Najlepsze pytania
Chronologia
Czat
Perspektywa
Janusz Panasewicz
polski wokalista Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Remove ads
Janusz Panasewicz, właśc. Jan Panasewicz (ur. 18 stycznia 1956 w Lipsku[2]) – polski wokalista rockowy, frontman zespołu Lady Pank, autor tekstów utworów muzycznych[3]. Uznawany za jednego z najważniejszych polskich wokalistów rockowych[4][5][6].
Remove ads
Życiorys
Podsumowanie
Perspektywa
Urodził się w Lipsku, jest synem Tadeusza[6] i Jadwigi Panasewiczów[7]. Jego matka przez 40 lat śpiewała w chórze, a ojciec był zastępcą naczelnika poczty i multiinstrumentalistą[7][8]. Ma dwóch braci: Józefa i Tomasza[7]. Zamieszkał z rodziną w Olecku, gdzie m.in. uczęszczał do szkoły podstawowej[9][10]. Będąc uczniem ósmej klasy, amatorsko śpiewał i grał na gitarze w przerwach lekcyjnych[11]. Jako nastolatek dorabiał, grając na weselach w charakterze perkusisty[12].
Edukację kontynuował w Zespole Szkół Budowlano-Geodezyjnych przy ul. Słonimskiej w Białymstoku[13][14]. Równolegle uczęszczał do średniej szkoły muzycznej w Zespole Szkół Muzycznych im. Ignacego Paderewskiego w Białymstoku, gdzie śpiewu uczył go Karol Olszewski[12][14]. W 1973 za wykonanie utworu „Bradziaga” zajął szóste miejsce na Festiwalu Piosenki Radzieckiej w Zielonej Górze[12]. Z Białymstokiem był związany do końca nauki w szkole średniej, mieszkał tam przez kilka lat[15][14].
Po ukończeniu szkoły średniej podjął pracę w Regionalnym Ośrodku Kultury „Mazury Garbate” w Olecku[16]. W 1979 dołączył do zespołu Ogród Wyobraźni[17], jednak jeszcze tego samego roku zakończył z nim współpracę[12]. Następnie, w trakcie odbywania zasadniczej służby wojskowej, przez dwa lata śpiewał jako chórzysta w zespole wojskowym Desant[16][18], którego siedziba mieściła się w Lublinie[10][19]. W czerwcu 1981 uczestniczył jako laureat w Jubileuszowym XX Konkursie Piosenki Radzieckiej w Zielonej Górze[20]. Podczas trwania służby, za sprawą Andrzeja Mogielnickiego (z którego przyszłą żoną Urszulą śpiewał w Desancie), w 1982 trafił do grupy Lady Pank, której został wokalistą[10][21]. Pierwszymi utworami, które zaśpiewał z Lady Pank, były: „Minus 10 w Rio” (w duecie z Janem Borysewiczem) i „Tańcz głupia tańcz”[22]. Po okresie protestów i odmowy śpiewania na Festiwalu Piosenki Żołnierskiej w Kołobrzegu z Desantem został karnie przeniesiony do jednostki wojskowej czołgowej w Sanoku[23][24]. By uniknąć nieporozumień i mylenia go z liderem i gitarzystą zespołu Janem Borysewiczem, od czasu grania w Lady Pank posługuje się imieniem Janusz[25]. W 1983 nagrał debiutancki album studyjny z zespołem Lady Pank, po wydaniu którego zdobył czołowe miejsca rankingów prasy muzycznej w kategorii Najlepszy wokalista[26].
W pierwszej połowie lat 80. nagrał duet z Krystyną Prońko – „Firma ja i ty”[27]. Utwór zadebiutował na Liście Przebojów Programu Trzeciego 5 stycznia 1985 i był pierwszym nagraniem artysty poza zespołem Lady Pank[28]. W 1987 współtworzył projekt muzyczny Nasz Wspólny Świat, w którym nagrał partie wokalne do utworu „Stanie się cud”[29] oraz wystąpił w serii koncertów charytatywnych[30]. Został okrzyknięty wokalistą roku 1987 w rankingu tygodnika „Zarzewie” oraz zajął drugie miejsce w analogicznym plebiscycie organizowanym przez redakcję „Non Stop”[31].
W 1988 zadebiutował jako aktor epizodyczną rolą w Oszołomieniu Jerzego Sztwiertni[32]. Poza tym zaśpiewał gościnnie w dwóch piosenkach („Brzydkie dzieci”, „Napolitano”) na albumie Piotra Zandera pt. Pora na seks[32].
W latach 1991–1994 w trakcie zawieszenia działalności Lady Pank mieszkał w Chicago oraz Nowym Jorku[33]. Podczas pobytu w USA grał z Ryszardem Sygitowiczem[34][35] i okazjonalnie występował z grupą Wander Band[36]. W 1993 wystąpił gościnnie w ramach solowego koncertu Jana Borysewicza w Chicago, co finalnie przesądziło o reaktywacji zespołu[37].
Po powrocie do Polski, w 1994 reaktywował Lady Pank z Janem Borysewiczem[38]. Tego samego roku ujawnił się jako autor tekstów na albumie Nana. Od tamtego momentu jest autorem tekstów piosenek na kilku płytach Lady Pank, w tym słów do utworów: „Młode orły”[39], „Nie chcę litości”, „Na granicy”, „Znowu pada deszcz”, „Słońcem opętani”, „Mój świat bez ciebie” czy „Do Moniki L.”, kompozycji stanowiącej ilustrację muzyczną do filmu Marka Koterskiego Ajlawju[40]. W latach 90. m.in. nagrywał też z Robertem Gawlińskim („Choćby nie wiem co”)[41] i występował gościnnie z Perfectem (koncertowe „Niewiele ci mogę dać”)[42]. W 1998 wykreował postać Antoniego, głównego bohatera filmu fabularnego Doroty Kędzierzawskiej Nic[43]. W 1999 wraz z innymi wykonawcami brał udział w nagraniu piosenki „Z kopyta kulig rwie”[32]. Kilkukrotnie zasiadał gościnnie w jury programu TVN Zostań Gwiazdą (emitowanego w latach 1998–1999[44]). W 2004 nagrał w duecie z Kubą Molędą utwór „Już zawsze na zawsze” na potrzeby albumu pt. Kubuś Puchatek – piosenki ze Stumilowego Lasu[32].
W 2008 zaprezentował swój pierwszy solowy singel – „Po co słowa”. 19 września nakładem QL Music wydał solowy album, zatytułowany po prostu Panasewicz[45]. Również w 2008 nagrał w duecie z Andrzejem Kraińskim z Kobranocki utwór „Jeżdżę na rezerwie”, który jednak nigdy nie doczekał się oficjalnego wydania[32]. Rok 2009 spędził głównie na promowaniu na koncertach swojego solowego debiutu, pierwszy występ z premierowym materiałem dał 23 stycznia w Regionalnym Ośrodku Kultury „Mazury Garbate” w Olecku[46]. 27 marca otrzymał tytuł „zasłużony dla miasta Olecka”[47]. W 2011 wystąpił gościnnie w wielu nagraniach telewizyjnych (m.in. Szymon Majewski Show, Szansa na sukces i Po zmierzchu)[48] oraz wziął udział w nagraniu utworu „Mazurski cud”[49], powstałego w ramach akcji „Mazury Cud Natury”, promującego region Mazur[50]. Wiosną 2012 wziął udział w drugiej edycji programu Bitwa na głosy, wraz ze swoją drużyną z Olecka zajął czwarte miejsce, odpadając w 7. odcinku[51]. W 2013 nagrał utwór „Kura” na potrzeby projektu „Zwierzaki – faceci dla dzieci”[52]. 25 marca 2014 wydał drugi solowy album pt. Fotografie, do którego muzykę napisali John Porter oraz producent nagrań Jakub Galiński[53].
W 2017 został jurorem piątej edycji programu talent show Idol[54]. Tego samego roku wystąpił gościnnie w ramach koncertu 35-lecia zespołu T.Love podczas Polsat SuperHit Festival. W duecie z Muńkiem Staszczykiem zaśpiewał utwór „Autobusy i tramwaje”[55]. Ponadto nagrał solowy utwór „Zmysłów taniec”, który finalnie nie doczekał się premiery[56].
23 sierpnia 2019 wystąpił jako gość Darii Zawiałow w ramach dziesiątej edycji trasy Męskie Granie[57]. Nagrał z nią również utwór „Szarówka vol. 2”, który został umieszczony na reedycji albumu Helsinki[58]. W tym samym roku wziął udział w nagraniu utworu „Zaprowadź do piekła (Cayenne)” jako gość duetu Wac Toja n Matheo[59]. W 2020 zaśpiewał gościnnie w duecie z Kasią Kowalską w ramach jej koncertu z cyklu MTV Unplugged. Następnie, w 2021 wziął udział w trasie koncertowej Kowalskiej[60]. W 2021 nagrał również utwór „Czarny Sport” do filmu pt. Żużel[61]. 8 marca 2025 wystąpił gościnnie podczas koncertu zespołu Myslovitz w ramach trasy z okazji 25. rocznicy wydania albumu Miłość w czasach popkultury[62].
Remove ads
Nagrody i odznaczenia
.jpg)
Indywidualne
27 marca 2009 otrzymał tytuł „zasłużony dla miasta Olecka” i został odznaczony medalem w trakcie uroczystości[47].
20 lipca 2018, podczas 25. Przystanku Olecko, została odsłonięta ławka na której usadzona jest rzeźba Panasewicza. W uroczystym odsłonięciu pomnika brał udział sam artysta w towarzystwie rodziny oraz fanów[63]. Pomnik stanowi formę wyróżnienia i podziękowania za całokształt twórczości muzyka, a także jedną z atrakcji turystycznych miasta[7].
Z zespołem Lady Pank
W czerwcu 2007 wraz z zespołem Lady Pank odsłonił gwiazdę na Alei Gwiazd Festiwalu Polskiej Piosenki w Opolu[64]. W 2016 podczas festiwalu Polsat SuperHit Festival odebrał nagrodę w postaci Bursztynowego Słowika[65]. W 2024 zespół wystąpił z Januszem Panasewiczem jako wokalistą podczas KFPP w Opolu, w ramach którego otrzymał statuetkę SuperJedynki[3].
Remove ads
Charakterystyka muzyczna i inspiracje
Podsumowanie
Perspektywa
W młodości słuchał zespołów The Beatles, Led Zeppelin, Pink Floyd, UFO[66][67] i Erica Claptona[68]. W wieku nastoletnim wykonywał muzykę instrumentalną inspirowaną twórczością zespołów Pink Floyd, Emerson Lake & Palmer, King Crimson[8]. Następnie śpiewał poezję Konstantego Gałczyńskiego do suit z gatunku rocka progresywnego[8][69]. Cenił sobie również twórczość Ewy Demarczyk, Wojciecha Młynarskiego i Marka Grechuty[8][66][70]. W późniejszym czasie zainteresował się także muzyką zespołu The Rolling Stones i osobą Micka Jaggera[70]. Album Led Zeppelin II uważa za „najważniejszą płytę w życiu”[12].
W latach 80. XX w. zainteresował się grupami The Cars, The Cure i The Police[66]. Doceniał też twórczość Michaela Jacksona, choć jak sam wyznał w jednym z wywiadów, nigdy nie był jego fanem[70]. W wywiadzie dla magazynu Zarzewie przyznał, że jednym z jego największych idoli jest Jim Morrison z zespołu The Doors.
Na pierwszym solowym albumie Panasewicz (2008) umieścił głównie liryczne ballady, ale też m.in. elementy muzyki irlandzkiej[71]. Jego drugi solowy album pt. Fotografie (2014) stanowi zwrot w kierunku klasycznego rocka, nawiązującego częściowo do muzyki lat 60. i 70.[72][73]. Do aranżacji utworów użył m.in. organów Hammonda[72]. Na płycie zamieścił m.in. utwory: „Tępy nóż” nawiązujący stylistycznie do zespołu Republika[74], „Co będzie gdy” wzbogacony o instrumenty smyczkowe i surf rockowy „Facet na plaży”[73].
Wpływ na popkulturę
Uznawany za jednego z najważniejszych polskich wokalistów rockowych[4][5][6]. Do inspiracji jego twórczością przyznaje się m.in. wokalista zespołu Video, Wojciech Łuszczykiewicz[75].
W postać Janusza Panasewicza kilkukrotnie wcielali się uczestnicy programu show Twoja twarz brzmi znajomo, emitowanego w telewizji Polsat. Wcielili się w niego kolejno: Grzegorz Wilk (wykonał utwór „Mniej niż zero”)[76], Marcel Sabat („Kryzysowa narzeczona”)[77], Bogumił Romanowski („Zawsze tam, gdzie ty”)[78], Kamil Pawelski („Zamki na piasku”)[79], Robert Szpręgiel („Tańcz głupia, tańcz”)[80], Piotr Stramowski („Marchewkowe pole”)[81] i Damian Kret („Na co komu dziś”)[82].
Remove ads
Życie prywatne
W 1980 ożenił się z Bogusławą Ossowską, z którą ma syna Wojciecha (ur. 1980)[83]. Po rozwodzie związał się z Ewą Smolarczyk, z którą ma synów-bliźniaków – Brunona i Juliusza (ur. 2007)[84].
Pasjonat piłki nożnej. W 2009 był felietonistą „Magazynu Futbol”[85], a w 2013 ambasadorem „Fundacji Kibica”[86]. Występował w charakterze komentatora w programie As Wywiadu[87] oraz programach kanału Polsat Sport[88]. W 2018 został ekspertem telewizyjnym stacji Polsat Sport Premium, dla której komentuje spotkania piłkarskiej Ligi Mistrzów[89]. Fanatyk FC Barcelony[90][91] i kibic Legii Warszawa[92]. Ceni sobie również Jagiellonię Białystok[15]. W 2020 był gościem programu Hejt Park w dobrym składzie, podczas którego udzielił odpowiedzi na wiele pytań dotyczących sportu[14]. Prócz piłki nożnej lubuje się w koszykówce i łyżwiarstwie[69].
Remove ads
Kontrowersje
9 czerwca 2007 na koncercie w Pruszczu Gdańskim, będąc w stanie nietrzeźwości (wskazano 1,8 promila alkoholu w jego krwi), rzucił butelką w 24-letnią fotoreporterkę[84]. We wrześniu 2008 Sąd Rejonowy w Gdańsku ukarał go grzywną w wysokości 13 tys. zł na rzecz poszkodowanej i 3 tys. zł kosztów sądowych[93]. W marcu 2009 gdański sąd rejonowy ukarał go także naganą za wulgarne zwracanie się do publiczności podczas tego samego koncertu[93].
W 2014 wystąpił nietrzeźwy podczas koncertu w Tarnobrzegu w ramach cyklu Lato z Radiem, na którym fałszował i mylił słowa własnych piosenek[94][95]. Zachowanie wokalisty wywołało krytykę w mediach. Muzyk publicznie wystosował przeprosiny[96], a ostatecznie rzucił alkohol[97][98]. Deklaruje się jako abstynent[99].
Remove ads
Dyskografia
Albumy solowe
Notowane utwory
Inne
Remove ads
Filmografia
Źródło:[107]
Role filmowe
- 1984 – To tylko Rock (reż. Paweł Karpiński)
- 1988 – Oszołomienie (reż. Jerzy Sztwiertnia) w roli piosenkarza
- 1998 – Nic (reż. Dorota Kędzierzawska) w roli Antoniego
- 2003 – Segment '76 (reż Oskar Kaszyński) w roli barmana
- 2014 – Kino (reż. Magdalena Wleklik, Tomasz Lechicki) w roli Arnolda – 39. Festiwal Filmowy w Gdyni
Role serialowe
Ścieżka dźwiękowa
- 1984–1989 – O dwóch takich co ukradli księżyc – wykonania wokalne (z zespołem Lady Pank)
- 1995 – Cisza (reż. Paweł Trzaska) – słowa piosenek
- 1999 – Ajlawju (reż. Marek Koterski) – wokal w utworze „Do Moniki L.”[111]
- 2019 – Władcy przygód. Stąd do Oblivio (reż. Tomasz Szafrański) – wokal w utworze „To rock’n’roll”[112][113]
- 2021 – Żużel (reż. Dorota Kędzierzawska) – wokal w utworze „Czarny sport”[114][115]
Remove ads
Przypisy
Bibliografia
Linki zewnętrzne
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Remove ads