Wydział Prawa Uniwersytetu Lwowskiego – utworzony został 1784 wraz z powstaniem Uniwersytetu Lwowskiego.
Działał jako polski ośrodek nauki prawa w okresie II Rzeczypospolitej do wybuchu II wojny światowej w 1939. Od 1939 jest jednym z wydziałów w strukturze Uniwersytetu Lwowskiego im. Iwana Franki (w latach 1919–1939 Uniwersytetu Jana Kazimierza).
Siedziba wydziału znajduje się w gmachu głównym Uniwersytetu Lwowskiego przy ul. Uniwersyteckiej 1. Przed II wojną światową siedziba Wydziału Prawa Uniwersytetu Jana Kazimierza znajdowała się przy ul. Mickiewicza 5a[1].
W II Rzeczypospolitej istniało kilkanaście zakładów naukowych powiązanych z katedrami.
W 1919 w budżecie przewidzianych było 27 katedr, z czego 14 wakowało (wykładali z nich zastępcy profesorów)[1]. W roku akademickim 1922/1923 na wydziale przewidywano w budżecie 25 katedr zwyczajnych i 3 nadzwyczajne[2], kilka pozostawało nieobsadzonych. W roku akademickim 1938/1939 na wydziale istniało 16 zakładów naukowych, a przy wydziale działały studia specjalistyczne: Dyplomatyczne, Ekonomiczne oraz Administracyjno-Skarbowe. Działał też Kurs Prawa Lotniczego, który zorganizował i kierował nim prof. Tadeusz Bigo[1].
Przemysław Dąbkowski, trzykrotny dziekan Wydziału Prawa Uniwersytetu Lwowskiego, opracował pierwszą nowoczesną syntezę historii polskiego prawa cywilnego (Prawo prywatne polskie, 1910–1911, 2 tomy); praca ta stanowiła przez długi czas jedyne syntetyczne opracowanie tej tematyki,
Leon Halban – autor prac Religia w Trzeciej Rzeszy (1936) oraz Mistyczne podstawy narodowego socjalizmu (1946); w tej drugiej pracy wskazuje na dwojakie korzenie nazizmu, jako będącego w opozycji zarówno do katolicyzmu, jak i racjonalizmu,
Wacław Osuchowski – kierownik Katedry Prawa Rzymskiego Uniwersytetu Lwowskiego,
Leon Jan Piniński – rektor Uniwersytetu Lwowskiego, dyplomata, kolekcjoner i historyk sztuki,
w dziedzinie prawa konstytucyjnego:
Stanisław Starzyński – rektor Uniwersytetu Lwowskiego, pierwszy w historii polskiego prawa kierownik pierwszej samodzielnej katedry prawa politycznego (konstytucyjnego) na ziemiach polskich, przyczynił się w 1909 r. do rozszerzenia autonomii Galicji poprzez ustawę nazwaną jego imieniem (lex Starzyński), brał udział w pracach nad projektem konstytucji dla Polski, ogłosił autorski projekt reformy konstytucji. W II RP cieszył się zasłużoną opinią najwybitniejszego znawcy prawa konstytucyjnego, opublikował wiele fundamentalnych dzieł z zakresu prawa konstytucyjnego,
Józef Buzek – ekspert delegacji polskiej na konferencji pokojowej w Paryżu w 1919 roku zajmującym się zagadnieniami gospodarczymi, dyrektorem Głównego Urzędu Statystycznego w Warszawie, autor projektu nowej Konstytucji
Tadeusz Pilat – rektor Uniwersytetu Lwowskiego, przygotowywał projekty reform administracyjnych.
A.A.RedzikA.A., Academia Militans. Uniwersytet Jana Kazimierza we Lwowie, red. Adam Redzik, wyd. 2, Kraków, s. 419, 428,429, 433., 2017. Brak numerów stron w książce
Adam Redzik, Wydział Prawa Uniwersytetu Lwowskiego w okresie Drugiej Rzeczypospolitej i czasie II wojny światowej. Wybrane zagadnienia, „Prace Komisji Historii Nauki PAU”, Tom X (2010), s. 111–152.
Adam Redzik, Prawo prywatne na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie, Warszawa 2009.
Adam Redzik, Wydział Prawa Uniwersytetu Lwowskiego w latach 1939–1946, Lublin 2006.
Adam Redzik, Lwowska szkoła dyplomatyczna. Zarys historii Studium Dyplomatycznego przy Wydziale Prawa Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie (1930-1939), „Polski Przegląd Dyplomatyczny” 2006, t. 6, nr 5 (33).
Adam Redzik, Kurs Prawa Lotniczego przy Wydziale Prawa Uniwersytetu Jana Kazimierza we Lwowie (1936 – 1939), „Rocznik Lwowski” 2006.
Academia Militans. Uniwersytet Jana Kazimierza we Lwowie, red. Adam Redzik, Kraków 2015, wyd. 2, Kraków 2017.
Renata Wiaderna-Kuśnierz, Prawo rzymskie na Uniwersytecie Jana Kazimierza we Lwowie w okresie międzywojennym (1918-1939), Toruń wyd. I 2015, wyd. II 2017.