From Wikipedia, the free encyclopedia
O serval,[2] Leptailurus serval, é unha especie de mamífero carnívoro da familia dos félidos, subfamilia dos felinos.[3][4]
| Serval Leptailurus serval | |||||||||||||||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
 Serval no Parque Nacional de Serengueti, Tanzania | |||||||||||||||||||||
| Estado de conservación | |||||||||||||||||||||
 Pouco preocupante[1] | |||||||||||||||||||||
| Clasificación científica | |||||||||||||||||||||
| |||||||||||||||||||||
| Nome binomial | |||||||||||||||||||||
| Leptailurus serval (Schreber, 1776) | |||||||||||||||||||||
| Especie tipo | |||||||||||||||||||||
| Felis serval Schreber, 1776 | |||||||||||||||||||||
 En verde escuro: presente na actualidade. En verde claro: extintiguido. | |||||||||||||||||||||
| Subespecies | |||||||||||||||||||||
|
| |||||||||||||||||||||
| Sinonimia | |||||||||||||||||||||
|
| |||||||||||||||||||||
Para a maioría dos autores trátase dunha especie monotípica, xa que o seu xénero só comprende unha especie.
É un felino de tamaño medio, máis grande que un gato doméstico, que vive nas sabanas abertas, desde zonas de mato abertas até selvas, especialmente cerca de ríos e lugares pantanosos, pero tamén en áreas semidesérticas de África.
O serval é un felino de tamaño medio, sendo os machos de maior tamaño que as femias.[5] A lonxitude da cabeza e o tronco oscila entre os 67 e os 100 cm, aos que hai que engadir entre 24 e 45 cm da cola; a altura na cruz alcanza entre os 45 e os 55 cm; o seu peso varía entre os 8 e os 18 kg.[5][6][7] A súa constitución é esvelta, coa cola non moi longa e a cabeza pequena en relación ao resto do corpo, con orellas grandes. Destacan as súas pencas negras. O servais son bos corredores e, aínda que non adoitan subir ás árbores, poden gabear bastante ben. Nas zonas boscosas, sobre todo nas montañas, non son infrecuentes os individuos melánicos.
A súa fórmula dentaria é: 3/3, 1/1, 3/2, 1/1 = 30.[5]
Aínda que abunda máis nas zonas de matogueiras claras, está presente tamén en sabanas abertas, e en selvas, particularmente cerca de lugares pantanosos e ríos, e en semidesertos, polo que a súa área de distribución esténdese por gran parte do continente africano, coa excepción das zonas desérticas, as selvas húmidas da África occidental e da cunca do Congo,[1][6][7] e boa parte do extremo sur de Suráfrica, onde se extinguiu a subespecie local (Leptailurus serval serval) debido a caza excesiva.[1]
A subespecie que habita au norte do Sáhara (Leptailurus serval constantinus) probablemente encóntrse extinta, sendo as súas últimas citas en Alxeria de 1880 ou quizais de 1930.[5]
Os servais presentes en Tunisia proceden de reintroducións feitas con exemplares subsaharianos.
O serval é un depredador que se alimenta de pequenos animais (ao igual que a maior parte dos felinos). As súas presas máis comúns son roedores e aves de tamaño medio e, excepcionalmente, algunhas especies de antílopes.[8]
Á súa vez, son cazados ocasionalmente por leopardos e, con moita máis frecuencia, polo home, pois a súa pel considérase moi valiosa ao longo e largo de África.
As femias paren de 2 a 4 crías por camada, tras un período de xestación de entre 60 e 65 días,[8] que coidan en solitario nun tobo abandonado por outro animal, con frecuencia o porco formigueiro.
O serval é basicamente nocturno, polo que caza sobre todo pola noite, a non ser que sexa perturbado pola actividade humana ou da presenza de depredadores nocturnos máis grandes. A pesar de que está especializado en roedores, é un depredador oportunista cuxa dieta inclúe tamén aves, lebres, damáns, réptiles, insectos, peixes e ras.[9] Máis do 90 % das súas presas pesan menos de 200 g.[10] O serval come moi rápido, ás veces demasiado rápido, o que pode causar que se atragante e regurxite debido á obstrución da garganta. Normalmente caza e se alimenta de pequenas presas das que devora todo. Con presas máis grandes evita os órganos e intestinos xunto coa pel, plumas, picos, patas ou pezuños. Utiliza unha técnica para desplumar moi eficaz que consiste en lanzar repetidamente as aves capturadas ao aire ao mesmo tempo que golpean a súa cabeza de lado a lado, eliminando así as plumas.
Como parte das súas adaptacións para a caza nas sabanas, o serval conta cunha patas longas (as máis longas de todos os gatos, en relación co tamaño do corpo) para saltar, e que tamén o axudan para alcanzar unha velocidade máxima de 80 km/h, e ten grandes orellas cun sistema auditivo moi agudo. As súas longas patas e o longo pescozo permítenlle ver a través dos pasteiros de hermas* máis altas; mentres que os oídos utilízaos para detectar ás súas presas, incluso en tobos subterráneos. O seu ataque repentino é un salto en vertical moi preciso, que pode ser unha adaptación para a captura de aves.[11] É capaz de saltar até 3,6 m horizontalmente desde unha posición estacionaria, e aterrar con precisión no seu obxectivo con forza suficiente para atordar ou matar á súa presa co impacto.[12] O serval é un cazador eficiente, dada a porcentaxe de captura de presas: 50 % en media, fronte a unha media do 38 % para os leopardos e o 30 % para os leóns.
O serval é extremadamente intelixente e demostra gran capacidade para a resolución de problemas, polo que é capaz de facer travesuras, así como burlarse facilmente da súa presa e eludir a outros depredadores. A miúdo xoga coa súa presa capturada durante varios minutos antes de consumila. Na maioría das situacións, defende feroz o seu alimento contra os intentos de roubo. Os machos son máis agresivos que as femias.
A época de apareamento do serval ten unha duración de até catro días. Unha femia é capaz de parir varias camadas durante todo o ano, pero normalmente o fai só se as camadas anteriores morren pouco despois do nacemento. A xestación dura de 66 a 77 días, e xeralmente nacen dous cachorros, ás veces tan só un, e outras até catro.[12]
As crías pesan ao redor de 250 g ao naceren, e son nos primeiros ceegas*, e están cubertas por unha capa de pelo lanoso agrisado. Abren os ollos entre os 9 e os 13 días de idade, e comenzan a inxerir alimentos sólidos ao cabo dun mes. Nuns seis meses adquiren os seus dentes caninos permanentes e comenzan a cazar por si mesmas; abandona a súa nai aos 12 meses de idade. Poden alcanzar a madurez sexual entre os 12 e os 25 meses de idade.[12]
A súa esperanza de vida é duns 10 anos na natureza, e de até 20 anos en catividade.[13] A vida máis longa rexistrada nun serval africano salvaxe foi de 23 anos de idade. En cativerio, a media de vida é de 22,4 anos.[14][15][16][17]
O xénero Leptailurus foi creado en 1858 polo explorador e naturalista ruso Nikolai Severtzov, en Rev. Mag. Zool. Paris, 1858 (2) 10: 389.[18][19]
A especie foi descrita en 1776 polo médico, botánico e zoólogo alemán, discípulo de Linneo, Johann Christian Daniel von Schreber, en Die Säugethiere, 3 (16): pl. 110. (Imaxe).
O nome Leptailurus quizais se construíu a partir do primeiro elemento lep-, tirado do grego antigo λεπταλέος (leptaléos) ou λεπτός (leptós) que significa 'fino', 'delicado',[20] ao que se engadiu o substantivo do grego antigo αἲλουρος aíluros, 'gato'.[21]
O termo serval deriva do latín moderno Serval, empregado por primeira vez por Buffon en 1765, que o tomou do galego-portugués (lobo) cerval ('lince', referido ao lince ibérico),[22] termo derivado do latín clásico lupus cervarius, literalmente 'lobo que caza ao cervo', de cervarius, -a, -um, 'pertencente ao cervo', de cervus 'cervo'.[23]
Na maioría das linguas modernas a especie coñécese como serval. En afrikaans denomínase tierboskat e, en suahili, mondo, kisongo, marara e tsui mbara.[6][7]
O xénero foi considerado como un subxénero de Felis por McKenna e Bell (1997).[24] Parece que hai pouco acordo sobre a relación de Leptailurus con outros felinos. Pocock (1917) situouno canda Leopardus,[25] mentres que Weigel (1961), Hemmer (1978) e Bininda-Emonds et al. (1999) agrupárono con Felis, Lynx e Caracal. Salles (1992) xuntouno con Prionailurus bengalensis, e Johnson e O'Brien (1997) e Mattern e McLennan (2000) con Caracal e Profelis. Severtzov (1858), Groves (1982) e McKenna e Bell (1997) consideraron a Leptailurus como un subxénero de Felis.[18]
O xénero coñeceuse, ao longo da historia polos sinónimos:[18]
Ademais de polo nome actualmente válido, a especie coñeceuse tamén polo seguintes sinónimos:[Cómpre referencia]
Durante moitos anos considerouse a Caracal como un xénero monotípico, isto é, que só comprendía unha única especie, Caracal caracal, e así aparece en case toda a bibliografía.[3][26]
Así mesmo, tradicionalmente, incluíuse a Caracal aurata no xénero Felis ou no Profelis.[27]
No século XIX e principios do XX algúns taxónomos examinaron moitas peles de servais, e identificaron dúas especies sobre a base do patrón da capa: Felis serval (o serval), con manchas grandes e pronunciadas, e Felis servalina ou Felis ornata (coñecidido como servalina ou gato servalina), con peles marcadas con moutas de cor parda.[12] F. servalina foi descrito por primeira vez en 1839 polo naturalista irlandés William Ogilby nun exemplar de Serra Leoa.[28] En 1867, o zoólogo británico John Edward Gray describiu F. herschelii a partir da pel dun espécime da India, que probabelmente era o mesmo que o gato servalina.[29] En 1907, o zoólogo británico Reginald Innes Pocock comentou que as dúas formas deberían considerarse como especies independentes, pero cambiou de opinión 1917.[30] Finalmente, as dúas formas chegaron a ser recoñecidas como a mesma especie. Outra forma, F. himalayanus (o serval do Himalaia), foi descrita a partir dunha pel adquirida na rexión do Himalaia. Con todo, o naturalista escocés William Jardine observou en 1843 que ningún exemplar identificado por el ou polos seus colegas difería considerabelmente do serval común.[31] En 1944, Pocock identificou tres razas do serval do norte de África.[32]
Datos moleculares recentes revelan inequivocamente que o caracal, o serval e Caracal aurata están intimamente ligados.[33]
E análises xenéticas moi recentes mostraron que o caracal, Caracal aurata e máis o serval están estreitamente relacionados pola súa xenética, e que diverxeron dun antepasado común hai aproximadamente 5,4 millóns de anos. Polo tanto, suxeriuse incluír a todos eles dentro do xénero Caracal.[34]
Este criterio foi aceptado polos autores da Lista vermella da Unión Internacional para a Conservación da Natureza (UICN) para Caracal aurata.[35] Polo tanto, segundo a UICN, o xénero comprede estas dúas especies:
Pola súa parte, W. E. Johnson e colaboradores, engaden tamén ao serval nesta lista:[33][36]
Na actualidade a maioría dos autores recoñecen as seguintes subespecies:[18][37]
Porén, desde 2017, A. C. Kitchener e colaboradores só recoñecen como válidas tres subespecies:[38]
Os resultados de estudos filoxenéticos indican que o caracal evolucionou case un millón de anos antes que os linces.[33] Está máis estreitamente relacionado con Caracal aurata. Estas dúas especies, xunto co serval, forman a liñaxe denominada Caracal, que evolucionou hai 8,5 millóns de anos (Ma). O antepasado desta liñaxe chegou a África hai de 8,5 a 5,6 Ma.[39][40] Diverxeu do serval probabelmente nos últimos cinco millóns de anos, entre o plioceno e o plistoceno.[41]
Desde 2006, as relacións filoxenéticas dos felinos establecéronse como se indica a continuación:[33][40]
| |||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||||
Os servais xuvenís poden seren domesticados, aínda que son difíciles de manter en catividade porque non adoitan recoñeceren a xerarquía imposta polos seus donos; a pesar diso, cada vez pódense ver máis como mascotas exóticas nos Estados Unidos. Neste país efectuáronse cruzamentos con éxito de servais con caracais (como veremos, uns felinos lixeiramente emparentados), e incluso con gatos domésticos, o que orixinou unha nova e rara raza de felinos domésticos, os chamados gatos "Savannah".
O 7 de abril de 1986, naceu un gatiño híbrido san fillo do cruzamento entre un serval macho e unha gata doméstica; este gatiño era máis grande que os gatiño domésticos típicos, e se parecía ao seu pai no patrón da pelaxe, e parecía ter herdado algúns trazos domésticos, como a mansedume, da súa nai. Estes gatos híbridos poden ter o hábito de seguir ao seu dono, e poden seren bos nadadores. Cos anos, estes gatos de Savannah gañaron popularidade como mascotas nos Estados Unidos.[42][43]
A Unión Internacional para a Conservación da Natureza e dos Recursos Naturais (UICN) cualifica o status do serval como LC (pouco preocupante), debido a que é relativamente abundante e a súa área de distribución é extensa. Nos últimos anos hai moitos rexistros novos que indica unha expansión e recolonización dalgunhas áreas.[1]
Esta especie está tamén incluída no Apéndice III do CITES.
A maior ameaza para a supervivencia do serval é a degradación das zonas húmidas e das praderías. O comercio de peles de serval, aínda que en declive, mantense en países como Benín e o Senegal. Na África Occidental, o serval ten importancia na medicina tradicional. Os pastores adoitan mataren servais para protexeren aos seus animais domésticos, aínda que estes animais xeralmente non se alimentan do gando.[1]
Varias poboacións de servais viven en diversas áreas protexidas da súa área de dispersión. Por outra parte, a súa caza está prohibida en Alxeria, Botswana, ambos os Congos (República do Congo e República Democrática do Congo), Kenya, Liberia, Marrocos, Mozambique, Nixeria, Ruanda, Suráfrica (Provincias de O Cabo Oriental e O Cabo Occidental) e Tunisia, e está admitida, pero regulada, en Angola, Burkina Faso, República Centroafricana, Ghana, Malaui, Senegal, Serra Leoa, Somalia, Tanzania, Togo e Zambia.[1]
A asociación dos servais cos seres humanos data dos tempos do Exipto Antigo.[44] Aparecen pintados en agasallos ou obxectos comerciais de Nubia na arte exipcia.[45]
Do mesmo xeito que moitas outras especies de felinos, os servais son ocasionalmente mantidos como animais de compañía, aínda que a súa natureza salvaxe implica que a súa propiedade estea regulada na maioría dos paíse.[46][47][48][49][50][51][52][53][54]
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
