Mieczysław Gorzeński

Mieczysław Gorzeński (ur. 14 września 1908 w Przemyślu, zm. 27 lutego 1942 w Aabenraa) – kapitan pilot Wojska Polskiego, kawaler Orderu Virtuti Militari.

Mieczysław Gorzeński

kapitan obserwator
Data i miejsce urodzenia	14 września 1908 Przemyśl
Data i miejsce śmierci	27 lutego 1942 Aabenraa
Przebieg służby
Siły zbrojne	Wojsko Polskie Polskie Siły Zbrojne
Formacja	Lotnictwo Wojska Polskiego RAF
Jednostki	74 pułk piechoty 5 pułk lotniczy dywizjon 305
Główne wojny i bitwy	II wojna światowa kampania wrześniowa
Odznaczenia

Życiorys

Syn Juliana i Genowefy z domu Wojnar, miał trójkę rodzeństwa. Uczęszczał w Przemyślu do czteroklasowej Męskiej Szkoły Ludowej im. Tadeusza Czackiego oraz do II Państwowego Gimnazjum im. prof. Karola Morawskiego, gdzie w 1928 r. zdał maturę^[1].

15 października 1928 rozpoczął naukę w Szkole Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej^[2]. 15 sierpnia 1931 Prezydent RP Ignacy Mościcki mianował go podporucznikiem ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1931 roku i 301. lokatą w korpusie oficerów piechoty, a Minister Spraw Wojskowych wcielił do 74 pułku piechoty w Lublińcu^[3]. Po dwóch latach służby złożył wniosek o zmianę rodzaju broni i 1 grudnia 1933 otrzymał skierowanie na kurs w Centrum Wyszkolenia Oficerów Lotnictwa w Dęblinie. 22 lutego 1934 został awansowany na porucznika ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1934 i 352. lokatą w korpusie oficerów piechoty^[4]. W tym samym roku, po ukończeniu kursu, został przeniesiony do 5 pułku lotniczego w Lidzie^[5] i przydzielony do 51 eskadry liniowej. W czerwcu 1935 pozostawał jeszcze w korpusie oficerów piechoty^[6]. W 1937 został przesunięty do 56 eskadry towarzyszącej na stanowisko obserwatora^[7]. W marcu 1939, w tym samym stopniu i starszeństwie, zajmował 21. lokatę w korpusie oficerów lotnictwa, grupa liniowa^[8]. 12 lipca 1939 został dowódcą I plutonu 59 eskadry towarzyszącej^[1].

Kampanię wrześniową rozpoczął z lotniska w Mrowli pod Rzeszowem wykonują loty rozpoznawcze i łącznikowe na rzecz Armii „Karpaty”. W trakcie walk wykonał łącznie, na samolotach RWD-14 Czapla i RWD-17, pięć lotów na rozpoznanie i dwa łącznikowe^[2]. 18 września otrzymał rozkaz ewakuacji do Rumunii i odleciał na RWD-14 do Czerniowiec.

Trafił do obozu internowania w Buzău, Focșani oraz Drăgășani. 8 października 1939 r. uciekł i przez Bukareszt, Belgrad i Split przedostał się do Francji. Wylądował 22 października w Marsylii, trafił do obozu zbornego w Salon-de-Provence. Po ataku III Rzeszy na Francję został ewakuowany do Wielkiej Brytanii, gdzie otrzymał numer służbowy RAF P-0070^[9] i został skierowany 25 sierpnia 1940 r. na szkolenie lotnicze i naukę języka do Blackpool.

Następnie został skierowany do 12 Operational Training Unit w Benson, gdzie odbył przeszkolenie w pilotażu samolotów wielosilnikowych. Po jego ukończeniu, w grudniu 1940 r., został przydzielony do 305 dywizjonu bombowego „Ziemi Wielkopolskiej”, gdzie rozpoczął loty na bombowcach Vickers Wellington.

8 lutego 1941 został skierowany na kurs w szkole nawigacji 6 Air Observer Navigation School w Staverton. Do macierzystej jednostki powrócił 11 kwietnia tego roku. Dywizjon w tym czasie borykał się z problemami kadrowymi, zwłaszcza brakowało strzelców i ich stanowiska obsadzano oficerami. Na tym stanowisku Mieczysław Gorzeński uczestniczył w 16. lotach bojowych na bombardowanie i minowane na Vlaardingen, Boulogne, Duisburg, Kolonię, Cherbourg, Hamburg, Bremę, Wilhelmshaven, Mannheim, Düsseldorf, Frankfurt nad Menem, Essen, Osnabrück, Bielefeld, Norymbergę oraz Brest^[2]. 1 września 1941 został mianowany na stopień kapitana.

Nocą z 26 na 27 lutego 1942 wystartował samolotem Wellingtona Mk II SM-R (nr W5423) na bombardowanie Kilonii z załogą: por. Jan Orzechowski (pierwszy pilot), ppor. pil. Stanisław Żeromski (drugi pilot), kpt. obs. Aleksander Golczewski (nawigator), ppor. Walerian Gidaszewski (radiotelegrafista) oraz kpr. Edward Cegłowski (strzelec)^[1][10]. Nad celem samolot został uszkodzony ogniem artylerii przeciwlotniczej i lądował przymusowo. Eksplodował przy przyziemieniu, cała załoga zginęła. Zostali pochowani w zbiorowym grobie, po zakończeniu działań wojennych ekshumowani i przeniesieni w do kwatery grobów wojennych Wspólnoty Brytyjskiej na cmentarzu komunalnym w Aabenraa^[11].

Ordery i odznaczenia

Za zasługi bojowe w lotnictwie otrzymał odznaczenia^[1][9]:

• Krzyż Srebrny Virtuti Militari (nr 9350),
• Krzyż Walecznych – czterokrotnie,
• Medal Lotniczy – dwukrotnie,
• Polowa Odznaka Obserwatora (nr 423).

Przypisy

1. Wojciech Zmyślony: Mieczysław Gorzeński. polishairforce.pl. [dostęp 2019-03-08].
2. Zenon Andrzejewski: Podniebny husarz. kki.pl. [dostęp 2019-03-08]. [zarchiwizowane z tego adresu (2011-11-13)].
3. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 6 z 15 sierpnia 1931 roku, s. 306, 312.
4. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 5 z 23 lutego 1934 roku, s. 78.
5. Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 22 grudnia 1934 roku, s. 260.
6. Lista starszeństwa 1935 ↓, s. 144.
7. Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 785.
8. Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 213.
9. Gorzeński Mieczysław. listakrzystka.pl. [dostęp 2019-03-07].
10. Wellington II W5423 – At Jejsing. airmen.dk. [dostęp 2019-03-04]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-04-14)].
11. MIECZYSŁAW GORZEŃSKI. niebieskaeskadra.pl. [dostęp 2019-03-08].

Bibliografia

• Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2019-09-07].
• Lista starszeństwa oficerów zawodowych piechoty. 5 czerwca 1935. Warszawa: Dep. Piech. MSWojsk., 1935.
• Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.