Loading AI tools
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Feliks Stawicki (ur. 2 stycznia 1912, zm. 23 lipca 1990) – porucznik piechoty Wojska Polskiego i Polskich Sił Zbrojnych, uczestnik kampanii wrześniowej, kawaler Krzyża Srebrnego Orderu Wojennego Virtuti Militari.
ppor. Feliks Stawicki | |
porucznik piechoty | |
Data i miejsce urodzenia | |
---|---|
Data i miejsce śmierci | |
Przebieg służby | |
Lata służby |
1931–1947 |
Siły zbrojne | |
Jednostki | |
Stanowiska |
dowódca plutonu |
Główne wojny i bitwy |
II wojna światowa
|
Odznaczenia | |
Urodził się w Płocku jako syn Franciszka (maszynisty na statki żeglugi wiślanej) i Bronisławy. Od 7 do 14 roku życia uczył się w Płocku w szkole powszechnej. W tym samym mieście zdał w 1931 maturę w Seminarium Nauczycielskim, po czym kształcił się w Szkole Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej – Komorowie (przez pierwszy rok przebywał na kursie unitarnym w Różanie).
Zarządzeniem Prezydenta Rzeczypospolitej Ignacego Mościckiego[uwaga 1] mianowany na stopień podporucznika, ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1934 oraz 1. lokatą w korpusie oficerów piechoty[1][2]. Prymus XI Promocji, której absolwentami zostało 412 podporuczników. Na podstawie zarządzenia Ministra Spraw Wojskowych marszałka Józefa Piłsudskiego wcielono go do służby w 14 pułku piechoty z Włocławka[3]. Z dniem 1 września 1934 wyznaczony został na stanowisko dowódcy plutonu w kompanii strzeleckiej[4].
Na dzień 17 września 1934 pełnił funkcję młodszego oficera w 5. kompanii strzeleckiej II batalionu[5]. W dniu 5 czerwca 1935 zajmował 619. lokatę łączną wśród podporuczników korpusu piechoty (a zarazem 1. lokatę wśród podporuczników ze swego starszeństwa)[6]. 21 września 1936 nadal piastował stanowisko młodszego oficera 5. kompanii strzeleckiej 14 pułku piechoty[7], a na dzień 16 marca 1938 dowodził już tą kompanią (stanowisko jej dowódcy zajmował w zastępstwie od 25 stycznia 1938)[8]. Wraz z ppor./por. Mieczysławem Nejmanem prowadził sekcję bokserską Wojskowego Klubu Sportowego 14 pp. W latach 1934-1939 prowadził także sekcję piłki nożnej WKS 14 pp, z którą odnosił liczne sukcesy.
Do stopnia porucznika awansowany został ze starszeństwem z dniem 19 marca 1938 i 27. lokatą w korpusie oficerów piechoty[1]. W maju 1938 wybrano go członkiem zarządu Wojskowego Klubu Sportowego działającego przy 14 pp[9]. W październiku 1938 wziął udział w operacji zaolziańskiej. Dowodził podczas niej 2. kompanią w zbiorczym batalionie wystawionym przez 14 pułk piechoty. Porucznik Stawicki został wyznaczony członkiem Sądu Honorowego 14 Pułku Piechoty na rok 1939[10]. Na dzień 23 marca 1939, pozostając oficerem 14 pp, przebywał na kursie[11] i zajmował 25. lokatę wśród poruczników piechoty w swoim starszeństwie[12]. Po powrocie z kursu piastował stanowisko dowódcy 5. kompanii strzeleckiej w II batalionie 14 pułku piechoty (na tym stanowisku został odnotowany w dniu 26 maja 1939)[13].
Zgodnie z przydziałem mobilizacyjnym objął dowodzenie nad kompanią zwiadu 14 pułku piechoty[14][15][16]. Razem z włocławskim pułkiem wziął udział w walkach toczonych na obszarze Pomorza i w bitwie nad Bzurą. 10 września 1939 w okolicach Bedlna został ranny w klatkę piersiową odłamkiem bomby lotniczej[15][17]. Razem z dowódcą 14 pp, podpułkownikiem Bohdanem Sołtysem, w dniu 12 września 1939 w okolicach wsi Sapy i Strzebieszew podjęli próbę zawrócenia rozwijającego się natarcia własnego II batalionu. Dowódca pułku został wówczas ciężko postrzelony w miednicę, a następnie zastrzelony strzałem w głowę przez niemieckiego dywersanta[18]. 18 września por. Stawicki został lekko ranny w biodro odłamkiem pocisku artyleryjskiego w lasach Stare Budy. Do niemieckiej niewoli dostał się 20 września 1939 we wsi Kamion[15][uwaga 2]. W dniu 15 października 1939 został aresztowany przez Gestapo i wywieziony z obozu oficerskiego w Łęczycy. Tego samego dnia przewieziony do więzienia przy ulicy Młyńskiej w Poznaniu, a 15 listopada tr. przeniesiony do poznańskiego Fortu VII. 12 grudnia 1939 zwolniony z rąk Gestapo i przewieziony do oflagu VII B Eichstätt, gdzie otrzymał numer jeniecki 836. Następnie przebywał w oflagu VII A Murnau (numer jeniecki 136). Podczas pobytu w niewoli kształcił się w zakresie wojskowości, języków obcych i ekonomii. Oswobodzony 25 kwietnia 1945.
Po wyzwoleniu został, w końcu czerwca 1945, powołany do służby w II Korpusie Polskim. Wyjechał do Włoch, gdzie otrzymał przydział na stanowisko oficera łącznikowego w dowództwie 16 Pomorskiej Brygady Piechoty, wchodzącej w skład 2 Warszawskiej Dywizji Pancernej (stanowisko to objął prawdopodobnie z dniem 11 lipca 1945 i zajmował na dzień 24 listopada 1945)[19][20]. Następnie pełnił funkcję oficera operacyjnego Brygady. W lipcu 1946 przewieziony na teren Anglii, 9 kwietnia 1947 zgłosił się na powrót do ojczyzny. W dniu 10 lipca 1947 przybył transportem morskim do Gdańska. Początkowo zamieszkał we Włocławku, następnie przeniósł się do Warszawy.
Za walki w kampanii wrześniowej odznaczony został Krzyżem Srebrnym Orderu Wojennego Virtuti Militari przez władze Polskiej Rzeczypospolitej Ludowej (nadanie nastąpiło na podstawie dekretu Rady Państwa z dnia 18 listopada 1971).
Feliks Stawicki zmarł w dniu 23 lipca 1990. Spoczywa na Cmentarzu Komunalnym Północnym w Warszawie[uwaga 3] (kwatera O-I-7, rząd 4, grób 7) wraz z żoną Marią Alicją (z domu Sieńską)[uwaga 4].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.