Mieczysław Józef Stachiewicz[1] (ur. 21 maja 1917 w Warszawie[2], zm. 30 kwietnia 2020[3] w Londynie[4]) – polski architekt, pułkownik pilot Wojska Polskiego w stanie spoczynku[2], działacz polonijny, posiadający również obywatelstwo brytyjskie. Uczestnik II wojny światowej. Honorowy prezes Instytutu Józefa Piłsudskiego w Londynie. Kawaler Orderu Orła Białego.
 pułkownik pilot | |
| Data i miejsce urodzenia |
21 maja 1917 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
30 kwietnia 2020 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1937–1948 |
| Siły zbrojne | |
| Formacja | |
| Jednostki |
4 Pułk Strzelców Podhalańskich |
| Główne wojny i bitwy | |
| Późniejsza praca | |
| Odznaczenia | |
             | |
.svg){kind=link}
Życiorys
Podsumowanie
Perspektywa
Syn generała Juliana Stachiewicza, oficera Legionów Polskich i współpracownika Józefa Piłsudskiego, oraz Marii z domu Sawickiej[5]. Po skończeniu szkoły powszechnej w latach 1927–1931 uczęszczał do Państwowego Gimnazjum im. Stefana Batorego w Warszawie. W 1931 wstąpił do Korpusu Kadetów nr 1 we Lwowie, gdzie w 1937 zdał maturę[6].
21 września 1937 wstąpił do Wojska Polskiego i rozpoczął naukę na Dywizyjnym Kursie Podchorążych Rezerwy 21 DPG przy 4 Pułku Strzelców Podhalańskich w Cieszynie. Od stycznia 1938 był słuchaczem Szkoły Podchorążych Rezerwy Lotnictwa w Dęblinie. Został przeszkolony w pilotażu podstawowym na samolotach Bartel BM-4, PWS-16 i PWS-26. Szkołę ukończył 15 października 1938 jako plutonowy podchorąży rezerwy z przydziałem mobilizacyjnym do 4 Pułku Lotniczego w Toruniu[5]. W 1938 podjął także studia na Wydziale Architektury Politechniki Warszawskiej[5]. Przed wybuchem wojny zdążył zaliczyć pierwszy rok. 22 sierpnia 1939 został powołany na letnie ćwiczenia do 4 Pułku Lotniczego w Toruniu z przydziałem do eskadry treningowej, a zaraz potem objęty mobilizacją. 27 sierpnia otrzymał rozkaz przelotu do Słonimia na RWD-8 (był to jeden z samolotów cywilnych ewakuowanych z Bydgoszczy, Grudziądza, Inowrocławia i Rumi przez Toruń na wschód Polski).
We wrześniu 1939 brał udział w wojnie obronnej[2], po agresji sowieckiej na rozkaz przekroczył granicę z Rumunią, gdzie internowano go w Calafat. Po udanej ucieczce w styczniu 1940 dotarł do Francji, w czerwcu tegoż roku ewakuowany do Wielkiej Brytanii. Skierowano go do bazy Polskich Sił Powietrznych w Blackpool. W 1941, po przejściu szkoleń w zakresie pilotażu, otrzymał stopień podporucznika. Następnie szkolił się w 18 Operational Training Unit na bombowcu Vickers Wellington. W kwietniu 1942 jego załogę przydzielono do 301 Dywizjonu Bombowego. W nocy z 5 na 6 maja 1942 odbył pierwszy lot bojowy jako drugi pilot (na Stuttgart). W nocy z 3 na 4 czerwca tegoż roku odbył natomiast pierwszy lot bojowy jako pierwszy pilot (na Dieppe). Loty bojowe (łącznie 33 w tym 5 przerwanych z przyczyn technicznych) wykonywał do listopada 1942[5] w ramach nalotów bombowych na Niemcy i Włochy[6].
Otrzymał następnie urlop i skierowanie do Polskiej Szkoły Architektury przy University of Liverpool, studia ukończył w 1946. W 1948 zdemobilizowany w stopniu porucznika. W późniejszym czasie awansowany do stopnia pułkownika. Pozostał w Wielkiej Brytanii, gdzie pracował jako architekt. Był zatrudniony w różnych przedsiębiorstwach i administracji lokalnej, a także prowadził własną praktykę zawodową. W 1949 otrzymał obywatelstwo brytyjskie, w 1980 przeszedł na emeryturę[5].
Aktywny działacz organizacji polonijnych, w tym Stowarzyszenia Lotników Polskich i Związku Lwowskich Kadetów Marszałka Józefa Piłsudskiego. Od 1981 członek Instytutu Józefa Piłsudskiego w Londynie, w latach 1983–1984 wiceprezes, a od 1984 prezes tej instytucji[5]. Opublikował wspomnienia w książkach Wspomnienia wojenne (Warszawa 2003) i Moje pierwsze dziewięćdziesiąt lat: wspomnienia (Warszawa 2008)[7].
W 2017 otrzymał honorowe wyróżnienie „Błękitne Skrzydła” przyznane przez redakcję „Skrzydlatej Polski” oraz Zarząd Krajowej Rady Lotnictwa; odznaczenie wręczono w 2018 w POSK w Londynie[8].
Ordery i odznaczenia
- Cywilne
- Order Orła Białego (2017, nadany przez prezydenta RP Andrzeja Dudę[2], w uznaniu znamienitych zasług dla niepodległości Rzeczypospolitej Polskiej, za pielęgnowanie pamięci o najnowszej historii Polski oraz działalność na rzecz środowisk polonijnych[9])
- Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (2005, nadany przez prezydenta RP Aleksandra Kwaśniewskiego)[1]
- Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski (1990, nadany przez prezydenta RP na uchodźstwie Ryszarda Kaczorowskiego)[10]
- Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (1987, nadany przez prezydenta RP na uchodźstwie Kazimierza Sabbata)[11]
- Medal „Pro Bono Poloniae” (2019)[12]
- Wojskowe
- Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari (nr 8212)[5]
- Krzyż Walecznych (trzykrotnie)[5][5]
- Medal Lotniczy[5]
- Polowy Znak Pilota (nr 1132)[5]
- Odznaka Honorowa i Medal Pamiątkowy „Kustosza Tradycji, Chwały i Sławy Oręża Polskiego” (2007, nadany przez ministra obrony narodowej)[13]
- Brytyjskie
Przypisy
Linki zewnętrzne
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.