Asociación de Nacións do Sueste Asiático
organización de países do sueste de Asia From Wikipedia, the free encyclopedia
A Asociación de Nacións do Sueste Asiático (inglés: Association of Southeast Asian Nations ou ASEAN)[n. 1] é unha organización intergobernamental de estados do sueste asiático creada o 8 de agosto de 1967 por cinco países: Tailandia, Indonesia, Malaisia, Singapur e Filipinas, co propósito de fomentar a cooperación e asistencia entre os estados membros. Na actualidade está integrada por 10 países da rexión do sueste asiático; xa que os cinco primeiros posteriormente uníronselles Brunei (1984), Vietnam (1995), Laos (1997) Myanmar (1997) e Camboxa (1999). Papúa-Nova Guinea ten status de observador.
- De acordo co diario dixital Expansión (Datos Macro), habítana uns 646 millóns de persoas e o seu PIB anual é de 2,45 billóns de euros,[4] aínda que outras fontes apuntan a un PIB de 5,7 billóns de dólares.[5]
| Asociación de Nacións do Sueste Asiático | |
|---|---|
 | |
 | |
.svg) | |
| Acrónimo | ASEAN, အာစီယံ, 亚细安, 東盟, ஆசியான், អាស៊ាន, ອາຊຽນ e ANASO |
| Tipo | organización intergobernamental, grupo xeopolítico, organización rexional e Confederación |
| Área de operación | Sueste asiático |
| Data de fundación | 8 de agosto de 1967 |
| Fundador(es) | Ministry of Foreign Affairs, Ministry of Foreign Affairs of Malaysia, Department of Foreign Affairs, Ministry of Foreign Affairs of the Republic of Singapore e Ministry of Foreign Affairs of Thailand |
| Nº de membros | 10 (1999) |
| Organización subsidiaria | ASEANstats |
| Premios | Prêmio Ramon Magsaysay |
| Sede | South Jakarta |
| Enderezo | 70A Jalan Sisingamangaraja, Jakarta 12110 |
| Na rede | |
| https://asean.org | |
| [ editar datos en Wikidata ] | |
Os principais obxectivos da ASEAN son: acelerar o crecemento económico e fomentar a paz e a estabilidade rexional. A ASEAN estableceu un foro conxunto con Xapón, sostén un acordo de cooperación coa Unión Europea (UE), e iniciou conversacións para a cooperación comercial oficial con Unión Económica Eurasiática (UEE).[6] A súa sede principal atópase en Iacarta.
A ASEAN tamén se relaciona regularmente con outros países da rexión Asia-Pacífico e de fóra dela. Como socio principal da Organización de Cooperación de Shanghái, a ASEAN mantén unha rede global de alianzas e socios de diálogo e é considerada por moitos como unha potencia mundial,[7][8] a unión central para a cooperación en Asia-Pacífico, e unha organización prominente e influente. Participa en numerosos asuntos internacionais e alberga misións diplomáticas en todo o mundo.[9][10][11][12]
En novembro de cada ano os países membros celebran unha xuntanza.
Historia
Fundación
A antecesora da ASEAN foi a Asociación do Sueste Asiático (ASA), constituída o 31 de xullo de 1961 e integrada por Tailandia, Filipinas e a Federación Malaia.[13][14] A ASEAN creouse o 8 de agosto de 1967, cando os ministros de asuntos exteriores de cinco países -Indonesia, Malaisia, Filipinas, Singapur e Tailandia- asinaron a Declaración da ASEAN.[15] Tal e como se recolle na declaración, os obxectivos e propósitos da ASEAN son acelerar o crecemento económico, o progreso social e o desenvolvemento cultural da rexión, promover a paz rexional, a colaboración e a asistencia mutua en asuntos de interese común, prestarse asistencia mutua en forma de servizos de formación e investigación, colaborar para unha mellor utilización da agricultura e a industria co fin de elevar o nivel de vida da poboación, promover os «Estudos sobre o Sueste Asiático» e manter unha cooperación estreita e beneficiosa coas organizacións internacionais existentes con obxectivos e propósitos similares.[16][17]
A creación da ASEAN estivo motivada inicialmente polo o desexo de conter o comunismo,[18][19] que se afianzou en Asia continental tras a segunda guerra mundial, coa formación de gobernos comunistas en Corea, China e Vietnam, acompañada da chamada "emerxencia" comunista na Malaisia británica, e de disturbios nas recentemente descolonizadas Filipinas.
Estes acontecementos tamén alentaron a formación previa da Organización do Tratado do Sueste Asiático (SEATO), liderada polos Estados Unidos, Reino Unido e Australia, con varios socios do sueste asiático en 1954 como unha extensión da política de "contención", que buscaba crear unha versión oriental da OTAN.[20] Con todo, os Estados membros locais do grupo ASEAN lograron unha maior cohesión a mediados da década de 1970, tras un cambio no equilibrio de poder despois da caída de Saigón e o final da guerra de Vietnam en abril de 1975 e o declive da SEATO.
O primeiro cume da ASEAN, celebrada en Balí, Indonesia, en 1976, deu lugar a un acordo sobre varios proxectos industriais e á firma dun Tratado de Amizade e Cooperación, e unha Declaración de Concordia. O final da guerra fría permitiu aos países da ASEAN exercer unha maior independencia política na rexión, e na década de 1990, a ASEAN xurdiu como unha voz líder en comercio rexional e cuestións de seguridade.[21]
O 15 de decembro de 1995 asinouse o Tratado sobre a Zona Libre de Armas Nucleares do Sueste Asiático para converter o sueste asiático nunha zona libre de armas nucleares. O tratado entrou en vigor o 28 de marzo de 1997, tras a súa ratificación por todos os Estados membros menos un. Entrou plenamente en vigor o 21 de xuño de 2001, despois de que Filipinas o ratificase, prohibindo de feito todas as armas nucleares na rexión.[22]
Expansión
O 7 de xaneiro de 1984, Brunei converteuse no sexto membro da ASEAN[23] e o 28 de xullo de 1995, Vietnam uniuse como o sétimo.[24] Laos e Myanmar uníronse dous anos despois, o 23 de xullo de 1997.[25] Camboxa ía incorporarse ao mesmo tempo que Laos e Myanmar, mais unha loita política interna retardou o seu ingreso ata o 30 de abril de 1999 trala estabilización do seu goberno.[25][26]
En 2006, a ASEAN recibiu o status de observador na Asemblea Xeral da Organización das Nacións Unidas.[27] Como resposta, a organización outorgou o status de "socio de diálogo" á ONU.[28]
O 15 de decembro de 2008, os estados membro reuníronse en Iacarta para lanzar unha carta, asinada en novembro de 2007, para achegarse a "unha comunidade ao estilo da Unión Europea".[29]
Puntos en común
Ademais da súa gran proximidade xeográfica, os politologos consideran que as nacións do Sueste asiático son unha encrucillada cultural entre a Asia Oriental e a Asia Meridional, situadas en puntos críticos do mar da China Meridional así como do océano Índico, e como resultado recibiron moita influencia das influencias islámica e persa antes das épocas coloniais de Europa.[30][31]
Desde aproximadamente o ano 100 a.C., o arquipélago do Sueste Asiático ocupaba unha posición central na encrucillada das rotas comerciais do océano Índico e do mar da China Meridional, o que estimulou a economía e a afluencia de ideas.[32] Isto incluíu a introdución dos alfasilabarios no sueste Asiático, así como a escrita chinesa en Vietnam. Ademais de varias escrituras indíxenas, diversas escrituras bráhmicas estaban moi estendidas tanto no sueste Asiático continental como no insular. Historicamente, escrituras como a pallava, a kawi (da antiga escritura támil) e a rencong ou a surat ulu utilizáronse para escribir o malaio antigo, ata que foron substituídas polo jawi durante as misións islámicas no arquipélago malaio. [33]
O colonialismo europeo influíu na maioría dos países da ASEAN, como na Indochina Francesa (actuais Vietnam, Laos e Camboxa), Birmania británica, Malaia e Borneo (actuais Myanmar, Malaisia e Singapur, e Brunei), Indias Orientais Neerlandesas (actual Indonesia), Indias Orientais Españolas (actual Filipinas e outras colonias), e Timor portugués (actual Timor Oriental), e só Tailandia (entón Siam) non se formou a partir dunha colonia europea anterior.[34] Siam serviu de cómodo Estado tapón, intercalado entre a Birmania británica e a Indochina francesa, pero os seus reis tiveron que lidar con tratados desiguais, así como coa inxerencia política británica e francesa e as perdas territoriais tras o conflito franco-siamés de 1893 e o tratado anglo-siamés de 1909.[35] Baixo a colonización europea, as nacións do sueste asiático coñeceron as relixións e tecnoloxías europeas, así como o alfabeto latino.
O imperio xaponés, na liña do concepto de Esfera de Coprosperidade da Gran Asia Oriental, pretendía unir e crear unha identidade panasiática contra o ocupación colonial occidental, pero a alianza do Xapón coas potencias do Eixe na segunda guerra mundial agreou as relacións entre moitas colonias de Europa e Estados Unidos. [Cómpre referencia] A derrota do Xapón Imperial deu lugar á movementos de descolonización en todo o sueste asiático, dando lugar aos estados independentes da ASEAN de hoxe en día.
Carta da ASEAN
O 15 de decembro de 2008, os Estados membros reuníronse en Iacarta para pór en marcha a carta asinada en novembro de 2007, co fin de achegarse a «unha comunidade ao estilo da UE».[29] A carta establecía formalmente a ASEAN como entidade xurídica, co obxectivo de crear un bloque comercial único para unha rexión que engloba a 500 millóns de persoas. O presidente indonesio Susilo Bambang Yudhoyono declarou: «Trátase dun acontecemento transcendental cando a ASEAN está a consolidarse, integrandose e transformandose nunha comunidade. Lógrase mentres a ASEAN busca un papel máis vigoroso nos asuntos asiáticos e mundiais nun momento en que o sistema internacional experimenta un cambio sísmico». Referíndose ao cambio climático e á axitación económica, concluíu: «O Sueste Asiático xa non é a rexión amargamente dividida e arrasada pola guerra que era nos anos sesenta e setenta».
Obxectivos
Tal e como se recolle na Declaración da ASEAN, a finalidade e obxectivos da asociación son:[36][37]
- Acelerar o crecemento económico, o progreso social e o desenvolvemento cultural na rexión.
- Promover a paz rexional e a estabilidade.
- Promover a colaboración e a axuda mutua en asuntos de interese común.
- Proporcionarse axuda uns aos outros en forma de facilidades de investigación e formación.
- Colaborar para un mellor emprego da agricultura e a industria para aumentar o nivel de vida das persoas.
- Promover estudos do Sueste Asiático.
- Manter unha cooperación próxima e beneficiosa con organizacións internacionais con finalidades e obxectivos semellantes.[38]
Estados membros
Membros fundadores:
Membros adheridos con posterioridade:
| País | Capital | Superficie (en km²) | Poboación (2015) | Densidade | |
|---|---|---|---|---|---|
 | Brunei | Bandar Seri Begawan | 5 765 | 429 646[39] | 74,52 hab/km² |
 | Camboxa | Phnom Penh | 181 035 | 15 708 756[40] | 86,77 hab/km² |
 | Indonesia | Iacarta | 1 904 569 | 255 993 674[41] | 134,41 hab/km² |
 | Laos | Vientiane | 236 800 | 6 911 544[42] | 29,18 hab/km² |
 | Malaisia | Kuala Lumpur | 329 847 | 30 513 848[43] | 92,50 hab/km² |
 | Myanmar | Naypyidaw | 676 578 | 56 320 206[44] | 83,24 hab/km² |
 | Filipinas | Manila | 300 000 | 100 998 376[45] | 336,66 hab/km² |
 | Singapur | Singapur | 707,1 | 5 674 472[46] | 8 024,99 hab/km² |
 | Tailandia | Bangkok | 513 115 | 67 976 405[47] | 132,47 hab/km² |
 | Vietnam | Hanoi | 331 690 | 94 348 835[48] | 284,44 hab/km² |
Notas
Véxase tamén
Wikiwand - on
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.