Loading AI tools
angielski gitarzysta rockowy Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Jeff Beck, właśc. Geoffrey Arnold Beck (ur. 24 czerwca 1944 w Wallington[1], zm. 10 stycznia 2023 w East Sussex[2]) – brytyjski muzyk, wirtuoz gitary[3][4]. Absolwent Wimbledon College of Art[5]. Sześciokrotny laureat nagrody amerykańskiego przemysłu fonograficznego Grammy.
Jeff Beck (1979) | |
Imię i nazwisko |
Geoffrey Arnold Beck |
---|---|
Data i miejsce urodzenia |
24 czerwca 1944 |
Data i miejsce śmierci |
10 stycznia 2023 |
Instrumenty |
gitara elektryczna, gitara akustyczna, gitara basowa, elektryczna gitara hawajska |
Gatunki |
rock albumowy[1], blues-rock[1], hard rock[1], fusion[1], blues[1], rock and roll[1], contemporary rock[1], contemporary pop[1], blues brytyjski[1] |
Zawód | |
Wydawnictwo |
Epic Records, Atlantic Records, Rhino Records, ATCO Records, Eagle Rock |
Powiązania |
The Honeydrippers, Big Town Playboys, Upp, Screaming Lord Sutch |
Zespoły | |
The Yardbirds (1965–1966) The Jeff Beck Group (1967–1969, 1970–1972) Beck, Bogert & Appice (1972–1974) | |
Strona internetowa |
W 2003 został sklasyfikowany na 14. miejscu listy 100 najlepszych gitarzystów wszech czasów magazynu Rolling Stone[6], zaś w 2011 na 5. W 2004 muzyk został sklasyfikowany na 24. miejscu listy 100 najlepszych gitarzystów heavymetalowych wszech czasów magazynu Guitar World[7]. W 2009 został wprowadzony do Rock and Roll Hall of Fame[8].
Jeff Beck rozpoczął swą karierę muzyka w 1964 w grupie The Tridents oraz współpracując z zespołem Screaming Lord Sutch and The Savages. W marcu 1965 zastąpił Erica Claptona w znanej grupie The Yardbirds. Zespół ten opuścił jesienią 1966, zastąpiony z kolei przez Jimmy’ego Page’a, lecz ten krótki okres współpracy pozwolił mu zdobyć szerszą popularność i uznanie dla jego umiejętności. Duży wpływ na jego twórczość wywarł Jimi Hendrix[9].
W 1968 założył swój własny zespół The Jeff Beck Group, w którym wokalistą był mało jeszcze znany Rod Stewart, a na gitarze basowej grał Ron Wood. W tym składzie zespół nagrał płyty: Truth i Beck-Ola. Mimo odejścia Stewarta z grupy w 1969, Jeff Beck Group nagrała jeszcze dwie udane płyty z nowym wokalistą, a Jeff Beck zdobył reputację jednego z najlepszych profesjonalnych gitarzystów rockowych świata. W 1972 Jeff Beck Group zakończyła działalność, a sam Beck nagrał płytę Beck Bogert Appice z muzykami z zespołu Vanilla Fudge.
W 1975 Beck ponownie skompletował zespół muzyków i nagrał następnie dwie wysoko oceniane płyty Blow by Blow i Wired.
W latach 80. artysta nagrał zaledwie trzy płyty, zróżnicowane jeśli chodzi o oceny krytyków, udzielał się także jako gitarzysta sesyjny (np. Tina Turner „Private Dancer”) z tego właśnie okresu pochodzi jedyny popowy hit Becka „People Get Ready” z wokalem Roda Stewarta. Zwieńczeniem tego okresu w karierze jest jeden z najlepszych albumów w karierze „Guitar Shop” uhonorowany w 1990 roku nagrodą Grammy.
W 1985 roku ukazała się płyta „Flash”, a po czterech latach „Guitar Shop”. Styl gry, jaki Beck wraz z Tonym Hymasem oraz Terrym Bozzio zaprezentowali na płycie, stał się cechą charakterystyczną Becka w latach późniejszych. Wyróżniał się sposobem gry palcami, zastosowaniem vibrata, nowoczesną aranżacją i wsparciem instrumentów klawiszowych. Płyta przyniosła artyście nagrodę Grammy[10].
W latach 90. gitarzysta niemal zupełnie zniknął z rynku, przypominając o sobie jedynie sporadycznymi nagraniami i występami. Jedne z najlepszych partii nagrał na wydanym w 1992 roku albumie Rogera Watersa „Amused to Death”.
Do muzycznej aktywności powrócił w 1999, wydając płytę Who Else!, na której mieszał rock z techno, z naciskiem położonym jednak na ten pierwszy gatunek. Kolejne albumy Becka utrzymane były w tym samym klimacie.
Obok kariery solowej Jeff Beck często uczestniczył w nagraniach innych muzyków, będąc cenionym instrumentalistą sesyjnym. Współpracował z takimi artystami jak: Eric Clapton, Brian May, Rod Stewart, Tina Turner, Steve Winwood, Tangerine Dream, John McLaughlin, Mick Jagger, Jon Bon Jovi, Alice in Chains, Donovan, Roger Waters, Jan Hammer, Stevie Ray Vaughan, Stevie Wonder, ZZ Top, Screaming Lord Sutch i wielu innych.
Zmarł po zachorowaniu na bakteryjne zapalenie opon mózgowych[11].
Tytuł | Dane dot. albumu | Pozycja na liście | Certyfikat | ||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
USA [15] |
UK [16] |
SWE [17] |
GER [18] |
NLD [19] |
FRA [20] |
JPN [21] | |||||||||||||
Blow by Blow |
|
4 | – | – | – | – | – | – | |||||||||||
Wired |
|
16 | 38 | – | – | – | – | – | |||||||||||
There & Back |
|
21 | 38 | 36 | – | – | – | – | |||||||||||
Flash |
|
42 | 83 | 27 | – | 43 | – | – | |||||||||||
Jeff Beck's Guitar Shop |
|
49 | – | – | – | – | – | – | |||||||||||
Crazy Legs (oraz Big Town Playboys) |
|
171 | – | – | – | – | – | – | |||||||||||
Who Else! |
|
99 | 74 | – | – | – | – | – | |||||||||||
You Had It Coming |
|
110 | 132 | – | 96 | 123 | – | – | |||||||||||
Jeff |
|
122 | – | – | – | – | 92 | – | |||||||||||
Emotion & Commotion |
|
11 | 21 | 35 | 30 | 77 | 74 | 9 | |||||||||||
Loud Hailer |
|
41 | 27 | – | 23 | 42 | 77 | 14 | |||||||||||
„–” oznacza, że album nie był notowany. |
Tytuł | Dane dot. albumu | Pozycja na liście | Certyfikat | ||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
USA [15] |
UK [16] |
GER [18] |
JPN [21] |
FRA [20] | |||||||||||||||
Jeff Beck with the Jan Hammer Group Live |
|
23 | – | – | – | – |
| ||||||||||||
Jeff Beck Live: B.B. King’s Blues Club & Grill, New York |
|
– | – | – | – | – | |||||||||||||
Performing This Week... Live At Ronnie Scott’s |
|
– | 143 | 71 | 43 | 160 | |||||||||||||
Live and Exclusive from the Grammy Museum |
|
– | – | – | – | – | |||||||||||||
Rock ‘n’ Roll Party (Honoring Les Paul) |
|
54 | 106 | 96 | 81 | – | |||||||||||||
Live+ |
|
148 | 195 | – | 34 | – | |||||||||||||
„–” oznacza, że album nie był notowany. |
Tytuł | Dane dot. albumu | Pozycja na liście | Certyfikat | ||||||||||||||||
---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
SWE [40] |
NLD [41] |
JPN [42] |
FRA [43] |
FIN [44] | |||||||||||||||
Performing This Week... Live At Ronnie Scott’s |
|
3 | – | 15 | – | – | |||||||||||||
Rock ‘n’ Roll Party (Honoring Les Paul) |
|
2 | – | 33 | – | 1 | |||||||||||||
Live in Tokyo |
|
8 | 29 | 30 | 16 | – | |||||||||||||
„–” oznacza, że album nie był notowany. |
Tytuł | Dane dot. albumu |
---|---|
Beckology |
|
Tytuł | Dane dot. albumu |
---|---|
Frankie’s House (oraz Jed Leiber) |
|
Tytuł | Rok | Uwagi | Źródło |
---|---|---|---|
Queen: Champions of the World | 1995 | film dokumentalny, reżyseria: Rudi Dolezal, Hannes Rossacher | [51] |
The Return of the Blue Moon Boys | 2006 | film dokumentalny, reżyseria: Dan Griffin | [52] |
Rock Prophecies | 2009 | film dokumentalny, reżyseria: John Chester | [53] |
The Life and Times of Gene Vincent | 2016 | film dokumentalny, reżyseria: Kenneth van Schooten | [54] |
Rok | Kategoria | Tytułem | Nagroda | Nota | Źródło |
---|---|---|---|---|---|
1985 | Best Rock Instrumental Performance | „Escape” | Grammy | Laur | [55] |
1989 | Jeff Beck’s Guitar Shop with Terry Bozzio & Tony Hymas |
Laur | |||
2001 | „Dirty Mind” | Laur | |||
2009 | „A Day in the Life” | Laur | |||
2010 | Best Pop Instrumental Performance | „Nessun Dorma” | Laur | ||
Best Rock Instrumental Performance | „Hammerhead” | Laur | |||
2011 | Najlepszy album zagraniczny | Emotion & Commotion | Fryderyki 2011 | Nominacja | [56] |
2014 | Outstanding contribution to British music | Jeff Beck | Ivor Novello Awards | Laur | [57] |
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.