Hugo Korneliusz Mijakowski
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Hugo Korneliusz Mijakowski[a] (ur. 31 marca 1891[b] w Wieruszowie, zm. 4–7 kwietnia 1940 w Katyniu) – podpułkownik piechoty Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari, ofiara zbrodni katyńskiej.
 ppłk Hugo Korneliusz Mijakowski | |
 podpułkownik piechoty | |
| Data i miejsce urodzenia |
31 marca 1891 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
4–7 kwietnia 1940 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1915–1921 i 1923–1940 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki |
5 pułk piechoty LP |
| Stanowiska |
dowódca kompanii |
| Główne wojny i bitwy |
I wojna światowa |
| Odznaczenia | |
         | |
.jpg)
.jpg)
.jpg)
Życiorys
Podsumowanie
Perspektywa
Urodził się w dniu 31 marca 1891 roku w Wieruszowie, w ówczesnej guberni kaliskiej, w rodzinie Władysława i Marii z Wiśniewskich[2]. Od 1902 roku uczeń gimnazjum rządowego w Łodzi, które opuścił w roku 1905 w czasie strajku szkolnego. Następnie przeszedł do nowo powstałego łódzkiego Gimnazjum Polskiego „Uczelnia”. Po zdaniu matury (w roku 1912) rozpoczął studia na Wydziale Medycznym Uniwersytetu Jagiellońskiego, które przerwał wybuch I wojny światowej. W latach 1912–1914 działał w Krakowie w niepodległościowej organizacji „Zjednoczenie”. W dniu 5 maja 1915 r. wstąpił do Legionów Polskich, w których pełnił służbę jako komendant patrolu sanitarnego w V batalionie I Brygady[3]. Z dniem 1 listopada 1916 r. został awansowany do stopnia chorążego sanitarnego. W kwietniu 1917 roku służył w 5 pułku piechoty Legionów Polskich[4]. Zwolniony z Legionów w dniu 16 lipca 1917 roku wskutek odmowy złożenia przysięgi na wierność Królestwu Polskiemu i dotrzymanie braterstwa broni wojskom Niemiec i Austro-Węgier, został następnie internowany w obozie w Beniaminowie[5], gdzie był przetrzymywany do 1 kwietnia 1918 r. Po zwolnieniu został przymusowo skierowany do Warszawy i odkomenderowany na służbę u lekarza powiatowego Miasta Warszawa. Wstąpił na Uniwersytet Warszawski, żeby kontynuować przerwane przez I wojnę światową studia medyczne. Przy pomocy komendy POW uciekł 1 listopada 1918 r. z Warszawy do Lublina, gdzie w dniu 6 listopada tr. wstąpił w szeregi 1 pułku piechoty „Republiki lubelskiej” (późniejszego 23 pułku piechoty)[6][7].
Do Wojska Polskiego przyjęty został na mocy dekretu Józefa Piłsudskiego – Naczelnego Wodza Wojsk Polskich – z dnia 17 grudnia 1918 r. Zatwierdzono wówczas również jego awans, ogłoszony w rozkazie generała-majora Śmigłego, z chorążego sanitarnego na podporucznika sanitarnego[8]. Rozpoczął w tym czasie organizowanie służby sanitarnej w 23 pułku piechoty formowanym w Lublinie. Następnie wyruszył na front ukraiński, jako lekarz w grupie operacyjnej mjr. Wacława Scaevoli-Wieczorkiewicza (grupę tę potem przekształcono w I batalion 23 pułku piechoty). W szeregach I baonu 23 pp walczył podczas wojny polsko-ukraińskiej i wojny polsko-sowieckiej (do samego jej końca), zajmując w tym czasie stanowiska oficera sanitarnego i adiutanta pułku. W dniu 1 maja 1920 r. został awansowany do rangi porucznika lekarza (ze starszeństwem z dniem 1 kwietnia 1920 roku)[3][9][6]. Za bohaterskie czyny dokonane podczas wojny polsko-bolszewickiej, Dekretem Wodza Naczelnego (dekret L. 3397), odznaczony został w 1921 roku Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari[c]. W dniu 9 listopada 1920 r. został zatwierdzony w randze kapitana, ze starszeństwem z dniem 1 kwietnia 1920 roku[d], w korpusie sanitarnym, w grupie oficerów byłych Legionów Polskich[10]. Na dzień 1 czerwca 1921 roku kapitan Hugo Mijakowski przebywał na kursie w Centrum Wyszkolenia w Wołkowysku[11] (był to trzymiesięczny kurs wyszkolenia zorganizowany przy 1 Armii), a jego oddziałem macierzystym był nadal 23 pułk piechoty[12]. Po ukończeniu kursu, od lipca 1921 roku, dowodził kompanią w 23 pp[6]. Następnie został przeniesiony do rezerwy i otrzymał przydział do kompanii zapasowej sanitarnej nr 5[13].
W roku 1923 ukończył pięciomiesięczny kurs wyszkoleniowy[6]. Z dniem 1 listopada 1923 r. został przemianowany na oficera zawodowego w stopniu kapitana, ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 891.5 lokatą w korpusie oficerów piechoty[14]. Pod koniec tego roku zajmował już 801. lokatę wśród kapitanów piechoty[15] i pełnił służbę jako oficer 23 pp, który stacjonował wówczas we Włodzimierzu Wołyńskim[16] (dowodził w tym okresie kompanią 23 pp, a funkcję tę sprawował do początków 1924 roku[3]). W lutym 1924 roku został przeniesiony do 29 pułku piechoty w Kaliszu[17][18], służąc w którym zajmował w 1924 roku – 387. lokatę pośród kapitanów korpusu piechoty[19]. W pułku tym piastował między innymi stanowisko dowódcy kompanii szkolnej[20]. W początkach 1925 roku został wyznaczony do złożenia egzaminu sprawdzającego na kurs wspólny w Doświadczalnym Centrum Wyszkolenia przed awansem na majora. Egzamin wyznaczony został na dzień 16 lutego 1925 przy Dowództwie Okręgu Korpusu Nr VII[21]. W listopadzie 1925 r. ogłoszono jego przydzielenie z 29 pp do 25 Dywizji Piechoty w Kaliszu, na stanowisko II oficera sztabu[22]. Stanowisko to piastował w latach 1925–1927[3], kończąc w międzyczasie (w roku 1926) pięciomiesięczny kurs w Doświadczalnym Centrum Wyszkolenia w Rembertowie[20].
Na podstawie zarządzenia Prezydenta Rzeczypospolitej Ignacego Mościckiego z dnia 12 kwietnia 1927 r.[e] został awansowany na stopień majora, ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1927 roku i 61. lokatą w korpusie oficerów piechoty[23].
W dniu 31 października 1927 r. ogłoszono przeniesienie majora Mijakowskiego, jako nadetatowego oficera 29 pułku piechoty, do Korpusu Ochrony Pogranicza, z równoczesnym przeniesieniem do kadry oficerów piechoty[24][25]. Przez rok pełnił służbę na stanowisku kwatermistrza batalionu KOP „Borszczów” (funkcję tę pełnił od dnia 3 października 1927 roku[6]), a od 1 grudnia 1928 r. dowodził tym batalionem[3][5]. Zarządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej opublikowanym w dniu 11 listopada 1928 roku odznaczony został, w uznaniu zasług położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości, Złotym Krzyżem Zasługi[26]. W roku 1928 zajmował 62. lokatę wśród majorów piechoty w swoim starszeństwie[27], a w roku 1930 była to już 57. lokata w starszeństwie (a jednocześnie 344. lokata łączna pośród majorów korpusu piechoty)[28]. W dniu 28 stycznia 1931 r. ogłoszono jego przeniesienie do 26 pułku piechoty stacjonującego we Lwowie[f], na stanowisko dowódcy batalionu[29][g]. Pełniąc służbę w 26 pułku piechoty[30] zajmował w 1932 roku – 49. lokatę pośród majorów piechoty w swoim starszeństwie[31].
Zarządzeniem Prezydenta RP Ignacego Mościckiego z dnia 17 stycznia 1933 r. został awansowany do rangi podpułkownika, ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1933 roku i 14. lokatą w korpusie oficerów piechoty[32]. Zarządzeniem Ministra Spraw Wojskowych[h] został w czerwcu 1933 roku przeniesiony do 14 pułku piechoty z Włocławka, na stanowisko zastępcy dowódcy tegoż pułku[33][34]. Na dzień 1 lipca 1933 roku zajmował 271. lokatę łączną pośród podpułkowników korpusu piechoty (była to równocześnie nadal 14. lokata w swoim starszeństwie)[35]. W październiku 1934 r. wszedł w skład delegacji, która wręczała odznakę pamiątkową 14 pułku piechoty Prezydentowi RP – Ignacemu Mościckiemu. Podczas swej służby we Włocławku był aktywnym uczestnikiem życia społecznego i sportowego tego miasta. Propagował rozwój sportów wodnych, a w szczególności kajakarstwa i pływactwa[36]. Znacznie przyczynił się do rozwoju Wojskowego Klubu Sportowego „Cuiavia”[37], którego był jednym ze współorganizatorów i członkiem zarządu[36]. Na dzień 5 czerwca 1935 roku zajmował 232. lokatę łączną wśród podpułkowników piechoty (była to zarazem 13. lokata w swoim starszeństwie)[38]. Za końcowy okres swej służby w 14 pułku piechoty opiniowany był przez gen. bryg. Stanisława Kwaśniewskiego (opinia wystawiona w dniu 8 listopada 1935 r.)[39].
We włocławskim pułku służył do dnia 27 września 1935 roku. W tym czasie był delegatem Koła Garnizonu Włocławek w Lidze Obrony Powietrznej i Przeciwgazowej i Polskim Białym Krzyżu[40].
Z dniem 30 października 1935 r. objął stanowisko komendanta Szkoły Podoficerów Piechoty dla Małoletnich Nr 1 w Koninie[41][i]. Jako komendant tej szkoły[42] zajmował na dzień 23 marca 1939 roku – 10. lokatę wśród podpułkowników korpusu piechoty w swoim starszeństwie[43]. Stanowisko komendanta konińskiej szkoły piastował do wybuchu wojny 1939 roku.
Po agresji ZSRR na Polskę w nieznanych okolicznościach dostał się do niewoli sowieckiej. Od 28 października 1939 przebywał w Jużskim Obozie Jeńców Wojennych[44]. W listopadzie lub na początku grudnia 1939 został przeniesiony do obozu jenieckiego w Kozielsku[44]. Między 3 a 5 kwietnia 1940 został przekazany do dyspozycji naczelnika Zarządu NKWD Obwodu Smoleńskiego[44] – lista wywózkowa bez numeru z 2 kwietnia 1940[44][45]. Między 4 a 7 kwietnia 1940 zamordowany w Katyniu[44] przez funkcjonariuszy Obwodowego Zarządu NKWD w Smoleńsku oraz pracowników NKWD przybyłych z Moskwy na mocy decyzji Biura Politycznego KC WKP(b) z 5 marca 1940. Ofiary tej zbrodni grzebano w bezimiennych mogiłach zbiorowych, gdzie od 28 lipca 2000 mieści się oficjalnie Polski Cmentarz Wojenny w Katyniu[46][47]. W miejscu tym prowadzone były ekshumacje i prace archeologiczne[48][49]. Zidentyfikowany podczas ekshumacji nadzorowanych przez Niemców[50] w 1943 pod numerem 2174[51][44] (raport dzienny z 15 maja 1943)[44]. Przy jego szczątkach znaleziono: legit. osob. MSWojsk., listy, wizytówki oraz krzyż Virtuti Militari[52][53]. Figuruje na liście Komisji Technicznej PCK pod numerem 02174[52]. Po ekshumacji z dołu śmierci pochowany w zbiorowej mogile ofiar mordu[54][44].
5 października 2007 minister obrony narodowej Aleksander Szczygło mianował go pośmiertnie na stopień pułkownika[55]. Awans został ogłoszony 9 listopada 2007[56] w Warszawie, w trakcie uroczystości „Katyń Pamiętamy – Uczcijmy Pamięć Bohaterów”.
Życie prywatne
Od 1925 roku żonaty był z Marią Magdaleną z Runkowskich. Ich małżeństwo było bezdzietne[54].
Ordery i odznaczenia
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 4895[2][57]
- Krzyż Niepodległości – 2 sierpnia 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[58][59]
- Krzyż Walecznych czterokrotnie[60][43]
- Złoty Krzyż Zasługi po raz drugi – 18 lutego 1939 „za zasługi na polu pracy społecznej”[61][43]
- Złoty Krzyż Zasługi po raz pierwszy – 10 listopada 1928 „w uznaniu zasług położonych na polu pracy w poszczególnych działach wojskowości”[62][63][60]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[64]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[64]
- Krzyż Kampanii Wrześniowej – pośmiertnie 1 stycznia 1986[65]
- Państwowa Odznaka Sportowa[64]
- łotewski Medal Pamiątkowy 1918–1928[66]
Upamiętnienie
Katyński Dąb Pamięci poświęcony pułkownikowi Hugo Mijakowskiemu zasadzony został w dniu 11 listopada 2009 roku na skwerze przy Placu Zwycięstwa w Kuźni Raciborskiej[67].
Zobacz też
Uwagi
- W niektórych opracowaniach jako datę urodzenia podaje się 1 kwietnia 1891 roku.
- Opis czynów, które przyniosły ppor. Mijakowskiemu Order Virtuti Militari 5 klasy: „W bitwie pod Stefanopolem nad Dzisną 17 czerwca 1920 r. był z ambulansem na pierwszej linii w ogniu artylerii i granatów rażących nieprzyjaciela. Mimo choroby, z 40° temperaturą nie zszedł z linii, lecz udzielał pomocy, ratując przed śmiercią. 5 sierpnia 1920 r., gdy baon odpoczywał po całonocnym marszu nad Bugiem, został zaatakowany przez konnicę nieprzyjaciela. Ppor. Mijakowski bezpośrednio włączył się do walki, osobiście organizując kontratak tak silny, że spowodował popłoch u nieprzyjaciela. 23 września 1920 r., w czasie bitwy pod Brzostowicą, w czasie natarcia nieprzyjaciela, gdy sąsiednie baony zaczęły się wycofywać, por. Mijakowski widząc zagrożenie okrążeniem swego baonu, zebrał chorych i rannych stając na czele 16 ludzi z 1 kaemem w ręku. Skutecznie zabezpieczył skrzydło baonu, ratując go przed okrążeniem. Za czyny te odznaczony został Orderem VM 5 kl. nr 4895.”[3]
- Niektóre opracowania podają, że do stopnia kapitana awansowany został w roku 1921.
- Zarządzenie o sygnaturze B.P.L. 3989/III.
- W roku 1934 pułk ten został przeniesiony do Gródka Jagiellońskiego, z wyjątkiem III batalionu, który pozostał detaszowany we Lwowie.
- Przeniesienie to zostało potwierdzone w rozkazie Dowództwa Korpusu Ochrony Pogranicza Nr 20 z dnia 8 maja 1931 roku.
- Zarządzenie to zostało opublikowane w Dzienniku Personalnym Ministerstwa Spraw Wojskowych z dnia 28 czerwca 1933 roku.
- Część źródeł podaje, że stanowisko komendanta Szkoły Podoficerów Piechoty dla Małoletnich Nr 1 objął w sierpniu 1937 roku.
Przypisy
Bibliografia
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.