usona polimato kaj unu el la Fondintoj-Patroj de Usono From Wikipedia, the free encyclopedia
Benjamin FRANKLIN (naskiĝis la 17-an de januaro 1706 [la 6-an de januaro 1705][1], mortis la 17-an de aprilo 1790) estis usona multfakulo kaj unu el la Fondintoj-Patroj de Usono. Franklin estis eminenta verkisto, presisto, politika filozofo, politikisto, framasono, poŝtmajstro, sciencisto, inventisto, humuristo, civita aktivisto, ŝtatisto, kaj diplomato. Kiel sciencisto, li estis grava figuro en la Usona Klerismo kaj la historio de la fiziko pro liaj malkovroj kaj teorioj pri elektro. Kiel inventisto, li estas konata pro la fulmoradoj, bifokaloj kaj la Franklin-forno, inter aliaj inventoj.[2] Li fondis multajn civitanajn organizojn, inkluzive de la Biblioteko-Firmao, la unua fajrejo de Filadelfio[3] kaj la Universitato de Pensilvanio.[4]
Franklin gajnis la titolon de "La unua usonano" pro sia frua kaj nedetruebla kampanjo por kolonia unueco, komence kiel aŭtoro kaj proparolanto en Londono por pluraj kolonioj. Kiel la unua usona ambasadoro al Francio, li ekzemplis la emerĝantan usonan nacion.[5] Franklin estis fundamento en difino de la usona etoso kiel geedzeco de la praktikaj valoroj de prosperigo, malfacila laboro, edukado, komunuma spirito, memregaj institucioj kaj opozicio al aŭtoritatismo kaj politika kaj religia, kun la sciencaj kaj toleremaj valoroj de la Klerismo. En la vortoj de la historiisto Henry Steele Commager, "En Franklin povus kunfandi la virtojn de Puritanismo sen ĝiaj difektoj, la lumigado de la Klerismo sen ĝia varmo."[6] Al Walter Isaacson, ĉi tio faras Franklin "la plej plenumebla usonano de lia aĝo kaj la plej influa elpensado de la socio de Ameriko fariĝus."[7]
Franklin fariĝis sukcesa gazeta redaktisto kaj presisto en Filadelfio, la ĉefa urbo en la kolonioj, eldonante la Gazetan Pensilvanion en la aĝo de 23 jaroj.[8] Li riĉiĝis eldonante ĉi tion kaj Poor Richard's Almanack, kiun li aŭtoris sub la pseŭdonimo "Richard Saunders". Post 1767, li estis asociita kun la Pensilvania Kroniko, ĵurnalo konata pro ĝiaj revoluciaj sentoj kaj kritikoj pri britaj politikoj.
Li estis pioniro kaj estis la unua prezidanto de Akademio kaj Kolegio de Filadelfio, kiu malfermiĝis en 1751 kaj poste fariĝis la Universitato de Pensilvanio. Li organizis kaj estis la unua sekretario de la Usona Filozofia Societo kaj estis elektita prezidanto en 1769. Franklin fariĝis nacia heroo en Usono kiel agento por pluraj kolonioj, kiam li gvidis klopodon en Londono por ke la parlamento de Britio forpuŝu la nepopulan poŝtmarkan akton. Kompleta diplomato, li estis vaste admirita inter la francoj kiel usona ministro al Parizo kaj estis grava figuro en la disvolviĝo de pozitivaj franclingvaj rilatoj. Liaj klopodoj montriĝis esencaj por la Usona Revolucio en sekurigado de ekspedicioj de cruciaj municioj de Francio.
Li estis promociita al deputito generalmajoro por la britaj kolonioj en 1753, estante poŝtestro de Filadelfio dum multaj jaroj, kaj tio ebligis al li starigi la unuan nacian komunikan reton. Dum la revolucio, li fariĝis la unua usona poŝtmajstro. Li estis aktiva en komunumaj aferoj kaj kolonia kaj ŝtata politiko, same kiel naciaj kaj internaciaj aferoj. De 1785 ĝis 1788, li funkciis kiel guberniestro de Pensilvanio. Li komence posedis kaj traktis sklavojn sed, fine de la 1750-aj jaroj, li komencis kvereli kontraŭ sklaveco kaj fariĝis aboliciisto.
Lia vivo kaj heredaĵo de scienca kaj politika atingo, kaj lia statuso kiel unu el la plej influaj fondantaj patroj de Usono, vidis Franklin honori pli ol du jarcentojn post sia morto pro monero kaj la monero de 100 USD, militŝipoj, kaj la nomoj de multaj urboj, gublandoj. , edukaj institucioj, kaj korporacioj, same kiel sennombraj kulturaj referencoj.
La patro de Benjamin Franklin, Josiah Franklin, estis severa ĉasisto, svingisto kaj kandelisto. Josiah Franklin naskiĝis en Estonio, Northamptonshire, Anglio la 23-an de decembro, 1657, filo de forĝisto kaj farmisto Thomas Franklin kaj Jane White. La patro de Benjamin kaj ĉiuj liaj geavoj naskiĝis en Anglio.
Josiah Franklin havis dek sep infanojn kun siaj du edzinoj. Li edziĝis al sia unua edzino, Anne Child, ĉirkaŭ 1677 en Ecton kaj elmigris kun ŝi al Bostono en 1683; ili havis tri infanojn antaŭ elmigrado, kaj kvar poste. Post ŝia morto, Josiah estis edziĝinta al Abiah Folger la 9an de julio 1689, en la Malnova Sudĉambra Domo fare de Reverendo Samuel Willard, kaj poste havos dek infanojn kun ŝi. Benjamin, ilia oka infano, estis la dekkvina infano de Josiah Franklin entute, kaj lia deka kaj fina filo.
La patrino de Benjamin Franklin, Abiah Folger, naskiĝis en Nantucket, Masaĉuseca Golfkolonio, la 15an de aŭgusto 1667, al Peter Folger, muelisto kaj instruisto, kaj lia edzino, Mary Morrell Folger, iama svatita servisto. Mary Folger devenis puritanan familion, kiu estis inter la unuaj pilgrimantoj se temas pri fuĝi al Masaĉuseco por religia libereco, velante por Bostono en 1635 post kiam la reĝo Karlo la 1-a de Anglio komencis persekuti Puritanojn. Ŝia patro Petro estis "la speco de ribelulo destinita al transformado de kolonia Ameriko."[9] Kiel komizo de la kortumo, li estis enprizonigita pro malobeado de la loka magistrato por defendo de mezklasaj butikistoj kaj metiistoj en konflikto kun riĉaj terposedantoj. Benjamin Franklin sekvis la paŝojn de sia avo en siaj bataloj kontraŭ la riĉa Penn-familio, kiu posedis la Pensilvanian Kolonion.
Benjamin Franklin naskiĝis sur Milk Street, en Bostono, Masaĉuseco, la 17-an de januaro 1706,[1][10] kaj baptis en Old South Meeting House. Li estis unu el dek sep infanoj naskita al Josiah Franklin, kaj unu el dek naskita de la dua edzino de Josiah, Abiah Folger; la filino de Peter Foulger kaj Mary Morrill. Inter la gefratoj de Benjamin estis lia pli maljuna frato Jakobo kaj lia pli juna fratino Jane. Kiel infano kreskanta laŭ la rivero Charles, Franklin memoris ke li estis "ĝenerale la estro inter la knaboj."[11]
Josiah volis ke Ben ekzamenu lernejon kun la pastraro sed nur havis sufiĉe da mono por sendi lin al lernejo dum du jaroj. Li ekzamenis Boston Latin School sed ne diplomiĝis; li daŭrigis sian edukadon per voraz legado. Kvankam "liaj gepatroj parolis pri la preĝejo kiel kariero"[12] por Franklin, lia lernejado finiĝis kiam li estis dek. Li laboris por sia patro dum tempo, kaj je la 12-a li fariĝis metilernanto al sia frato Jakobo, presisto, kiu instruis al Ben la presadon. Kiam Ben havis 15 jarojn, Jakobo fondis The New-England Courant, kiu estis la unua vere sendependa gazeto en la kolonioj.
Kiam oni neis la eblon skribi leteron al la papero por eldono, Franklin adoptis la pseŭdonimon de "Silence Dogood", mezaĝa vidvino. La leteroj de sinjorino Dogood estis publikigitaj kaj fariĝis temo de konversacio ĉirkaŭ la urbo. Nek James nek la legantoj de Courant estis konsciaj pri la ruse, kaj Jakobo estis malfeliĉa kun Ben kiam li malkovris la populara korespondanto estis lia pli juna frato. Franklin estis rekomendanto de libera parolo de frua aĝo. Kiam lia frato estis enprizonigita dum tri semajnoj en 1722 pro eldonado de materialo senproblema al la reganto, juna Franklin transprenis la ĵurnalon kaj proklamis sinjorinon Dogood (citante Leterojn de Cato): "Sen penso, ne povas ekzisti saĝo kaj saĝo nenia afero kiel publika libereco sen esprimo."[13] Franklin forlasis sian metilernadon sen la permeso de sia frato, kaj tiel farante fariĝis fuĝanto.[14]
En la aĝo de 17, Franklin forkuris al Filadelfio, Pensilvanio, serĉante novan komencon en nova urbo. Kiam li unue alvenis, li laboris en pluraj presaj butikoj ĉirkaŭ la urbo, sed la tujaj perspektivoj ne kontentiĝis. Post kelkaj monatoj, laborante en presaĵejo, Franklin konvinkis la guberniestron de Pensilvanio, Sir William Keith, iri al Londono, evidente por akiri la ekipaĵon necesan por establi alian ĵurnalon en Filadelfio. Trovante la promesojn de Keith redoni gazeton malplenan, Franklin funkciis kiel kompostisto en presista butiko en kio nun estas la Preĝejo de Sankta Bartolomé-la-Granda en la regiono Smithfield de Londono. Sekvante ĉi tion, li revenis al Filadelfio en 1726 kun la helpo de Thomas Denham, komercisto kiu dungis Franklin kiel komizo, butikisto kaj kontisto en sia komerco.[14]
En 1727, Benjamin Franklin, tiam 21, kreis la Juntoj, grupon de "similaj aspirantaj metiistoj kaj komercistoj, kiuj esperis plibonigi sin dum ili plibonigis sian komunumon." La Juntoj estis diskutgrupo pri temoj de la tago; ĝi poste okazigis multajn organizojn en Filadelfio.[15] La Juntoj estis modeligita post anglaj kafejoj, kiujn Franklin konis bone, kaj kiu fariĝis la centro de la disvastigo de Klerismaj ideoj en Britujo.[16][17]
Legado estis bonega pasatiempo de Junto, sed libroj estis maloftaj kaj multekostaj. La membroj kreis bibliotekon komence kolektitan el siaj propraj libroj post kiam Franklin skribis:
Mi proponis al mi, ke ĉar niaj libroj ofte estis menciataj en niaj diskutoj pri demandoj, eble estus oportune, ke ni havu ilin tute tie, kiam ni renkontiĝis, ke ili eble estos konsultitaj; kaj tiel, kunmetante niajn librojn al komuna biblioteko, ni devus, dum ni ŝatus teni ilin kune, havas ĉiun el ni la avantaĝon uzi la librojn de ĉiuj aliaj membroj, kio estus preskaŭ same utila, kvazaŭ ĉiu posedus la tuta.[18]
Ĉi tio tamen ne sufiĉis. Franklin konceptis la ideon de abonbiblioteko, kiu amasigos la financojn de la membroj por aĉeti librojn por ĉiuj legi. Ĉi tio naskiĝis al la Biblioteko-Firmao de Filadelfio: ĝia furorlisto estis komponita de Franklin en 1731. En 1732, Franklin dungis la unuan usonan bibliotekiston, Louis Timothee. La Biblioteko-Firmao nun estas bonega erudicia kaj esplora biblioteko.[19]
Al la morto de Denham, Franklin revenis al sia iama komerco. En 1728, Franklin starigis presaĵon en partnereco kun Hugh Meredith; la sekvan jaron li fariĝis la eldonisto de gazeto nomata La Pennsylvania Gazeto. La Gazeto donis al Franklin forumon por agiti pri diversaj lokaj reformoj kaj iniciatoj per presitaj eseoj kaj observaĵoj. Kun la paso de la tempo, lia komento kaj lia akra kultivado de pozitiva bildo kiel laborema kaj intelekta junulo gajnis al li multan socian respekton. Sed eĉ post kiam Franklin akiris famon kiel sciencisto kaj ŝtatisto, li kutime subskribis siajn leterojn kun la nepretendema 'B. Franklin, Presilo.'[14]
En 1732, Ben Franklin eldonis la unuan germanlingvan ĵurnalon en Ameriko – Die Philadelphische Zeitung – kvankam ĝi malsukcesis post nur unu jaro ĉar kvar aliaj ĵus fonditaj germanaj artikoloj rapide regis la gazetan merkaton.[20] Franklin presis moravajn religiajn librojn en la germana. Franklin ofte vizitis Betlehemon, Pensilvanion restantan ĉe la Moravia Suna Gastejo.[21] En broŝuro de 1751 pri demografia kresko kaj ĝiaj implikoj por la kolonioj, li nomis la Pensilvaniajn germanojn "Palatine Boors", kiuj neniam povis akiri la "Kompleksecon" de la anglaj setlantoj kaj aludis al "Nigruloj kaj Tawneys" kiel malfortigado de la socia strukturo de la kolonioj. Kvankam Franklin ŝajne rekonsciiĝis baldaŭ poste, kaj la frazoj estis preterlasitaj de ĉiuj postaj printadoj de la broŝuro, liaj vidpunktoj eble ludis rolon en sia politika malvenko en 1764.[22]
Franklin vidis la presilon kiel aparato instrui koloniajn usonanojn en morala virto. En la ĵurnalismo de Benjamin Franklin, Ralph Frasca argumentas, ke li vidis tion kiel servon al Dio, ĉar li komprenis moralan virton rilate al agoj, tial bonfaro donas servon al Dio. Malgraŭ siaj propraj moralaj faloj, Franklin vidis sin kiel unike kvalifikita instrui usonanojn pri moralo. Li provis influi usonan moralan vivon per la konstruado de presa reto bazita sur ĉeno de partnerecoj de la Karolinoj ĝis Nov-Anglujo. Franklin per tio inventis la unuan gazetan ĉenon. Ĝi estis pli ol komerca entrepreno, ĉar kiel multaj eldonistoj, ĉar li kredis, ke la gazetaro havas publikan servan devon.[23]
Kiam Franklin establis sin en Filadelfio, iomete antaŭ 1730, la urbo fanfaronis pri du "mizeraj malmultegaj" novaĵoj, La Usona Semajna Merkato de Andrew Bradford kaj la Universala Instruisto en ĉiuj artoj kaj sciencoj, kaj Pensilvania Gazeto de Samuel Keimer.[24] Ĉi tiu instruado en ĉiuj artoj kaj sciencoj konsistis el semajnaj eltiraĵoj de la Universala Vortaro de Chambers. Franklin rapide forprenis ĉion ĉi kiam li transprenis la Instruiston kaj igis ĝin La Pensilvania Gazeto. La Gazeto baldaŭ fariĝis la karakteriza organo de Franklin, kiun li libere uzis por satiro, por la teatraĵo de sia spriteco, eĉ por pura eksceso de malĝojo aŭ de amuzo. De la unua, li havis manieron adapti siajn modelojn al siaj propraj uzoj. La serio de eseoj nomata "La Okiĝema-Korpo", kiun li verkis por la Usona Merkuro de Bradford en 1729, sekvis la ĝeneralan Addisonian formon, jam modifita por taŭgas homaj kondiĉoj. La timema Pacienco, en ŝia okupata malgranda butiko, plendanta pri la senutilaj vizitantoj, kiuj malŝparas ŝian valoran tempon, rilatas al la sinjorinoj, kiuj alparolas sinjoron Spektanton. La Okupo-Korpo mem estas vera Cenzura Morumo, ĉar Isaac Bickerstaff estis en Tatler. Kaj kelkaj fikciaj gravuloj, Ridentius, Eugenius, Cato, kaj Kretico, reprezentas tradician 18-ajarcentan klasikismon. Eĉ tiu Franklin povus uzi por nuntempa satiro, ĉar Cretico, la "semisto Filozofo", estas evidente portreto de la rivalo de Franklin, Samuel Keimer.[25]
La Pensilvania Gazeto, kiel plej multaj aliaj gazetoj de la periodo, estis ofte ne presita. Franklin okupiĝis pri aferoj ekster sia presaĵejo, kaj neniam serioze provis altigi la mekanikajn normojn de sia komerco. Li ankaŭ ne taŭge redaktis aŭ kunportis la hazardaĵojn pri malnovaj eroj, kiuj aperis por novaĵoj en la Gazeto. Lia influo sur la praktika flanko de ĵurnalismo estis minimuma. Aliflanke, liaj reklamoj de libroj montras lian tre grandan intereson en popularigado de laika literaturo. Sendube lia papero kontribuis al la pli vasta kulturo, kiu distingis Pensilvanion disde ŝiaj najbaroj antaŭ la Revolucio. Kiel multaj eldonistoj, Franklin konstruis librovendejon en sia presejo; li prenis la okazon legi novajn librojn antaŭ ol vendi ilin.
Franklin havis miksitan sukceson en sia plano establi interkolonian reton de gazetoj, kiuj produktus profiton por li kaj disvastigus virton.[26] Li komencis en Charleston, Suda Karolino, en 1731. Post kiam la dua redaktoro mortis, lia vidvino Elizabeth Timothy transprenis kaj faris sukceson, 1738-1746. Ŝi estis unu el la unuaj virinoj de la kolonia epoko.[27] Dum tri jardekoj, Franklin subtenis proksiman komercan rilaton kun ŝi kaj ŝia filo Petro, kiu transprenis en 1746.[28] La Gazeto havis politikon de senpartieco en politikaj debatoj, kaj kreis la ŝancon por publika debato, kiu instigis aliajn defii aŭtoritaton. Redaktoro Peter Timothy evitis mallaŭdon kaj krudan kriplecon, kaj post 1765 pli kaj pli patriota starigis en la kreskanta krizo kun Britio.[29] Tamen, la Konektikuta Gazeto de Franklin (1755–68) pruvis malsukcesa.[30]
En 1730 aŭ 1731, Franklin estis iniciatita en la lokan masonan logion. Li fariĝis grandmajstro en 1734, indikante sian rapidan eminentecon en Pensilvanio.[31][32] La saman jaron, li redaktis kaj publikigis la unuan Masonic-libron en la Amerikoj, represo de la Konstitucioj de la Senpago de James Anderson. Li estis la sekretario de la luda sankta Johano en Filadelfio de 1735 ĝis 1738.[33] Franklin restis framasono por la resto de sia vivo.[34][35]
En la aĝo de 17 en 1723, Franklin proponis al 15-jara Deborah Read dum estrarano en la hejmo de Read. Tiutempe, la patrino de Read zorgis pri permesi al sia juna filino geedziĝi kun Franklin, kiu estis survoje al Londono laŭ peto de guberniestro Sir William Keith, kaj ankaŭ pro sia financa nestabileco. Ŝia propra edzo ĵus mortis, kaj ŝi rifuzis la peton de Franklin edziniĝi al sia filino.[14]
Dum Franklin estis en Londono, lia vojaĝo plilongiĝis, kaj estis problemoj kun la promesoj de kavaliro William. Eble pro la cirkonstancoj de ĉi tiu prokrasto, Deborah edziĝis al viro nomata John Rodgers. Ĉi tio montriĝis bedaŭrinda decido. Rodgers baldaŭ evitis siajn ŝuldojn kaj procesojn fuĝante al Barbado kun sia doto, postlasante ŝin. La sorto de Rodgers estis nekonata, kaj pro bigamiaj leĝoj, Deborah ne liberis geedziĝi.
Franklin establis oftan geedzecon kun Deborah Read la 1an de septembro 1730. Ili prenis la lastatempe agnoskitan junan kontraŭleĝan filon, William, kaj mamnutris lin en sia domanaro. Ili havis du infanojn kune. Ilia filo, Francis Folger Franklin, naskiĝis en oktobro 1732 kaj mortis pro viruela en 1736. Ilia filino, Sarah "Sally" Franklin, naskiĝis en 1743 kaj kreskis por edziĝi al Richard Bache, havas sep infanojn kaj prizorgi ŝian patron en lia maljuneco.
La timo de Deborah pri la maro signifis, ke ŝi neniam akompanis Franklin en iu ajn el liaj plilongigitaj vojaĝoj al Eŭropo, kaj alia ebla kialo, kial ili pasigis tiom da tempo aparte, estas ke li eble kulpigis ŝin pro eble malhelpi ilian filon Francisko esti inokulita kontraŭ la malsano. tio poste mortigis lin.[36] Deborah skribis al li en novembro 1769 dirante, ke ŝi malsaniĝis pro "malkontenta aflikto" de sia plilongigita foresto, sed li ne revenis ĝis lia komerco estis farita.[37] Deborah Read Franklin mortis pro apopleksio en 1774, dum Franklin estis en plilongigita misio al Anglujo; li revenis en 1775.
En 1730, 24-jaraĝa Franklin publike agnoskis la ekziston de sia filo Vilhelmo, kiu estis konsiderata "kontraŭleĝa", ĉar li naskiĝis ekster geedziĝo, kaj mamnutris lin en sia domanaro. Vilhelmo naskiĝis la 22-an de februaro, 1730, kaj la identeco de lia patrino ankoraŭ ne konas.[38] Li estis edukita en Filadelfio, kaj komenciĝante proksimume 30-jaraĝa, studis juron en Londono en la fruaj 1760-aj jaroj. Li mem naskis neleĝan filon, William Temple Franklin, naskiĝintan en la sama dato, la 22-an de februaro 1760.[39] La patrino de la knabo neniam estis identigita, kaj li estis metita en prizorgadon. En 1762, la pli aĝa Vilhelmo Franklin edziĝis al Elizabeth Downes, filino de plantisto el Barbado, en Londono. Post kiam Vilhelmo pasis la trinkejon, lia patro helpis lin gajni rendevuon unu jaron poste en 1763 kiel la lasta Reĝa Guberniestro de Nova Ĵerzejo.
Fidelisto al la Brita Imperio, la pli aĝa Vilhelmo Franklin kaj lia patro eventuale rompis rilatojn super iliaj diferencoj pri la Usona Revolucia Milito, ĉar Benjamin Franklin neniam povis akcepti la pozicion de Vilhelmo. Devigita en 1776 de la revolucia registaro de Nova Ĵerzejo, William, kiu estis Reĝa Guberniestro, estis metita en hejma aresto en Perth Amboy dum ses monatoj. Post la Deklaracio de Sendependeco, Franklin estis formale gardita laŭ ordono de la Provinca Kongreso de Nov-Jerseyerzejo, ento, kiun li rifuzis rekoni, pri tio kiel "kontraŭleĝa asembleo."[40] Li estis enkarcerigita en Konektikuto dum du jaroj. , en Wallingford kaj Middletown, kaj post esti kaptita subreptite kun amerikanoj por subteni la lojalisman aferon, estis tenita en solena restado ĉe Litchfield dum ok monatoj. Kiam fine li estis liberigita en prizonan interŝanĝon en 1778, li translokiĝis al Novjorko, kiu tiutempe estis ankoraŭ okupita de la britoj.[41]
Dum en Novjorko, li fariĝis estro de la Estraro pri Asociitaj Lojalistoj, kvazaŭ-milita organizo estrita de la Reĝo Georgo la 3-a kaj estrata en Novjorko. Ili iniciatis gerilajn ekspediciojn en Nova Ĵerzejo, suda Konektikuto, kaj Novjorkaj distriktoj norde de la urbo.[42] Kiam britaj trupoj evakuis el Novjorko, William Franklin foriris kun ili kaj velis al Anglujo. Li ekloĝis en Londono, por neniam reveni al Nordameriko. En la antaŭparolaj pacaj interparoloj en 1782 kun Britujo, "... Benjamin Franklin insistis, ke lojaluloj, kiuj portis armilojn kontraŭ Usono, estos ekskluditaj de ĉi tiu pledo (ke ili ricevu ĝeneralan pardonon). Li sendube pensis pri William Franklin ."[43]
En 1733, Franklin komencis eldoni la faman Poor Richard's Almanack (kun enhavo ambaŭ originala kaj pruntita) sub la pseŭdonimo Richard Saunders, sur kiu baziĝas multe de lia populara reputacio. Franklin ofte verkis sub pseŭdonimoj. Kvankam estis neniu sekreto, ke Franklin estis la aŭtoro, lia karaktero Richard Saunders plurfoje neis ĝin. "La Proverboj de Riĉa Rikardo", eldiroj de ĉi tiu almanako, kiel "Poŝmono ŝparita estas duoble kara" (ofte miskalkulita kiel "Ŝparita monero estas monero gajnita") kaj "Fiŝoj kaj vizitantoj stinkas en tri tagoj", restas oftaj citaĵoj en la moderna mondo. Saĝo en popola socio signifis la kapablon provizi taŭgan admonon por iu ajn okazo, kaj la legantoj de Franklin preparis sin bone. Li vendis ĉirkaŭ dek mil kopiojn jare—ĝi fariĝis institucio.[44] En 1741, Franklin komencis publikigi La Ĝenerala Revuo kaj Historia Kroniko por ĉiuj britaj plantejoj en Ameriko, la unua tia ĉiumonata revuo de ĉi tiu tipo eldonita en Ameriko.
En 1758, la jaro kiam li ĉesis verki por la Almanako, li presis Father Abraham's Sermon, ankaŭ nomatan La Vojo al Riĉeco. La aŭtobiografio de Franklin, komencita en 1771 sed eldonita post lia morto, fariĝis unu el la klasikaj de la ĝenro.
Taglumo ofte estas erare atribuita al satiro de 1784, kiun Franklin eldonis anonime.[45] Moderna DST unue estis proponita de George Vernon Hudson en 1895.[46]
Franklin estis fabela inventisto. Inter liaj multaj kreitaĵoj estis la fulmo-stango, vitroharmoniko (vitra instrumento, por ne konfuziĝi kun la metala harmoniko), Franklin-forno, bifokulaj vitroj kaj la fleksebla urina katetero. Franklin neniam patentis siajn inventojn; en sia aŭtobiografio li verkis, "... dum ni ĝuas grandajn avantaĝojn de la inventoj de aliaj, ni ĝoju pri okazo servi aliajn per iu ajn invento nia; kaj ĉi tion ni faru libere kaj sindoneme."[47]
.jpg)
Franklin komencis esplori la fenomenon de elektro en 1746 kiam li vidis iujn el la prelegoj de Archibald Spencer uzantajn statikan elektron por ilustraĵoj.[48] Franklin proponis, ke "vitreca" kaj "rezina" elektro ne estas malsamaj specoj de "elektra fluidaĵo" (kiel tiam oni nomis elektron), sed la samaj "fluidaĵoj" sub malsamaj premoj. (La sama propono estis farita sendepende tiun saman jaron fare de William Watson.) Franklin estis la unua kiu etikedis ilin pozitivaj kaj negativaj respektive,[49][50] kaj li estis la unua kiu malkovris la principon de konservado de pagendaĵo.[51] En 1748, li konstruis multoblan platan kondensilon, kiun li nomis "elektra kuirilaro" (ne konfuzebla kun la amaso de Volta) metante dek unu vitrojn da vitro sandviĉitaj inter plumboŝnuroj, suspenditaj per silkaj ŝnuroj kaj konektitaj per dratoj.[52]
Sekvante pli pragmajn uzojn por elektro, rimarkante en printempo 1749, ke li sentis "iomete ĉagreni", ke liaj eksperimentoj ĝis nun rezultis en "Nenio en ĉi tiu Modo de Uzado al Homaro", Franklin planis praktikan pruvon. Li proponis vespermanĝan feston, kie pavo pereis per elektra ŝoko kaj rostis ĝin sur elektran kraĉon.[53] Post kiam li preparis plurajn meleagrojn tiamaniere, Franklin rimarkis, ke "la birdoj mortigantaj tiamaniere manĝas neordinare molaj."[54] Franklin rakontis, ke en la procezo de unu el ĉi tiuj eksperimentoj, li estis ŝokita de paro de Leyden-kruĉoj, rezultante en entombigo en liaj brakoj, kiuj persistis dum unu vespero, rimarkante "Mi hontas, ke mi kulpis kulpon de tiel famega blondulo."[55]
En rekono de sia laboro per elektro, Franklin ricevis la Copley Medalon de la Reĝa Societo en 1753, kaj en 1756, li fariĝis unu el la malmultaj 18-ajarcentaj usonanoj elektitaj kiel Fellow of the Society (Ulo de la Societo). Li ricevis honorajn gradojn de Harvard kaj Yale-universitatoj (lia unua).[56] La elektra ŝarĝo de CGS-unuo ricevis sian nomon: unu franklino (Fr) egalas al unu statkombino.
Franklin konsilis Harvard-Universitaton en ĝia akiro de novaj elektraj laboratorioj post la kompleta perdo de sia originala kolekto, en fajro, kiu detruis la originalan Harvard-halon en 1764. La kolekto, kiun li muntis, poste fariĝos parto de la Kolekto de Historiaj Sciencaj Instrumentoj de Harvard, nun publike montras en ĝia Scienca Centro.[57]
Franklin nelonge esploris elektroterapion, inkluzive de la uzo de la elektra bano. Ĉi tiu laboro kondukis al la kampo vaste konata.[58]
Franklin publikigis proponon pri eksperimento por pruvi, ke fulmo estas elektro per flugado de kirlo en ŝtormo, kiu aperis kapabla fariĝi fulmoŝtormo. La 10-an de majo 1752, Thomas-François Dalibard el Francio faris la eksperimenton de Franklin uzante 40-futan altan (12 m) fera vergo anstataŭ kirlo, kaj li ĉerpis elektrajn fajrerojn el nubo. La 15-an de junio 1752, Franklin eble eble faris sian konatan eksperimenton pri kirlo en Filadelfio, sukcese ĉerpante fajrerojn el nubo. Franklin priskribis la eksperimenton en la Pensilvania Gazeto la 19an de oktobro 1752,[59][60] sen mencii, ke li mem plenumis ĝin.[61] Ĉi tiu konto estis legita al la Reĝa Societo la 21-an de decembro kaj presita kiel tia en la Filozofiaj Transakcioj.[62] Joseph Priestley publikigis raporton kun pliaj detaloj en sia Historio kaj Aktuala Statuso de Elektro de 1767. Franklin zorgis stari sur izolilo, restante seka sub tegmento por eviti danĝeron de elektra ŝoko.[63] Aliaj, kiel profesoro Georg Wilhelm Richmann en Rusio, estis elektrokutitaj dum farado de fulmeksperimentoj dum la monatoj tuj post la eksperimento de Franklin.
En liaj skribaĵoj, Franklin indikas, ke li konsciis pri la danĝeroj kaj ofertas alternativajn manierojn pruvi, ke fulmo estas elektra, kiel montras lia uzo de la koncepto de elektra tero. Franklin ne plenumis ĉi tiun eksperimenton, kiel oni ofte bildigas en populara literaturo, flugante la kapuĉon kaj atendante esti frapita de fulmo, ĉar ĝi estus danĝera.[64] Anstataŭe li uzis la kirkon por kolekti iom da elektra ŝarĝo el ŝtorma nubo, montrante, ke fulmo estis elektra.[65] La 19an de oktobro en letero al Anglujo kun indikoj por ripeti la eksperimenton, Franklin skribis:
Kiam pluvo malsekigis la kornan fadenon tiel, ke ĝi povas konduki la elektran fajron libere, vi trovos ĝin elfluas abunde el la ŝlosilo ĉe la alproksimiĝo de via nukso, kaj per ĉi tiu ŝlosilo povas esti ŝargita fiulo, aŭ Leyden-kruĉo: kaj de elektra fajro tiel akiritaj spiritoj povas esti ekbruligitaj, kaj ĉiuj aliaj elektraj eksperimentoj povas esti faritaj kutime per helpo de kaŭĉukaj vitraj globoj aŭ tuboj; kaj tial la sameco de la elektra materio kun tiu de lumigado [sic?] tute evidentiĝis.[65]
La elektraj eksperimentoj de Franklin kondukis al lia invento de la fulmoŝirmilo. Li diris, ke konduktiloj kun akra[66] prefere ol glata punkto povas elŝuti silente, kaj je multe pli granda distanco. Li supozis, ke ĉi tio povus helpi protekti konstruaĵojn kontraŭ fulmo per alligado de "vertikalaj Bastonoj de Fero, agorditaj kiel Kudrilo kaj grado por malebligi Rustadon, kaj de la Piedo de tiuj Rodoj Drato malsupren de la ekstero de la Konstruaĵo en la Teron; ... Ĉu tiuj ĉi indikitaj Rodoj verŝajne ne tiriĝus la Elektran Fajron silente el Nubo antaŭ ol ĝi proksimiĝis por trafi, kaj tiel protekti nin kontraŭ tiu plej subita kaj plej terura Miskapo! " Post serio de eksperimentoj en la propra domo de Franklin, fulmotondiloj estis instalitaj en la Akademio de Filadelfio (poste la Universitato de Pensilvanio) kaj la Pensilvania Ŝtata Domo (poste Sendependeca Halo) en 1752.[67]
Franklin havis grandan influon sur la emerĝanta scienco pri demografio aŭ studoj pri populacio.[68]
En la jaroj 1730 kaj 1740, Franklin komencis preni notojn pri loĝantarkresko, trovante ke la usona populacio havis la plej rapidan kreskonrapidecon sur la Tero.[69] Emfazante, ke loĝantarkresko dependis de nutraĵoj, Franklin emfazis la abundon de manĝaĵoj kaj disponeblajn terkultivaĵojn en Ameriko. Li kalkulis, ke la loĝantaro de Usono duobliĝis ĉiujn dudek jarojn kaj superus tiun de Anglujo en jarcento.[70] En 1751, li redaktis Observojn pri la Pliiĝo de Homoj, Populado de Landoj, ktp. Kvar jarojn poste, ĝi estis anonime presita en Boston, kaj ĝi rapide reproduktiĝis en Britujo, kie ĝi influis la ekonomikiston Adam Smith kaj poste la demografon Thomas Malthus, kiu kreditis Franklin por malkovrado de regulo de loĝantarkresko.[71] La prognozoj de Franklin pri kiel brita mercantilismo estis nesolveblaj alarmitaj britaj estroj, kiuj ne volis esti superitaj de la kolonioj, do ili pli volonte trudis limigojn al la kolonia ekonomio.[72]
Kammen (1990) kaj Drake (2011) diras, ke la Observoj de Franklin pri la Pliiĝo de Homaro (1755) staras kune kun la "Diskurso pri Kristana Unio" de Ezra Stiles (1760) kiel ĉefaj verkoj de dekoka-jarcenta anglo-usona demografio; Drake kreditas la "larĝan legantaron kaj profetan komprenon" de Franklin.[73][74] Franklin ankaŭ estis pioniro en la studo de sklavaj demografioj, kiel montrite en sia eseo de 1755.[75]
Benjamin Franklin, per sia kapablo kiel kamparano, verkis almenaŭ unu kritikon pri la negativaj konsekvencoj de prezaj kontroloj, komercaj limigoj kaj subvencio de malriĉuloj. Ĉi tio estas koncize konservita en lia letero al la Londona Kroniko publikigita la 29-an de novembro 1766, titolita 'Pri la prezo de maizo, kaj administrado de malriĉuloj'.[76]
Kiel deputito poŝtestro, Franklin interesiĝis pri cirkuladaj ŝablonoj de Norda Atlantiko. Dum en Anglujo en 1768, li aŭdis plendon de la Kolonia Estraro de Doganoj: Kial ĝi prenis britajn pakaĵetajn ŝipojn portantajn poŝton kelkajn semajnojn pli longe por atingi Novjorkon ol necesis averaĝa komerca ŝipo por atingi Novporton, Rhode Insulo? La komercistoj havis pli longan kaj pli kompleksan vojaĝon ĉar ili foriris de Londono, dum la paketoj foriris de Falmouth en Cornwall.
Franklin metis la demandon al sia kuzo Timothy Folger, kapitano de balenistoj de Nantucket, kiu diris al li, ke komercaj ŝipoj rutine evitas fortan orientan mez-oceanan fluon. La poŝta paketkapitano velis senvive en ĝi, tiel batalante kontraŭan fluon de 3 mejloj hore (5 km / h). Franklin laboris kun Folger kaj aliaj spertaj ŝipkapitanoj, lernante sufiĉe por mapi la fluon kaj nomi ĝin la Golfa Rojo, per kio ĝi ankoraŭ hodiaŭ estas konata.
Franklin publikigis sian ĉarton de Gulf Stream en 1770 en Anglujo, kie ĝi estis tute ignorita. Postaj versioj estis presitaj en Francujo en 1778 kaj Usono en 1786. La brita eldono de la furorlisto, kiu estis la originalo, estis tiel ĝisfunde ignorita, ke ĉiuj supozis, ke ĝi estis perdita eterne ĝis Phil Richardson, oceanografo de Woods Hole kaj spertulo de Gulf Stream, malkovris ĝin en la Bibliothèque Nationale en Parizo en 1980.[77][78] Ĉi tiu trovo ricevis ĉefpaĝon pri La Novjorkaj Tempoj.[79]
Pasis multaj jaroj por britaj maraj kapitanoj adopti la konsilojn de Franklin pri navigado de la fluo; unufoje ili faris, ili kapablis tajli du semajnojn de sia naviga tempo.[80][81] En 1853, la oceanografo kaj kartografo Matthew Fontaine Maury rimarkis, ke dum Franklin mapis kaj kodigis la Kurenton de la Golfo, li ne malkovris ĝin:
Kvankam estis D-ro Franklin kaj Kapitano Tim Folger, kiuj unue turnis la Kurenton al Golfo al naŭtika konto, oni ne povas diri, ke ekzistas Golfo-Rojo apartenanta al neniu el ili, ĉar lia ekzisto konis Peter Martyr d'Anghiera, kaj al Sir Humphrey Gilbert, en la 16-a jarcento.[82]
Je 12-jaraĝo, Franklin absorbis ĉiun aspekton de la profesio de sia frato. Lia frato fondis la unuan ĵurnalon de Bostono. Je juna aĝo, Benjamin povis operacii multe per la presilo. Li ankaŭ verkis poezion, baladojn, kaj artikolojn, sed lia frato neniel permesis publikigi lian verkadon.
Poste, Franklin verkis artikolojn anonime kaj pseŭdonime, kaj lia frato publikigis ilin. Ĉi tiuj artikoloj iĝis tre popularaj kaj amataj de la legantaro. Tamen, lia frato eksciis pri la afero, kaj Benjamin iĝis senlabora. En 1729, li ekloĝis en Filadelfio, Pensilvanio, kie li aĉetis kaj transprenis ĵurnal-firmaon. Lia gazeto Pennsylvania Gazette aperis ĝis 1777 kaj iĝis la plej sukcesa ĵurnalo de la 13 kolonioj. Flua parolanto de la angla, franca kaj germana, kaj libere leganta ankaŭ la hispanan, italan kaj latinan, li klopodis ankaŭ instali germanlingvan gazeton por Usono, sed tiuj projektoj malpli sukcesis: la unua, Philadelphische Zeitung, ekpublikigita la 6-an de majo 1732, vivis nur malmultajn monatojn. Kun partnero Johann Böhm, li publikigis la gazeton Philadelphier Teutsche Fama de 1749 ĝis la morto de Johann Böhm en julio 1751. Ekde aŭgusto 1751 sekvis la unua dulingva gazeto de Usono, Hoch Teutsche und Englische Zeitung, de kiu aperis nur 13 eldonoj.[83]
En 1733, Franklin publikigis "Poor Richard's Almanac" (Almanako de Malriĉa Rikardo). Ĉi tiu almanako estis malsama ol multaj. Franklin skribis leterojn al la legantoj sub la pseŭdonimo "Richard Saunders" kaj priskribis la familian vivon de ĉi tiu fikcia persono. Franklin skribis ankaŭ multajn komikajn aforismojn, kelkajn ankoraŭ bone konatajn.
Ĉi tiam, pensoj de Franklin turniĝis al helpado de socio. Li aliĝis framasonismon kaj fondis grupon celantan urban plibonigon. Li helpis fondi projektojn por la plibonigo de Filadelfio. Kun la helpo de Franklin, la stratoj ricevis noktan lumigon kaj malmolan surfacon. Li fondis publikan bibliotekon, hospitalon, fajrobrigadon, kaj la Amerikan Filozofian Societon (American Philosophical Society).
Dum la 1750-aj jaroj, Franklin iĝis pli agema politike. En 1757, li vojaĝis al Anglio, kiel ambasadoro por la familio de Penn, kiuj estis la estroj de la Pensilvania kolonio. Dum li estis tie, li agis kiel la parolanto de kelkaj aliaj kolonioj. La parlamento de Anglio leĝigis la Stamp Act (leĝo pri stampimposto), kiu impostigis la koloniojn. Parte pro la voĉo de Franklin, la Stamp Act estis malfarita de la parlamento. Kvankam li havis multajn amikojn anglajn, Franklin ĉagreniĝis pro la koruptema registaro tiea. Franklin plu pripensis kolonian sendependecon, kaj klopodadis pri ĉi tiu celo.
Dum 1765, Franklin trovis leterojn skribitajn de Thomas Hutchinson, kiu estis koloniestro de Masaĉuseco. Hutchinson agis amikeme al la kolonioj, sed efektive li estis lojalega al Anglio. La leteroj de Hutchinson sugestis malpliecon de permesaĵoj al la koloniistoj. Franklin kolerege sendis kopiojn de la leteroj al la kolonioj, kie multaj ekkoleriĝis. Tiel ekestis la afero Hutchinson, kiu kondukis la koloniojn al la posta revolucio. Franklin estis publike kondamnita de Anglio pro lia ago.
Franklin revenis hejmen. Lia filo William estis la reĝa koloniestro de Nov-Ĵerzejo. Franklin esperis, ke lia filo samopinius kun li. Tamen, William restis lojala al la reĝo. Ĉi tiu malkongruo disigis la du virojn, kaj ili neniam poste estis amikemaj inter si.
Franklin elektiĝis al la Dua Kontinenta Kongreso. Li estis parto de la komitato por fari deklaron de sendependeco. Pliparto de la skribado de la dokumento estas de samkomitatano Thomas Jefferson, sed multo de la verko venis de Franklin. Je la 4-a de julio, 1776, Franklin subskribis la Deklaron.
Poste, li veturis al Parizo, por iĝi ambasadoro por la franca reĝo Ludoviko la 16-a . Kvankam li parolis la francan lingvon nur balbute, lia posta internacia fameco kaj populareco kun la virinoj kaptis la koron de Francio. Parte pro lia populareco Francio konsentis traktaton por helpi Usonon je la revolucia milito. Kun la helpo de la francoj Usono gajnis sendependecon. Franklin revenis al Usono por helpi verki la Konstitucion de Usono. Kiel unu el siaj lastaj agoj, Franklin verkis manifeston kontraŭ sklaveco.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
