Bełżec
wieś w województwie lubelskim Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Bełżec (do 29 maja 1953 Bełzec[6]) – wieś (dawniej miasto) w Polsce położona w województwie lubelskim, w powiecie tomaszowskim[4][7]. Siedziba gminy Bełżec.
| wieś | |
 | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
| Powiat | |
| Gmina | |
| Liczba ludności (2021) | |
| Strefa numeracyjna |
84 |
| Kod pocztowy |
22-670[3] |
| Tablice rejestracyjne |
LTM |
| SIMC |
0885599[4] |
Położenie na mapie gminy Bełżec  | |
Położenie na mapie Polski  | |
Położenie na mapie województwa lubelskiego  | |
Położenie na mapie powiatu tomaszowskiego  | |
 50°23′01″N 23°26′26″E[5] | |
| Strona internetowa | |
Bełżec uzyskał lokację miejską w 1607 r., zdegradowany przed 1676 r.[8] W latach 1975–1998 miejscowość administracyjnie należała do województwa zamojskiego. W latach 1973–1991 w gminie Tomaszów Lubelski[9].
Wieś leży na terenie Roztocza, 8 km na południe od Tomaszowa Lubelskiego oraz 16 km od przejścia granicznego w Hrebennem.
Na terenie wsi utworzono trzy sołectwa: Bełżec I, Bełżec II, Bełżec III[10]. Według Narodowego Spisu Powszechnego z roku 2011 wieś liczyła 2687 mieszkańców[11].
Wieś jest siedzibą rzymskokatolickiej parafii Matki Bożej Królowej Polski[12].
| SIMC | Nazwa | Rodzaj |
|---|---|---|
| 0885607 | Czworaki | część wsi |
| 0885613 | Górna Budaka[uwaga 1] | część wsi |
| 0885620 | Grzybowe | część wsi |
| 0885636 | Krynice | część wsi |
| 0885642 | Stara Poczta | część wsi |
| 0885665 | Tamta Wieś | część wsi |
| 0885671 | Zagóra | część wsi |
| 0885688 | Żabiwólka | część wsi |
| 0885694 | Żmulisko | część wsi |
28 marca 1996 do Bełżca włączono zniesioną kolonię Święcie (dawniej Święć)[14]
Nazwa Bełżec pochodzi od narzeczowego bełzy (bełży) się, ‘bieli się’; prasłowo, tylko w polskim zachowane (jak np. uścieć, uścić się). Podobne: Bełz, Bełżyce, Bełza[15].
Wieś osadzono w wieku XVI[16]. Powstała na gruntach wsi Przeworska (Przeorska) przed 1515 r., kiedy to po raz pierwszy znajdujemy wzmiankę o wsi tej nazwy. Wedle spisów z 1564 r. była ponoć własnością rodu Bełżeckich.
W końcu XVI w. przeszedł w ręce Lipskich herbu Grabie, za których staraniem w 1607 r. Bełżec uzyskał prawa miejskie. 1 marca 1607 r. król Zygmunt III Waza wydał dokument lokacyjny zezwalający na założenie miasta Bełżec, z prawem odbywania dwóch targów i jarmarków na św. Agnieszkę i św. Wawrzyńca[17]. Wszakże, mimo nadania królewskiego miasto nie rozwinęło się, bowiem w 1676 r. znowu wymieniano Bełżec jako wieś. Upadek miasta wynikał najprawdopodobniej z faktu bliskiego położenia i szybkiego rozwoju innych miasteczek: Cieszanowa, Florianowa (Narola) (rodu Łaszczów), Magierowa, Rawy, Płaszczówki, Tomaszowa, Płazowa[18].
Tereny na których leży Bełżec w XVII wieku były nękane częstymi najazdami Tatarów, Kozaków i Szwedów[18]. 2 listopada 1648 r. miał miejsce najazd na dobra Lipsko i Narol w tym i na Bełżec. Najeźdźcy zabili w Bełżcu 66 osób (17 mężczyzn, 11 kobiet, 38 dzieci), ocalało 5–8 osób, czyli tylko ok. 10% mieszkańców[18].
W czasie potopu szwedzkiego w 1656, na terenie zwanym Czarniecką Doliną w Bełżcu, wojska polskie pod dowództwem hetmana Stefana Czarnieckiego stoczyły walkę z oddziałem szwedzkim. Poległych żołnierzy pochowano, a na usypanym kopcu postawiono w I połowie XIX w., stojącą do dzisiaj, kapliczkę św. Jana Nepomucena[18][19].
W wyniku I rozbioru Polski z 1772 roku podpisanego przez Austrię, Rosję i Prusy ziemie województwa bełskiego, w granicach którego leżał Bełżec, stały się częścią Królestwa Galicji i Lodomerii, będącego częścią austriackiej monarchii Habsburgów[18]. W 1809 r. Bełżec został przyłączony do Księstwa Warszawskiego. Po kongresie wiedeńskim w 1815 roku ustalono nowe granice pomiędzy Galicją a Królestwem Polskim. Granica przebiegała w Bełżcu kilkaset metrów na północ od położonej w dolinie rzeczki Krynicy, przy drodze do Narola i Lipska[18]. Bełżec ponownie znalazł się w zaborze austriackim[20].
- W 1858 r. w Bełżcu powstała jednoklasowa szkoła trywialna, czyli parafialna.
- Około 1880 r. była tu „narodowa szkoła etatowa z językiem polskim wykładowym”.
- W 1866 r. powstała gmina i areszt z siedzibą w tzw. kuczy[17].
- W 1841 r. rozpoczęto budowę drogi do Lwowa. W 1884 r. budowano linię kolejową Jarosław – Bełżec, a w 1887 r. doprowadzono do Bełżca kolej z Rawy Ruskiej[17].
- W 1916 r. wieś została połączona z Zamościem nowo zbudowaną linią kolejową.
W końcu XIX w. wieś zaliczała się do dużych, ponieważ liczyła wówczas 1101 mieszkańców, w tym 775 rzymskich katolików, 200 unitów (grekokatolików) i 126 Żydów.
I wojna światowa w Bełżcu
Bełżec w czasie I wojny światowej doznał znacznych zniszczeń[21]. Duża część miejscowości, od skrzyżowania do kościoła[21], została spalona przez wojska rosyjskie[21]. W czasie I wojny światowej w Bełżcu funkcjonował szpital polowy, w okolicach tzw. Szczet na „Zamulisku” (Żmulisku)[22]. Na terenie miejscowości znajdują się dwa cmentarze z okresu I wojny światowej: Cmentarz wojenny w Bełżcu (Szczety) (przy końcu ulicy Szczetowej) i Cmentarz wojenny w Bełżcu (Domałowiec)[23][22]. W Bełżcu, w lesie na wysokości szkoły podstawowej, za budynkami dawnej betoniarni, 350 m na północ od drogi do Narola (ul. Rzeszowska), 300 m od pomnikowego jałowca, w lesie na „Zagórze” znajduje się cmentarz epidemiczny i cmentarz z I wojny światowej[24][25]. Założony prawdopodobnie w 1831 roku[24][26]. W 1915 r. chowano tu żołnierzy zmarłych z ran w wojskowym baraku szpitalnym zlokalizowanym na „Zamulisku” („Żmulisku”)[24][25]. Na cmentarzu zachował się bruśnieński krzyż kamienny z 1831 roku oraz fragmenty około 10 kamiennych nagrobków[24][26][27][25].
Okres II Rzeczypospolitej
W 1919 w okolicach od Bełżca do Rawy Ruskiej stacjonowały oddziały Grupy Operacyjnej „Bug” pod dowództwem generała Jana Romera, walczące w wojnie polsko-ukraińskiej[28].
Pierwszy spis ludności w odrodzonej Polsce z 1921 r. (wówczas w pow. rawskim woj. lwowskiego) wykazał w Bełżcu 293 domy oraz 1960 mieszkańców, w tym: 1586 rzymskich katolików, 109 Żydów i 265 unitów[16]. Ludzie ci zgodnie ze sobą żyli i pracowali. Do szkoły w Bełżcu uczęszczały dzieci bez względu na wyznanie[18]. W okresie do 1939 roku funkcjonowało tu 10 sklepów, 2 młyny, poczta z telegrafem, posterunek policji, stacja PKP, gorzelnia, rozlewnia octu, tartak, trzy karczmy[18]. Założono Koło gospodyń wiejskich, Kółko rolnicze, organizacje paramilitarne: „Rezerwiści” i „Strzelcy”[18].
20 marca 1921 r. przybył do Bełżca marszałek Józef Piłsudski w drodze do Tomaszowa Lubelskiego, gdzie miał odebrać defiladę VI Brygady Jazdy. Obecny był również gen. Stanisław Haller[29].
II wojna światowa w Bełżcu
Po wybuchu II wojny światowej od pierwszych dni września przelatywały nad Bełżcem niemieckie samoloty, które bombardowały Tomaszów Lubelski oraz linię kolejową i sam Bełżec[18]. 13 września 1939 r. do Bełżca wjechały niemieckie czołgi i samochody pancerne Wehrmachtu. Część z nich pojechała dalej do Lubyczy Królewskiej, a część pozostała aby pilnować jeńców z rozbitej w krwawych walkach Armii Polskiej[18].
19 września 1939 r. oddziały wojska polskiego Grupy Fortecznej Obszaru Warownego „Katowice” płka Wacława Klaczyńskiego 73 pułku piechoty Armii Kraków stoczyły bój o Bełżec z niemieckim najeźdźcą w wojnie obronnej Polski 1939. Poległo 45 żołnierzy wojska polskiego, w tym 5 oficerów. Było wielu rannych[30].
Tajny aneks Paktu Ribbentrop-Mołotow z 23 sierpnia 1939 roku przewidywał, że teren Bełżca miał przypaść stronie sowieckiej. Jednakże 28 września III Rzesza niemiecka i ZSRR zawarły Traktat o granicach i przyjaźni III Rzesza – ZSRR (1939), w którym dokonano korekty granic. Zgodnie z tymi ustaleniami Bełżec od 26 października stał się częścią niemieckiego Generalnego Gubernatorstwa[18].
Wiosną 1940 roku okupacyjne władze niemieckie zorganizowały w Bełżcu obóz pracy przymusowej. Byli tam zsyłani przede wszystkim Żydzi, a obok nich także Romowie i Sinti oraz Polacy. Więźniowie pracowali przy budowie rowu przeciwczołgowego na ówczesnej granicy niemiecko-sowieckiej. Obóz funkcjonował do listopada 1940 roku; ogółem przeszło przezeń kilkanaście tysięcy osób. Znaczna liczba więźniów zmarła z powodu głodu, chorób, wyczerpania i brutalności strażników[31].
Pod koniec 1941 r., w ramach akcji „Reinhardt” Niemcy założyli w Bełżcu obóz zagłady dla Żydów SS-Sonderkommando Belzec. Metody zagłady opracowane w tym obozie zostały następnie wykorzystane w obozach śmierci w Sobiborze i Treblince. Do obozu hitlerowcy wywieźli około 450 tys. Żydów, w zdecydowanej większości obywateli polskich. Być może w obozie zamordowano także bardzo niewielką liczbę Polaków i Ukraińców, przy czym powielana przez peerelowską historiografię i prasę liczba 1500 polskich ofiar jest obecnie odrzucana[32].
Ofiary uśmiercano w prymitywnych komorach gazowych, a ich ciała grzebano w masowych mogiłach. W okresie od stycznia do kwietnia 1943 r., groby te zostały rozkopane, a zwłoki spalono na rusztowaniach, wykonanych z szyn kolejowych. W ciągu kolejnych miesięcy, Niemcy zdemontowali urządzenia obozowe, teren zniwelowali i zalesili, zacierając ślady swoich zbrodni, zaś ostatnich więźniów wysłali do obozu zagłady w Sobiborze.
3 października 1942 r. w Bełżcu wybuchł pożar, w pilnowanej przez hitlerowskich strażników z niemieckiego obozu zagłady – stajni, w której komendant obozu zagłady Hauptsturmführer Gottlieb Hering trzymał konie. Po fałszywym oskarżeniu przez niemieckich strażników – okolicznej ludności – komendant Gottlieb Hering, za 3 konie, dokonał krwawej pacyfikacji Żyłki, Lubyczy Królewskiej, Lubyczy-Kniazie, Szalenika. Niemcy zamordowali wtedy około 53 niewinnych cywilów w tych pobliskich miejscowościach[33].
Mieszkańcy Bełżca spodziewali się wysiedlenia przez Niemców. Zapowiadali to w imieniu okupantów niemieckich volksdeutsche i współpracujący z Niemcami proboszcz prawosławny Matwiejczuk z Tomaszowa Lubelskiego, publicznie ogłaszając, że „zbliża się godzina krwawej zemsty nad Polakami. Wydusi się to plemię do ostatniego”[34].
Pod koniec 1943 r. wywiad polski ustalił, że UPA postanowiła zdobyć Narolszczyznę i wymordować ludność polską aż po Tomaszów Lubelski, Bełżec[35]. Na Lubelszczyznę wkroczyło kilka kureni UPA ze wschodu. Z początkiem 1944 r. przystąpiły do ataków na Polaków. Wywołało to reakcję obronną polskiego podziemia. Powstał front obrony Polski o długości ponad 100 km[36].
2 lutego 1944 nastąpił atak UPA na należący do gminy Bełżec Szalenik-Kolonię. UPA zamordowała tam 12 mieszkańców, w tym kobiety i dzieci[37]. Mieszkańcy Bełżca, partyzanci z AK, zaczęli wystawiać posterunki i warty, szczególnie w nocy, chcąc obronić swoją miejscowość przed oddziałami UPA[35].
Po informacji, że 20 Polaków zostało zamordowanych przez UPA w Baszni, dowódca AK na tych terenach Marian Warda ps. „Polakowski” wydał rozkaz do ewakuacji ludności polskiej na zachód poza linię szosy Bełżec-Narol-Płazów-Cieszanów, chcąc zapewnić im bezpieczeństwo. W powiecie lubaczowskim ewakuowano około 12 000 Polaków[38]. Podobny rozkaz, aby utrzymać spokój wydano dla ludności ukraińskiej zamieszkałej po zachodniej stronie tej szosy. Wykonano to polecenie[39]. Pozostała tylko ludność ukraińska w Bełżcu, gdzie Ukraińcy czuli się pewnie pod bokiem okupantów niemieckich[39]. Przez nacjonalistów UPA płynęły przez Bełżec dalej wiadomości do Ukraińców w innych miejscowościach. Zlecono śledztwo[39].
Wywiad AK dotarł do informacji, że nacjonalistom ukraińskim w Bełżcu przewodził ksiądz prawosławny, mający do pomocy ośmiu tzw. dziesiętników[39]. Wydano rozkazy oddziałom AK, by zlikwidować szpiegów, nacjonalistów UPA. Po przeprowadzonym dochodzeniu, 29 marca 1944 dziewięciu zlikwidowano[38] przez oddział AK kompania „Narol” pod dowództwem Karola Kosteckiego „Kostka”[39]. Strona ukraińska podaje, że zlikwidowano dwunastu[40]. Następnej nocy Ukraińcy z Bełżca uciekli w kierunku Rawy Ruskiej[39]. Jak wspomina Zenon Jachymek: „Niektórzy Ukraińcy miejscowi byli przeciwko bratobójczym walkom polsko-ukraińskim” i atakom UPA[41].
W maju 1944 r. UPA zaatakowała Brzeziny (gmina Bełżec), pobliski Narol i okoliczne miejscowości. Atak odparła Armia Krajowa i ludność polska[42].
16 czerwca 1944 r. polscy pasażerowie pociągu relacji Bełżec-Rawa Ruska-Lwów zostali zamordowani przez nacjonalistów ukraińskich z UPA[43], około 3 km od Bełżca, w lesie przed miejscowością Zatyle. Zamordowano tam kilkadziesiąt kobiet, dzieci i mężczyzn, w tym wielu mieszkańców Bełżca, m.in. łączniczkę Armii Krajowej 19-letnią Janinę Chmielowiec[44], Ludwika Hopko, Kazimierza Antoniego Forlańskiego[45]. Większość ofiar mordu została pochowana na cmentarzu w Bełżcu[46].
4 lipca 1944 lotnictwo sowieckie zbombardowało niemieckie pociągi z amunicją stojące na stacji Bełżec. Został zniszczony dworzec kolejowy, dziesiątki domów i gospodarstw. Byli zabici i ranni wśród ludności cywilnej[47].
Bełżec został wyzwolony 21 lipca 1944 r. przez oddziały Armii Krajowej Obwodu tomaszowskiego w ramach Akcji „Burza”[48], przed nadejściem wojsk sowieckich[49].
Czasy współczesne
Po wojnie wznowiono działalność PKP, Poczty Polskiej, szkoły, założono przedszkole. Powstały nowe zakłady wytwórcze. W latach 60. w centrum wzniesiono: budynek lokalu gastronomicznego, pawilon handlowy, remizę – Dom Strażaka, filię zakładu WSK „Świdnik” (filia WSK Tomaszów Lubelski)[50]. W dawnym Domu Ludowym powstało kino „Junak”[18].
W 1961 r. liczba mieszkańców Bełżca wzrosła do 2200[18].
7 sierpnia 1971 r. miejscowość odwiedzili prymas Polski kard. Stefan Wyszyński oraz kardynał Karol Wojtyła (późniejszy papież Jan Paweł II)[51], w czasie nawiedzenia kopii obrazu Matki Boskiej Częstochowskiej[52].
Od 1 stycznia 1992 roku miejscowość ponownie jest siedzibą gminy[18].
Na miejscu byłego obozu zagłady od 2004 r.znajduje się Muzeum – Miejsce Pamięci w Bełżcu.
- Wojciech Iwulski – urodzony w Bełżcu fotograf, żołnierz obrony Polski w 1939, członek wywiadu Armii Krajowej, dokumentował fotograficznie Bełżec przedwojenny i podczas okupacji niemieckiej, w tym ofiary mordu pasażerów pociągu relacji Bełżec-Rawa Ruska-Lwów 16 czerwca 1944, zamordowanych przez UPA.
- Mieczysław Klimowicz – rektor Uniwersytetu Wrocławskiego, od czerwca 1940 w czasie okupacji niemieckiej, przebywał w Bełżcu u ciotki Julii Pępiak[53], uczestniczył w akcjach kompanii AK „Narol” Karola Kosteckiego, brał udział w wyzwoleniu Bełżca i Tomaszowa Lubelskiego 21 lipca 1944[54].
- Stefan Kobos ps. „Wrzos”, ostatni komendant Samodzielnego Obwodu WiN Tomaszów Lubelski; w okresie swojej okupacyjnej działalności podziemnej zatrudniony był „pod przykrywką” pracownika kolei w Bełżcu.
- Karol Kostecki ps. „Kostek”, kapitan Wojska Polskiego, żołnierz Armii Krajowej, WiN, dowódca Kompanii „Narol”, w skład której wchodził IV pluton Bełżec, Chyże, Kadłubiska. W czasie II wojny światowej walczył z okupantem niemieckim, biorąc udział w wyzwoleniu Bełżca 21 lipca 1944 r. Bronił ze swoim oddziałem Bełżca, Narola, Woli Wielkiej i okolic przed atakami UPA[55].
- Zbigniew Próchnicki – pułkownik wojsk polskich, uczestnik powstania styczniowego z 1863 roku, którego grób i płyta nagrobna znajdują się na cmentarzu w Bełżcu[56].
- Bronisław Wolanin – urodzony w Bełżcu, znany i ceniony artysta ceramik, zdobywca wielu nagród i odznaczeń, w tym medalu Zasłużony Kulturze Gloria Artis.
- Leon Zygarlicki – pilot polskiego Dywizjonu 303, mieszkaniec Bełżca, poległ w czasie walk we Francji, podczas inwazji alianckiej w Normandii D-Day, „D+11”, 17 czerwca 1944 r. Pochowany został na cmentarzu wojennym w Bayeux we Francji[57].
- Julia Pępiak – od 1941 r. do wyzwolenia ukrywała przed niemieckim SS i Gestapo żydowską matkę z dzieckiem Salomeę Helman z córką Bronią. Odznaczona pośmiertnie medalem Sprawiedliwy wśród Narodów Świata przez Jad Waszem w Jerozolimie[58].
- Cecylia i Maciej Brogowscy – od 1941 r. do końca II wojny światowej przechowywali żydowską dziewczynkę Irenę Sznycer. Pośmiertnie odznaczeni medalem Sprawiedliwy wśród Narodów Świata przez Jad Waszem[59].
Osoby te upamiętniono dodatkowo na tablicy pamiątkowej znajdującej się w szkole w Bełżcu[60].
- Cerkiew św. Wasyla w Bełżcu
- Olbrzymi jałowiec – wysokość 7,5 metra
- Kościół parafialny Matki Bożej Królowej Polski
- kapliczka z I połowy XIX wieku św. Jana Nepomucena[18][61]
Od stycznia 2024 r. codziennie kursują do Bełżca pociągi Regio z Zamościa w ilości 4 par na dobę[62]. Mają również dogodne połączenie z Lublinem[63][64][65]. Wykonywane są szynobusami, z możliwością zabrania roweru. W piątki i niedziele jedna para została wydłużona do Hrebennego[66].
Ponadto w czasie długiego weekendu majowego[67] oraz w okresie wakacji stacja Bełżec posiada połączenia szynobusami przez Roztocze: Lublin – Bełżec (2 pary pociągów, m.in. przez Zwierzyniec, Susiec) i relacji Zamość – Rzeszów (w weekendy)[68][69].
Pomnik i Muzeum – Miejsce Pamięci w byłym niemieckim obozie zagłady – SS-Sonderkommando Belzec
Zabytkowa cerkiew
Dworzec PKP
Ochotnicza Straż Pożarna
Sztandar Publicznego Gimnazjum im. Sprawiedliwych wśród Narodów Świata w Bełżcu
Szynobus na stacji w Bełżcu, kursujący w czasie długiego weekendu majowego i wakacji
Zabytkowy kościół parafialny z 1911 r., pod wezwaniem Matki Bożej Królowej Polski
Tablica upamiętniająca pobyt Marszałka Józefa Piłsudskiego w Bełżcu, 20 marca 1921
.jpg)
W Bełżcu funkcjonuje Ludowy Klub Sportowy „Orkan” Bełżec – amatorski klub piłkarski, założony w 1928 r.
- Wśród ludności lokalnej, dzielnica zawsze nazywana była „Górna Budka” – etymologia nazwy bierze się z czasów zaborów, kiedy to tam, właśnie przebiegała granica pomiędzy zaborami Austro-Węgierskim i Rosyjskim. Na szczycie wzniesienia znajdowała się charakterystyczna budka strażnika. Błędny zapis „Górna Budaka” zamiast poprawnego „Górna Budka” wynika więc prawdopodobnie z urzędniczej niefrasobliwości. UG Bełżec sygnalizował tę nieprawidłowość w stosownych wojewódzkich i centralnych urzędach administracji.
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
