Антимон

Антимон - хемиски елемент со ознака Sb (од латински: stibium) и атомски број 51. Сјаен сив металоид, во природата се наоѓа воглавно во сулфидниот минерал стибнит (Sb₂S₃). Соединенијата на антимонот се познати од антиката и се користеле во прашест облик во медицината и козметиката, често познат под арапското име кол.^[3] Во употреба бил и металниот антимон, но погрешно го препознале како олово по неговото откривање. Најраниот опис на металот е оној на Ваночо Бирунгучо од 1540 година.

Антимон  (₅₁Sb)

Општи својства
Име и симбол	антимон (Sb)
Изглед	сјајна сребрено-сива
Антимонот во периодниот систем
As ↑ Sb ↓ Bi калај ← антимон → телур
Атомски број	51
Стандардна атомска тежина (±) (Ar)	121,760(1)[1]
Категорија	металоид
Група и блок	група 15 (азотна), p-блок
Периода	V периода
Електронска конфигурација	[Kr] 4d10 5s2 5p3
по обвивка	2, 8, 18, 18, 5
Физички својства
Фаза	цврста
Точка на топење	903,78 K ​(630,63 °C)
Точка на вриење	1.908 K ​(1.635 °C)
Густина близу с.т.	6,697 г/см3
кога е течен, при т.т.	6,53 г/см3
Топлина на топење	19.79 kJ/mol
Топлина на испарување	193,43 kJ/mol
Моларен топлински капацитет	25,23 J/(mol·K)
парен притисок P (Pa) 1 10 100 1 k 10 k 100 k при T (K) 807 876 1.011 1.219 1.491 1.858
Атомски својства
Оксидациони степени	5, 4, 3, 2, 1, −1, −2, −3
Електронегативност	Полингова скала: 2,05
Енергии на јонизација	I: 834 kJ/mol II: 1.594,9 kJ/mol II: 2.440 kJ/mol (повеќе)
Атомски полупречник	емпириски: 140 пм
Ковалентен полупречник	139±5 пм
Ван дер Валсов полупречник	206 пм
Спектрални линии на антимон
Разни податоци
Кристална структура	​ромбоедрална
Брзина на звукот тенка прачка	3.420 м/с (при 20 °C)
Топлинско ширење	11 µм/(m·K) (при 25 °C)
Топлинска спроводливост	24,4 W/(m·K)
Електрична отпорност	417 nΩ·m (при 20 °C)
Магнетно подредување	дијамагнетно[2]
Модул на растегливост	55 GPa
Модул на смолкнување	20 GPa
Модул на збивливост	42 GPa
Мосова тврдост	3
Бринелова тврдост	294–384 MPa
CAS-број	7440-36-0
Историја
Откриен	3000 година п.н.е.
Првпат издвоен	Ваночо Бирингучо (1540)
Најстабилни изотопи
Главна статија: Изотопи на антимонот
изо ПЗ полураспад РР РЕ (MeV) РП 121Sb 57.21 % 121Sb е стабилен со 70 неутрони 123Sb 42.79 % 123Sb е стабилен со 72 неутрони 125Sb syn 2,7576 г β− 0,767 125Te
Режимите на распад во загради се предвидени, но сè уште не се забележани
преглед разговор уреди | наводи | Википодатоци

Одреден период најголем произведувач на антимон и неговите соединенија е Кина, пришто најголемото производство е од рудникот Ксихуаншен во Хунан. Индустриските методи за рафинирање на антимонот се печење и редукција со јаглен или директна редукција на стибнитот со железо.

Најголемата примена на металниот антимон е легурата со олово и калај и оловно-антимонските плочи во акумулаторите. Легурите на олово и калај ги подобриле својствата на лемилата, куршумите и лизгачките лагери. Соединенијата на антимонот се главна состојка во хлорните и бромските придушувачи на оган кои имаат секојдневна употреба како стопански и домашни производи. Нова примена на антимонот е во микроелектрониката.

Особености

Својства

Антимонитот е член на групата 15 од периодниот систем, еден од елементите наречени pnictogens, и има електронегативност од 2,05. Во согласност со периодичните закони, тој е повеќе електронегативен од калајот или бизмутот, а помалку електронегативен од телурот или арсенот. Антимонот е стабилен на воздух на собна температура, но реагира со кислород ако се загрева за да произведе антимон триоксид, Sb2O3.

Антимонот е сребрена, блескава сива металоида со тврдина од 3 степени на Mohs, која е премногу мека за да направи тврди предмети; монети на антимон биле издадени во кинеската провинција Гуичжоу во 1931 година, но издржливоста била слаба и ковањето наскоро било прекинато. Антимонот е отпорен на напад со киселини.

Познати се четири алотропи на антимонот: стабилна метална форма и три метастабилни форми (експлозивни, црни и жолти). Елементарниот антимон е кршлив, сребрено-бел сјаен металоид. Кога полека се лади, стопениот антимон кристализира во триаголна клетка, изоморфна со сивата алотропија на арсен. Ретка експлозивна форма на антимон ^[4] може да се формира од електролизата на антимон трихлорид. Кога се изгребани со остра реализација, се случува екзотермична реакција и бели испарувања се даваат како метални антимон форми; кога се нанесуваат со толчник во малтер, се јавува силна детонација. Црниот антимон е формиран по брзото ладење на пареата на антимон. Ја има истата кристална структура како црвен фосфор^[5] и црн арсен, оксидира во воздух и може спонтано да запали. На 100 °C постепено се преобразува во стабилна форма. Жолтата анотропија на антимон е најнестабилна. Тој е генериран само со оксидација на стибинот (SbH3) на -90 °C. Над оваа температура и во амбиентална светлина, оваа метастабилна алотропија се претвора во постабилна црна алопропа.

Елементарниот антимон усвојува слоевит структура (просторна група R3m бр. 166) во која слоевите се состојат од споени, изнемоштени, шестчлени прстени. Најблиските и следните најблиски соседи формираат неправилен октаедричен комплекс, со три атоми во секој двоен слој малку поблизок од трите атоми во следниот. Ова релативно блиско пакување води до висока густина од 6.697 g / cm3, но слабото поврзување помеѓу слоевите доведува до ниска цврстина и кршливост на антимон.

Изотопи

Антимонијата има два стабилни изотопи: 121Sb со природна изобилство од 57,36% и 123Sb со природно изобилство од 42,64%. Исто така, има 35 радиоизотопи, од кои најдолготрајно е 125Ѕb со полуживот од 2,75 години. Покрај тоа, 29 метастабилни состојби се одликуваат. Најстабилен од овие е 120m1Sb со полуживот од 5,76 дена. Изотопите кои се полесни од стабилната 123Sb имаат тенденција да се распаѓаат со β + распаѓање, а оние кои се потешки имаат тенденција да се распаѓаат со β-распаѓање, со неколку исклучоци.

Појава

Изобилството на антимон во Земјината кора е проценето на 0,2 до 0,5 делови на милион, споредено со талиумот на 0,5 делови на милион и сребро на 0,07 ppm. Иако овој елемент не е изобилен, тој се наоѓа во повеќе од 100 минерални видови. Антимонијата понекогаш е пронајдена природно (на пример, на врвот на антимон), но почесто се наоѓа во сулфидниот стибнат (Sb2S3) кој е доминантен минерал на руда.

Соединенија

Антимоничните соединенија често се класифицираат според нивната оксидациска состојба: Sb (III) и Sb (V). Оксидациската состојба +5 е постабилна.

Оксиди и хидроксиди

Антимон триоксид се формира кога антимон е изгорен во воздух. Во гасовита фаза, молекулата на соединението е Sb4O6, но се концентрира на кондензација. [5] Антимон пентоксид (Sb4O10) може да се формира само со оксидација со концентрирана азотна киселина ^[6]. Антимонитот, исто така, формира мешан валентни оксиди, антимон тетроксид (Sb2О4), во која има обете Sb (III) и Sb (V). За разлика од оксидите од фосфор и арсен, овие оксиди се амфотерни, не формираат добро дефинирани оксоокиди и реагираат со киселини за да формираат соли на сунѓер.Антимона киселина Sb (OH)3 е непозната, но конјугираната база натриум антимонит ([Na3SbO3. 4) форми по спојување на натриум оксид и Сб4O6. 763 Антимонитите од преоден метал се исто така познати. 122 Антимоновата киселина постои само како хидратот HSb (OH)6, формирајќи соли како антимонатен анјон Sb (OH) -6. Кога растворот што го содржи овој анјон е дехидриран, талогот содржи мешани оксиди. [15]: 143Многу антимонни руди се сулфиди, вклучувајќи ги и stibnite (Sb2S3), пираргарит (Ag3SbS3), зинкенит, јамесонит и боланжерит. 757 Антимонит пентасулфид е нестехиометриски и има антимон во состојбата на оксидација +3 и S-S врски. [16] Познати се неколку тиоантимониди, како што се [Sb6S 2-и8S 2-.

Халиди

Антимонот создава две низи на халиди: SbX₃ и SbX₅. Трихалидите SbF₃, SbCl₃, SbBr₃, и SbI₃ се молекуларни соединенија со триаголна пирамидална молаекуларна геометрија.

Трифлуоридите SbF₃ се добива со реакција на Sb₂O₃ со HF:^{[7]:761–762}

Sb₂O₃ + 6 HF → 2 SbF₃ + 3 H₂O

Станува збор за Луисова киселинакоја активно ги прифаќа флуорните јони за да се создаде сложен анјон SbF−
4 и SbF2−
5. Стопениот SbF₃ е слаб електричен спроводник. Трихлоридот SbCl₃ се добива со растворање на Sb₂S₃ во хлороводородна киселина:

Sb₂S₃ + 6 HCl → 2 SbCl₃ + 3 H₂S

структура на гасовит SbF₅

Пентахалидите SbF₅ и SbCl₅ имаат триаголна пирамидална молаекуларна геометрија во гасната фаза,но во течната фаза, SbF₅ е полимерен, додека пак SbCl₅ е мономерен.^[7]:761 SbF₅ е силна Луисова киселина која се користи за да се направи суперкиселината флуороантимонска киселина ("H₂SbF₇").

Оксалидите се почести за антимонот отколку за арсенот и фосфорот. Антимон триоксидот се раствора во концентрирана киселина за да се добијат оксоантимонилни соединенија како што се SbOCl и (SbO)₂SO₄.^[7]:764

Антимониди, хидриди и органомонимони соединенија

Соединенијата во оваа класа обично се опишуваат како деривати на Sb3-. Антимонот формира антимониди со метали, како индиум антимонид (InSb) и сребро антимонид (Ag 3Sb). [5]: 760 Анталините на алкалниот метал и цинк, како што се Na3Sb и Zn3Sb2, се пореактивни. Лекувањето на овие антимониди со киселина произведува високо нестабилен габитен стибин, SbH 3: [18] Sb3- + 3 H + → SbH 3 Stibine, исто така, може да се произведе со третирање на Sb3 + соли со хидридски реагенси како натриум борохидрид. Stibine се разложува спонтано на собна температура. Бидејќи стибинот има позитивна топлина на формирање, тој е термодинамички нестабилен и затоа антимон не реагира директно со водородот. [12] Органомонимонските соединенија обично се подготвуваат со алкилација на хлориди на антимон со реагенси на Григнар. [19] Голем број различни соединенија се познати со двата центри Sb (III) и Sb (V), вклучувајќи и мешани хлоро-органски деривати, анјони и катјони. Примери вклучуваат Sb (C6H5) 3 (трифенилстибин), Sb2 (C6H5) 4 (со врска Sb-Sb) и цикличен [Sb (C6H5)] n. Пентакоординирани органоамнимони соединенија се чести, примери се Sb (C6H5) 5 и неколку поврзани халиди.

Историја

Податотека:Антимон-симбол.svg

Еден од алхемиски симболи за антимон

Антимон(III)сулфид, Sb₂S₃, беше призната во прединастички Египет како око козметика (kohl) уште од самиот почеток 3100 п.н.е., кога козметичка палета бил измислен.^[8]

На артефактот, кој се вели дека е дел од вазна, направен од антимон датира од околу 3000 година п.н.е.Telloh, Халдеја (дел од денешен Ирак),и бакар објект обложен со антимон датира помеѓу 2500 година п.н.е. и 2200 п.н.е. е пронајден во Египет.^[9] Austen, at a lecture by Herbert Gladstone in 1892^[10] коментира дека "денес знаеме само за антимон како високо кршлив и кристален метал, кој тешко може да се обликува во корисна вазна, и затоа овој извонреден" пронајдок "(артефакт споменат погоре) мора да претставува изгубена уметност на рендерирање антимон податлив."^[10]

Муреј не бил убеден дека артефактот е навистина вазна, споменувајќи го Селимханов, по неговата анализа на објектот Тело(објавен во 1975 година),"се обиделе да го поврзат металот со природата на природата" антикамка и дека "антимон објектите од Закавказот се мали лични орнаменти."^[10] Ова ги ослабува доказите за изгубената уметност "за давање на антимон корен."^[10]

Римски научник Плиниј Старец опиша неколку начини за подготовка на антимон сулфид за медицински цели во неговиот трактат Природна историја .^[11] Плиниј Постариот, исто така, направи разлика меѓу "машките" и "женските" форми на антимон; машкиот облик е веројатно сулфидот, додека женската форма, која е супериорна, потешка и помалку кршлива, се смета дека е мајчин метална антимон.^[12]

Грчкиот природонаучник Педаниј Диоскорид спомна дека сулфидот на сулфид може да се пече со греење со струја од воздух. Се смета дека ова произведува метална антимон.^[11]

Италијанскиот металург Vannoccio Biringuccio го произведе првиот познат опис на процедура за изолирање на сунмонот.

Првиот опис на постапката за изолирање на антимон е во книгата „За пиротехниката“ од Ваночо Брингучо,^[13] предводена од познатата 1556 книга од Георгиј Агрикола, De re metallica. Во овој контекст, Агрикола честопати погрешно се припишува на откривањето на металниот антимон. Во Германија во 1604 година беше објавена книгата "Циркус триумфалис антимонија" (Триумфална кочија на антимон), која ја опишува подготовката на металната антимон, напишана од монах бенедиктински, пишувајќи под името Василиј Валентин во 15 век; ако е автентичен, што не е, тоа би го претставиле Бирингјучио. Веќе во 1710 година Вилхелм Готлоб Фрајхер фон Лајбниц, по внимателно истражување, заклучи дека делото е лажно, нема монах име Басилиус Валентин, а авторот на книгата беше неговиот наводен уредник, Јохан Толде (c. 1565 - c. 1624). Професионалните историчари сега се согласуваат дека "Круто Триумфалис ..." е напишано по средината на 16 век, а Thölde веројатно е негов автор.^[14][15][16]

Металната антимон беше познат на германскиот хемичар Андреас Лививија во 1615 година, кој го добил со додавање на железо во стопена мешавина на антимон сулфид, сол и калиум тартрат. Оваа постапка произведува антимон со кристална или ѕвезда површина.^[11]

Со доаѓањето на предизвиците на теоријата на флогистон, беше прифатено дека антимон е елемент кој ги формира сулфидите, оксидите и другите соединенија, како и другите метали.^[11]

Првото откритие на чистата антимонска природа во Земјината кора беше опишано од шведски научник и инженер на локалната рудничка област Антон фон Шваб во 1783 година; тип-примерок беше собрана од Сала Сребреница во рударската област Bergslagen на Сала, Вестманланд , Шведска.^[17][18]

Потекло на поимот

Средновековната латинска форма, од која модерните јазици и доцниот византиски грчки ги земаат нивните имиња за антимон, е антимониум . Потеклото на ова е неизвесно; сите предлози имаат некои потешкотии од формата или толкувањето. Популарната етимологија, од анти-монахос или француски "antimoine", сè уште има приврзаници; ова би значело "монах-убиец", и многу од раните алхемичарски се објаснуваат како монаси, а антимон е отровен.^[19]

Раните употреби на антимониум вклучуваат преводи, во 1050-1100, од Константин африкански арапски медицински третирања.^[20] Неколку авторитети веруваат дека "антимониум" е корумпирана корупција на некоја арапска форма; Мејерхоф го потекнува од "ithmid";^[21] други можности вклучуваат атимарот , арапското име на металоидот и хипотетички ас стигми , произлезени од или паралелно со грчкиот.^[22][23]

Стандардниот хемиски симбол за антимон (Sb) — заслужен за Јенс Какоб Берцелиус, кој ја добива кратенката од stibium .^[24]

Старите зборови за антимон најчесто имаат, како нивно главно значење, кол, сулфид на антимон.

Египќаните ја нарекоа антимон "mśdmt";^[25] in hieroglyphs, самогласките не се сигурни, но коптската форма на зборот е ⲥⲧⲏⲙ (stēm). Грчкиот збор, στίμμι stimmi , веројатно е заем збор од арапски или од египетски stm ^[19]

и се користи од Attic tragic poet од V век п.н.е. Подоцна Грците, исто така, користеле στἰβι стиби , исто како и Celsus и Pliny, пишувајќи на латински, во првиот век од н.е. Плини, исто така, ги дава имињата stimi [sic], larbaris , alabaster и "многу честиот" platyophthalmos , "wide eye" (од ефектот на козметиката). Подоцна латинските автори го адаптираат зборот на латински како "стибиум". Арапскиот збор за супстанцијата, што е спротивно на козметиката, може да се појави како إثمد ithmid, athmoud, othmod , или uthmod . Littré сугерира дека првата форма, која е најрана, произлегува од "стимида", акузативна за "стимулира". , и деклинацијата варира; Endlich, стр. 28; Celsus, 6 јуни 6 ff; Плиниј "Природна историја" 33.33; Луис и Краток: Латински речник . OED , s. "антимон".</ref>

Производство

Податотека:Светска продукција на антимон 2010.svg

World antimony output in 2010^[26]

Податотека:Антимон - тренд на светско производство.svg

World production trend of antimony

Најголеми производители и обем на производство

British Geological Survey (BGS) објави дека во 2005 година Кина беше врвен производител на антимон со околу 84% од светскиот удел, следеше на далечина од Јужна Африка, Боливија и Таџикистан. Rудникот Сикуангшан во покраината Хунан има најголеми депозити во Кина со проценета депозит од 2,1 милион метрички тони. | назив = Самариум-неодиумска изотопна систематика на хидротермални калцити од депозитот на Xikuangshan антимон (Хунан, Кина): потенцијалот на калцит како геохронометар.

Во 2016 година, според САД геолошко истражување, Кина изнесува 76,9% од вкупното производство на антимон, следено на второ место од Русија со 6,9% и Таџикистан со 6.2%.^[27]

Производство на антимон во 2016 г.^[26]

Земја	Тони	Удел (%)
Кина	100,000	76.9
Русија	9,000	6.9
Таџикистан	8,000	6.2
Боливија	4,000	3.1
Австралија	3,500	2.7
Top 5	124,500	95.8
Total world	130,000	100.0

Кинеското производство на антимон се очекува да се намали во иднина, бидејќи рудниците и топилниците се затворени од страна на владата, како дел од контролата на загадувањето. Особено поради новиот закон за заштита на животната средина кој стапи на сила на јануари 2015 година.^[28] и ревидирани "Стандарди за емисија на загадувачки супстанции за Станум, Антимон и Меркур" кои стапиле на сила, пречките за економско производство се поголеми. Според Националното биро за статистика во Кина, до септември 2015 година 50% од капацитетот за производство на антимон во провинцијата Хунан (провинцијата со најголеми резерви на антимон во Кина) не биле употребени.^[29]

Пријавената продукција на антимон во Кина опадна и веројатно нема да се зголеми во наредните години, според извештајот на Роскил. Нема значајни депозити на антимон во Кина развиени околу десет години, а останатите економски резерви брзо се намалуваат. /RoskillCRT.pdf|title = Студија на антимон пазарот од Roskill Consulting Group | пристап-date = 9 април 2012 | архив-url = https: //web.archive.org/web/20121018034957/http: //www.ancoa .com.au / RoskillCRT.pdf | archive-date = 18 октомври 2012 | url-status=dead | df = dmy-all}}</ref> Најголемите светски производители на антимон, според Роскил, се наведени подолу:

Largest antimony producers in 2010.^[30]

Country	Company	Capacity (tonnes per year)
Австралија	Mandalay Resources	2,750
Боливија	various	5,460
Канада	Beaver Brook	6,000
Кина	Hsikwangshan Twinkling Star	55,000
Кина	Hunan Chenzhou Mining	20,000
Кина	China Tin Group	20,000
Кина	Shenyang Huachang Antimony	15,000
Казахстан	Kazzinc	1,000
Киргистан	Kadamdzhai	500
Лаос	SRS	500
Мексико	US Antimony	70
Мјанмар	various	6,000
Русија	GeoProMining	6,500
ЈАР	Consolidated Murchison	6,000
Таџикистан	Unzob	5,500
Тајланд	unknown	600
Турција	Cengiz & Özdemir Antimuan Madenleri	2,400

Резерви

Според статистичките податоци од USGS, тековните глобални резерви на антимон ќе се намалат за 13 години. Сепак, USGS очекува повеќе ресурси ќе бидат пронајдени.

Светски резерви на антимон во 2015 година 2015^[30]

Држава	Резерви (тони на % учество)	% од вкупното производство
Кина	950,000	47.81
Русија	350,000	17.61
Боливија	310,000	15.60
Австралија	140,000	7.05
САД	60,000	3.02
Таџикистан	50,000	2.52
ЈАР	27,000	1.36
Other countries	100,000	5.03
Total world	1,987,000	100.0

Процес на производство

Извлекувањето на антимонот од рудите зависи од квалитетот и составот на таа руда. Поголемиот дел од антимонот се ископува како сулфид, рудите со понизок квалитет се концентрираат преку процес на флотација, додека пак квалитетните руди се греат на 500–600 °C, температура при која стибнитот се топи и с раздвојува од придружните минерали. Антимонот може да се издвои од суровиот антимономскиот сулфид преку редукција со отпадно железо:^[31]

Sb₂S₃ + 3 Fe → 2 Sb + 3 FeS

Сулфидот се претвора во оксид; па така добиениот производ се пече, понекогаш од причина да испари лесно реактивниот антимон(III) оксид, кој подоцна се издвојува.^[32] Овој материјал честопати се користи директно, при што има примеси на арсен и сулфиди.^[33][34] Антимонот се издвојува од оксидот преку јаглероднотоплинска редукција:^[31][33]

2 Sb₂O₃ + 3 C → 4 Sb + 3 CO₂

Рудите со низок квалитет се редуцираат во високи печки, додека пак рудите со повисок квалитет се редуцираат во ревербаторски печки.^[31]

ризик за снабдување и критичко минерално рангирање

Антимонијата постојано е рангирана високо во европските и американските ризични списоци во врска со критичноста на елементот што укажува на релативен ризик за снабдување на хемиски елементи или групи на елементи потребни за одржување на моменталната економија и начин на живот.

Со поголемиот дел од антимон увезени во Европа и САД кои доаѓаат од Кина, кинеското производство е од клучно значење за снабдување. Додека Кина ги ревидира и ги зголемува стандардите за контрола на животната средина, производството на антимон станува сè повеќе ограничено. Дополнително кинеските квоти за извоз на антимон се намалуваат во изминатите години. Овие два фактора го зголемуваат ризикот за снабдување и за Европа и САД.

Европа

Според BGS список на ризик од 2015 година, антимонот се рангира како вториот по опасност (по реткост зад реткоземјените) на показателот за недоволно снабдување.^[35] Ова укажува дека моментално е еден од металите со втора по висина опасност од хемиските елементи или групи кои се од важност за британската економија и животен стил. Дополнително, антимонот е на списоктот на критични материјали за ЕУ во извештај објавен во 2014 година. Може да се забележи на сликата xxx дека антимонот и понатаму има висок ризик поради неговата економска важност. 92% од антимонот се увезува од Кина, која е еден од најголемите произведувачи.^[36]

САД

Во САД е направена голема анализа за дефинирање на кои метали треба да се наречат стратешки или критични за безбедноста на нацијата. Не постојат точни дефиниции и гледишта за тоа што претставува стратешки или критичен минерал за безбедноста на САД во безбедноста.^[37]

Во 2015 година, немаше антимон во САД. Металот се увезува од странски земји. Од 2011-2014 година 68% од американската антимон доаѓаат од Кина, 14% од Индија, 4% од Мексико и 14% од други извори. Во моментов не постојат јавно познати државни залихи.

"Поткомитетот за критички и стратешки минерални снабдувачки синџири" на САД има прикажан 78 минерални суровини од 1996-2008 година. Утврди дека мала подгрупа на минерали, вклучувајќи антимон, постојано паѓа во категоријата потенцијално критични минерали. Во иднина, ќе се направи втора проценка на пронајдената подгрупа на минерали за да се идентификува што треба да се дефинира од значителен ризик и критично за интересите на САД.^[38]

Пригушувачи на пламен

Антимон главно се користи како триоксид за пламен-доказ соединенија, секогаш во комбинација со халогениран retardants, освен во халоген-содржат полимери. Ефектот на задржување на пламенот на антимон триоксидот се добива со формирање на халогенирани антимон соединенија, триоксид и сродните соединенија | title = Отпадните пламени за пластика и текстил: Практични примени | isbn = 978-3-446-41652-9 | author1 = Weil | first1 = Edward D. | last2 = Levchik | first2 = Sergei V. | date = 4 јуни 2009}} кои реагираат со водородни атоми, а веројатно исто така со атоми на кислород и OH радикали, со што се инхибира оган.</ref> пазари за огнени отпадоци вклучуваат детска облека, играчки, авиони и автомобилски седишта. Тие исто така се додаваат во полиестерска смола во фиберглас композити за такви предмети како што се покрива моторот на лесни авиони. Смолата ќе изгори во присуство на надворешно генериран пламен, но ќе изгасне кога надворешниот пламен ќе биде отстранет.^[32][39]

Легури

Антимонот претставува многу корисна легура со олово, зголемувајќи ја својата цврстина и механичка сила. За повеќето апликации кои вклучуваат олово, различни легури на антимон се користат како метал за легирање. Во оловни кисели батерии, ова додавање ја подобрува цврстината на плочката и полнечките одлики. google.com/?id=1HSsx9fPAKkC&pg=PA60|title=Battery Technology Handbook | first = Heinz Albert | last = Kiehne | publisher= CRC Press | date = 2003 | pages = 60–61 | isbn = 978-0-8247-4249 -2}}</ref> Се користи во антифрикциони легури (како што е Babbitt метал), {ref> Вилијамс, Роберт С (2007). Читање на книги (уред.). [https: //books.google.com/? id = KR82QRlAgUwC & pg = PA46 Принципи на металографија] Проверете ја вредноста |url= (help). стр. 46–47. ISBN 978-1-4067-4671-6. Недостасува права црта во: |url= (help)</ref> во bullet и lead shot, електричен кабел плашт, тип метал (на пример, за linotype машини за печатење < книга | url = https: //books.google.com/? id = IYZezyEvZ78C & pg = PA399 | насловна неорганска хемија - учебник за колеџи и училишта | first= EJ | last= Holmyard | date = 2008 | isbn = 978- 1-4437-2253-7 | page = 399-400 | work="Прочитајте книги"}}</ref>), solder (некои "без олово" придружни содржат 5% Sb),^[40] во калај,^[41] и во легури за стврднување со ниска калај содржина при изработка на цевка на органите.

Други апликации

Една апликација е како стабилизатор и катализатор за производство на полиетилен терефталат.^[31] Друга е како средство за отстранување на микроскопските меурчиња во стаклото, најчесто за телевизиски екрани;^[42] антимон јони комуницираат со кислород, потиснувајќи ја тенденцијата на вториот да формира меурчиња.^[43] Третиот апликација е пигменти ^[31]

Антимонот сè повеќе се користи во полупроводници како допант во n-тип на силициумски вафли ^[44] за диоди s , инфраред детектори и Hall-effect уреди. Во 50-тите години, емитери и колектори на npn легура транзистор беа допирани со мали мониста од легура на антимон. google.com/?id=_7fOlKRDcCkC&pg=PA101|page=101|title=избраните дела на професорот Херберт Кромер | last= Мати | first= Ц. К. |editor = World Scientific, 2008 | isbn = 978-981-270-901-1 | date = 2008}}</ref> Indium antimonide се користи како материјал за средно [[инфрацрвен детектор] ] s.^[45][46]

Биологијата и медицината имаат малку употреба на антимон. Третмани кои содржат антимон, познати како antimonial s, се користат како emetic s.^[47] Антимонските соединенија се користат како antiprotozoan лекови. Калиум антимонил тартрат, или тартар еметик, некогаш беше користена како анти-schistosomal лек од 1919 година. Подоцна беше заменет со praziquantel.^[48] Антимонијата има негување или кондиционирање на ткивата кај кератинизирани ткива кај животните.

Лековите засновани на антимон, како што се meglumine antimoniate, исто така се сметаат за лекови на избор за лекување на лајшманиоза кај домашни животни s. За жал, покрај тоа што имаат ниски терапевтски индекси, лековите имаат минимално пенетрација на коскената срцевина, каде што некои од "Leishmania" amastigote живеат и лекуваат болеста - особено висцералната форма - е многу тешко.^[49] Елементарната антимон како антимон пилула некогаш беше користена како лек. Тоа може да биде повторно употребено од другите по ингестија и елиминација.^[50]

Антимон (III) сулфид се користи во главите на некои сигурносно совпаѓање.^[51][52]

Антимонските сулфиди помагаат да се стабилизира коефициентот на триење во материјалите на автоматските кочни амони. Ефекти на антимон трисулфид Sb S и циркониум силикат во материјалот за триење на возилото на триење | doi = 10.1016 / s0043-1648 (00) 00314-8} }</ref>

Антимон се употребува во куршуми, трагачи на куршуми,^[53] боја, стакло уметност, и како нечистотија во емајл.

Антимони-124 се користи заедно со берилиум во неутронски извор s; gamma ray е емитирана од антимон-124 иницира photodisintegration на берилиум.^[54][55] Емитираните неутрони имаат просечна енергија од 24 keV.^[56] Природниот антимон се користи во стартување на неутронски извори.

Мерки на претпазливост

Ефектите на антимон и неговите соединенија врз здравјето на луѓето и животната средина се разликуваат многу. Елементарниот метален антимон не влијае на здравјето на луѓето и на животната средина. Вдишување на антимон триоксид (и слични слабо растворливи Sb (III) честички од прав како што е антимонска прашина) се смета за штетен и се смета дека предизвикува рак. Сепак, овие ефекти се забележани само кај женските стаорци и по долготрајна изложеност на високи концентрации на прашина. Ефектите се претпоставуваат дека се припишуваат на вдишување на слабо растворливи СБ честички што доведува до оштетување на белодробниот клиренс, преоптоварување на белите дробови, воспаление и конечно формирање на тумор, а не на изложување на јони на антимон (OECD, 2008). Антимонските хлориди се корозивни на кожата. Ефектите на антимон не се споредливи со оние на арсен; ова може да биде предизвикано од значителни разлики при земање, метаболизам и екскреција помеѓу арсен и антимон.

За орална апсорпција, ICRP (1994) препорача вредности од 10% за титарски еметици и 1% за сите други соединенија на антимон. Процентуалната дермална апсорпција на метали е најмногу 1% (ХЕРАГ, 2007). Инхалационата апсорпција на антимон триоксид и други слабо растворливи супстанции Sb (III) (како што е антимонска прашина) се проценува на 6,8% (ОЕЦД, 2008), додека вредноста на <1% е изведена за Sb (V) супстанции. Антимонијата (V) не е квантитативно намалена на антимон (III) во клетката, и двата вида постојат истовремено.

Антимонитот главно се излачува од човечкото тело преку урина. Антимонијата и неговите соединенија не предизвикуваат акутни ефекти врз здравјето на луѓето, со исклучок на антимон калиум тартрат ("татарски еметик"), пророк кој намерно се користи за лекување на [(лешманиоза)] пациенти.

Продолжениот контакт со кожата со антимонска прашина може да предизвика дерматитис. Сепак, на ниво на Европската унија беше договорено дека забележаните кожни сипаници не се специфични за супстанцијата, но најверојатно се должат на физичко блокирање на каналите за пот (ECHA / PR / 09/09, Helsinki, 6 јули 2009). Прашок од антимон може исто така да биде експлозивен кога се дисперзира во воздухот; кога во голем дел солидна не е запалива.^[57]

Антимонот е неспојлив со силни киселини, халогенирани киселини и оксидирачи; кога е изложен на новоформираниот водород може да формира стибин (SbH _{3 </ sub>).^[57]}

8-часовен временски пондериран просек (TWA) — поставен на 0,5 mg / m ^{3 </ sup> од страна на Американската конференција на владините индустриски хигиеничари и од страна на администрација за безбедност и здравје при работа (OSHA) како законски дозволена граница на изложеност (PEL) на работното место. Национален институт за безбедност и здравје при работа (NIOSH) утврди препорачана граница на изложеност (REL) од 0,5 mg / m 3 </ sup> како 8-часовна TWA. < ref name = ": 0" /> Антимонските соединенија се користат како катализатори за производство на полиетилен терефталат (ПЕТ). Некои истражувања известуваат за минорно исфрлање на антимон од ПЕТ шишиња во течности, но нивоата се под насоките за вода за пиење. Концентрациите на антимон во концентрат на овошен сок беа нешто повисоки (до 44,7 мг / л антимон), но соковите не спаѓаат под прописите за вода за пиење. Упатствата за вода за пиење се:}

• Светска здравствена организација: 20 μg / L
• Јапонија: 15 μg / L ^[58]
• Агенција за заштита на животната средина во Соединетите Американски Држави, здравство Канада и Министерството за животна средина на Онтарио: 6 мг / L
• ЕУ и германското федерално министерство за животна средина: 5 μg / L ^[59] IDLH (веднаш опасно за животот и здравјето) вредност за антимон е 50 mg / m ^{3 </ sup>.[57]}

Токсичност

Некои соединенија на антимон се чини дека се токсични, особено антимон триоксид и антимон калиум тартрат.^[60] Ефектите може да бидат слични на труење со арсен.^[61] изложеноста може да предизвика респираторна иритација, пневмокониози, антинони дамки на кожата, гастроинтестинални симптоми и срцеви аритмии. Покрај тоа, антимон триоксидот е потенцијално канцерогени за луѓето.^[62]

Несакани ефекти врз здравјето биле забележани кај луѓето и животните по инхалација, орална или дермална изложеност на антимон и соединенија на антимон. Токсичноста на антимон обично се случува или поради професионална експозиција, за време на терапија или од случајно ингестија. Не е јасно дали антимон може да влезе во телото преку кожата.^[60]

Поврзано

• Фаза на промена на меморијата

Белешки

Наводи

1. Standard Atomic Weights 2013. Commission on Isotopic Abundances and Atomic Weights
2. Lide, D. R., уред. (2005). „Magnetic susceptibility of the elements and inorganic compounds“. CRC Handbook of Chemistry and Physics (PDF) (86th. изд.). Boca Raton (FL): CRC Press. ISBN 0-8493-0486-5.
3. David Kimhi's Commentary on Jeremiah 4:30 and I Chronicles 29:2; Hebrew: פוך/כְּחֻל, Aramaic: כּוּחְלִי/צדידא; Arabic: كحل, and which can also refer to antimony trisulfide. See also Z. Dori, Antimony and Henna (Heb. הפוך והכופר), Jerusalem 1983 (Hebrew).
4. Морозова, К. С. (2016). „Поддомен или поддиректория - влияние на продвижение сайта“. ТЕНДЕНЦИИ РАЗВИТИЯ НАУКИ И ОБРАЗОВАНИЯ. НИЦ «Л-Журнал». doi:10.18411/lj2016-5-3-12.
5. јануари 10532 „Сорокина Т.М. Предпосылки становления современных городов Западной Европы: краткий обзор градостроительных концепций от Ренессанса до 20-го века“ Проверете ја вредноста |url= (help). Философия и культура. 1 (1): 41–49. јануари 2015. doi:10.7256/1999-2793.2015 јануари 10532 Проверете ја вредноста |doi= (help). ISSN 1999-2793.
6. Cui, Wenwen; Li, Ping; Zheng, Shili; Zhang, Hailin; Liu, Chuang; Chen, Yongan; Zhang, Yi (2015-12-14). „Phase Equilibria for the KHSO4–H2SO4–H2O and KHSO4–CrO3–H2SO4–H2O Systems at 313.15 K“. Journal of Chemical & Engineering Data. 61 (1): 354–358. doi:10.1021/acs.jced.5b00594. ISSN 0021-9568.
7. Wiberg, Egon; Wiberg, Nils & Holleman, Arnold Frederick (2001). Inorganic chemistry. Academic Press. ISBN 978-0-12-352651-9.
8. Shortland, A. J. (2006). „Application of Lead Isotope Analysis to a Wide Range of Late Bronze Age Egyptian Materials“. Archaeometry. 48 (4): 657. doi:10.1111/j.1475-4754.2006.00279.x.
10. Moorey, P. R. S. (1994). Ancient MesopotEgyptamian Materials and Industries: the Archaeological Evidence. New York: Clarendon Press. стр. 241. ISBN 978-1-57506-042-2.
11. Mellor, Џозеф Вилијам (1964). Асеопфатна расправа за неорганска и теоретска хемија. Antimony. 9. стр. 339.
12. Pliny, Natural history, 33.33; W.H.S. Jones, the Loeb Classical Library translator, supplies a note suggesting the identifications.
13. Vannoccio Biringuccio, De la Pirotechnia (Венеција (Италија):Curtio Navo e fratelli, 1540), Книга 2, поглавје 3: "Дел antimonio & sua miniera, Capitolo terzo" (За антимон и руда, трета глава), стр. 27-28. [Забелешка: Само секоја втора страница од оваа книга е нумерирана, така што релевантниот пасус може да се најде на 74-та и 75-та страница од текстот.] (На италијански)
14. priesner (1998). Ц.Х. Бек; Figala, Karin (уред.). Lexikon einer hermetischen Wissenschaft. München.<ref name="cww">Ванг, Чунг Ву (1919). Антимониум: неговата историја, хемија, минералогија, геологија, металургија, употреба, подготовка, анализа, производство и вреднување со целосни библиографии. Лондон, Велика Британија. стр. 6-33. Text "Geiffin and Co. Ltd" ignored (help)
15. s.v. "Василиј Василиј". Харолд Јанц можеби е единствениот современи научник кој го негира авторството на Толд, но тој исто така се согласува со датумите на работа по 1550:каталог на германската барокна литература^{[мртва врска]}.
16. Weeks, Мери Елвира (1932). „The discovery of the elements. II. Elements known to the alchemists“. весник на хемиско образование. 9 (1): 11. Bibcode:септември ..11W 1932JChEd.. септември ..11W Проверете го |bibcode= length (help). doi:10.1021/ed009p11.
17. „Native antimony“. Mindat.org.
18. Klaproth, M. (1803). „XL. Extracts from the third volume of the analyses“. Philosophical Magazine. Series 1. 17 (67): 230. doi:10.1080/14786440308676406.
19. Harper, Douglas. „antimony“. Online Etymology Dictionary.
20. Липман, стр. 642, пишувајќи во 1919 година, вели: " zuerst ".
21. Мејерхоф, цитиран во Сартон, тврди дека "ithmid" или "атом" се корумпирани во средновековните "варбаро-латиници"; OED тврди дека некоја арапска форма е потекло, а ако ithmid е коренот, поставува атимодиум, атимодиум, атимониум , како посредни форми.
22. Endlich, стр. 28; една од предностите на as-stimmi е тоа што има целосен слог заеднички со antimonium .
23. Endlich, F. M. (1888). „За некои интересни изводи на минерални имиња“. Американски природонаучник. 22 (253): 21–32. doi:10.1086/274630. JSTOR 2451020.
24. Во неговата долга статија за хемиски реакции и номенклатура - Јенс Јакоб Берцелиус, "Есеј за причината за хемиски пропорции, и во некои околности кои се однесуваат на нив: заедно со краток и лесен метод за нивно изразување", "Анали на филозофијата" , vol. 2, страници 443-454 (1813) и вол. 3, страници 51-62, 93-106, 244-255, 353-364 (1814) - на стр. 52 Берцелиус го наведува симболот за антимон како "Св"; сепак, почнувајќи од page 248,Берцелиус потоа го користи симболот "Сб" за антимон.
25. Albright, W. F. (1918). „Notes on Egypto-Semitic Etymology. II“. The American Journal of Semitic Languages and Literatures. 34 (4): 215–255 [230]. doi:10.1086/369866. JSTOR 528157.
27. „Геолошки минерални добра на Соединетите Американски Држави Резиме“ (PDF).
28. „Закон за заштита на животната средина на Народна Република Кина“ (PDF). 24 април 2014. Архивирано од изворникот (PDF) на 2014-06-02.
29. „U.S. Геолошко истражување, Минерални стокови резимеа: Антимон“ (PDF). 1 јануари 2016 година. Проверете ги датумските вредности во: |date= (help)
30. Antimony Uses, Production and Prices Primer Архивирано на 25 октомври 2012 г. . tri-starresources.com
32. Grund, Sabina C .; Хануш, Куниберт; Бреуниг, Ханс Ј .; Волкот, Ханс Уве (2006) "Антимон и соединенија на антимон" во "Улманската енциклопедија на индустриска хемија", Вајли-ВХЦ, Вајнхајм. doi: 10.1002 / 14356007.a03_055.pub2
33. Norman, Nicholas C (1998). Chemistry of arsenic, antimony, and bismuth. стр. 45. ISBN 978-0-7514-0389-3.
34. Wilson, N. J.; Craw, D.; Hunter, K. (2004). „Antimony distribution and environmental mobility at an historic antimony smelter site, New Zealand“. Environmental Pollution. 129 (2): 257–66. doi:10.1016/j.envpol.2003 октомври 014 Проверете ја вредноста |doi= (help). PMID 14987811.
35. „MineralsUK Risk List 2015“.
36. година ?uri=CELEX:52014DC0297 „Review of the list of critical raw materials for the EU and the implementation of the Raw Materials Initiative“ Проверете ја вредноста |url= (help).^{[мртва врска]}
37. [http: //americanresources.org/wp-content/uploads/2012/06/ ARPN_Quarterly_Report_WEB.pdf „Извештај на Мрежата за ресурси со американските ресурси“] Проверете ја вредноста |url= (help) (PDF). Text "date-access date" ignored (help)^{[мртва врска]}
38. Butterman, C.; Carlin, Jr., J. F (2003). геолошко истражување на САД (уред.). / раст / сектори / суровинии / специфични-интерес / критични_на „Минерални профили на стоки: Антимон“ Проверете ја вредноста |url= (help).
39. Weil, Edward D.; Levchik, Sergei V. (4 June 2009). [https: //books.google.com/books? id = ZG9VFSBnIPAC & pg = PA15 Огнени пламени за пластика и текстил: практични апликации] Проверете ја вредноста |url= (help). стр. 15–16. ISBN 978-3-446-41652-9. Недостасува права црта во: |url= (help)
40. Ipser, H.; Flandorfer, H.; Luef, Ch.; Schmetterer, C.; Saeed, U. (2007). „Термодинамика и фазни дијаграми на безоловен лемење Материјали во електроника“. 18 (1–3): 3–17. doi:10.1007 / s10854-006-9009-3 Проверете ја вредноста |doi= (help). Наводот journal бара |journal= (help)
41. Хул, Чарлс (1992). издание на Оспри (уред.). [https: //books.google.com/? id = 3_zyycVRw18C Каша] Проверете ја вредноста |url= (help). стр. 1–5. ISBN 978-0-7478-0152-8. Недостасува права црта во: |url= (help)
42. De Jong, Bernard HWS; Beerkens, Ruud GC; Van Nijnatten, Peter A. (2000). Ullmann's Encyclopedia of Industrial Chemistry. Glass. doi:10.1002 / 14356007.a12_365 Проверете ја вредноста |doi= (help). ISBN 978-3-527-30673-2.
43. Yamashita, H.; Yamaguchi, S.; Nishimura, R.; Maekawa, T. (2001). „Voltammetric Studies of Antimony Ions in Sodium-vapor-silica Glass Melts up to 1873 K“ (PDF). аналитички науки. 17 (1): 45 50. doi:10,2116 / analsci.17.45 Проверете ја вредноста |doi= (help). PMID 11993676. Архивирано од [http: //www.eurochem.cz/polavolt/anorg/systemat/sb/navody%5Ca17_0045.pdf изворникот] Проверете ја вредноста |url= (help) (PDF) на 2016-03-03. Посетено на 2021-10-05.
44. O'Mara, William C.; Херинг, Роберт Б.; Хант, Ли Филип (1990). Вилијам Андреј (уред.). [https: //books.google.com/? id = COcVgAtqeKkC & pg = PA473 Прирачник за полупроводнички силициумска технологија] Проверете ја вредноста |url= (help). стр. 473. ISBN 978-0-8155-1237-0. Недостасува права црта во: |url= (help)
45. Комитет за нови сензорни технологии: материјали и апликации, Националниот истражувачки совет (САД) (1995). [https: //books.google.com/books? id = X-qeJG1k2jwC & pg = PA68 Проширување на визијата на сензорни материјали] Проверете ја вредноста |url= (help). стр. 68. ISBN 978- 0-309-05175-0. Недостасува права црта во: |url= (help) <{ref> <ref>Кинч, Мајкл А (2007). [https: //books.google.com/books?id=wBQCKN_GKhAC&pg=PA35 Фундаменти на инфрацрвените материјали за детектори] Проверете ја вредноста |url= (help). стр. 35. ISBN 978-0-8194-6731-7.
46. Виллсон, Роберт К; Пиво, Алберт Ц (1970). [https: //books.google.com/books? id = WR4_GzaAQM0C & pg = PA15 Инфрацрвени детектори] Проверете ја вредноста |url= (help). стр. 15. ISBN 978-0-12 -752105-3. Недостасува права црта во: |url= (help)
47. Расел, Колин А. (2000). „Необична историја на антимонот“. белешки и записи од Кралското друштво на Лондон. 1. 54 (115–116). doi:10.1098 / rsnr.2000.0101 Проверете ја вредноста |doi= (help). JSTOR 532063. PMC 1064207.
48. {{Наведено списание | doi = 10.1007 / s00436-001-0588-x | title = Хемотераписки пристапи кон шистозомите: Тековно знаење и перспектива | date = 2002 | author = Harder Антимон и неговите соединенија се користат во неколку ветеринарни препарати, како што се антиомалинот и литиумски антимон тиомалат, како кондиционер за кожа во преживари.<ref>Kassirsky, I. A.; Плотников, N. N. (1 август 2003). [https: //books.google.com/books? id = JAkOtJsGqiQC & pg = PA262 Болести на топлите земјишта: клинички прирачник] Проверете ја вредноста |url= (help). стр. 262–265. ISBN 978-1-4102-0789-0. Недостасува права црта во: |url= (help)
49. Организација Mondiale de la Santé (1995). [https: //books.google.com/books? Id = bXhn6Gzxwu0C & pg = PA19 Лекови употребени во паразитски болести] Проверете ја вредноста |url= (help). стр. 19-21. ISBN 978-92-4-140104-3.
50. McCallum, RI (1999). Pentland Press (уред.). Антимон во медицинската историја: извештај за медицинската употреба на антимон и неговите соединенија рано време до денес. ISBN 978-1-85821-642-3.
51. Национален совет за истражување (1970). Национални академии (уред.). [https: //books.google.com/? id = TyQrAAAAYAAJ & pg = PA50 трендови во употребата на антимон: извештај] Проверете ја вредноста |url= (help). стр. 50. Недостасува права црта во: |url= (help)
52. Stellman, Jeanne Mager (1998). Encyclopaedia of Occupational Health and Safety: хемиски, индустрии и занимања. стр. 109. ISBN 978-92-2-109816-4.
53. Randich, Erik; Duerfeldt, Wayne; McLendon, Wade; Тобин, William (2002). „металуршки преглед на толкувањето на композитната анализа на куршум води“. форензички науки. 127 (3): 174–91. doi:10.1016 / S0379-0738 (02) 00118-4 Проверете ја вредноста |doi= (help). PMID 12175947.
54. Lalovic, M.; Werle, H. (1970). „на антимонибелиумот фотонеутрони“. Journal of Nuclear Energy. 24 (3): 123. Bibcode:... 24..123L 1970JNuE ... 24..123L Проверете го |bibcode= length (help). doi:10.1016 / 0022-3107 (70) 90058-4 Проверете ја вредноста |doi= (help).
55. Ahmed, Syed Naeem (2007). [https: //books.google.com/books? id = 3KdmdcGbBywC & pg = PA51 Физика и инженерство на зрачење откриени] Проверете ја вредноста |url= (help). стр. 51. ISBN 978-0-12-045581-2. Недостасува права црта во: |url= (help)
56. Schmitt, H (1960). „Одредување на енергијата на фотониутрони на антимон-берилиум“. Nuclear Physics. 20: 220. doi:1960NucPh..20..220S Проверете ја вредноста |doi= (help).
57. 0036.html „Џебен водич за опасните хемиски материи # 0036“ Проверете ја вредноста |url= (help). Национален институт за безбедност и здравје при работа (NIOSH). (англиски)
58. Вакајама, Хироши (2003) "Ревизија на стандардите за вода за пиење во Јапонија ", Министерство за здравство, труд и благосостојба (Јапонија); Табела 2, стр. 84
59. {{Наведено списание | doi = 10.1039 / b517844b | date = 2006 | author = Shotyk, W|author2 = Krachler, M|author3 = Chen, B. | title = Контаминација на канадски и европски флаширани води со антимон од контејнери за ПЕТ | volume = 8 | issue = 2 | pages = 288–92 | pmid = 16470261 | journal = Journal of Monitoring of the Environment > ТДИ предложена од СЗО е 6 мг антимон за килограм телесна тежина.<ref>Светска здравствена организација, уред. (2011). [http: //apps.who.int/iris/bitstream/10665/44584/1/9789241548151_bg.pdf упатства за квалитет на вода за пиење] Проверете ја вредноста |url= (help) (PDF). 4-ти. стр. 314. ISBN 978-92-4 -154815-1.
60. https://www.atsdr.cdc.gov/toxprofiles/tp23.pdf
61. [https: //www.britannica.com/science/antimony-poisoning „Труење со антимон“] Проверете ја вредноста |url= (help). Енциклопедија Британика.
62. Sundar, S; Chakravarty, J (2010). „Antimony toxicity“. International Journal of Environmental Research and Public Health. 7 (12): 4267–4277. doi:10.3390 / ijerph7124267 Проверете ја вредноста |doi= (help). PMC 3037053. PMID 21318007.

Надворешни врски