زبانهای ایرانی شمال غربی
خانواده زبانی / From Wikipedia, the free encyclopedia
زبانهای ایرانی شمال غربی زیرگروه شمالی زبانهای ایرانی غربی هستند. کردی، تالشی، بلوچی، گیلکی و مازندرانی از شناختهشدهترین زبانهای این خانواده هستند.
ایرانی شمال غربی | |
---|---|
پراکنش: | جنوب غرب آسیا، آسیای میانه و غرب جنوب آسیا |
تبار: | هندواروپایی
|
زیرگروهها: |
—
|
گلاتولوگ | nort3177[1] |
نقشه گویشوران زبانهای ایرانی شمال غربی. |
در زبانهای ایرانی غربی، آن دسته از زبانها و گویشهایی که در تمام تحولات آوایی اصلی (مثل تبدیل ج ایرانی باستان به ز یا تبدیل ز ایرانی باستان به د) مانند فارسی هستند را جزء گروه جنوبغربی میشمرند و بقیه را جزء گروه شمالغربی قرار میدهند. این تقسیمبندی متقارن نیست و مطابق این تعریف، میزان تنوع آوایی در زیرشاخهٔ شمالغربی بیشتر است؛ چون آنها به یک اندازه دچار تغییر و تحول نشدهاند و در برخی این تفاوت با فارسی بیشتر است و در برخی دیگر کمتر. مثلاً تفاوتهای آوایی کردی کرمانجی با فارسی زیادتر است و در کردی گورانی یا در گویشهای قدیمی نطنز و نایین این تفاوتها کمتر است. گاه برخی از تحولات آوایی زیرشاخهٔ جنوبغربی نیز در برخی از گویشهای شمالغربی دیده میشود، اما با این حال، آن را از زیرشاخهٔ شمالغربی میشمرند، چون همهٔ آن تحولات آوایی را در خود نشان نمیدهد.
زبان مازندرانی تنها زبان زنده از این گروه زبانهای ایرانی است که آثاری با قدمت هزار ساله دارد.[2]