گویش الیکایی
From Wikipedia, the free encyclopedia
گویش الیکایی یا طبری الیکایی (به مازندرانی: اَلیکایی) گویشی از زبان مازندرانی میباشد که ریشه در زبان طبری قدیم دارد و در شهرستانهای ساری، بهشهر، گلوگاه،هزارجریب، آمل، نوشهر،نور، چالوس، آرادان، شاهرود، گرمسار، شهمیرزاد و مجن در استان سمنان و شهرستان شمیرانات، ورامین در استان تهران گویش میشود.[1] گویشوران این زبان خود را اَلیکایی و زبان خود را اَلیکایی مینامند. گویش الیکایی در ساختمان فعلی به گویش مرکزی مازندران شباهت دارد و برخی خصوصیات نحوی آن به گویش شمیرانی شباهت دارد و از نظر واژگان به گویش قصرانی، گویش دماوندی و گویش مرکزی مازندرانی شبیه است و در حروف اضافه با گویش شهمیرزادی و گویش مرکزی مازندران دارای شباهت است. گویش الیکایی شبیه به مازندرانی به ویژه گویش ساروی است.[2] به اعتقاد موسویان گویش الیکایی یک رشته زبان طبری آمیخته به لهجهٔ مردم جبال است و شباهت نزدیکی با زبان مردم دماوند دارد.[3] گویش الیکایی نام گویش مردمی با همین نام است.[4] علی ذبیحی گویش الیکایی را گویشی از زبان مازندرانی میداند و به گفتهٔ وی عشایر الیکایی به زبان مازندرانی صحبت میکنند.[5] گویش الیکایی در شهرستانهای آرادان و گرمسار و مجن گویش میشود.[6] به گزارش خبرگزاری صداوسیمای استان سمنان و به نقل از علیرضا شاه حسینی، گویش الیکایی برگرفته از زبان مازندرانی و طبری است.[7]
الیکایی | |
---|---|
زبان بومی در | ایران استان سمنان، استان مازندران، استان تهران، استان البرز |
الفبای فارسی | |
کدهای زبان | |
ایزو ۳–۶۳۹ | – |