Loading AI tools
polski biskup katolicki Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Wiesław Andrzej Śmigiel[1] (ur. 3 stycznia 1969 w Świeciu) – polski duchowny rzymskokatolicki, doktor habilitowany nauk teologicznych, biskup pomocniczy pelpliński w latach 2012–2017, biskup diecezjalny toruński w latach 2017–2024, administrator apostolski sede vacante diecezji bydgoskiej w 2021 oraz diecezji płockiej w 2022, arcybiskup metropolita szczecińsko-kamieński (nominat).
Wiesław Śmigiel (2018) | ||
| ||
Kraj działania | ||
---|---|---|
Data i miejsce urodzenia |
3 stycznia 1969 | |
Arcybiskup metropolita szczecińsko-kamieński | ||
Okres sprawowania |
nominat | |
Biskup diecezjalny toruński | ||
Okres sprawowania |
2017–2024 | |
Wyznanie | ||
Kościół | ||
Diakonat |
20 czerwca 1993 | |
Prezbiterat |
29 maja 1994 | |
Nominacja biskupia |
24 marca 2012 | |
Sakra biskupia |
21 kwietnia 2012 |
Data konsekracji |
21 kwietnia 2012 | ||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|
Miejscowość |
Pelplin | ||||||
Miejsce | |||||||
Konsekrator | |||||||
Współkonsekratorzy | |||||||
|
Urodził się 3 stycznia 1969 w Świeciu. Ukończył I Liceum Ogólnokształcące w Bydgoszczy. W latach 1988–1994 odbył studia filozoficzno-teologiczne w Wyższym Seminarium Duchownym w Pelplinie[2]. Święcenia diakonatu otrzymał 20 czerwca 1993 przez posługę biskupa diecezjalnego pelplińskiego Jana Bernarda Szlagi, który 29 maja 1994 udzielił mu również święceń prezbiteratu[3]. W 1994 w Akademii Teologii Katolickiej w Warszawie uzyskał magisterium z teologii[2]. Dalsze studia odbył w latach 1998–2002 w Instytucie Teologii Pastoralnej Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego[4]. W 2000 uzyskał licencjat z teologii pastoralnej[2], a w 2003 na podstawie dysertacji Czytelnictwo religijne jako środek formacji religijnej wiernych. Studium teologiczno-pastoralne doktorat teologii w zakresie teologii pastoralnej[4]. W 2010 również na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim na podstawie rozprawy Uczestnictwo wiernych świeckich w budowaniu Kościoła-Wspólnoty. Studium teologiczno-pastoralne w świetle nauczania Kościoła 1962–2009 uzyskał stopień doktora habilitowanego nauk teologicznych w zakresie teologii pastoralnej[1].
W latach 1994–1996 pracował jako wikariusz w parafii Świętej Trójcy w Kościerzynie. Przez następne dwa lata był sekretarzem i kapelanem biskupa pelplińskiego Jana Bernarda Szlagi[4]. W latach 2000–2002 był duszpasterzem Żeńskiego Domu Akademickiego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego na Poczekajce. W 2009 otrzymał godność kapelana honorowego Jego Świątobliwości[2].
W został 2001 asystentem, a w 2006 adiunktem przy Katedrze Teologii Pastoralnej Ogólnej Instytutu Teologii Pastoralnej Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego[2][4]. W latach 2003–2006 pełnił funkcję sekretarza instytutu[4]. W latach 2011–2014 był kierownikiem Katedry Teologii Pastoralnej Szczegółowej KUL, a w latach 2011–2013 kierownikiem Specjalizacji Teologii Praktycznej KUL. W 2012 objął stanowisko profesora nadzwyczajnego uniwersytetu[5]. Wykładowcą teologii pastoralnej został także w Wyższym Seminarium Duchownym w Pelplinie, Instytucie Teologicznym Diecezji Pelplińskiej i Ośrodku Naukowo-Badawczym Uniwersytetu Kardynała Stefana Wyszyńskiego w Tczewie[2][4].
Pełnił funkcję konsultora Komisji Duszpasterstwa Konferencji Episkopatu Polski[2]. W 2007 został członkiem korespondentem Towarzystwa Naukowego Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego i Lubelskiego Towarzystwa Naukowego, a także członkiem zwyczajnym Towarzystwa Naukowego w Toruniu. Został ponadto członkiem Polskiego Stowarzyszenia Pastoralistów. W latach 2004–2008 był sekretarzem „Roczników Teologicznych”, a w latach 2009–2011 „Roczników Pastoralno-Katechetycznych”. Został członkiem kolegium redakcyjnego „Zeszytów Chojnickich” i „Biblioteki Filomaty”, a także przewodniczącym rady naukowej „Studiów Pelplińskich”[6].
24 marca 2012 papież Benedykt XVI mianował go biskupem pomocniczym diecezji pelplińskiej ze stolicą tytularną Beatia[7][8]. Święcenia biskupie otrzymał 21 kwietnia 2012 w katedrze pelplińskiej[9]. Udzielił mu ich arcybiskup metropolita gdański Sławoj Leszek Głódź, któremu asystowali Henryk Muszyński, arcybiskup senior gnieźnieński, i Andrzej Suski, biskup diecezjalny toruński[3]. Jako zawołanie biskupie przyjął słowa „Omnibus omnia factus” (Stawszy się wszystkim dla wszystkich)[9]. 25 kwietnia 2012 po śmierci biskupa diecezjalnego pelplińskiego Jana Bernarda Szlagi został wybrany przez kolegium konsultorów na administratora diecezji[10]. Funkcję tę pełnił do 1 grudnia 2012, kiedy to urząd biskupa diecezjalnego objął Ryszard Kasyna[11].
11 listopada 2017 papież Franciszek przeniósł go na urząd biskupa diecezjalnego diecezji toruńskiej[12][13]. 8 grudnia 2017 kanonicznie objął diecezję[14], natomiast 10 grudnia 2017 odbył ingres do katedry w Toruniu[15]. Jako biskup diecezjalny toruński z urzędu został wielkim kanclerzem Wydziału Teologicznego Uniwersytetu Mikołaja Kopernika w Toruniu[16].
Papież Franciszek dwukrotnie ustanawiał go administratorem apostolskim sede vacante polskich diecezji: od 12 maja 2021 do 28 września 2021 zarządzał diecezją bydgoską[17][18], a od 4 czerwca 2022 do 31 października 2022 diecezją płocką[19][20].
13 września 2024 papież Franciszek przeniósł go na urząd arcybiskupa metropolity szczecińsko-kamieńskiego[21][22]. 25 października 2024 kanonicznie obejmie archidiecezję[23], natomiast dzień później odbędzie ingres do archikatedry św. Jakuba Apostoła w Szczecinie[23].
W ramach Konferencji Episkopatu Polski w 2018 został przewodniczącym Zespołu Biskupów ds. Duszpasterskiej Troski o Radio Maryja[24] i Rady ds. Rodziny[25]. W latach 2014–2018 był członkiem Rady Stałej z wyboru jako biskup pomocniczy[26][27], ponownie został wybrany do Rady Stałej w 2022[28]. Objął także przewodniczenie w Komitecie ds. Dialogu z Niewierzącymi działającym przy Radzie ds. Dialogu Religijnego[29] oraz wszedł w skład Komisji Duszpasterstwa, Komisji ds. Polonii i Polaków za Granicą[30] i Zespołu ds. Ruchów Intronizacyjnych[31]. Ponadto w 2021 został członkiem Rady Fundacji na Rzecz Wymiany Informacji Katolickiej oraz Rady Programowej KAI[32], a w 2022 przewodniczącym Fundacji Radość Miłości[28].
Był współkonsekratorem podczas sakr biskupa pomocniczego pelplińskiego Arkadiusza Okroja (2019) i biskupa diecezjalnego gliwickiego Sławomira Odera (2023)[3].
Opublikował dwa zbiory poezji: Zdany na pojedynek (1997) i Kartki z pamiętnika (2005)[2].
W 2012 został odznaczony Medalem Komisji Edukacji Narodowej[6], a w 2014 odznaką honorową „Zasłużony dla Rolnictwa”[33].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.