Loading AI tools
polska aktorka Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Halina Starska, właśc. Helena Starkiewicz (ur. 13 stycznia 1888 w Krakowie, zm. 21 sierpnia 1957 w Pruszkowie) – polska aktorka teatralna i filmowa (uznawana za pierwszą gwiazdę filmu polskiego) oraz reżyser, kierownik artystyczny i dyrektor teatrów[1].
| Imię i nazwisko |
Helena Starkiewicz |
|---|---|
| Data i miejsce urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Zawód | |
| Współmałżonek |
Piasecki |
| Lata aktywności |
1908–1953 |
Helena Starkiewicz była córką Józafata Starkiewicza, inspektora podatkowego w Krakowie (pochodzącego z Białorusi) i Wandy de domo Nowickiej (pochodzącej z Kielecczyzny). W dzieciństwie przebywała w Bośni, m.in. w Sarajewie, i w Galicji. Uczęszczała do szkoły w Kołomyi, a następnie w Krakowie (mieszkając u rodziny wuja, Aleksandra Nowickiego). Skończyła pensję sióstr urszulanek i studiowała historię, literaturę i pedagogikę na Wyższych Kursach dla Kobiet im. Adriana Baranieckiego (1904–1905)[1]. W czasie rewolucji 1905 roku przewoziła do Warszawy nielegalne wydawnictwa[1]. Aktorstwa uczyła się od 1906 roku u Aleksandra Zelwerowicza i Józefa Kotarbińskiego[1][2].
Zadebiutowała 7 stycznia 1907 roku na scenie Teatru Małego w Warszawie, przyjmując pseudonim sceniczny – Halina Starska. W tym teatrze zagrała[1]:
Od sezonu 1908/1909 była związana z prowadzonym przez Zelwerowicza teatrem „Victoria” w Łodzi, w którym wystąpiła jako[1]:
Zespół teatru Victoria prezentował sztuki (głównie Wesele) w innych miastach, m.in. w Petersburgu, Zgierzu, Kaliszu, Łowiczu, Częstochowie, Lublinie, Kielcach[1].
W latach 1909–1911 Starska występowała w kierowanym przez Zelwerowicza Teatrze Polskim w Łodzi (później Teatr im. Stefana Jaracza), m.in. jako[1]:
Po pożarze budynku Teatru Polskiego w Łodzi Starska grała m.in. w Teatrze Zjednoczonym Franciszka Rychłowskiego w Warszawie (m.in. Maryna w Weselu, Kornelia w Irydionie, Julia w To samo Staffa), a w roku 1912 Arnold Szyfman zaangażował ją do nowego Teatru Polskiego w Warszawie, w którym występowała w latach 1913–1914 m.in. jako[1]:
W tym samym czasie Starska włączyła się do działań Mieczysława Limanowskiego (wspieranych przez Henryka Sienkiewicza i Zenona Przesmyckiego), zmierzających do utworzenia Teatru Powszechnego, który otwarto 15 maja 1915 roku. Teatr wystawił Cyda Corneille’a (parafraza Wyspiańskiego, reż. Limanowski i Zelwerowicz), w którym Starska grała rolę Infantki[1].
Współpracę z twórcami pierwszych filmów polskich Starska rozpoczęła w 1913 roku od realizacji 3-częściowej filmowej adaptacji Halki, w której zagrała rolę tytułową[1]. Wystąpiła również w innych filmach[1][3][4]:
W filmie Halka rolę Jontka grał Lucjan Wiśniewski, a rolę Janusza – Jerzy Leszczyński. Wszedł na ekrany kin 4 listopada 1913 roku (premiera w kinie Wielki Iluzjon)[4][5].
W czasie I wojny światowej Starska, jako osoba narodowości austriackiej, została ewakuowana do Petersburga, z którego przeniosła się do Moskwy. Grała w filmie Władysława Starewicza (Nočnyje priklučenija dariat nam naslaždienija) oraz w moskiewskich przedstawieniach Teatru Polskiego Szyfmana (1916), m.in.[1]:
W roku 1917 brała udział w naradach z Osterwą, Szyfmanem, Limanowskim, Drabikiem, Micińskim, dotyczących planowanej reformy teatru polskiego. Uczestniczyła też w przygotowaniach do wystawienia Dziadów Adama Mickiewicza (reż. Limanowski) i rozpoczęła działalność reżyserską – wystawiła misterium jasełkowe Limanowskiego Bóg się rodzi[1].
Po powrocie do Warszawy Starska nie była początkowo (1920–1925) związana na stałe z żadnym z teatrów. Wymienia się np.[1]:
W sezonie 1925/1926 występowała w Teatrze im. Bogusławskiego (kierowanego przez Zelwerowicza, Schillera i Horzycę) w rolach[1]:
Od sezonu 1925/1926 występowała w Teatrze im. Słowackiego w Krakowie, kierowanym przez Nowakowskiego. Grała m.in.[1]:
W latach 1927–1929 wyreżyserowała Śnieg Przybyszewskiego, Simonę J. Devala i Cień Dario Niccodemiego, zorganizowała w Polskim Radiu w Krakowie słuchowiska dla dzieci i młodzieży oraz opracowała teatralne audycje dla dorosłych[1].
W końcu roku 1929 zrezygnowała z kariery aktorskiej i zajęła się organizacją i prowadzeniem warszawskiego teatru dla dzieci i młodzieży „Jaskółka”. Teatr zawiesił działalność w 1933 roku z powodu trudności finansowych, a Starska została zaangażowana do Teatru Miejskiego w Łodzi. Wyreżyserowała m.in. Dyktatora J. Romainsa, Stefka Devala (z Heleną Zelwerowicz), Wywczasy don Juana Wroczyńskiego[1].
W roku 1936 powróciła do działań na rzecz teatru dziecięcego. Na Zjeździe Delegatów ZASP wystąpiła z apelem o wprowadzenie kształcenia aktorów teatrów dziecięcych do programu realizowanego w Państwowym Instytucie Sztuki Teatralnej (PIST). Przy Związku Nauczycielstwa Polskiego założyła Objazdowy Teatr dla Dzieci „Płomyka” i „Płomyczka”, z którym występowała w miasteczkach i wsiach Polski centralnej i wschodniej, wystawiając spektakle kukiełkowe (np. O strasznym smoku Marii Kownackiej) i inscenizacje wierszy dla dzieci (np. Juliana Tuwima). Również tej działalności nie udało się rozwinąć ze względu na trudności finansowe. W grudniu 1937 roku Starska otrzymała polecenie ZASP, dotyczące organizacji w Warszawie „Naszego teatru” dla młodzieży i wojska. Do teatru zaangażowano bezrobotnych aktorów. Starska wystawiła w nim m.in. Przyjaciela wesołego diabła Makuszyńskiego. Poza tym starała się zorganizować podróż „wozu filmowego” do Czechosłowacji, Jugosławii i Bułgarii, której celem miało być przygotowanie filmów dla dzieci i młodzieży. Realizację zamierzenia uniemożliwiła wojna[1].
Lata II wojny światowej Starska spędziła w okupowanej Warszawie. Utrzymywała się z pracy w kiosku i w kawiarniach oraz z handlu. W 1940 roku była więziona na Pawiaku. W czasie powstania warszawskiego przebywała na Starym Mieście[1].
Po zakończeniu wojny reaktywowała objazdowy teatr „Jaskółka”, który został następnie połączony z krakowskim teatrem lalek „Niebieskie Migdały” i nazwany w sezonie 1947/1948 teatrem „Miniatura”. Przy teatrze utworzono Studium Dramatyczne Teatru Lalek; Starska prowadziła tu wykłady w 1948 roku. W kolejnych latach była zaangażowana jako aktorka i reżyser w Teatrach im. Stefana Jaracza w Olsztynie i Elblągu (1948/1949) oraz im. Żeromskiego w Kielcach i Radomiu (1950–1953). W tych latach występowała m.in. w[1]:
W ostatnich latach Starska mieszkała w Domu Artystów Weteranów Scen Polskich w Skolimowie. Zmarła w Pruszkowie. Została pochowana (jako Helena Starska-Piasecka) na cmentarzu Bródnowskim[1] (kw. 48F-1-32) (epitafium na płycie nagrobnej nie jest czytelne[6]).
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
