Poznań Wschód
Stacja węzłowa w Poznaniu. Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Poznań Wschód – stacja węzłowa na międzynarodowej linii kolejowej E20 Berlin – Moskwa.
.jpg) | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Miejscowość | |
| Lokalizacja | |
| Poprzednie nazwy |
Poznań Główna, |
| Dane techniczne | |
| Liczba peronów |
3 |
| Liczba krawędzi peronowych |
5 |
| Kasy |
|
| Linie kolejowe | |
Położenie na mapie Poznania  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego  | |
 52°25′09,0″N 16°58′26,8″E | |
Odgałęziają się tu też linie do Skandawy i Bydgoszczy Głównej. Stacja posiada budynek stacyjny, kasę biletową, tory stacyjne, 3 perony, przejście podziemne, przejście nadziemne i semafory świetlne.
Stacja towarowa z bocznicami powstała na Głównej w 1872 wraz z otwarciem linii z Poznania do Bydgoszczy. Początkowo stacja ta służyła również przewozom pasażerskim, ale nie było tu dworca dla podróżnych. Obiekt taki powstał dopiero około 1908, po oddaniu do użytku linii do Janowca i Wągrowca. Stanął na parceli należącej do zakładów Cegielskiego, a brukowana droga przechodziła przez parcelę należącą do spółki cegielnianej Hartwig & Weidemann. W 1914 powstał tunel pod torowiskami. Funkcjonowała poczekalnia i restauracja. Dworzec poważnie ucierpiał w 1945, ale w tym samym roku został odbudowany i rozbudowany. Zachowano pierwotny obrys murów, ale dwuczłonową bryłę o zróżnicowanej liczbie kondygnacji, krytą dachem mansardowym, zastąpiono jednolitą, dwukondygnacyjną bryłą krytą dachem czterospadowym. W północnej elewacji zachował się jedynie pierwotny, zaokrąglony ryzalit - wejście do części mieszkalnej. Na wschód od dworca przerzucono kładkę dla pieszych w latach 70. XX wieku[3].
Dwie nastawnie (od ul. św. Michała i od Krańcowej) pochodzą z okresu międzywojennego i zachowały niektóre oryginalne elementy. Od strony ul. Krańcowej stoi transformator o oryginalnej elewacji. Przy ul. Bałtyckiej i Wrzesińskiej stały domki dróżników (przetrwał tylko ten pierwszy). Przy ul. Wrzesińskiej 44 stoi dawny dom pracowniczy o konstrukcji szkieletowej w szczycie, z oryginalną stolarką okienną i wystrojem klatek schodowych[3].
W latach 1929–1933 planowano usytuowanie na Głównej wielkiej stacji rozrządowej, która ostatecznie zrealizowana została na Franowie[3].
Pierwotnie (do 1 stycznia 1926)[4] stacja nosiła nazwę Główna, od dzielnicy Główna, w której się znajduje. Jako że nazwa ta myliła podróżnych (istniały dwa dworce o podobnej nazwie Poznań Główny i Główna), to nazwę zmieniono — najpierw na Poznań Wschodni, a następnie na Poznań Wschód.
8 kwietnia 1988 spłonął doszczętnie budynek tutejszej sekcji drogowej. W akcji gaszenia pożaru udział wzięły cztery jednostki strażackie[5].
Stacja nie posiada bezpośredniego połączenia z miejskim transportem zbiorowym. Istnieją plany przedłużenia linii tramwajowej z pętli Zawady w kierunku stacji – w 2021 roku rozpoczęto konsultacje społeczne dotyczące przebiegu trasy[6].
- Bydgoszcz Główna
- Gniezno
- Gołańcz
- Inowrocław
- Kłodawa
- Konin
- Kutno
- Leszno
- Mogilno
- Olsztyn Główny
- Pobiedziska
- Poznań Antoninek
- Poznań Garbary
- Poznań Główny
- Toruń Główny
- Wągrowiec
- Wolsztyn
- Września
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
