23 z 28 lutego 1925 roku, s. 98.
[6]
Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 17 marca 1927 roku, s. 71.
[7]
Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 21 stycznia 1930 roku, s. 1.
[8]
Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 11 listopada 1930 roku, s. 323.
[9]
Nominacja gen. Malinowskiego. „Gazeta Lwowska”, s. 3, Nr 88 z 17 kwietnia 1936.
[10]
Opracowanie stanu zachowania grobów rządowych w Wielkiej Brytanii [online], Fundacja "Pomoc Polakom na Wschodzie" im. Jana Olszewskiego [dostęp 2023-04-20] (pol.).
[11]
Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest?. Wyd. II popr. Warszawa: Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej, 1938, s. 461.
[12]
Dekret Wodza Naczelnego L. 3390 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 41, s. 1608)
[13]
Wysokie odznaczenia na Śląsku. „Polska Zachodnia”. Nr 314, 14 listopada 1938. s. 7.
[14]
M.P. z 1931 r. nr 178, poz. 260 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.
[15]
Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 26.
[16]
„Za męstwo i osobistą odwagę okazane w walce z nieprzyjacielem w obronie Ojczyzny”; Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 1836 z 12 lipca 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 29, poz. 1209)
[17]
Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 1987 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 39, poz. 1831)
[18]
M.P. z 1932 r. nr 65, poz. 85 „za zasługi na polu wyszkolenia wojska”.
[19]
Piętnastolecie L. O. P. P.. Warszawa: Wydawnictwo Zarządu Głównego Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej, 1938, s. 286.
[20]
Dekoracja polskich oficerów orderami Legii Honorowej. „Gazeta Lwowska”, s. 1, Nr 84 z 15 kwietnia 1937.
[21]
Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 1717 z 28 maja 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 29, poz. 1208)
[22]
Eesti Vabariigi teenetemärgid. president.ee. [dostęp 2014-10-22]. (est.).
[23]
Decyzja Naczelnika Państwa z 12 grudnia 1921 r. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 9, s. 268)

Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2016-02-15].
Rocznik Oficerski 1923. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1923.
Rocznik Oficerski 1924. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1924.
Rocznik Oficerski 1928. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1928.
Rocznik Oficerski 1932. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1932.
Tadeusz Kryska-Karski, Stanisław Żurakowski: Generałowie Polski niepodległej. Warszawa: Editions Spotkania, 1991.
Piotr Stawecki: Słownik biograficzny generałów Wojska Polskiego 1918–1939. Warszawa: Wydawnictwo Bellona, 1994. ISBN 83-11-08262-6.

[1] [1]
Związek Legionistów Polskich : 1936-1938 r. : sprawozdanie Zarządu Głównego Związku Legionistów Polskich, Warszawa 1938, s. 34.

[2] [2]
Dziennik Rozkazów Wojskowych Nr 83 z 6 sierpnia 1919 roku, poz. 2939.

[3] [3]
Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 23 z 23 czerwca 1920 roku, poz. 595.

[4] [4]
Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Załącznik do Dziennika Personalnego Ministerstwa Spraw Wojskowych Nr 13 z 8 czerwca 1922 roku, Zakłady Graficzne Ministerstwa Spraw Wojskowych, Warszawa 1922, s. 23.

[CITEREFDz._Pers._MSWojsk.Nr_23_z_28_lutego_1925_roku,_s._98-5] [5]
Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 23 z 28 lutego 1925 roku, s. 98.

[CITEREFDz._Pers._MSWojsk.Nr_9_z_17_marca_1927_roku,_s._71-6] [6]
Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 9 z 17 marca 1927 roku, s. 71.

[CITEREFDz._Pers._MSWojsk.Nr_1_z_21_stycznia_1930_roku,_s._1-7] [7]
Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 1 z 21 stycznia 1930 roku, s. 1.

[CITEREFDz._Pers._MSWojsk.Nr_15_z_11_listopada_1930_roku,_s._323-8] [8]
Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 15 z 11 listopada 1930 roku, s. 323.

[9] [9]
Nominacja gen. Malinowskiego. „Gazeta Lwowska”, s. 3, Nr 88 z 17 kwietnia 1936.

[10] [10]
Opracowanie stanu zachowania grobów rządowych w Wielkiej Brytanii [online], Fundacja "Pomoc Polakom na Wschodzie" im. Jana Olszewskiego [dostęp 2023-04-20] (pol.).

[sl-11] [11]
Stanisław Łoza (red.): Czy wiesz kto to jest?. Wyd. II popr. Warszawa: Wydawnictwo Głównej Księgarni Wojskowej, 1938, s. 461.

[12] [12]
Dekret Wodza Naczelnego L. 3390 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 41, s. 1608)

[13] [13]
Wysokie odznaczenia na Śląsku. „Polska Zachodnia”. Nr 314, 14 listopada 1938. s. 7.

[14] [14]
M.P. z 1931 r. nr 178, poz. 260 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”.

[15] [15]
Order Odrodzenia Polski. Trzechlecie pierwszej kapituły 1921–1924. Warszawa: Prezydium Rady Ministrów, 1926, s. 26.

[16] [16]
„Za męstwo i osobistą odwagę okazane w walce z nieprzyjacielem w obronie Ojczyzny”; Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 1836 z 12 lipca 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 29, poz. 1209)

[17] [17]
Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 1987 z 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 39, poz. 1831)

[18] [18]
M.P. z 1932 r. nr 65, poz. 85 „za zasługi na polu wyszkolenia wojska”.

[19] [19]
Piętnastolecie L. O. P. P.. Warszawa: Wydawnictwo Zarządu Głównego Ligi Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej, 1938, s. 286.

[20] [20]
Dekoracja polskich oficerów orderami Legii Honorowej. „Gazeta Lwowska”, s. 1, Nr 84 z 15 kwietnia 1937.

[21] [21]
Rozkaz Ministra Spraw Wojskowych L. 1717 z 28 maja 1921 r. (Dziennik Personalny z 1921 r. Nr 29, poz. 1208)

[22] [22]
Eesti Vabariigi teenetemärgid. president.ee. [dostęp 2014-10-22]. (est.).

[23] [23]
Decyzja Naczelnika Państwa z 12 grudnia 1921 r. (Dziennik Personalny z 1922 r. Nr 9, s. 268)

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]

[9]

[10]

[11]

[12]

[13]

[14]

[15]

[16]

[17]

[18]

[19]

[20]

[21]

[22]

[23]

Wikiwand in your browser!

Tadeusz Malinowski (generał)

Wikiwand in your browser!

Życiorys

Ordery i odznaczenia

Przypisy

Bibliografia