Μαυρίκιος
From Wikipedia, the free encyclopedia
Ο Μαυρίκιος είναι νησιωτικό κράτος του Ινδικού ωκεανού ανατολικά της Μαδαγασκάρης. Έχει συνολική έκταση 2.040 τ.χλμ. και πληθυσμό, σύμφωνα με επίσημη εκτίμηση για το 2024, 1.259.509[3] κατοίκους. (158η στον κόσμο)
Για άλλες χρήσεις, δείτε: Μαυρίκιος (αποσαφήνιση).
| Δημοκρατία του Μαυρίκιου
Republic of Mauritius République de Maurice | |||
|---|---|---|---|
| |||
Εθνικός ύμνος: Motherland (αγγλικά) Μητέρα Πατρίδα | |||
.svg) | |||
| και μεγαλύτερη πόλη | Πορ-Λουί 20°10′S 57°31′E | ||
| καμία γλώσσα (ντε γιούρε), Γαλλικά (73%), Αγγλικά[1][2] εθνική γλώσσα: Κρεολική Μαυρίκιου (84%) | |||
| Κοινοβουλευτική Δημοκρατία | |||
| Πριθβιράισινγκ Ρούπουν Έντυ Μπουασεζόν Πράβιντ Τζάγκνοτ | |||
| Ανεξαρτησία • Από το Ηνωμένο Βασίλειο • Ισχύον Σύνταγμα | 12 Μαρτίου 1968 12 Μαρτίου 1968, αναθεωρήθηκε στις 12 Μαρτίου 1992 | ||
| • Σύνολο • % Νερό Ακτογραμμή | 2.0401 km2 (178η) 0,05% 177 km | ||
| Πληθυσμός • Εκτίμηση 7-2024 • Πυκνότητα | 1.259.509[3] (158η) 617,4 κατ./km2 (19η) | ||
| ΑΕΠ (ΙΑΔ) • Ολικό (2019) • Κατά κεφαλή | 31,705 δισ. $ [4] 25.029 $[4] | ||
| ΑΕΠ (ονομαστικό) • Ολικό (2019) • Κατά κεφαλή | 14,812 δισ. $[4] 11.693 $[4] | ||
| ΔΑΑ (2021) |  0,802[5] (63η) – πολύ υψηλός | ||
| Νόμισμα | Ρουπία Μαυρίκιου (MUR) | ||
| MUT (UTC +4) | |||
| ISO 3166-1 | MU | ||
| Internet TLD | .mu | ||
| Οδηγούν στα | αριστερά | ||
| Κωδικός κλήσης | +230 | ||
1Περιλαμβάνονται επίσης τα Νησιά Αγκελέγκα, Σεντ Μπράντον, και το Ροντρίγκες | |||
.svg)
Μαζί με τα νησιά Ρεϋνιόν και Ροντρίγκες, ο Μαυρίκιος αποτελεί το νησιωτικό συγκρότημα των νησιών Μασκαρέν. Αυτό το αρχιπέλαγος δημιουργήθηκε από μία σειρά υποθαλάσσιων ηφαιστειακών εκρήξεων πριν από περίπου 8 με 10 εκατομμύρια χρόνια κατά τη διέλευση της Αφρικανικής τεκτονικής πλάκας πάνω από τον θερμό σημείο του Ρεουνιόν.
Το ίδιο το νησί του Μαυρίκιου περιβάλλεται από κοραλιογενείς υφάλους ενώ έχει ηφαιστειακή προέλευση. Περιμετρικά του νησιού εκτείνεται μία κορυφογραμμή από υψώματα, η οποία προέρχεται από την παλαιότερη ηφαιστειακή καλντέρα. Η ψηλότερη κορυφή του νησιού βρίσκεται στα νοτιοδυτικά και έχει ύψος 828 μ., ενώ ονομάζεται Πιτόν ντε λα Πετί Ριβιέρ Νουάρ (δηλ. κορυφή του μικρού μαύρου ποταμού). Στο κέντρο της ημιορεινής περιμέτρου εκτείνεται ένα ηπειρωτικό υψίπεδο.
Η συνολική έκταση του κράτους του Μαυρίκιου, το οποίο εκτός από το νησί περιλαμβάνει και τα νησιά Αγκαλέγκα, Σεντ Μπράντον και Ροντρίγκες, είναι 2.040 τ.χλμ. Η έκταση των ηπειρωτικών υδάτων ανέρχεται σε 10 τ.χλμ. Η ακτογραμμή του Μαυρίκιου είναι 177 χλμ. Το 49% της έκτασης του νησιού χαρακτηρίζεται ως καλλιεργήσιμο, με μόνιμες καλλιέργειες στο 6% της έκτασης, δάση στο 22% και άλλες χρήσεις γης στο υπόλοιπο 23% της έκτασης, με βάση στοιχεία του 1993. Οι αρδευόμενες εκτάσεις καλύπτουν έκταση 200 τ.χλμ. (1998).
Το τοπικό κλίμα είναι τροπικό, ενώ επηρεάζεται παράλληλα από τους νοτιοανατολικούς αληγείς ανέμους, προσδιορίζοντας δύο εποχές. Ο χειμώνας είναι θερμός και ξηρός και διαρκεί από τον Μάιο έως και τον Νοέμβριο, ενώ τους υπόλοιπους μήνες το καλοκαίρι είναι ζεστό και υγρό. Από τον Μάιο έως τον Σεπτέμβριο το νησί επηρεάζεται από αντικυκλωνικά συστήματα, ενώ η περίοδος των κυκλώνων εντοπίζεται από τον Νοέμβριο έως τον Απρίλιο. Οι τελευταίοι τροπικοί κυκλώνες που είχαν έντονες επιδράσεις στο νησί ήταν ο Ολάντα το 1994 και ο Ντίνα το 2002.
Η πρωτεύουσα και μεγαλύτερη πόλη του νησιού είναι το Πορ-Λουί στα βορειοδυτικά, ενώ άλλοι σημαντικοί οικισμοί είναι το Ρόουζχιλ, η Μπο Μπασίν, η Κουρεπίπ, το Βακόας, το Φίνιξ και η Κουάτρ Μπορν.
Πολιτική Γεωγραφία
Ο Μαυρίκιος διαιρείται διοικητικά σε 9 διαμερίσματα, με τις αντίστοιχες τοπικές πρωτεύουσες. Τα διαμερίσματα διαιρούνται σε δήμους:
- (1) Μπλακ Ρίβερ (Ταμαρίν)
- (2) Φλακ (Σεντρ ντε Φλακ)
- (3) Γκραντ Πορτ (Μαμπούρ)
- (4) Μόκα (Μόκα)
- (5) Παμπλεμούς (Τριολέ)
- (6) Πλεν Βιλέμ (Ρόουζχιλ)
- (7) Πορ Λουί (Πορ Λουί)
- (8) Ριβιέρ ντου Ρεμπάρτ (Πουντρ ντ' Ορ)
- (9) Σαβάν (Σουιλάκ)
Αντίστοιχα, το κράτος του Μαυρίκιου περιλαμβάνει ως εξαρτημένες περιοχές και τα γειτονικά νησιά και νησιωτικά συγκροτήματα Αγκαλέγκα με πρωτεύουσα το Βινγκ Σινγκ, τα Καργάντος Καράχος Σοάλ (ή Σεντ Μπράντον) με πρωτεύουσα το Ραφαέλ, και το νησί Νησί Ροντρίγκες με πρωτεύουσα το Πορτ Ματουρέν. Ο Μαυρίκιος διεκδικεί την κυριότητα στο αρχιπέλαγος Τσάγκος από το Ηνωμένο Βασίλειο και το νησί Τρομελίν από τη Γαλλία.
Ανακάλυψη
Ο Μαυρίκιος ανακαλύφθηκε για πρώτη φορά από τους Μαυριτανούς. Αυτό επιβεβαιώνεται από τα παλαιότερα υπάρχοντα ιστορικά στοιχεία του νησιού σε χάρτη που δημιούργησε ο Ιταλός χαρτογράφος Αλμπέρτ Καντίνο το 1502.[6] Ο χάρτης του Καντίνο δείχνει τρία νησιά που πιστεύεται ότι αντιπροσωπεύουν τα Νησιά Μασκαρέν (Ρεϋνιόν, Μαυρίκιος και Ροντρίγκες) και τα αποκαλεί Ντινά Μαργκαμπίν, Ντίνα Αρόμπι και Ντίνα Μοράζε. Ο μεσαιωνικός αραβικός κόσμος αποκαλούσε τη νησιωτική περιοχή του Ινδικού Ωκεανού Ουακουάκ.[7]
Πορτογαλικός Μαυρίκιος
Η Συνθήκη της Τορδεσίγιας υποτίθεται ότι έδινε στην Πορτογαλία το δικαίωμα να αποικίσει αυτό το μέρος του κόσμου. Το 1507, Πορτογάλοι ναυτικοί ήρθαν στο ακατοίκητο νησί και δημιούργησαν μια βάση επισκεπτών. Ο Ντιόγκο Φερνάντες Περέιρα, Πορτογάλος θαλασσοπόρος, ήταν ο πρώτος γνωστός Ευρωπαίος που έφτασε στον Μαυρίκιο. Ονόμασε το νησί «Ilha do Cisne» («Νησί του Κύκνου»). Οι Πορτογάλοι δεν έμειναν πολύ γιατί δεν τους ενδιέφεραν αυτά τα νησιά.[8]
Τα Νησιά Μασκαρέν ονομάστηκαν από τον Πέδρο Μασκαρένιας, Αντιβασιλέα της Πορτογαλικής Ινδίας, μετά την επίσκεψή του στα νησιά το 1512. Το νησί Ροντρίγκες πήρε το όνομά του από τον Πορτογάλο εξερευνητή Ντιόγκο Ροντρίγκες, ο οποίος ήρθε για πρώτη φορά στο νησί το 1528.
Ολλανδικός Μαυρίκιος (1638–1710)
Το 1598 μια ολλανδική μοίρα υπό τον ναύαρχο Βαιμπραντ φαν Βάρβαϊκ αποβιβάστηκε στο Γκραντ Πορτ και ονόμασε το νησί «Μαυρίκιος» από τον πρίγκιπα Μαυρίκιο της Οράγγης (ολλανδικά: Maurits van Nassau) της Ολλανδικής Δημοκρατίας. Οι Ολλανδοί κατοίκησαν το νησί το 1638, από το οποίο εκμεταλλεύτηκαν έβενο και εισήγαγαν ζαχαροκάλαμο, οικόσιτα ζώα και ελάφια. Από εδώ ξεκίνησε ο Ολλανδός πλοηγός Άμπελ Τάσμαν την αναζήτησή του για τη Μεγάλη Νότια Γη, χαρτογραφώντας τμήματα της Τασμανίας, της Αοτεαρόα/Νέας Ζηλανδίας και της Νέας Γουινέας. Ο πρώτος ολλανδικός οικισμός διήρκεσε 20 χρόνια. Το 1639, σκλάβοι έφτασαν στον Μαυρίκιο από τη Μαδαγασκάρη. Η Ολλανδική Εταιρεία Ανατολικών Ινδιών τους έφερε για να κόψουν δέντρα έβενου και να εργαστούν στις νέες φυτείες καπνού και ζαχαροκάλαμου.[9] Ακολούθως έγιναν αρκετές προσπάθειες να δημιουργηθεί μόνιμα μια αποικία, αλλά οι οικισμοί δεν αναπτύχθηκαν ποτέ αρκετά ώστε να παράγουν μερίσματα, με αποτέλεσμα οι Ολλανδοί να εγκαταλείψουν τον Μαυρίκιο το 1710.[8][10] Ένα άρθρο του 1755 στο αγγλικό Leeds Intelligencer ισχυρίζεται ότι το νησί εγκαταλείφθηκε λόγω του μεγάλου αριθμού μαϊμούδων μακάκων με μακριά ουρά «που κατέστρεψαν τα πάντα σε αυτό», και ότι ήταν επίσης γνωστό εκείνη την εποχή ως το νησί των μαϊμούδων.[11] Πορτογάλοι ναυτικοί είχαν εισαγάγει αυτές τις μαϊμούδες στο νησί από τον εγγενή βιότοπό τους στη Νοτιοανατολική Ασία, πριν από την ολλανδική κυριαρχία.[12]
Γαλλικός Μαυρίκιος (1715–1810)
Η Γαλλία, η οποία ήλεγχε ήδη το γειτονικό Ιλ Μπουρμπόν (σημερινή Ρεϋνιόν), πήρε τον έλεγχο του Μαυρίκιου το 1715 και τον μετονόμασε σε Ιλ ντε Φρανς (δηλαδή το νησί της Γαλλίας). Το 1723 καθιερώθηκε ο Μαύρος Κώδικας για να κατηγοριοποιήσει μια ομάδα ανθρώπων ως «αγαθά», προκειμένου ο ιδιοκτήτης αυτών των αγαθών να μπορεί να λάβει ασφαλιστικά χρήματα και αποζημίωση σε περίπτωση απώλειας των «αγαθών» του.[13] Η άφιξη του Γάλλου κυβερνήτη Bertrand-François Mahé de La Bourdonnais το 1735 συνέπεσε με την ανάπτυξη μιας ευημερούσας οικονομίας βασισμένης στην παραγωγή ζάχαρης. Ο Mahé de La Bourdonnais ίδρυσε το Πορ-Λουί ως ναυτική βάση και ναυπηγικό κέντρο.[8] Υπό τη διακυβέρνησή του ανεγέρθηκαν πολυάριθμα κτίρια, ορισμένα από τα οποία σώζονται ακόμη. Αυτά περιλαμβάνουν μέρος του Κυβερνητικού Μεγάρου, το Château de Mon Plaisir και το Line Barracks, το αρχηγείο της αστυνομίας. Το νησί βρισκόταν υπό τη διοίκηση της Γαλλικής Εταιρείας Ανατολικών Ινδιών, η οποία διατήρησε την παρουσία της μέχρι το 1767.[8] Κατά τη διάρκεια της γαλλικής κυριαρχίας, οι σκλάβοι μεταφέρονταν από μέρη της Αφρικής όπως η Μοζαμβίκη και η Ζανζιβάρη.[14] Ως αποτέλεσμα, ο πληθυσμός του νησιού αυξήθηκε δραματικά από 15.000 σε 49.000 μέσα σε τριάντα χρόνια. Στα τέλη του δέκατου όγδοου αιώνα, οι Αφρικανοί σκλάβοι αποτελούσαν περίπου το 80 τοις εκατό του πληθυσμού του νησιού, και στις αρχές του δέκατου ένατου αιώνα υπήρχαν 60.000 σκλάβοι στο νησί.[9] Στις αρχές του 1729, Ινδοί από το Ποντιτσέρι της Ινδίας, έφτασαν στον Μαυρίκιο με το σκάφος La Sirène. Οι συμβάσεις εργασίας για αυτούς τους τεχνίτες υπογράφτηκαν το 1734 την εποχή που απέκτησαν την ελευθερία τους.[15]
Από το 1767 έως το 1810, εκτός από μια σύντομη περίοδο κατά τη διάρκεια της Γαλλικής Επανάστασης, όταν οι κάτοικοι δημιούργησαν μια κυβέρνηση σχεδόν ανεξάρτητη από τη Γαλλία, το νησί ελεγχόταν από αξιωματούχους που διορίστηκαν από τη γαλλική κυβέρνηση. Ο Μπερναρντέν ντε Σαιν-Πιερ έζησε στο νησί από το 1768 έως το 1771, στη συνέχεια επέστρεψε στη Γαλλία, όπου έγραψε το Παύλος και Βιργινία (Paul et Virginie), μια ιστορία αγάπης που έκανε το Ιλ ντε Φρανς διάσημο όπου μιλούνταν η γαλλική γλώσσα. Το 1796 οι άποικοι αποσχίστηκαν από τον γαλλικό έλεγχο όταν η κυβέρνηση στο Παρίσι προσπάθησε να καταργήσει τη δουλεία.[16] Δύο διάσημοι Γάλλοι κυβερνήτες ήταν ο Vicomte de Souillac (ο οποίος κατασκεύασε το Chaussée στο Πορ Λουί[17] και ενθάρρυνε τους αγρότες να εγκατασταθούν στην περιοχή της Σαβάν) και ο Antoine Bruni d'Entrecasteaux (που φρόντισε ώστε οι Γάλλοι στον Ινδικό ωκεανό να έχουν την έδρα τους στον Μαυρίκιο αντί στο Ποντιτσέρι στην Ινδία).[18] Ο Charles Mathieu Isidore Decaen ήταν επιτυχημένος στρατηγός στους Πολέμους της Γαλλικής Επανάστασης και, κατά κάποιο τρόπο, αντίπαλος του Ναπολέοντα Α΄. Κυβέρνησε ως Κυβερνήτης του Ιλ ντε Φρανς και της Ρεϋνιόν από το 1803 έως το 1810. Ο Βρετανός ναυτικός χαρτογράφος και εξερευνητής Μάθιου Φλίντερς συνελήφθη και κρατήθηκε από τον στρατηγό Decaen στο νησί από το 1803 έως το 1810,[19][20] κατά παράβαση διαταγής του Ναπολέοντα. Κατά τη διάρκεια των Ναπολεόντειων Πολέμων, ο Μαυρίκιος έγινε βάση από την οποία οι Γάλλοι κουρσάροι οργάνωσαν επιτυχημένες επιδρομές σε βρετανικά εμπορικά πλοία. Οι επιδρομές συνεχίστηκαν μέχρι το 1810, όταν μια αποστολή του Βασιλικού Ναυτικού με επικεφαλής τον Josias Rowley, R.N., έναν Αγγλο-Ιρλανδό αριστοκράτη, στάλθηκε για να καταλάβει το νησί. Παρά τη νίκη στη Ναυμαχία του Γκραντ Πορτ, τη μοναδική γαλλική ναυτική νίκη επί των Βρετανών κατά τη διάρκεια αυτών των πολέμων, οι Γάλλοι δεν μπόρεσαν να εμποδίσουν τους Βρετανούς να αποβιβαστούν στο Καπ Μαλερό τρεις μήνες αργότερα. Παρέδωσαν επισήμως το νησί την πέμπτη ημέρα της εισβολής, στις 3 Δεκεμβρίου 1810,[18] με όρους που επέτρεπαν στους αποίκους να διατηρήσουν τη γη και την περιουσία τους και να χρησιμοποιούν τη γαλλική γλώσσα και το γαλλικό δίκαιο σε ποινικές και αστικές υποθέσεις. Υπό βρετανική κυριαρχία, το όνομα του νησιού επανήλθε σε Μαυρίκιος.[8] Η γρήγορη κατάκτηση του Μαυρικίου μυθιστορηματίστηκε στο μυθιστόρημα The Mauritius Command του Patrick O'Brian, που δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το 1977.
Βρετανικός Μαυρίκιος (1810–1968)
1830–1835: Βρετανική κυριαρχία και μεταρρύθμιση
Η βρετανική διοίκηση, η οποία ξεκίνησε με τον Ρόμπερτ Φάρκουαρ (Robert Farquhar) ως πρώτο κυβερνήτη, επέβλεψε τις γρήγορες κοινωνικές και οικονομικές αλλαγές. Ωστόσο, αμαυρώθηκε από το επεισόδιο Ratsitatane. Ο Ratsitatane, ανιψιός του βασιλιά Radama της Μαδαγασκάρης, μεταφέρθηκε στον Μαυρίκιο ως πολιτικός κρατούμενος. Κατάφερε να δραπετεύσει από τη φυλακή και σχεδίασε μια εξέγερση που θα απελευθέρωσε τους σκλάβους του νησιού. Προδόθηκε από τον συνεργάτη του Laizaf και συνελήφθη από μια ομάδα πολιτοφυλάκων με επικεφαλής τον Γαλλομαυρίκιο δικηγόρο Αντριάν Ντεπινέ (Adrien d'Épinay) και εκτελέστηκε με συνοπτικές διαδικασίες.[21] Αποκεφαλίστηκε στο Plaine Verte στις 15 Απριλίου 1822 και το κεφάλι του εμφανίστηκε ως αποτρεπτικό μέσο ενάντια σε πιθανές εξεγέρσεις των σκλάβων.[22]
Το 1832, ο Ντεπινέ κυκλοφόρησε την πρώτη εφημερίδα του Μαυρικίου (Le Cernéen), η οποία δεν ελεγχόταν από την κυβέρνηση. Την ίδια χρονιά, υπήρξε μια κίνηση από τον γενικό εισαγγελέα να καταργήσει τη δουλεία χωρίς αποζημίωση στους ιδιοκτήτες σκλάβων. Αυτό προκάλεσε δυσαρέσκεια και, για να ελέγξει μια ενδεχόμενη εξέγερση, η κυβέρνηση διέταξε όλους τους κατοίκους να παραδώσουν τα όπλα τους. Επιπλέον, ένα πέτρινο φρούριο, το οχυρό Αδελαΐδα, χτίστηκε σε ένα λόφο (τώρα γνωστό ως λόφος του Κάστρου) στο κέντρο του Πορ Λουί για να καταστείλει κάθε εξέγερση.[17]
Η δουλεία καταργήθηκε σταδιακά σε αρκετά χρόνια μετά το 1833, και οι ιδιοκτήτες φυτειών έλαβαν τελικά δύο εκατομμύρια λίρες στερλίνες ως αποζημίωση για την απώλεια των σκλάβων τους, που είχαν εισαχθεί από την Αφρική και τη Μαδαγασκάρη κατά τη διάρκεια της γαλλικής κατοχής.[23][24]
1834–1921: Εισαγωγή Ινδών εργατών
.jpg)
Η κατάργηση της δουλείας είχε σημαντικές επιπτώσεις στην κοινωνία, την οικονομία και τον πληθυσμό του Μαυρικίου. Οι ιδιοκτήτες φυτειών έφεραν μεγάλο αριθμό εργατών με συμβόλαια από την Ινδία για να δουλέψουν στα χωράφια με ζαχαροκάλαμο. Μεταξύ 1834 και 1921, περίπου μισό εκατομμύριο εργάτες ήταν παρόντες στο νησί. Εργάζονταν σε κτήματα ζάχαρης, εργοστάσια, σε μεταφορές και σε εργοτάξια. Επιπλέον, οι Βρετανοί έφεραν στο νησί 8.740 Ινδούς στρατιώτες.[8] Το Aapravasi Ghat, στον κόλπο του Πορ Λουί, που τώρα προστατεύεται από την UNESCO, ήταν η πρώτη βρετανική αποικία που χρησίμευσε ως σημαντικό κέντρο υποδοχής για υπαλλήλους που είχαν λάβει συμβόλαιο.
Σημαντική προσωπικότητα του 19ου αιώνα ήταν ο Ρέμι Ολιέ (Rémy Ollier), δημοσιογράφος μεικτής καταγωγής. Το 1828, η γραμμή χρώματος καταργήθηκε επίσημα στον Μαυρίκιο, αλλά οι Βρετανοί κυβερνήτες έδωσαν ελάχιστη εξουσία στα έγχρωμα άτομα και διόρισαν μόνο λευκούς ως κορυφαίους αξιωματούχους. Ο Ρέμι Ολιέ ζήτησε από τη βασίλισσα Βικτώρια να επιτρέψει τους έγχρωμους στο κυβερνητικό συμβούλιο, και αυτό έγινε δυνατό λίγα χρόνια αργότερα. Έκανε επίσης το Πορ Λουί δήμο, έτσι ώστε οι πολίτες να μπορούν να διοικούν την πόλη μέσω των δικών τους εκλεγμένων αντιπροσώπων. Ένας δρόμος πήρε το όνομά του στο Πορ Λουί και η προτομή του ανεγέρθηκε στο Jardin de la Compagnie το 1906.[18]
Το 1885 εισήχθη νέο σύνταγμα. Αναφερόταν ως Cens Démocratique και ενσωμάτωσε μερικές από τις αρχές που υποστήριξε ένας από τους ηγέτες των Κρεολών, ο Onésipho Beaugeard. Δημιούργησε εκλεγμένες θέσεις στο Νομοθετικό Συμβούλιο, αν και το δικαίωμα ψήφου περιοριζόταν κυρίως στη λευκή γαλλική και ανοιχτόχρωμη ινδική ελίτ που κατείχε ακίνητα. Το 1886, ο κυβερνήτης Τζον Πόουπ Χένεσι (John Pope Hennessy) όρισε τον Gnanadicarayen Arlanda ως τον πρώτο Ινδομαυρικιανό μέλος του κυβερνώντος Συμβουλίου, παρά την προτίμηση των ολιγαρχών της ζάχαρης για τον αντίπαλο Ινδομαυρικιανό Emile Sandapa. Ο Arlanda υπηρέτησε μέχρι το 1891.[25]
Δύο κύρια πολιτικά κόμματα ήταν ενεργά εκείνη την εποχή, το φιλο-Χένεσι κόμμα ήταν το Μεταρρυθμιστικό Κόμμα του Ουίλιαμ Νιούτον, και το αντι-Χένεσι κόμμα οι Δημοκρατικοί ηγούνταν υπό τον Gustave de Coriolis και τον Onésipho Beaugeard.[26]
Οι εργάτες που έφερναν από την Ινδία δεν είχαν πάντα δίκαιη μεταχείριση και ένας Γερμανός, ο Adolph von Plevitz, έγινε ανεπίσημος προστάτης αυτών των μεταναστών. Αναμίχθηκε με πολλούς από τους εργάτες και το 1871 τους βοήθησε να γράψουν μια αναφορά που εστάλη στον Κυβερνήτη Γκόρντον. Διορίστηκε μια επιτροπή για να εξετάσει τις καταγγελίες των Ινδών μεταναστών και το 1872 δύο δικηγόροι, διορισμένοι από το βρετανικό στέμμα, στάλθηκαν από την Αγγλία για να κάνουν έρευνα. Αυτή η Βασιλική Επιτροπή συνέστησε διάφορα μέτρα που θα επηρέαζαν τη ζωή των Ινδών εργατών κατά τα επόμενα πενήντα χρόνια.[18]
Τον Νοέμβριο του 1901, ο Μαχάτμα Γκάντι επισκέφτηκε τον Μαυρίκιο, στον δρόμο του από τη Νότια Αφρική στην Ινδία. Έμεινε στο νησί για δύο εβδομάδες και προέτρεψε την ινδομαυρικιανή κοινότητα να ενδιαφερθεί για την εκπαίδευση και να παίξει πιο ενεργό ρόλο στην πολιτική. Αργότερα από την Ινδία, έστειλε έναν νεαρό δικηγόρο, τον Manilal Doctor, για να βελτιώσει τη δεινή κατάσταση των Ινδομαυρικιανών.[27]
1901–1914: Εκσυγχρονισμός και μεταρρύθμιση
_(14763807672).jpg)
Το 1901, δημιουργήθηκαν ταχύτερες συνδέσεις με το νησί Ροντρίγκες χάρη στον ασύρματο.[27]
Το 1903, τα αυτοκίνητα εισήχθησαν στον Μαυρίκιο και το 1910 τέθηκαν σε λειτουργία τα πρώτα ταξί, που χειριζόταν ο Τζόζεφ Μέρβεν. Η ηλεκτροδότηση του Πορ Λουί έλαβε χώρα το 1909, και την ίδια δεκαετία η Mauritius Hydro Electric Company των αδελφών Atchia εξουσιοδοτήθηκε να παρέχει ρεύμα στις πόλεις του άνω Πλεν Βιλέμ.
Η δεκαετία του 1910 ήταν μια περίοδος πολιτικής αναταραχής. Η ανερχόμενη μεσαία τάξη (αποτελούμενη από γιατρούς, δικηγόρους και δασκάλους) άρχισε να αμφισβητεί την πολιτική δύναμη των γαιοκτημόνων από ζαχαροκάλαμο. Ο Eugène Laurent, δήμαρχος του Πορ Λουί, ήταν ο ηγέτης αυτής της νέας ομάδας. Το κόμμα του, Action Liberale, ζήτησε να επιτραπεί σε περισσότερους ανθρώπους να ψηφίσουν στις εκλογές. Το Parti de l'Ordre, με επικεφαλής τον Henri Leclézio, τον πιο ισχυρό από τους μεγιστάνες της ζάχαρης αντιτάχθηκε στην Action Libérale.[18]
Το 1911, υπήρξαν ταραχές στο Πορ Λουί λόγω μιας ψευδούς φήμης ότι ο Eugène Laurent είχε δολοφονηθεί από τους ολιγάρχες στο Curepipe. Αυτές οι ταραχές έγιναν γνωστές ως ταραχές Curepipe του 1911. Καταστήματα και γραφεία υπέστησαν ζημιές στην πρωτεύουσα και ένα άτομο σκοτώθηκε.[27]
Την ίδια χρονιά, το 1911, πραγματοποιήθηκαν οι πρώτες δημόσιες κινηματογραφικές παραστάσεις στο Curepipe και, στην ίδια πόλη, ανεγέρθηκε ένα πέτρινο κτίριο για να στεγάσει το Βασιλικό Κολέγιο.[27] Το 1912, τέθηκε σε λειτουργία ένα ευρύτερο τηλεφωνικό δίκτυο, που χρησιμοποιήθηκε από την κυβέρνηση, τις επιχειρηματικές εταιρείες και μερικά ιδιωτικά νοικοκυριά.
1914–1919: Η ευημερία του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου
Ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος ξέσπασε τον Αύγουστο του 1914. Πολλοί Μαυρικιανοί προσφέρθηκαν εθελοντικά να πολεμήσουν στην Ευρώπη κατά των Γερμανών και στη Μεσοποταμία κατά των Τούρκων. Όμως ο πόλεμος επηρέασε τον Μαυρίκιο πολύ λιγότερο από τους πολέμους του δέκατου όγδοου αιώνα. Στην πραγματικότητα, ο πόλεμος 1914–1918 ήταν μια περίοδος μεγάλης ακμής, λόγω της έκρηξης των τιμών της ζάχαρης. Το 1919, δημιουργήθηκε το Συνδικάτο Ζάχαρης του Μαυρικίου (Mauritius Sugar Syndicate), το οποίο περιλάμβανε το 70% όλων των παραγωγών ζάχαρης.[28]
1920–1939: Απελευθέρωση και αντίδραση
Η δεκαετία του 1920 είδε την άνοδο ενός κινήματος «οπισθοχώρησης», το οποίο ευνόησε την επιστροφή του Μαυρικίου στη Γαλλία. Το κίνημα κατέρρευσε γρήγορα επειδή κανένας από τους υποψηφίους που ήθελαν να επιστραφεί ο Μαυρίκιος στη Γαλλία δεν εξελέγη στις εκλογές του 1921. Στη μεταπολεμική ύφεση, σημειώθηκε απότομη πτώση των τιμών της ζάχαρης. Πολλά κτήματα ζάχαρης έκλεισαν, σηματοδοτώντας το τέλος μιας εποχής για τους μεγιστάνες της ζάχαρης που είχαν ελέγξει όχι μόνο την οικονομία αλλά και την πολιτική ζωή της χώρας. Ο Raoul Rivet, ο εκδότης της εφημερίδας Le Mauricien, έκανε εκστρατεία για μια αναθεώρηση του συντάγματος που θα έδινε στην αναδυόμενη μεσαία τάξη μεγαλύτερο ρόλο στη διοίκηση της χώρας. Οι αρχές της Arya Samaj άρχισαν να διεισδύουν στην ινδουιστική κοινότητα, η οποία φώναζε για περισσότερη κοινωνική δικαιοσύνη.[27] Από το τέλος της θητείας του διορισμένου Arlanda το 1891, μέχρι το 1926, δεν υπήρχε καμία εκπροσώπηση Ινδομαυρίκιου στο Νομοθετικό Συμβούλιο. Ωστόσο, στις εκλογές του 1926, ο Dunputh Lallah και ο Rajcoomar Gujadhur έγιναν οι πρώτοι Ινδομαυρικιανοί που εκλέχθηκαν στο Νομοθετικό Συμβούλιο. Στο Γκραντ Πορτ, ο Lallah κέρδισε τους αντιπάλους του Fernand Louis Morel και Gaston Gebert. Ενώ στο Flacq, ο Gujadhur νίκησε τον Pierre Montocchio.[29]
Το 1936 γεννήθηκε το Εργατικό Κόμμα, το οποίο ξεκίνησε ο Μωρίς Κυρέ. Ο Εμανυέλ Ανκετίλ συγκέντρωσε τους εργάτες των πόλεων ενώ ο Παντίτ Σαχατντέο επικεντρώθηκε στην αγροτική εργατική τάξη.[30] Οι ταραχές της Ουμπά του 1937 οδήγησαν σε μεταρρυθμίσεις από την τοπική βρετανική κυβέρνηση που βελτίωσαν τις συνθήκες εργασίας και οδήγησαν στην κατάργηση της απαγόρευσης των εργατικών συνδικάτων.[31][32] Η Εργατική Πρωτομαγιά γιορτάστηκε για πρώτη φορά το 1938. Περισσότεροι από 30.000 εργάτες θυσίασαν ένα μεροκάματο και ήρθαν από όλο το νησί για να παρακολουθήσουν μια γιγάντια συνάντηση στο Σαμπ ντε Μαρ.[33] Μετά τις απεργίες των λιμενεργατών, ο συνδικαλιστής Εμανυέλ Ανκετίλ απελάθηκε στο Ροντρίγκες, ο Μωρίς Κυρέ και ο Παντίτ Σαχατντέο τέθηκαν σε κατ' οίκον περιορισμό, ενώ πολλοί απεργοί φυλακίστηκαν. Ο Κυβερνήτης Μπεντ Κλίφορντ βοήθησε τον Ζυλ Λεκλεζιό του Συνδικάτου Ζάχαρης του Μαυρικίου να αντιμετωπίσει τις επιπτώσεις της απεργίας χρησιμοποιώντας εναλλακτικούς εργάτες γνωστούς ως «μαύρα πόδια».[34]
1939–1945: Β΄ Παγκόσμιος Πόλεμος
Στο ξέσπασμα του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου το 1939, πολλοί Μαυρικιανοί προσφέρθηκαν εθελοντικά να υπηρετήσουν υπό τη βρετανική σημαία στην Αφρική και την Εγγύς Ανατολή, πολεμώντας ενάντια στον γερμανικό και τον ιταλικό στρατό. Κάποιοι πήγαν στην Αγγλία για να γίνουν πιλότοι και προσωπικό εδάφους στη Βασιλική Πολεμική Αεροπορία. Ο Μαυρίκιος δεν απειλήθηκε ποτέ πραγματικά, αλλά το 1943 πολλά βρετανικά πλοία βυθίστηκαν έξω από το Πορ Λουί από γερμανικά υποβρύχια.
Κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου πολέμου, οι συνθήκες ήταν δύσκολες στον Μαυρίκιο. Οι τιμές των εμπορευμάτων διπλασιάστηκαν, αλλά οι μισθοί των εργαζομένων αυξήθηκαν μόνο κατά 10 έως 20 τοις εκατό. Υπήρχε κοινωνική αναταραχή και η αποικιακή κυβέρνηση λογόκρινε όλες τις συνδικαλιστικές δραστηριότητες. Ωστόσο, οι εργάτες του αρχοντικό ζάχαρης Μπελβιού Αρέλ έκαναν απεργία στις 27 Σεπτεμβρίου 1943.[35] Οι αστυνομικοί τελικά πυροβόλησαν απευθείας στο πλήθος, με αποτέλεσμα τον θάνατο 4 εργατών: Σουντρούμ Παβατντάν (περισσότερο γνωστή ως Αντζαλάι Κουπέν, μια 32χρονη έγκυος γυναίκα), Μουνσαμί Μουνιέν (14χρονο αγόρι), Κιστνασάμι Μουνισάμι ( 37χρονος εργάτης), και Μαρντάι Παναπέν.[36] Αυτό το γεγονός έγινε γνωστό ως η Σφαγή του Μπελβιού Αρέλ.[37][38] Ο κοινωνικός λειτουργός και ηγέτης του κινήματος Τζαν Αντολάν Μπασντέο Μπισουντουγιάλ οργάνωσε τις τελετές κηδείας των 4 νεκρών εργατών.[39]
Τρεις μήνες αργότερα, στις 12 Δεκεμβρίου 1943, ο Μπασντέο Μπισουντουγιάλ οργάνωσε μια μαζική συγκέντρωση στο "Μαρί Ρεν ντε λα Πε" στο Πορ Λουί, και το σημαντικό πλήθος εργατών από όλο το νησί επιβεβαίωσε τη δημοτικότητα του κινήματός του Τζαν Αντολάν.[40]
1945–1960: Μεταπολεμική πολιτική, καθολική ψηφοφορία
Μετά τη διακήρυξη του νέου Συντάγματος του 1947, οι γενικές εκλογές διεξήχθησαν στις 9 Αυγούστου 1948 και, για πρώτη φορά, η αποικιακή κυβέρνηση επέκτεινε το δικαίωμα ψήφου σε όλους τους ενήλικες που μπορούσαν να γράψουν το όνομά τους σε μία από τις 19 γλώσσες του νησιού, καταργώντας τα προηγούμενα προσόντα φύλου και ιδιοκτησίας.[41][42]
Το Εργατικό Κόμμα του Γκι Ροζμόν κέρδισε την πλειοψηφία των ψήφων[43] με 11 από τις 19 εκλεγμένες έδρες που κέρδισαν Ινδουιστές. Ωστόσο, ο Γενικός Κυβερνήτης Ντόναλντ Μακένζι-Κένεντι διόρισε 12 Συντηρητικούς στο Νομοθετικό Συμβούλιο στις 23 Αυγούστου 1948 για να διαιωνίσει την επικράτηση των λευκών Γαλλομαυρικιανών.[44][41] Το 1948 η Εμιλιάν Ροσκούστ έγινε η πρώτη γυναίκα που εξελέγη στο Νομοθετικό Συμβούλιο, υπηρετώντας μέχρι το 1953.[45]
Το κόμμα του Γκι Ροζμόν βελτίωσε τη θέση του το 1953 και, με βάση τα εκλογικά αποτελέσματα, ζήτησε καθολική ψηφοφορία. Συνταγματικές διασκέψεις πραγματοποιήθηκαν στο Λονδίνο το 1955 και το 1957 και εισήχθη το υπουργικό σύστημα. Η ψηφοφορία πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά βάσει της καθολικής ψηφοφορίας των ενηλίκων στις 9 Μαρτίου 1959. Στις γενικές εκλογές κέρδισε και πάλι το Εργατικό Κόμμα, με επικεφαλής αυτή τη φορά τον Σιγουσάγκουρ Ραμγκούλαμ (Seewoosagur Ramgoolam).[46]
1960–1968: Εθνοτικές εντάσεις
Μια Διάσκεψη Συνταγματικής Αναθεώρησης πραγματοποιήθηκε στο Λονδίνο το 1961 και καθιερώθηκε ένα πρόγραμμα περαιτέρω συνταγματικής προόδου. Στις εκλογές του 1963 κέρδισε το Εργατικό Κόμμα και οι σύμμαχοί του. Το Αποικιακό Γραφείο σημείωσε ότι η πολιτική κοινοτικής φύσης κέρδιζε έδαφος στον Μαυρίκιο και ότι η επιλογή των υποψηφίων (από κόμματα) και η εκλογική συμπεριφορά (των εκλογέων) διέπονταν από εθνοτικές και καστικές εκτιμήσεις.[46] Εκείνη την εποχή, δύο επιφανείς Βρετανοί ακαδημαϊκοί, ο Ρίτσαρντ Τίτμους και ο Τζέιμς Μιντ, δημοσίευσαν μια έκθεση για τα κοινωνικά προβλήματα του νησιού που προκαλούνται από τον υπερπληθυσμό και τη μονοκαλλιέργεια ζαχαροκάλαμου. Αυτό οδήγησε σε μια έντονη εκστρατεία για να σταματήσει η πληθυσμιακή έκρηξη και η δεκαετία κατέγραψε απότομη μείωση της πληθυσμιακής αύξησης.
Στις αρχές του 1965, μια πολιτική δολοφονία έλαβε χώρα στο προάστιο Μπελ-Ροζ, στην πόλη Κατρ Μπορν, όπου ο ακτιβιστής των Εργατικών Ραμπερσάντ Σουράθ ξυλοκοπήθηκε μέχρι θανάτου από τραμπούκους του αντίπαλου κόμματος Κόμμα του Μαυρικίου.[47][48]
Στις 10 Μαΐου 1965, ξέσπασαν φυλετικές ταραχές στο χωριό Τρουά Μπουτίκ κοντά στο Σουιγιάκ και εξαπλώθηκαν στο ιστορικό χωριό Μαεμπούρ. Σε όλη τη βρετανική αποικία κηρύχθηκε κατάσταση έκτακτης ανάγκης. Η εξέγερση ξεκίνησε με τη δολοφονία του αστυνομικού Μπεσού στο όχημά του από μια συμμορία Κρεολών. Ακολούθησε η δολοφονία ενός αμάχου ονόματι Ρομπέρ Μπρους στην Τρουά Μπουτίκ.[49] Στη συνέχεια, η συμμορία των Κρεολών προχώρησε στο παραθαλάσσιο ιστορικό χωριό Μαεμπούρ για να επιτεθεί στους Ινδομαυρικίους θεατές που παρακολουθούσαν μια Ινδουιστική ταινία στον κινηματογράφο Οντεόν. Η αστυνομία του Μαεμπούρ κατέγραψε σχεδόν 100 καταγγελίες για επιθέσεις σε Ινδομαυρικιανούς.[50]
Ανεξαρτησία (από το 1968)
Στη Διάσκεψη του Λάνκαστερ το 1965, έγινε σαφές ότι η Βρετανία ήθελε να απαλλαγεί από την αποικία του Μαυρίκιου. Το 1959, ο Χάρολντ Μακμίλαν είχε εκφωνήσει την περίφημη ομιλία του «Άνεμος Αλλαγής» (Wind of Change Speech) στην οποία αναγνώριζε ότι η καλύτερη επιλογή για τη Βρετανία ήταν να δώσει πλήρη ανεξαρτησία στις αποικίες της. Έτσι, από τα τέλη της δεκαετίας του '50, άνοιξε ο δρόμος για την ανεξαρτησία του Μαυρικίου.[51]
Αργότερα το 1965, μετά τη Διάσκεψη του Λάνκαστερ, το Αρχιπέλαγος Τσάγκος αποκόπηκε από την επικράτεια του Μαυρικίου για να σχηματίσει το Βρετανικό Έδαφος Ινδικού Ωκεανού (BIOT). Στις 7 Αυγούστου 1967 πραγματοποιήθηκαν γενικές εκλογές και το Κόμμα της Ανεξαρτησίας έλαβε την πλειοψηφία των εδρών. Τον Ιανουάριο του 1968, έξι εβδομάδες πριν από τη διακήρυξη της ανεξαρτησίας, σημειώθηκαν στο Πορ Λουί, οι ταραχές του Μαυρικίου του 1968 και οδήγησαν στον θάνατο 25 ανθρώπων.[52][53]
Ο Μαυρίκιος υιοθέτησε ένα νέο σύνταγμα και η ανεξαρτησία κηρύχθηκε στις 12 Μαρτίου 1968. Ο Σιγουσάγκουρ Ραμγκούλαμ έγινε ο πρώτος πρωθυπουργός ενός ανεξάρτητου Μαυρικίου, με τη βασίλισσα Ελισάβετ Β΄ να παραμένει επικεφαλής του κράτους ως Βασίλισσα του Μαυρικίου. Το 1969, ιδρύθηκε το κόμμα της αντιπολίτευσης, Μαυρικιανό Μαχητικό Κίνημα (Mouvement Militant Mauricien, ΜΜΚ), με επικεφαλής τον Πολ Μπέρενζε (Paul Bérenger). Αργότερα, το 1971, το ΜΜΚ, με την υποστήριξη των συνδικάτων, κήρυξε μια σειρά απεργιών στο λιμάνι, που προκάλεσε κατάσταση έκτακτης ανάγκης στη χώρα.[54]
Η κυβέρνηση συνασπισμού του Εργατικού Κόμματος και του ΣΔΚΜ (Σοσιαλδημοκρατικό κόμμα του Μαυρικίου) αντέδρασε περιορίζοντας τις πολιτικές ελευθερίες και περιορίζοντας την ελευθερία του Τύπου.[27] Δύο ανεπιτυχείς εμφανείς απόπειρες δολοφονίας έγιναν εναντίον του Πολ Μπέρενζε:
- Την 1η Οκτωβρίου 1971, ο υποστηρικτής του Φαρίντ Μουτούρ πέθανε κάτω από ύποπτες συνθήκες στο Λε Ρεντί, ενώ οδηγούσε το αυτοκίνητο του Πολ Μπέρενζε.[55]
- Η δεύτερη οδήγησε στον θάνατο τον Αζόρ Αντελαΐντ, λιμενεργάτη και ακτιβιστή, στις 25 Νοεμβρίου 1971.[56]
Οι γενικές εκλογές αναβλήθηκαν και οι δημόσιες συνεδριάσεις απαγορεύτηκαν. Τα μέλη του ΜΜΚ, συμπεριλαμβανομένου του Πολ Μπέρενζε, φυλακίστηκαν στις 23 Δεκεμβρίου 1971. Ο αρχηγός του ΜΜΚ αφέθηκε ελεύθερος ένα χρόνο αργότερα.[57]
Τον Μάιο του 1975, μια φοιτητική εξέγερση που ξεκίνησε στο Πανεπιστήμιο του Μαυρικίου σάρωσε ολόκληρη τη χώρα.[58] Οι φοιτητές δεν ήταν ικανοποιημένοι με ένα εκπαιδευτικό σύστημα που δεν ανταποκρινόταν στις φιλοδοξίες τους και που έδινε περιορισμένες προοπτικές για μελλοντική απασχόληση. Στις 20 Μαΐου, χιλιάδες φοιτητές προσπάθησαν να εισέλθουν στο Πορ Λουί μέσω της γέφυρας Γκραντ Ρίβερ Νορθ Ουέστ και συγκρούστηκαν με την αστυνομία. Στις 16 Δεκεμβρίου 1975 ψηφίστηκε πράξη στη Βουλής για επέκταση του δικαιώματος ψήφου στους 18χρονους. Αυτό θεωρήθηκε ως μια προσπάθεια κατευνασμού της απογοήτευσης της νεότερης γενιάς.[22]
Οι επόμενες γενικές εκλογές διεξήχθησαν στις 20 Δεκεμβρίου 1976. Ο συνασπισμός Εργατικών-CAM κέρδισε μόνο 28 έδρες από τις 62.[59] Το MMM εξασφάλισε 34 έδρες στο Κοινοβούλιο, αλλά ο απερχόμενος πρωθυπουργός Σιγουσάγκουρ Ραμγκούλαμ κατάφερε να παραμείνει στην εξουσία, με πλειοψηφία δύο εδρών, αφού συμμάχησε με το ΣΔΚΜ του Γκαετάν Ντυβάλ.
Το 1982 εξελέγη μια κυβέρνηση ΜΜΚ-ΣΚΜ (με επικεφαλής πρωθυπουργό τον Άνρουντ Τζάγκνοτ, αναπληρωτή πρωθυπουργό τον Χαρίς Μπουντού και υπουργό Οικονομικών τον Πολ Μπέρενζε). Ωστόσο, ιδεολογικές και προσωπικές διαφορές προέκυψαν μέσα στην ηγεσία του ΜΜΚ και του ΣΔΜ. Ο αγώνας για την εξουσία μεταξύ Μπέρενζε και Τζάγκνοτ κορυφώθηκε τον Μάρτιο του 1983. Ο Τζάγκνοτ ταξίδεψε στο Νέο Δελχί για να παρακολουθήσει μια σύνοδο κορυφής του Κινήματος των Αδεσμεύτων. Κατά την επιστροφή του, ο Μπέρενζε πρότεινε συνταγματικές αλλαγές που θα αφαιρούσαν την εξουσία από τον πρωθυπουργό. Κατόπιν αιτήματος του Τζάγκνοτ, η πρωθυπουργός Ίντιρα Γκάντι της Ινδίας σχεδίασε μια ένοπλη επέμβαση που περιλάμβανε το Ινδικό Ναυτικό και τον Ινδικό Στρατό για να αποτρέψει ένα πραξικόπημα με την κωδική ονομασία Επιχείρηση Λαλ Ντόρα.[60][61][62]
Η κυβέρνηση MMM-PSM χωρίστηκε εννέα μήνες μετά τις εκλογές του Ιουνίου 1982. Σύμφωνα με αξιωματούχο του Υπουργείου Πληροφοριών, οι εννέα μήνες ήταν ένα «σοσιαλιστικό πείραμα».[63] Ο Χαρίς Μπουντού διέλυσε το κόμμα του PSM για να επιτρέψει σε όλους τους βουλευτές του PSM να ενταχθούν στο νέο κόμμα MSM του Τζάγκνοτ, παραμένοντας έτσι στην εξουσία ενώ αποστασιοποιήθηκαν από το MMM.[64] Ο συνασπισμός MSM-Labour-PMSD κέρδισε στις εκλογές του Αυγούστου 1983, με αποτέλεσμα τον Άνρουντ Τζάγκνοτ ως πρωθυπουργό και τον Γκαετάν Ντυβάλ ως αναπληρωτή πρωθυπουργό.
Η εκβιομηχάνιση άρχισε να εξαπλώνεται και στα χωριά, και προσέλκυσε νέους εργάτες από όλες τις εθνοτικές κοινότητες. Ως αποτέλεσμα, η βιομηχανία ζάχαρης άρχισε να χάνει την κυριαρχία της στην οικονομία. Μεγάλες αλυσίδες λιανικής ξεκίνησαν να ανοίγουν καταστήματα το 1985 και πρόσφεραν πιστωτικές διευκολύνσεις σε άτομα με χαμηλό εισόδημα, επιτρέποντάς τους έτσι να αγοράσουν βασικές οικιακές συσκευές. Σημειώθηκε επίσης άνθηση στον τουριστικό κλάδο και νέα ξενοδοχεία εμφανίστηκαν σε όλο το νησί και το 1989 το χρηματιστήριο άνοιξε τις πόρτες του.[27] Το 1990, ο Πρωθυπουργός έχασε την ψηφοφορία για την αλλαγή του Συντάγματος για να γίνει η χώρα μια δημοκρατία με τον Μπέρενζε ως πρόεδρο.[65]
Δημοκρατία (από το 1992)
Στις 12 Μαρτίου 1992, είκοσι τέσσερα χρόνια μετά την ανεξαρτησία, ο Μαυρίκιος ανακηρύχθηκε δημοκρατία εντός της Κοινοπολιτείας των Εθνών.[8] Ο τελευταίος γενικός κυβερνήτης, Βιρασάμι Ρινγκαντού, έγινε ο πρώτος πρόεδρος.[66] Αυτό ήταν κάτω από μια μεταβατική ρύθμιση, στην οποία αντικαταστάθηκε από τον Κασάμ Ουτίμ αργότερα εκείνο το έτος.[67] Η πολιτική εξουσία παρέμεινε στον πρωθυπουργό.
Η επίσημη εκτίμηση για τον πληθυσμό του κράτους είναι 1.259.509[3] κάτοικοι (2024), γεγονός που κατατάσσει τον Μαυρίκιο στην 158η θέση στον κόσμο. Από αυτό το σύνολο, στο νησί του Μαυρίκιου κατοικούν 1.213.974 με βάση στοιχεία του 2024.[3] Η τοπική κοινωνία περιλαμβάνει πολλές εθνικές ομάδες, καθώς οι σημερινοί κάτοικοι κατάγονται από την ηπειρωτική Αφρική (κρεολοί), την Ινδία, τη Γαλλία και την Κίνα, αλλά και από πολλές άλλες χώρες ή περιοχές.
Το προσδόκιμο ζωής στο σύνολο του πληθυσμού, σύμφωνα με εκτιμήσεις του 2019 του Παγκόσμιου Οργανισμού Υγείας ήταν 74,1 χρόνια (71,0 χρόνια οι άνδρες και 77,3 οι γυναίκες).[68]
Θρήσκευμα
Το 52% των κατοίκων ασπάζονται τον Ινδουισμό, ενώ το 28% ανήκουν στην Καθολική Εκκλησία και το 17% στο Ισλάμ. Οι περισσότεροι κρεολοί κάτοικοι είναι χριστιανοί, ενώ η πλειοψηφία των μουσουλμάνων και το σύνολο των ινδουιστών προέρχονται από την Ινδία και το Πακιστάν. Μικρό ποσοστό των μουσουλμάνων κατάγεται από τη Μέση Ανατολή. Οι ινδουιστές ανήκουν στις γλωσσικές ομάδες των Μποτζπουρί, Ταμίλ, Μαράτι και Τέλουγκου. Μία μειοψηφία κατοίκων κατάγονται από την Κίνα, αρκετοί από τους οποίους έχουν ασπαστεί τον χριστιανισμό και κυρίως τον καθολικισμό, ενώ ορισμένοι ακολουθούν παράλληλα τις βουδιστικές και κομφουκιανιστικές παραδόσεις. Επίσης, υπάρχουν 1.767 Μάρτυρες του Ιεχωβά[69] και 442 Μορμόνοι της Εκκλησίας του Ιησού Χριστού των Αγίων των Τελευταίων Ημερών[70].
Γλώσσα
Στο σύνταγμα της χώρας δεν γίνεται αναφορά σε επίσημη γλώσσα, ενώ οι επικρατέστερες στο σύνολο του πληθυσμού είναι τα Αγγλικά, τα Γαλλικά και τα τοπικά Κρεολικά, μία κρεολική γλώσσα βασισμένη στα Γαλλικά.[71] Το κοινοβούλιο χρησιμοποιεί ως επίσημη γλώσσα τα Αγγλικά, αλλά καθένας μπορεί να μιλήσει και στα Γαλλικά στις συνεδριάσεις.[72][73] Τα Αγγλικά είναι γενικά αποδεκτά ως επίσημη γλώσσα της χώρας στην κυβέρνηση και τα δικαστήρια, αλλά επίσης η καθομιλουμένη είναι και η τοπική κρεολική.[74]
Η χρήση των διαφόρων γλωσσών εξαρτάται από την περίσταση.[75] Στα σπίτια χρησιμοποιείται κυρίως η κρεολική και τα Μποτζπουρί, μια ινδική γλώσσα, τα γαλλικά και τα κρεολικά στις επιχειρήσεις και το εμπόριο, ενώ τα αγγλικά στην εκπαίδευση και τη διοίκηση.[75] Τόσο τα αγγλικά, όσο και τα γαλλικά, με μακροχρόνια κοινωνική ιστορία στον Μαυρίκιο, προτιμούνται σε ακαδημαϊκό ή επαγγελματικό περιβάλλον.[75] Οι περισσότερες εφημερίδες και τα μέσα επικοινωνίας είναι στα γαλλικά. Το ραδιόφωνο και η λογοτεχνία είναι στα γαλλικά.[76]
Τα τοπικά γαλλικής επιρροής κρεολικά του Μαυρίκιου μιλιούνται από το 90% του πληθυσμού και θεωρούνται η εθνική γλώσσα.[75] Ιστορικά, γεννήθηκαν τον 18ο αιώνα από σκλάβους για να μπορούν να επικοινωνούν τόσο μεταξύ τους όσο και με τους Γάλλους αποικιοκράτες, οι οποίοι δεν καταλάβαιναν τις διάφορες Αφρικανικές διαλέκτους. Άλλες γλώσσες στον Μαυρίκιο περιλαμβάνουν τα Ταμίλ, τα Χίντι, τα Μαράτι, τα Ουρντού, τα Χάκα (κινεζική διάλεκτος), τα Γκουτζαράτι, και τα Μποτζπουρί, τα οποία είναι ένα μίγμα διαλέκτων της Ινδίας που χρησιμοποιήθηκε από τους πρώτους Ινδούς αποίκους.[74] Οι περισσότεροι κάτοικοι είναι τουλάχιστον δίγλωσσοι ή και τρίγλωσσοι.[77][78][74][76]
Η τοπική κουζίνα του Μαυρίκιου αποτελεί ένα μίγμα επιρροών από την Ινδία, την Κίνα, την Ευρώπη και την Αφρική. Σύνηθες είναι το φαινόμενο ένα γεύμα να συνθέτει στοιχεία από όλες αυτές τις παραδόσεις.
Η παραγωγή σε ρούμι, παράγωγο του ζαχαροκάλαμου, είναι διαδεδομένη στο νησί. Το ζαχαροκάλαμο εισήχθη στον Μαυρίκιο από τους Ολλανδούς το 1683, με κύριο στόχο την παραγωγή "αράκ", οινοπνευματώδους ποτού που αποτέλεσε πρόδρομο για το ρούμι. Η παραγωγή ζαχαροκάλαμου αναπτύχθηκε ιδιαίτερα με τις διοικήσεις των Γάλλων και των Βρετανών, οι οποίες και συνέβαλαν καθοριστικά στην οικονομική ανάπτυξη του νησιού. Ο Πιερ Σαρλ Φρανσουά Αρέλ ήταν ο πρώτος που πρότεινε την ιδέα της απόσταξης σε ρούμι στο νησί το 1850.
Η τοπική παραδοσιακή μουσική είναι γνωστή με την ονομασία σέγκα, ενώ έχει αφρικανικές ρίζες και τα παραδοσιακά όργανα είναι κυρίως κρουστά από δέρματα αιγών και μεταλλικά κρουστά τρίγωνα. Τα τραγούδια συνήθως περιγράφουν τα δεινά της σκλαβιάς, και έχουν σήμερα προσαρμοστεί στην κοινωνική σάτιρα για να καυτηριάσουν τις διακρίσεις κατά του έγχρωμου πληθυσμού. Οι άντρες συνήθως παίζουν τα μουσικά όργανα, ενώ οι γυναίκες παράλληλα χορεύουν ερωτικούς συνοδευτικούς χορούς.
Το 1847, ο Μαυρίκιος έγινε η πέμπτη περιοχή στον κόσμο που εξέδιδε γραμματόσημα. Οι δύο τύποι γραμματοσήμων εκείνης της εποχής, γνωστοί ως ταχυδρομικά γραμμάτια του Μαυρικίου, είχαν ονομαστική αξία μία πέννα (σε κόκκινο χρώμα) και δύο πέννες (σε μπλε), ενώ θεωρούνται από τα πιο πολύτιμα και διάσημα γραμματόσημα για συλλέκτες στον κόσμο.
Όταν ανακαλύφθηκε, το νησί του Μαυρίκιου αποτελούσε ενδιαίτημα για ένα είδος πτηνού, μέχρι τότε άγνωστου, το οποίο οι Πορτογάλοι ονόμασαν Ντόντο, καθώς δεν φαινόταν να είναι ιδιαίτερα έξυπνο. Μέχρι το 1681, ο πληθυσμός των Ντόντο είχε εξολοθρευτεί από τους κατοίκους ή τα κατοικίδια ζώα τους. Το Ντόντο εικονίζεται σήμερα να στηρίζει το εθνικό έμβλημα της χώρας.
Το νησί ευνόησε επίσης μία ποικιλόμορφη εικαστική παραγωγή στη λογοτεχνία, τόσο στα Γαλλικά, τα Αγγλικά αλλά και τα κρεολικά. Ο Ζαν Μαρί Γκυστάβ Λε Κλεζιό, βραβευμένος με το Νόμπελ λογοτεχνίας το 2008, είναι γαλλο-κρεολικής καταγωγής και διαμένει στο νησί αρκετό διάστημα.
Επίσης, οι γιορτές του νησιού περιλαμβάνουν τα Χριστούγεννα, την κινεζική Πρωτοχρονιά, την Περ Λαβάλ, το Ντιβαλί, το Μαχασιβρατρί και το Έιντ Αλ-Φιτρ.
Οι ψυχαγωγικές δραστηριότητες είναι ποικίλες, κυρίως για τη στήριξη της τουριστικής βιομηχανίας. Τα θαλάσσια σπορ αποτελούν σημαντικό στοιχείο, όπως και η αλιεία, το γουίντι σέρφινγκ, το θαλάσσιο σκι, η ιστιοπλοΐα, αλλά ακόμα και η υποβρύχια ξενάγηση. Χερσαίες δραστηριότητες είναι το γκολφ, το τέννις, το σκι, το κυνήγι, η ποδηλασία, η ιππασία και η πεζοπορία.
Το ΑΕΠ της χώρας είναι 15,7 δις $ (εκτίμηση 2009). Ο ρυθμός αύξησης του ΑΕΠ είναι 4,70% (εκτίμηση 2004). Το κατά κεφαλήν ΑΕΠ είναι 12.261 $ (εκτίμηση 2009).
Συνθήκες διαβίωσης
Σύμφωνα με έκθεση που δόθηκε στη δημοσιότητα στο Ναϊρόμπι, τον Νοέμβριο του 2008, η χώρα είναι η καλύτερη για τα παιδιά της Αφρικής αναφορικά με τις συνθήκες διαβίωσης.[79]
Πρόεδρος της χώρας μετά την παραίτηση του Κέιλας Πραγκ ανέλαβε η επιστήμονας Αμινά Γκουρίμπ-Φακίμ στις 5 Ιουνίου 2015, η οποία είναι και έγινε η πρώτη γυναίκα στο αξίωμα αυτό. Σήμερα, πρόεδρος είναι ο Πριθβιράισινγκ Ρούπουν από τον Δεκέμβριο του 2019. Πρωθυπουργός από το 2017 είναι ο Πράβιντ Τζάγκνοτ.
Δικαίωμα ψήφου στις εκλογές έχουν όσες και όσοι είναι ηλικίας 18 ετών και άνω.[80]
Η οδήγηση γίνεται στα αριστερά.
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
