Pharmacista fuit ab anno circiter 1535 apud episcopum Clarimontanum Gulielmum Duprat, deinde apud episcopum Cenomanensem Renatum Bellaium. Mox anno 1540Wittenbergam petivit, Valerii Cordi discipulus futurus, cui semina plantarum edulium vel medicinalium necnon ornamentalium novem ex hortis episcopi botanicis attulit, videlicet Galega officinalis, Cyperus esculentus, Umbilicus rupestris, Ziziphus jujuba, Rhamnus lycioides, Hypericum hircinum(de), Cistus salviifolius, Cnidium silaifolium(de) (?), Jasminum fruticans(de).[2] Wittenbergae in universitatem immatriculatus est et Martinum Lutherum cognovit. Inde cum Cordo ipso Valerio contubernalibusque Hieronymo Schreibero(de), Casparo Naevio necnon aliis anno 1541 per Germaniam et usque in Angliam botanizavit.
Anno 1542Lutetiam profectus est ad domum Francisci de Tournon cardinalis et ministri regi Francisco I. Apud illum pharmacista meruisse fertur sed re vera itinera tam diplomatica quam scientifica suscepit, iam anno 1542 exeunte ad BernamHelvetiae, ubi apud Valerii Cordi discipulum Benedictum Aretium degebat. Inde Augustam Vindelicorum, deinde Lugdunum et Genavam et Luxemburgum petivit. Genavae cum Francisco Chappuis medico aliisque montes perambulavit ad plantas raras reperiendas. Ibidem autem librorum Zvinglianorum possessor rixarumque de religione concitator sex menses incarceratus est.
In monte S. Ioannis urbis Luxemburgi, ubi eodem tempore Francici urbis conquisitores arcem muniebant, Bellonius fossilia Belemnitida recollegit. A Luxemburgo per Provinciam in Italiam profectus est, ubi Valerius Cordus cum Scribonio, Nicolao Friedewald, Cornelio Sittardo iter scientificum satis longum susceperat. Bellonius cum illis Labrone arbustum Juniperus phoenicea repperit. Cordo autem Romae mense Septembri 1544 mortuo, Bellonius solus Italiam septentrionalem percurrens hortum botanicum Paduanum cardinalis Petri Bembi hortumque botanicum signoratus Venetiarum vidit. Forum piscatorium Venetiarum saepe visitavit et de piscibus ibi repertis cum Daniele Barbaro(it) disputavit.[3] Apud medicum quemdam Ioannem de Rochefort de animali marino Argonauta argo certior factus est.[4] In Franciam reditus domum regiam Sancti Germani in Laya frequentavit ibique in coquinis mammale marinum (fortasse Phocoena phocoena) femininum parturum anatomizare potuit.[5]
Les observations de plusieurs singularitez et choses memorables trouvées en Grece, Asie, Iudée, Egypte, Arabie, et autres pays estranges. Antverpiae: Plantin, 1555
1553: De arboribus coniferis resiniferis, aliis quoque nonnullis sempiterna fronde virentibusTextus apud Gallica
1553: De admirabili operum antiquorum et rerum suspiciendarum praestantia liber primus. De medicato funere seu cadavere condito et lugubri defunctorum ejulatione liber secundus. De medicamentis nonnullis servandi cadaveris vim obtinentibus liber tertiusTextus apud Gallica
1553: De aquatilibus libri duo cum iconibus ad vivam ipsorum effigiem quoad ejus fieri potuit expressis. Lutetiae: Ch. Estienne Textus apud Biodiversity Library
1555: La nature et diversité des poissons, avec leurs pourtraictz représentez au plus près du naturel. Lutetiae: Ch. Estienne Textus apud Gallica
Conradus Gesnerus, ed. , Valerii Cordi ... Annotationes ... Historiae stirpium libri (1561) ff. 222r, 222v; Kurt Wein, Deutschlands Gartenpflanzen um die Mitte des 16. Jahrhunderts (Dresdae: Heinrich, 1914) p. 533
André Deisser, "Busbecq orientaliste" in André Rousseau, ed., Sur les traces de Busbecq et du gotique (Insula, 1991) pp. 65-76 (Paginae selectae apud Google Books)
Paul Delaunay, "L'aventureuse existence de Pierre Belon du Mans" in Revue du seizième siècle (1922-1925) (apud JSTOR: pars 1234567). Sub forma libri editum: Lutetiae: Champion, 1926
Paul Delaunay, Pierre Belon naturaliste. Cenomani: Monnoyer, 1926
Danièle Duport, "Le beau paysage selon Pierre Belon du Mans" in Bulletin de l'Association d'étude sur l'humanisme, la réforme et la renaissance vol. 53 (2001) pp. 57-75
Philippe Glardon, ed., L'histoire naturelle au XVIe siècle: Introduction, étude et édition critique de La nature et diversité des poissons de Pierre Belon (1555). Genavae: Librairie Droz, 2011. ISBN 978–2–600–01438–0
E. W. Gudger, "The Five Great Naturalists of the Sixteenth Century: Belon, Rondelet, Salviani, Gesner and Aldrovandi" in Isis vol. 22 (1934) pp. 21-40 JSTOR
George Huppert, "Antiquity Observed: A French Naturalist in the Aegean Sea in 1547" in International Journal of the Classical Tradition vol. 2 (1995) pp. 275-283 JSTOR
Katharina Kolb, Graveurs, artistes et hommes de sciences. Essai sur les Traités de Poissons de la Renaissance. Lutetiae: Editions des Cendres, 1996
Ludovic Legré, La Botanique en Provence au XVIe siècle: Louis Anguillara, Pierre Belon, Charles de l'Escluse, Antoine Constantin. Massiliae: H. Aubertin & G. Rolle, 1901 Textus apud Internet Archive
Serge Sauneron, ed., Pierre Belon du Mans: Le Voyage en Egypte de... 1547. Cairi: Institut Français d'Archéologie Orientale, 1970
Ch. Schefer, ed., Le voyage de Monsieur d'Aramon, ambassadeur pour le Roy en Levant. Escript par noble homme Jean Chesneau (Lutetiae: Ernest Leroux, 1888) pp. lii-liii
Frédéric Tinguely, L'écriture du Levant à la Renaissance: enquête sur les voyageurs français dans l'empire de Soliman le Magnifique. Genavae: Droz, 2000 (Paginae selectae apud Google Books)
Ilana Zinguer, "Narration et témoignage dans les Observations... de Pierre Belon (1553)" in Nouvelle Revue du XVIe Siècle vol. 5 (1987) pp. 25-40 JSTOR