Chotyniec
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Chotyniec – wieś w Polsce położona w województwie podkarpackim, w powiecie jarosławskim, w gminie Radymno, w południowej części Płaskowyżu Tarnogrodzkiego[3][5].
| wieś | |
.jpg) Cerkiew Narodzenia Przenajświętszej Bogurodzicy | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Liczba ludności (2020) |
738[1] |
| Strefa numeracyjna |
16 |
| Kod pocztowy |
37-552[2] |
| Tablice rejestracyjne |
RJA |
| SIMC |
0609379[3] |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa podkarpackiego  | |
Położenie na mapie powiatu jarosławskiego  | |
Położenie na mapie gminy wiejskiej Radymno  | |
 49°57′12″N 23°00′00″E[4] | |
Słynie z cerkwi Narodzenia Przenajświętszej Bogurodzicy, która została wpisana na Listę Światowego Dziedzictwa UNESCO wraz z innymi drewnianymi cerkwiami w Polsce i na Ukrainie w 2013 roku.
W latach 1975–1998 miejscowość położona była w województwie przemyskim.
Pierwsza pisemna wzmianka o Chotyńcu pochodzi z XV w., ale jakaś forma osadnictwa istniała tu zapewne wcześniej. Według legendy miało tu być osada o nazwie Choć[6]. Na polach nieopodal wsi znajduje się piaszczysta wyniosłość (208 m n.p.m.) zwana z ruska Horodysko (Grodzisko). Zachowały się tu pozostałości owalnej formy o wymiarach około 750×580 m, bliżej nieznanego pochodzenia. Możliwe, że są to właśnie wały wczesnośredniowiecznego grodziska[7].
W trakcie badań prowadzonych od 2016 roku odkryto zabytki scytyjskiego kręgu kulturowego[8], w tym pozostałości grodziska oraz osad je otaczających[9][10].
Wieś administracyjnie należała w czasach I Rzeczypospolitej do ziemi przemyskiej województwa ruskiego. Stanowiła wówczas część domeny królewskiej. Stąd nadawana była zasłużonym dla władcy osobom świeckim lub duchownym, a także zastawiana[11]. Pierwszym znanym z imienia posiadaczem Chotyńca (Chothynyecz, Chotynyecz, Chotynicz, Chotinice) oraz pobliskich Hruszowic był Budziwoj Mamajowicz[12]. Na przełomie XVI i XVII wieku w miejscowości miał swoją siedzibę słynny „diabeł łańcucki” Stanisław Stadnicki. Jesienią 1603 roku w Chotyńcu doszło do regularnej bitwy między Stanisławem Stadnickim, a podobnym mu awanturnikiem Janem Herburtem i ich wojskami. Zginęło wtedy 6 osób, a 15 zostało rannych[13]. We wsi istniał, niezachowany do czasów obecnych, dwór. Oto jak dwór ten przedstawiał się w latach 1661–1665. Dwór w tej wsi parkanem ze trzech stron oparkaniony wrota do niego wjezdne. Izdeb małych 3 z komorami 2. Trzecia bez komory. Dom wielki nowo postawiony z gankiem. W nich izdeb większych 2 z komnatami pobocznych mniejszych2 także z komnatami. Piece wszędy nowe. Komin 1 wywiedziony. Kuchnia w tyle tego budynku niemała. Piwnica murowana pod tym budynkiem. Stajnia wszedłszy z tego budynku po lewej stronie, a za nią folwark z oborą przy gumnie[14].
W XVII wieku, w następstwie ogólnego osłabienia Rzeczypospolitej, Chotyniec padał wielokrotnie ofiarą grabieży ze strony Tatarów, Kozaków i band niepłatnego wojska. I tak w czerwcu 1624 roku Tatarzy splądrowali wieś niszcząc 10 ¼ łana, 11 gospodarstw zagrodników, dwór, 3 karczmy oraz młyn o 2 kołach[15]. Kolejny najazd tatarski dotknął wieś jesienią 1629 roku[16]. Z kolei jesienią 1648 roku, po wybuchu powstania Chmielnickiego, posuwający się od strony Krakowca i Wielkich Oczu Kozacy, prawdopodobnie pod dowództwem pułkownika Kapustyńskiego, splądrowali Chotyniec. Zaznaczono, że wraz z Kozakami w grabieży wsi wzięli udział żądni ludzkiego towaru Tatarzy[17]. We znaki mieszkańcom dał się również najazd wojsk siedmiogrodzkich Jerzego II Rakoczego wspomaganych przez Kozaków w czasie potopu szwedzkiego[18]. Rozmiar zniszczeń uwidacznia lustracja województwa ruskiego z lat 1661–1665 podając, że w Chotyńcu z 15 łanów pozostało zaledwie 2 ¼, a inne pusto leżały, 2 karczmy spustoszały, przed wojną było 50 poddanych teraz 24[19]. Dzieła zniszczenia dopełnił kolejny najazd Tatarów w październiku 1672 roku. Straty oceniona na ¾ zabudowy[20]. Po zniszczeniach Chotyniec zawsze się jednak odbudowywał.
W 1772 roku, w wyniku I rozbioru Polski, wraz z całą Galicją znalazł się w granicach Austrii. Pochodzący z połowy XIX wieku plan katastralny wskazuje na istnienie przysiółków – Chałupki Chotynieckie, Załazie, Dąbrowa, Spokojówka oraz U Szczebla. W tym czasie zabudowa wsi była wyłącznie drewniana i głównie skoncentrowana w centrum wyznaczonym przez cerkiew[21]. W latach 1850–1851 Chotyniec liczył 1174 mieszkańców, w zdecydowanej większości grekokatolików[22].
W okresie I wojny światowej walki o San spowodowały znaczne straty w zabudowie wsi m.in. zniszczeniu uległa cerkiewna dzwonnica. Pozostałością wspomnianych walk jest także cmentarz wojenny położony w osadzie Łapajówka (dawniej Spokojówka). W okresie II Rzeczypospolitej, do 31 lipca 1934 roku, Chotyniec był samodzielną gminą wiejską. Natomiast, 1 sierpnia 1934 roku, wieś administracyjnie weszła w skład gminy Gnojnice w powiecie jaworowskim województwa lwowskiego[23]. Przed II wojną światową Chotyniec był dużą wsią zamieszkaną głównie przez Ukraińców. Po wojnie obszar ten był polem działania UPA, a większa część ludności Chotyńca pochodzenia ukraińskiego (ok. 740 osób) została wysiedlona w ramach akcji „Wisła”. W latach 1944–1945 nacjonaliści ukraińscy z OUN-UPA zamordowali tutaj 11 Polaków i Ukraińców[24]. Po 1956 roku do wsi powróciło kilkanaście ukraińskich rodzin[22].
W Chotyńcu znajdują się dwie parafie pw. Narodzenia Najświętszej Marii Panny: parafia rzymskokatolicka należąca do archidiecezji przemyskiej – dekanat Radymno II oraz parafia greckokatolicka należąca do archieparchii przemysko-warszawskiej – dekanat przemyski wraz z cerkwią drewnianą pw. Narodzenia Przenajświętszej Bogurodzicy wzniesioną w 1613 roku.
Przez Chotyniec przebiegają następujące szlaki turystyczne:
- Szlak Architektury Drewnianej województwa podkarpackiego – Trasa nr V (przemyska);
- Wschodni Szlak Rowerowy Green Velo;
- Szlak Ikon – szlak rowerowy niebieski.
Przez miejscowość przebiega droga powiatowa nr 1822 relacji Łapajówka-Hruszowice-Gaje. Na północ od tej miejscowości łączy się ona z drogą krajowa nr 94. Natomiast na południe od niej biegnie autostrada A4. Przez Chotyniec przebiega regularna linia autobusowa relacji Budzyń-Korczowa-Jarosław.
Miejscowość jest siedzibą Szkoły Podstawowej.
W miejscowości działają Towarzystwo Folklorystyczne „Dibrowa” oraz Stowarzyszenie Kultura Łączy Narody. Funkcjonuje tu również świetlica wiejska.
W Chotyńcu działał, założony w 2009 roku, piłkarski klub sportowy LKS Agro Chotyniec, występujący w rozgrywkach klasy B grupy jarosławskiej II, który w 2019 roku w listopadzie został wycofany z rozgrywek z powodu brak kadrowych spowodowanych chorobą "COVID-19".
W odległości ok. 2 km na północny zachód od centrum wsi, w rejonie dawnego przysiółka Dąbrowa, znajduje się użytek ekologiczny „Dąbrowa” o powierzchni 0,78 ha, w którym ochronie podlega charakterystyczna dla łęgów i olsów roślinność[25].
- Aleksandra Zaprutko-Janicka – historyk i publicystka, współzałożycielka „Ciekawostek Historycznych”, autorka ponad 200 artykułów popularnonaukowych i dwóch książek Okupacja od kuchni oraz Piękno bez konserwantów
- Stanisław Kaczmar – zbudował we wsi kościół ofiarowany następnie Caritasowi Archidiecezji Przemyskiej
- Stanisław Diabeł Stadnicki herbu Szreniawa bez Krzyża (ok. 1551 – 1610) – awanturnik i sławny warchoł, nazwany „Diabłem Łańcuckim”, posiadacz Chotyńca na przełomie XVI i XVII wieku, jesienią 1603 stoczył w Chotyńcu bitwę z podobnym sobie awanturnikiem Janem Herburtem.
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
