Pazo de San Lourenzo de Trasouto
construción relixiosa en Santiago de Compostela From Wikipedia, the free encyclopedia
O pazo ou convento de San Lourenzo de Trasouto é un pazo e antigo mosteiro franciscano localizado a rentes da carballeira de San Lourenzo, na cidade de Santiago de Compostela. O conxunto conta cun recinto amurallado que ocupa unha superficie de máis de 40.000 m²; está incluído desde 1979 coma Ben de Interese Cultural - Patrimonio Artístico Nacional. Salienta o seu xardín de buxos.
| Pazo de San Lourenzo de Trasouto | |
|---|---|
 | |
| Concello | Santiago de Compostela |
| Provincia | A Coruña |
| Comunidade | Galicia |
| Coordenadas | 42°52′41″N 8°33′28″O |
| Estilo arquitectónico | |
| Estilo orixinal | (Románico, século XIII) |
| Estilo actual | (románico e posteriores estilos/reformas) |
| Estado actual | en bo estado |
| Véxase tamén | |
| Pazos de Galicia | |
| [ editar datos en Wikidata ] | |
Historia e arquitectura
Foi mandado construír polo bispo de Zamora Martín Arias, en 1216 (século XIII), cando fundou unha ermida. Nel pasou unha noite o emperador Carlos V en 1520. Desde o século XV é propiedade dos Condes de Altamira, que o cederon á Orde Franciscana. No século XVIII foi construído o claustro, a sancristía e foi erixido un cruceiro, téndose alterado a planta da igrexa a cruz latina, cunha nave en catro tramos e bóvedas de canón. Da igrexa románica consérvanse tres tramos da nave e o pórtico da entrada.
Salienta o altar maior cun fermoso retablo feito en mármore de Carrara, executado en Xénova[1] cara a 1526, probablemente polos irmáns lombardos Antonio Maria e Giovanni Antonio di Aprile, xunto a Pier Angelo della Scala di Carona[2]. Estivo orixinalmente na capela maior do convento chamado Casa Grande de San Francisco de Sevilla (no soar do que hoxe é a Plaza Nueva), de onde foi trasladado por orde da condesa de Altamira, María Eugenia Osorio-de Moscoso Carvajal (1834-1892) en xullo de 1879. O conxunto de mármore foi traído desde Sevilla ata o porto do Carril, sendo instalado polos artistas locais Agustín Rodríguez (carpinteiro) e Vicente Picón (escultor), baixo a dirección e planos do arquitecto Agustín Ortiz de Villajos, que tivo que adaptalo ao espazo dispoñible. A igrexa co "novo" retablo inaugurouse o 9 de agosto de 1883[3]. Non obstante, o propio retablo orixinal do mosteiro, en estilo churrigueresco do século XVIII[4], foi doado pola condesa a unha igrexa do rural sevillano[5].
.JPG)
No cruceiro existen outros dous retablos, tamén de orixe sevillano. O do Evanxeo ten a estética do século XVI, cunha representación da Virxe da Cadeira, lembrando á obra de Jerónimo Hernández, e unha copia dun lenzo de Bartolomé Esteban Murillo, Os nenos da cuncha; mentres tanto, o da Epístola ten trazas de pertencer ao segundo terzo do século XVIII, representándose a Santa Ana ensinando a ler á Virxe, nun estilo próximo ao escultor José Montes de Oca. Salienta tamén e a imaxe da Virxe co Neno, obra do escultor Juan Martínez Montañés.
A portada lateral data de 1760; nela atópase un nicho cunha imaxe de San Lourenzo. O claustro ten dous andares, con arcos de medio punto. etc. No lado occidental, unha escalinata de pedra conduce a unha fonte rematada por unha escultura da Virxe cuberta de hedras.
No século XIX, trala desamortización, os duques de Soma e de Medina de las Torres (actuais propietarios e descendentes dos condes de Altamira), restaurárono para o empregar coma residencia.
.JPG)
Malia as moitas reformas, conserva as naves románicas do primeiro edificio. Dende 1993 está rehabilitado para acoller xantares de congresos, convencións, vodas e outros actos de carácter social. O pazo é de uso privado e só se abre unicamente para actos concertados.
Xardíns
Ten a particularidade de se tratar dun pazo-mosteiro en cuxo claustro se atopa unha das máis importantes mostras da xardinaxe xeométrica galega: uns macizos/ sebes de buxo de catro séculos de antigüidade que foron tallados seguindo formas da fe cristiá que aínda se conservan: a cuncha de vieira de Santiago, a cruz de San Domingos, a da Orde de Calatrava, Alfa e Omega, a grella de San Lourenzo etc; tállanse dúas veces ao ano.
Malia que o bosque de buxo é o seu principal sinal de identidade, os xardíns adxacentes tamén pagan a pena a visita, xardíns umbríos e vizosos do século XIX, onde medran distintas especies autóctonas e foráneas[6].
Os xardíns conservan a orixinal traza conventual e o estilo romántico do tempo do seu deseño. Salientan ademais dos buxos, as camelias e os magnolios entre as máis de cen especies vexetais de xardíns e arboredo.
Etnografía
Rosalía de Castro dicía así sobre o pazo no seu poema "San Lourenzo":
¿Ond'estaba o sagrado retiro?...
Percibín ruidos estraños,
Pedreiros iñan e viñan
Por aquel bosque apartado.
¡Era que un-ha man piadosa
Coidaba os desamparados!
—
D'unha ollada medin ó interiore...
Todo relumbraba branco,
Cada pedra era un espello,
Y ó vello convento, un pazo
Coberto de lindas frores.
¡Que terrible desencanto! [7]
Notas
Véxase tamén
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
