فارسی ایرانی From Wikipedia, the free encyclopedia
فارسی ایرانی یکی از گونه‌های زبان فارسی است. این زبان، زبان رسمی ایران است و توسط اقلیت‌های بزرگی در عراق و کشورهای عربی خلیج فارس، به ویژه بحرین، گفتگو می‌شود.[۳]
| پارسی | |
|---|---|
| پارسی، فارسی، زبان پارسی، زبان فارسی | |
 | |
| زبان بومی در | ایران، افغانستان(هرات) |
| منطقه | آسیای غربی |
شمار گویشوران | ۷۷٬۳ میلیون (کل) ۵۶٫۳ میلیون (مادری) (۲۰۱۵)[۱] |
| الفبای فارسی | |
| وضعیت رسمی | |
زبان رسمی در |  ایران |
| تنظیم‌شده توسط | فرهنگستان زبان و ادب فارسی |
| کدهای زبان | |
| ایزو ۳–۶۳۹ | pes |
| گلاتولوگ | west2369[۲] |
بر پایهٔ نتایج سرشماری سال ۱۳۷۵ مرکز آمار ایران دربارهٔ ترکیب و چیدمان قومی و تباری مردم ایران، جمعیت و آمار فارسی‌زبان‌ها نزدیک به ۴۸ درصد جمعیت ایران است. طی پژوهشی که به سفارش شورای فرهنگ عمومی در سال ۱۳۹۱ انجام شد، فارسی‌زبانان بیشینه جمعیت را در ۱۳ استان تهران، البرز، اصفهان، یزد، سمنان، قم، بوشهر، فارس، مرکزی، خراسان رضوی، کرمان، هرمزگان و خراسان جنوبی می‌سازند و در ۸ استان گلستان، قزوین، کُردستان، سیستان و بلوچستان، خوزستان، خراسان شمالی، همدان و چهارمحال و بختیاری نیز اقلیت کوچک به‌شمار می‌روند.[۴][۵][۶][۷][۸]
فارسی ایرانی از دیرباز در کشورهای عربی پیرامون خلیج فارس به عنوان یک زبان اقلیت رایج بوده است. بحرین در بر گیرنده بزرگ‌ترین اقلیت فارسی‌زبان (از نطر نسبت) این کشورهاست و میان ۱۴۴[۹] تا ۲۲۰ هزار نفر (۱۴٪)[۱۰] از جمعیت این کشور فارسی‌زبان بومی هستند. فارسی‌زبانان پس از عرب‌ها دومین گروه قومی بزرگ بحرین هستند.[۱۱] افزون بر این، نام بسیاری از شهرها و مناطق بحرین، از جمله منامه، دارای ریشه فارسی است.[۱۲]
در چند دهه کنونی نیز فارسی‌زبان بسیاری به کشورهای مختلفی در سراسر جهان مهاجرت کرده و زبان فارسی را در این کشورها گسترانده‌اند.[۱۳]بزرگ‌ترین جوامع غیربومی فارسی‌زبان در آمریکا (۲ میلیون)،[۱۴][۱۵] ترکیه (۸۰۰ هزار)،[۱۶] امارات (۸۰۰ هزار)،[۱۷] عراق (۵۰۰ هزار)،[۱۶] قطر (۲۸۰ هزار)،[۱۸] کانادا (۲۵۰ هزار)،[۱۹] عربستان (۲۴۰ هزار)،[۲۰] آلمان (۱۲۵ هزار)،[۲۱] و استرالیا (۱۱۰ هزار)[۲۲] ساکن هستند که بیشتر به فارسی ایرانی گفتگو می‌کنند.[۲۳][۱۳][۲۴][۲۵]
جدول‌های زیر واکه‌ها و همخوان‌های لهجه تهرانی فارسی ایرانی را نشان می‌دهند.[۲۶]
فارسفارسیی ایرانی دارای برخی ویژگی‌های نوین در دستور زبان است. یکی از این وِیژگی‌ها داشتن دو زمان فعلی گذشته مستمر (دنباله‌دار) و حال ملموس (دریافتنی) است که به کمک فعل کمکی داشتن ساخته می‌شود. این دو زمان به این روش به کار برده می‌شوند.
این زمان در دیگر گویش‌های خاوری فارسی کمتر دیده می‌شود. گذشته ملموس و حال مستمر در گویش هراتی نیز با کاربست از واژهٔ هِی به گونه زیر وجود دارد:
فارسی ایران نسبت به فارسی افغانستان میزان بیشتری وام‌واژه فرانسوی دارد. با این حال واژه‌های فرانسوی‌ای مانند «فاکولته» هستند که پس از وارد شدن به فارسی، در فارسی افغانستان باقی‌مانده‌اند اما در فارسی ایران عمدتاً فراموش شده و جای خود را به معادل اصیل‌تر، در این مورد «دانشکده» داده‌اند. برخی فقط در فارسی افغانستان وجود دارند مانند «لیسه»، «شارژ دافیر» به ترتیب به معنی «دبیرستان» و «کاردار» در فارسی ایران. برخی نیز مانند «گالری» در فارسی ایران هم، هنوز کاربرد بیشتری نسبت به معادل خود، «نگارخانه» دارند.
فارسی در ایران همانند افغانستان به الفبایی نویسندگان فارسی نوشته می‌شود که یک گونه اصلاح‌شده از الفبای عربی و دارای چند حرف اضافی است. الفبای فارسی دارای ۳۲ حرف (۳۳ با در نظر گرفتن همزه[۳۱]) است. حروف الفبای فارسی به شرح زیر می‌باشند:
فارسی ایرانی به صورت غیررسمی به الفبای لاتین نیز نوشته می‌شود که به فینگلیش معروف است و در برنامه‌های چت، شبکه‌های اجتماعی و پیامک‌ها کاربرد دارد که معیار نیست و قوانین آن در میان افراد و حتی رسانه‌های مختلف متفاوت است.[۳۲]
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
