Gran Premio dos Estados Unidos de 1976

O Gran Premio dos Estados Unidos de 1976 foi unha carreira de automobilismo de Fórmula Un, celebrada o 10 de outubro de 1976 no circuíto de Watkins Glen. Foi a 15ª carreira da tempada de Fórmula Un de 1976, e o 26º Gran Premio dos Estados Unidos desde o primeiro Gran Premio de América que se celebrou en 1908 e a 19º desde o primeiro Gran Premio dos Estados Unidos en Riverside de 1958.

Gran Premio dos Estados Unidos de 1976

Nome oficial	XIX United States Grand Prix
Tipo	Gran Premio dos Estados Unidos
Deporte	automobilismo
Parte de	Campionato Mundial de Fórmula 1 de 1976
Distancia do evento	59
Localización  e  Datas
Localización	Circuíto de Watkins Glen (Dix (en) ) 42°20′13″N 76°55′38″O
País	Estados Unidos de América
Data	10 de outubro de 1976
Competición
Primeiro posto	James Hunt
Pole position	James Hunt

Informe

O austríaco Niki Lauda chegou aos Estados Unidos para a penúltima carreira de 1976 cunha vantaxe no campionato de pilotos de oito puntos sobre o británico James Hunt. Lauda lograra comodamente cinco vitorias nas nove primeiras carreiras da tempada, antes do seu terrible accidente e que a piques estivo de custarlle a vida en Nürburgring en agosto. Hunt logo gañou tres das seguintes cinco carreiras, incluíndo Alemaña onde Lauda resultou ferido. Lauda recuperouse rapidamente para competir en Italia e Canadá (gañado por Hunt), pero a loita polo título estaba moi interesante.

Hunt e Patrick Depailler, que pilotaba un dos Tyrrell de seis rodas, loitaban pola pole, cando Depailler marchaba detrás do McLaren de Hunt, unha botella de aire do compresor de arranque do McLaren caeuse e golpeou as dúas rodas dianteiras esquerdas do Tyrrell e o monocasco. Romperon ambas rodas, e incluso logo de parar para substituílas, a dirección de Depailler estaba fóra de liña, e só puido ser o sétimo máis rápido. Máis tarde, cando Hunt parou nos pits á beira dunha botella de aire de 150 libras, Rob Walker preguntoulle: "¿Foi a que botaches a Depailler?" James respondeu: "Non, a gardamos para Niki o domingo!".

Durante a noite, nevou sobre o circuíto, pero finalmente o domingo saíu o sol e quentou a pista para os máis de 100.000 espectadores, que acudiron a ver a batalla polo campionato. No semáforo, Scheckter saíu por diante de Hunt e chegou á primeira curva. Eran seguidos por Brambilla, Peterson, Lauda, Depailler, o Penske de John Watson, o Lotus de Mario Andretti e o Ligier de Jacques Laffite.

Scheckter e Hunt comezou a afastarse de inmediato, co Tyrrell 2´5 segundos por diante logo de cinco voltas. Logo de catro voltas, Lauda pasou a terceira posición, 5´8 segundos por detrás de Hunt. Mentres tanto, unha batalla estábase librando no cuarto lugar entre Brambilla, Peterson, Laffite, Carlos Pace, Watson, Clay Regazzoni, Andretti e Jochen Mass. Hans-Joachim Stuck, que desperdiciara o sexto lugar da pole, loitaba para chegar ao final deste grupo.

Por detrás, na volta 15, o Ensign de Jacky Ickx saíuse na curva 6. O coche golpeou a barreira Armco de fronte volvendo de novo á pista en chamas. Ickx saíu dos restos da cabina e coxeou ata o céspede, onde se derrubou con lesións en ambas pernas e os nocellos. Foi incriblemente afortunado de saír vivo; Emerson Fittipaldi, marchaba detrás, dixo que era un dos peores accidentes que xamais vira, e que puido oír a explosión do coche ao golpear a barreira por encima do ruído do seu motor e a través do seu casco e tapóns para os oídos.

Na parte dianteira, o Tyrrell de Scheckter foi perdendo agarre cando a súa carga de combustible alixerouse, e Hunt marchaba máis rápido no McLaren. A brecha pechouse a 1´3 segundos na volta 29, e a medio segundo na volta 30. Para rematar, na volta 37, na que Hunt ao final da recta de atrás tomou a dianteira. Afastouse por máis de dous segundos nas seguintes dúas voltas, pero na volta 41, falloulle unha marcha na chicane ao tratar de adiantar a algúns dos dobrados, e Scheckter adiantouno de novo. O surafricano mantivo a súa vantaxe ata a volta 46, cando Hunt pasoulle outra vez ao final da recta e tomou a vantaxe definitiva para lograr a súa sexta vitoria da tempada. Tan só a seis voltas do final, na volta 53, Hunt marcou a volta rápida da carreira, xa que Scheckter se asegurou de manter o seu segundo posto.

Lauda, loitando coa sobre viraxe cos pneumáticos duros polo frío, apenas logrou bater a Mass, o compañeiro no equipo McLaren de Hunt na liña de meta para manter a súa terceira posición. O valor do austríaco quedou evidente para os admiradores, fotógrafos e personalidades que o rodeaban cando saíu do seu coche e quitouse o casco para revelar un pasamontañas empapado en sangue. Logrou catro valiosos puntos no Campionato, e chegaba con tres puntos de vantaxe para a seguinte carreira.

Cualificación

Pos	Nº	Piloto	Construtor	Tempo	Diferenza
1	11	James Hunt	McLaren-Ford	1:43.622	—
2	3	Jody Scheckter	Tyrrell-Ford	1:43.870	+ 0.248
3	10	Ronnie Peterson	March-Ford	1:43.941	+ 0.319
4	9	Vittorio Brambilla	March-Ford	1:44.250	+ 0.628
5	1	Niki Lauda	Ferrari	1:44.257	+ 0.635
6	34	Hans Joachim Stuck	March-Ford	1:44.265	+ 0.643
7	4	Patrick Depailler	Tyrrell-Ford	1:44.516	+ 0.894
8	28	John Watson	Penske-Ford	1:44.719	+ 1.097
9	16	Tom Pryce	Shadow-Ford	1:45.102	+ 1.480
10	8	Carlos Pace	Brabham-Alfa Romeo	1:45.274	+ 1.652
11	5	Mario Andretti	Lotus-Ford	1:45.311	+ 1.689
12	26	Jacques Laffite	Ligier-Matra	1:45.324	+ 1.702
13	7	Larry Perkins	Brabham-Alfa Romeo	1:45.363	+ 1.741
14	2	Clay Regazzoni	Ferrari	1:45.534	+ 1.912
15	30	Emerson Fittipaldi	Fittipaldi-Ford	1:45.646	+ 2.024
16	17	Jean-Pierre Jarier	Shadow-Ford	1:45.979	+ 2.357
17	12	Jochen Mass	McLaren-Ford	1:46.067	+ 2.445
18	19	Alan Jones	Surtees-Ford	1:46.402	+ 2.780
19	22	Jacky Ickx	Ensign-Ford	1:46.605	+ 2.983
20	6	Gunnar Nilsson	Lotus-Ford	1:46.776	+ 3.154
21	24	Harald Ertl	Hesketh-Ford	1:49.418	+ 5.796
22	25	Alex Ribeiro	Hesketh-Ford	1:49.669	+ 6.047
23	21	Warwick Brown	Wolf-Williams-Ford	1:51.124	+ 7.502
24	18	Brett Lunger	Surtees-Ford	1:51.373	+ 7.751
25	20	Arturo Merzario	Wolf-Williams-Ford	2:00.932	+ 17.310
26	38	Henri Pescarolo	Surtees-Ford	2:05.211	+ 21.589
27	39	Otto Stuppacher	Tyrrell-Ford	2:11.070	+ 27.448

Clasificación

Pos	Nº	Piloto	Construtor	Voltas	Tempo/Retirada	Grella	Puntos
1	11	James Hunt	McLaren-Ford	59	1:42:40.742	1	9
2	3	Jody Scheckter	Tyrrell-Ford	59	+ 8.030 sec	2	6
3	1	Niki Lauda	Ferrari	59	+ 1:02.324	5	4
4	12	Jochen Mass	McLaren-Ford	59	+ 1:02.458	17	3
5	34	Hans Joachim Stuck	March-Ford	59	+ 1:07.978	6	2
6	28	John Watson	Penske-Ford	59	+ 1:08.190	8	1
7	2	Clay Regazzoni	Ferrari	58	+ 1 volta	14
8	19	Alan Jones	Surtees-Ford	58	+ 1 volta	18
9	30	Emerson Fittipaldi	Fittipaldi-Ford	57	+ 2 voltas	15
10	17	Jean-Pierre Jarier	Shadow-Ford	57	+ 2 voltas	16
11	18	Brett Lunger	Surtees-Ford	57	+ 2 voltas	24
12	25	Alex Ribeiro	Hesketh-Ford	57	+ 2 voltas	22
13	24	Harald Ertl	Hesketh-Ford	54	+ 5 voltas	21
14	21	Warwick Brown	Wolf-Williams-Ford	54	+ 5 voltas	23
NC	38	Henri Pescarolo	Surtees-Ford	48		26
Ret	16	Tom Pryce	Shadow-Ford	45	Motor	9
Ret	9	Vittorio Brambilla	March-Ford	34	Pneu.	12
Ret	26	Jacques Laffite	Ligier-Matra	34	Pneu.	4
Ret	8	Carlos Pace	Brabham-Alfa Romeo	31	Colisión	10
Ret	7	Larry Perkins	Brabham-Alfa Romeo	30	Suspensión	13
Ret	5	Mario Andretti	Lotus-Ford	23	Suspensión	11
Ret	22	Jacky Ickx	Ensign-Ford	14	Accidente	19
Ret	6	Gunnar Nilsson	Lotus-Ford	13	Motor	20
Ret	10	Ronnie Peterson	March-Ford	12	Suspensión	3
Ret	20	Arturo Merzario	Wolf-Williams-Ford	9	Accidente	25
Ret	4	Patrick Depailler	Tyrrell-Ford	7	Tubo combustible	7
NSC	39	Otto Stuppacher	Tyrrell-Ford			-

Notes

• O terceiro posto de Lauda asegurou o Campionato de Construtores para Ferrari, a falta dunha carreira.
• Derradeira carreira: Henri Pescarolo

Posicións logo da carreira

Clasificación no campionato de pilotos Pos Piloto Puntos 1 Niki Lauda 68 2 James Hunt 65 3 Jody Scheckter 49 4 Patrick Depailler 33 5 Clay Regazzoni 29

Clasificación no campionato de construtores Pos Construtor Puntos 1 Ferrari 81 2 McLaren-Ford 70 (71) 3 Tyrrell-Ford 65 4 Penske-Ford 20 5 Ligier-Matra 20

• Nota: Só están incluídos os cinco primeiros postos en ambos os grupos de clasificación. Só os 7 mellores resultados das primeiras 8 roldas e os 7 mellores resultados das últimas 8 roldas contan para o campionato. Os números sen paréntese son os puntos do campionato, os números entre paréntese son o total de puntos anotados.

Carreira anterior: Gran Premio do Canadá de 1976	Campionato Mundial de Fórmula 1 da FIA Temporada 1976	Carreira seguinte: Gran Premio do Xapón de 1976
Carreira anterior: Gran Premio dos Estados Unidos de 1975	Gran Premio dos Estados Unidos	Carreira seguinte: Gran Premio dos Estados Unidos de 1977

Notas

Bibliografía

• Doug Nye (1978). The United States Grand Prix and Grand Prize Races, 1908-1977. B. T. Batsford. ISBN 0-7134-1263-1
• Rob Walker (xaneiro de 1977). "18th United States Grand Prix: An Evening At The Glen". Road & Track, 81-84.

Ligazóns externas

Wikimedia Commons ten máis contidos multimedia na categoría:  Gran Premio dos Estados Unidos de 1976