Andrzej Siemieniewski (ur. 8 sierpnia 1957 we Wrocławiu) – polski duchowny rzymskokatolicki, profesor nauk teologicznych, biskup pomocniczy wrocławski w latach 2006–2021, biskup diecezjalny legnicki od 2021.
 Andrzej Siemieniewski (2014) | |||
| |||
| Kraj działania | |||
|---|---|---|---|
| Data i miejsce urodzenia |
8 sierpnia 1957 | ||
| Biskup diecezjalny legnicki | |||
| Okres sprawowania |
od 2021 | ||
| Biskup pomocniczy wrocławski | |||
| Okres sprawowania |
2006–2021 | ||
| Wyznanie | |||
| Kościół | |||
| Prezbiterat |
1 czerwca 1985 | ||
| Nominacja biskupia |
5 stycznia 2006 | ||
| Sakra biskupia |
11 lutego 2006 | ||
| Data konsekracji |
11 lutego 2006 | ||||
|---|---|---|---|---|---|
| Miejscowość |
Wrocław | ||||
| Miejsce | |||||
| Konsekrator | |||||
| Współkonsekratorzy | |||||
| |||||
Życiorys
Urodził się 8 sierpnia 1957 we Wrocławiu[1]. Jego matką była chemiczka Teresa Siemieniewska[2]. Egzamin dojrzałości zdał w II Liceum Ogólnokształcącym we Wrocławiu[3]. W 1976 podjął studia na Wydziale Podstawowych Problemów Techniki Politechniki Wrocławskiej[1][4]. Przerwał je w 1979 i wstąpił do Metropolitalnego Wyższego Seminarium Duchownego we Wrocławiu[1][3]. Święceń prezbiteratu udzielił mu 1 czerwca 1985 w archikatedrze wrocławskiej kardynał Henryk Gulbinowicz, arcybiskup metropolita wrocławski[5][6]. W tym samym roku uzyskał magisterium z teologii[3]. W latach 1987–1991 odbył studia teologiczne na Papieskim Uniwersytecie Świętego Tomasza z Akwinu w Rzymie, które ukończył ze stopniem doktora teologii w zakresie teologii duchowości[1]. W 1998 na podstawie rozprawy Ewangelikalna duchowość nowego narodzenia a tradycja katolicka uzyskał na Papieskim Wydziale Teologicznym we Wrocławiu stopień doktora habilitowanego nauk teologicznych w zakresie teologii duchowości. W 2004 otrzymał tytuł profesora nauk teologicznych[7].
W latach 1985–1987 pracował jako wikariusz w parafii św. Stanisława w Świdnicy[1]. Po studiach w Rzymie był również duszpasterzem we Włoszech w parafii Forli. W 1994 został asystentem kościelnym wspólnoty „Hallelu Jah” we Wrocławiu, należącej do Ruchu Odnowy w Duchu Świętym. W 2004 objął urząd wikariusza biskupiego ds. stałej formacji kapłanów[3]. Został członkiem rady kapłańskiej[1]. W 2005 otrzymał godność kapelana Jego Świątobliwości[3].
W latach 1991–1998 pełnił funkcję ojca duchownego wrocławskiego seminarium[1]. W 1991 został zatrudniony na Papieskim Wydziale Teologicznym we Wrocławiu, początkowo na stanowisku adiunkta, w 2000 został profesorem nadzwyczajnym, a w 2004 profesorem zwyczajnym[3]. W latach 1993–1995 był dyrektorem tamtejszej Biblioteki, a w 1997 został kierownikiem Katedry Teologii Duchowości. W latach 1998–2001 sprawował urząd prorektora uczelni[1]. Pełnił funkcję koordynatora Wrocławskiego Festiwalu Nauki dla Papieskiego Wydziału Teologicznego[3].
5 stycznia 2006 papież Benedykt XVI mianował go biskupem pomocniczym archidiecezji wrocławskiej ze stolicą tytularną Theuzi[1][8]. Święcenia biskupie otrzymał 11 lutego 2006 w archikatedrze św. Jana Chrzciciela we Wrocławiu[4]. Udzielił mu ich arcybiskup metropolita wrocławski Marian Gołębiewski, któremu asystowali kardynał Henryk Gulbinowicz, emerytowany arcybiskup metropolita wrocławski, i Ignacy Dec, biskup diecezjalny świdnicki[6]. Jako zawołanie biskupie przyjął słowa „Deus Caritas est” (Bóg jest Miłością)[9]. W archidiecezji objął urząd wikariusza generalnego[10]. W 2012 został prepozytem kapituły archidiecezjalnej we Wrocławiu[11].
28 czerwca 2021 papież Franciszek przeniósł go na urząd biskupa diecezjalnego diecezji legnickiej[12][13]. Diecezję objął kanoniczne 29 czerwca 2021[14], natomiast ingres do katedry Świętych Apostołów Piotra i Pawła w Legnicy odbył 20 września 2021[15].
W Konferencji Episkopatu Polski objął funkcje delegata ds. Federacji Bibliotek Kościelnych „Fides”, delegata ds. Ruchu Rodzin Nazaretańskich oraz delegata ds. Ogólnopolskiego Katolickiego Ruchu Wspólnota Świętego Szarbela[9], a także został członkiem Zespołu ds. Kontaktów z Polską Radą Ekumeniczną i Rady Naukowej[10].
W 2023 był współkonsekratorem podczas sakry biskupa pomocniczego legnickiego Piotra Wawrzynka[6].
Książki
Autor książek poświęconych przede wszystkim teologii duchowości, a także stosunkowi Kościoła do nauki:
- Gli elementi della spiritualità sacerdotale nel pensiero di Hans von Balthasar (rozprawa doktorska), Rzym 1991.
- Ewangelikalna duchowość nowego narodzenia a tradycja katolicka (rozprawa habilitacyjna), Wrocław 1997, ISBN 83-905471-5-5.
- Między sektą, herezją a Odnową, Wrocław 1998, ISBN 83-908073-4-3.
- Na skale czy na piasku? Katolicy a Biblia, Wrocław 2000, ISBN 83-88555-55-3.
- Wiele ścieżek na różne szczyty: mistyka religii, Wrocław 2000, ISBN 83-86882-39-5.
- Ogień w Kościele, Wrocław 2001.
- Ochrzczeni w jednym Duchu. Perspektywy integracji mistycyzmu pentekostalnego z duchowością katolicką, Wrocław 2002, ISBN 83-87318-60-4.
- Dary duchowe w dawnych wiekach Kościoła, Wrocław 2005, ISBN 83-60370-02-8.
- Nowe narodzenie w dawnych wiekach Kościoła, Wrocław 2007, ISBN 978-83-60370-21-6.
- Ścieżką nauki do Boga, Warszawa 2009, ISBN 978-83-88747-47-2.
- Stwórca i ewolucja stworzenia, Warszawa 2011, ISBN 978-83-62268-81-8.
- Skąd się wziął świat? Historyczne lekcje duchowości scjentystycznej, Wrocław 2012, ISBN 978-83-7454-209-8.
- Chrześcijańska medytacja monologiczna, Wrocław 2013, ISBN 978-83-7454-255-5 (z Mirosławem Kiwką).
- Czyste i stałe źródło życia duchowego. Biblijne podstawy duchowości chrześcijańskiej, Wrocław 2014, ISBN 978-83-7454-267-8.
- Charyzmat Tymoteusza, Wrocław 2015, ISBN 978-83-7454-292-0.
- O doświadczeniu mistycznym i obecności Maryi, Zielonka 2023, ISBN 978-83-66020-56-6.
Przypisy
Linki zewnętrzne
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
