تاتی طالقانی
From Wikipedia, the free encyclopedia
گویش طالقانی گویشی از زبانهای ایرانی شمال غربی و زیرمجموعۀ زبانهای کاسپین می باشد. گویش طالقانی به دو گویش طالقانی و طبری طالقانی تقسیم میشود. به عقیده صاحب نظران گویش مردم طالقان به دو دسته مازندرانی و طالقانی تقسیم میشود. روستاهایی که بین جوستان و کوههای کندوان قرار گرفتهاند به لهجه مازندرانی سخن میگویند. از جوستان به سمت باختر به مازندرانی با لهجه طالقانی سخن میگویند.[1][2] به گفته اعظام الوزاره زبان اهل طالقان مرکب است از لهجه و لسان قزوینی و طبرستانی چون با این دو ولایت همسایگی و مجاورت دارند و از هر دو سمت وضع تکلم و تلفظ خود را اقتباس نمودهاست.[3] به عقیده زبانشناسان گویش طالقانی[4] مرز انتقال گویش کاسپین (مازندرانی و گیلکی)، تاتی و فارسی میباشد.گویش طبری طالقانی گویشی از زبان مازندرانی و زیر مجموعه گویش کلارستاقی میباشد که به گویش مردم شهرستان چالوس شباهت دارد و برخی ویژگیهای نحوی آن به گویشهای مازندرانی گونه همچون شمیرانی شباهت دارد.[5] آبادیهای بالا طالقان همچون گته ده، اسکان، دهدر، درا پی، گرآب، ناریان، مهران، خیکان و پراچان به گویش طبری طالقانی گویش میکنند. به عقیده برخی از صاحبنظران مثل دانشنامهٔ ایرانیکا، گویش پایین طالقان و میان طالقان گونههای زبان گیلکی محسوب میشوند.[6]
گویش طالقانی | |
---|---|
طالقونی زوان | |
زبان بومی در | ایران استان استان البرز شهرستان طالقان |
منطقه | البرز جنوبی |
گویشها | شهرکی
جوستانی
گلیردی
کردانی
|
الفبای فارسی | |
کدهای زبان | |
ایزو ۳–۶۳۹ | – |