Loading AI tools
polski teolog katolicki, biskup Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Ignacy Dec (ur. 27 lipca 1944 w Hucisku) – polski duchowny rzymskokatolicki, profesor nauk teologicznych, rektor Metropolitalnego Wyższego Seminarium Duchownego we Wrocławiu w latach 1988–1995, rektor Papieskiego Wydziału Teologicznego we Wrocławiu w latach 1992–2004, biskup diecezjalny świdnicki w latach 2004–2020, od 2020 biskup senior diecezji świdnickiej.
_Ignacy_Dec.jpg) Ignacy Dec (2019) | ||
| ||
| Kraj działania | ||
|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
27 lipca 1944 | |
| Biskup diecezjalny świdnicki | ||
| Okres sprawowania |
2004–2020 | |
| Wyznanie | ||
| Kościół | ||
| Prezbiterat |
21 czerwca 1969 | |
| Nominacja biskupia |
24 lutego 2004 | |
| Sakra biskupia |
25 marca 2004 | |
| Data konsekracji |
25 marca 2004 | ||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość |
Świdnica | ||||||
| Miejsce | |||||||
| Konsekrator | |||||||
| Współkonsekratorzy | |||||||
| |||||||
| |||||||
Urodził się 27 lipca 1944 w Hucisku. Pochodzi z rodziny liczącej ośmioro dzieci, dwie jego siostry wstąpiły do Zgromadzenia Sióstr Franciszkanek Rodziny Maryi (prowincja warszawska). W latach 1958–1962 kształcił się w Liceum Ogólnokształcącym im. Bolesława Chrobrego w Leżajsku, gdzie zdał egzamin dojrzałości[1].
W latach 1962–1969 studiował w Arcybiskupim Wyższym Seminarium Duchownym i na Papieskim Fakultecie Teologicznym we Wrocławiu. W trakcie studiów, w latach 1963–1965, odbył zasadniczą służbę wojskową w 7 Kołobrzeskim Pułku Piechoty Zmechanizowanej w Lublinie. Święceń prezbiteratu udzielił mu 21 czerwca 1969 w archikatedrze wrocławskiej arcybiskup Bolesław Kominek. W 1971 na Papieskim Fakultecie Teologicznym we Wrocławiu uzyskał magisterium i licencjat z teologii[1].
W latach 1970–1976 odbył studia specjalistyczne w zakresie filozofii teoretycznej na Wydziale Filozofii Chrześcijańskiej Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. W 1973 uzyskał magisterium z filozofii chrześcijańskiej, zaś w 1976 doktorat z filozofii na podstawie dysertacji Tomaszowa a Marcelowa teoria człowieka. W latach 1973–1976 odbył również studia specjalistyczne w zakresie teologii fundamentalnej na Wydziale Teologicznym Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego. W 1975 uzyskał magisterium z teologii fundamentalnej na podstawie pracy Komunia „ja” – „ty” w ujęciu Gabriela Marcela[1].
W latach 1979–1980 przebywał na stypendium naukowym w Instytucie Filozofii Uniwersytetu Katolickiego w Louvain-la-Neuve oraz na Fakultecie Teologicznym w Paderborn. W 1991 na podstawie dorobku naukowego i rozprawy Transcendencja bytu ludzkiego w ujęciu twórców Szkoły Lubelskiej uzyskał na Wydziale Filozofii Katolickiego Uniwersytetu Lubelskiego stopień doktora habilitowanego. W 1999 uzyskał tytuł naukowy profesora nauk teologicznych[1].
Jako neoprezbiter w latach 1969–1970 był wikariuszem w parafii św. Jakuba i św. Krzysztofa we Wrocławiu. Jednocześnie katechizował klasy siódme i ósme w Zakrzowie[2]. Natomiast po powrocie ze studiów na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim pracował w latach 1976–1979 jako wikariusz w parafii Świętej Rodziny we Wrocławiu[3]. Był ojcem duchownym kapłanów archidiecezji wrocławskiej. Należał do archidiecezjalnej rady kapłańskiej i kolegium konsultorów. W 1988 otrzymał godność kapelana Jego Świątobliwości (prałata), a w 1999 protonotariusza apostolskiego (infułata). Ponadto w 1992 został kanonikiem gremialnym Wrocławskiej Kapituły Katedralnej[1].
W latach 1984–1987 był członkiem-sekretarzem VI Przygotowawczej Komisji II Polskiego Synodu Plenarnego. Natomiast w latach 1985–1991 przewodniczył Komisji Kształcenia Teologicznego Synodu Archidiecezji Wrocławskiej. W Episkopacie Polskim w latach 1989–1996 był członkiem Komisji ds. Seminariów Duchownych, a w latach 1995–1996 członkiem Komisji ds. Nauki Katolickiej. Po reorganizacji tejże komisji w 1996 został konsultorem Rady Naukowej[1].
W 1976 rozpoczął prowadzenie zajęć naukowo-dydaktycznych na Papieskim Fakultecie Teologicznym oraz w Metropolitalnym Wyższym Seminarium Duchownym we Wrocławiu. W 1976 został adiunktem przy Katedrze Antropologii Filozoficznej na Papieskim Fakultecie Teologicznym we Wrocławiu. W 1991 mianowano go docentem, a w 1993 profesorem nadzwyczajnym, zaś w 2001 objął stanowisko profesora zwyczajnego tej uczelni. Został kierownikiem Katedry Antropologii Filozoficznej i Etyki oraz dyrektorem Instytutu Filozofii Chrześcijańskiej. W latach 1992–2004 sprawował urząd rektora Papieskiego Wydziału Teologicznego we Wrocławiu. W Metropolitalnym Wyższym Seminarium Duchownym we Wrocławiu w latach 1982–1984 pracował jako prefekt. Następnie w latach 1984–1988 był jego wicerektorem, a w latach 1988–1995 pełnił funkcję rektora tego seminarium[1].
W latach 1992–2004 był członkiem Kolegium Rektorów Uczelni Wrocławia i Opola. W 1993 został członkiem Wrocławskiej Rady Nauki. Został także członkiem Wrocławskiego Towarzystwa Teologicznego przy Papieskim Fakultecie Teologicznym we Wrocławiu, a w latach 1992–2004 pełnił obowiązki jego prezesa. W 2001 objął członkostwo we Wrocławskim Towarzystwie Naukowym. W latach 2003–2006 należał do Komitetu Nauk Teologicznych Polskiej Akademii Nauk[1].
Założył i objął funkcję redaktora naczelnego półrocznika „Wrocławski Przegląd Teologiczny” i rocznika „Biuletyn Papieskiego Fakultetu Teologicznego we Wrocławiu”. W 1993 ustanowił miesięcznik „Vox nostra”, czasopismo alumnów Metropolitalnego Wyższego Seminarium Duchownego, a w 1996 kwartalnik Papieskiego Wydziału Teologicznego we Wrocławiu „Nasz Fakultet”. Należał do kolegium redakcyjnego rocznika „Colloqium Salutis – Wrocławskie Studia Teologiczne”. W latach 1992–2005 był redaktorem serii wydawniczej „Rozprawy naukowe”, wydawanej przez Papieski Wydział Teologiczny we Wrocławiu, oraz serii „Sympozja i sesje naukowe”[1].
W pracy naukowej zajmuje się filozofią chrześcijańską (tomizm, egzystencjalizm chrześcijański), antropologią filozoficzną i historią filozofii nowożytnej[1].
24 lutego 2004 papież Jan Paweł II mianował go biskupem diecezjalnym nowo powołanej diecezji świdnickiej[4][5]. 25 marca 2004 otrzymał święcenia biskupie i odbył ingres do katedry świdnickiej. Głównym konsekratorem był kardynał Henryk Gulbinowicz, arcybiskup metropolita wrocławski, któremu asystowali Tadeusz Rybak, biskup diecezjalny legnicki, i Józef Pazdur, emerytowany biskup pomocniczy wrocławski[1]. Jako dewizę biskupią przyjął słowa „Misericordia et Veritas” (Miłosierdzie i Prawda)[6]. Jako pierwszy biskup świdnicki zorganizował struktury instytucji diecezjalnych. W 2004 utworzył kurię biskupią, seminarium duchowne, radę kapłańską, radę duszpasterską, radę konsultorów, diecezjalną Caritas, Akcję Katolicką, Katolickie Stowarzyszenie Młodzieży i Stowarzyszenie Rodzin Katolickich. W 2005 powołał radę ekonomiczną, kapitułę katedralną i dom księży emerytów. W 2008 ustanowił archiwum diecezjalne i muzeum diecezjalne, w 2009 diecezjalne studium życia rodzinnego[1], w 2013 sąd biskupi w Świdnicy[6]. Utworzył 3 kapituły kolegiackie w Wałbrzychu (2010), Kłodzku (2016) i Strzegomiu (2017)[6]. W 2005 przygotował i przeprowadził I Diecezjalny Kongres Eucharystyczny[1]. Przyczynił się do uzyskania tytułu bazyliki mniejszej dla kościoła Nawiedzenia Najświętszej Marii Panny w Bardzie[7]. 31 marca 2020 papież Franciszek przyjął jego rezygnację z obowiązków biskupa diecezjalnego diecezji świdnickiej[8][9]. Do 23 kwietnia 2020, kiedy to urząd biskupa diecezjalnego kanonicznie objął Marek Mendyk[10], sprawował funkcję administratora apostolskiego diecezji[11].
W ramach Konferencji Episkopatu Polski w 2006 został członkiem Rady Naukowej[1], w latach 2006–2016 zasiadał w Komisji Duchowieństwa[6], a od 2013 do 2020 był przewodniczącym Rady ds. Apostolstwa Świeckich[12][13]. W 2008 konsekrował biskupa pomocniczego świdnickiego Adama Bałabucha, ponadto był współkonsekratorem podczas sakr biskupów pomocniczych wrocławskich: Andrzeja Siemieniewskiego (2006) i Macieja Małygi (2022)[14].
Wypowiadał się przeciwko środowisku LGBT[15], przestrzegał przed edukacją seksualną dzieci w placówkach oświatowych[16], sprzeciwiał się założeniom Konwencji o zapobieganiu i zwalczaniu przemocy wobec kobiet i przemocy domowej jako uderzającym w instytucję małżeństwa i rodziny[17].
W 2021 w wytoczonym przeciwko niemu procesie zapadł prawomocny wyrok, w którym sąd uznał, że hierarcha naruszył dobra osobiste podległego mu księdza poprzez użycie stwierdzeń niezgodnych z prawdą w postępowaniu przed watykańską Kongregacją ds. Duchowieństwa[18].
W 2007 za szczególne zasługi dla oświaty i wychowania został wyróżniony Medalem Komisji Edukacji Narodowej[1].
Nadano mu tytuł honorowego obywatela: Leżajska (2005)[19], Polanicy-Zdroju (2006)[20], Dzierżoniowa (2008)[21], Świdnicy (2009)[22], Wałbrzycha (2009)[23], Barda (2010)[24], Kłodzka (2010)[25], Bystrzycy Kłodzkiej (2013)[26] i gminy Świdnica (2023)[27]. Został także wyróżniony tytułem Honorowego Obywatela Dolnego Śląska „Civi Honorario” (2020)[28].
W 2019 otrzymał tytuł doktora honoris causa Papieskiego Wydziału Teologicznego we Wrocławiu[29]. W 2004 za integrację środowiska naukowego we Wrocławiu otrzymał Nagrodę Kolegium Rektorów Uczelni Wrocławia i Opola[1].
W 2019 otrzymał Krzyż Semper Fidelis nadany przez Region Dolny Śląsk Stowarzyszenia Związku Solidarności Polskich Kombatantów[30].
W 2013 został przyjęty do konfraterni paulinów[31], a w 2018 do I zakonu franciszkańskiego[6].
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
