Loading AI tools
McLaren 1963'te Yeni Zelandalı Bruce McLaren (1937-1970) tarafından kurulan Formula 1 takımıdır. McLaren F1 Takımı, Formula 1'in en eski ve başarılı takımlarından biridir.
 McLaren | |
|---|---|
 | |
| Genel bilgiler | |
| Uzun adı | McLaren Racing F1 Team |
| Merkez | McLaren Technology Centre Woking, Surrey, Birleşik Krallık 51°20′45″K 0°32′52″B |
| Kurucu(lar) | Bruce McLaren |
| Website | mclaren.com/racing/ |
| Takım ve araç bilgileri | |
| Takım patronu | Andrea Stella (Yarış Direktörü) Zak Brown (Grup CEO'su) |
| Yarış pilotları | 81.  Oscar Piastri[1]4. Lando Norris[1] |
| Test pilotları |  Pato O'Ward[2] Ryō Hirakawa[3] |
| Şasi | MCL60 |
| Motor | Mercedes |
| Lastik | Pirelli |
| Formula 1 Dünya Şampiyonası kariyeri | |
| İlk yarış | 1966 Monaco Grand Prix |
| Toplam yarış | 971 (967 başlangıç) |
| Takımlar Şampiyonluğu | 8 (1974, 1984, 1985, 1988, 1989, 1990, 1991, 1998) |
| Pilotlar Şampiyonluğu | 12 (1974, 1976, 1984, 1985, 1986, 1988, 1989, 1990, 1991, 1998, 1999, 2008) |
| Zafer | 188 |
| Podyumlar | 522 |
| Puan | 6884.5 |
| Pol pozisyonu | 163 |
| En hızlı tur | 169 |
| 2023 pozisyonu | 4. (302 puan) |
| Son yarış | 2024 Birleşik Devletler Grand Prix |
2019 sezonunda McLaren-Renault işbirliği ile uzun bir aradan sonra en başarılı sezonlarından birini geçirmiş ve sezonu genel klasmanda dördüncü sırada tamamlamıştır. Ayrıca McLaren Racing; Formula 1'in yanı sıra Indianapolis 500 Mil Yarışı, Kanada-Amerika Challenge Kupası ve Le Mans 24 Saat Yarışı gibi organizasyonlarda da yer almıştır. Ünlü pilot Ayrton Senna da en başarılı sezonlarını burada yaşamıştır. 2018 itibarıyla McLaren Racing F1 CEO Zak Brown tarafından yönetilmektedir. Takım patronu ise Andrea Stella dir.
Güncel olarak McLaren takımının en büyük ortağı Bahreyn Mumtalakat Holding Şirketi'dir. Diğer ortaklar Mansour Akram Ojjeh ve Michael Latifi'dir. McLaren'in 11 sürücüler şampiyonluğu, 8 de markalar şampiyonluğu bulunmaktadır.
Bruce McLaren Motor Racing, 1963 yılında Yeni Zelandalı Bruce McLaren tarafından kuruldu.[4] Bruce, Britanya Formula 1 takımı Cooper'da fabrika sürücüsüydü ve bu takımla üç Grand Prix kazanmış ve 1960 Dünya Şampiyonası'nda ikinci olmuştu. Avustralasya Tasman Serisi'nde yarışmak isteyen Bruce, işverenlerine yaklaştı, ancak takım sahibi Charles Cooper, Tasman kurallarının izin verdiği 2.5 litrelik motorlar yerine 1.5 litrelik Formula 1 motorlarını kullanmakta ısrar edince, Bruce kendisi ve muhtemel Formula 1 takım arkadaşı Timmy Mayer için özel yapım Cooper arabalarıyla kendi takımını kurmaya karar verdi.
Bruce, 1964 serisini kazandı, ancak Mayer, Tasmania'daki Longford Circuit'teki son yarış için antrenman yaparken hayatını kaybetti. Bruce McLaren, Roger Penske'den Zerex spor arabasını satın almak için Teddy Mayer'a yaklaştığında, Teddy Mayer ve Bruce McLaren iş ortaklığı konusunda konuşmaya başladılar ve Teddy Mayer, Bruce McLaren Motor Racing Limited (BMMR) şirketine ortak oldu ve nihayetinde en büyük hissedarı oldu.[5]
Takım, 1963'ten 1964'e kadar İngiliz lisansı altında yarıştı ve Feltham İngiltere'de, 1965'ten 1981'e kadar ise Colnbrook İngiltere'de bulunuyordu ve 1981'den bu yana Woking, İngiltere'de yer almaktadır.[6] Buna rağmen, Bruce hiçbir zaman arabalarında geleneksel Britanya yarış yeşilini kullanmadı. Bunun yerine, ulusal ilkelere dayanmayan renk şemaları kullandı (örneğin, 1966 Monaco Grand Prix'sinde yarışan ilk Formula 1 arabası McLaren M2B arabası, John Frankenheimer'ın filmi Grand Prix'deki kurgusal Yamura takımını temsil etmek için yeşil bir şerit ile beyaza boyanmıştı).
Bu dönemde Bruce, Birleşik Krallık ve Kuzey Amerika'daki spor araba yarışlarında takımı için yarıştı ve 1965 Tasman Serisi'ne Phil Hill ile katıldı, ancak kazanamadı. Cooper takımı için Grand Prix'lerde yarışmaya devam etti, ancak takımın formunu düşüşte değerlendirerek 1966'da kendi arabalarıyla yarışmaya karar verdi.
İlk günleri (1966–1967)
Bruce McLaren, takımının Grand Prix'e ilk çıkışını 1966 Monaco yarışında yaptı (mevcut Formula 1 takımları arasında sadece Ferrari daha eskidir). Yarışı, terminal bir yağ sızıntısı nedeniyle dokuz tur sonra sona erdi. 1966 aracı, Robin Herd tarafından tasarlanan M2B'ydi, ancak program, kötü motor seçimleri nedeniyle engellendi: Ford'un Indianapolis 500 motorunun 3.0 litrelik versiyonu ve Serenissima V8 kullanıldı. İkincisi, takımın Britanya'daki ilk puanını aldı, ancak her ikisi de yetersiz güçte ve güvenilmezdi.
.gif){kind=logo}
1967 için Bruce, British Racing Motors (BRM) V12 motorunu kullanmaya karar verdi, ancak motorla ilgili gecikmeler nedeniyle, başlangıçta 2.1 litrelik BRM V8 ile güçlendirilmiş M4B adlı değiştirilmiş bir Formula 2 arabasını kullanmak zorunda kaldı ve daha sonra V12 için benzer ancak biraz daha büyük bir araba olan M5A'yı üretti. Her iki araba da büyük başarı getirmedi, en iyi sonuç Monaco'da elde edilen bir dördüncülük oldu.[7]
Ford-Cosworth DFV motorları (1968–1982)
1968'de, önceki iki yıl boyunca McLaren'ın tek sürücüsü olan Bruce'a, 1967 şampiyonu ve vatandaşı Yeni Zelandalı Denny Hulme katıldı. Hulme zaten Can-Am'de McLaren için yarışıyordu. O yılın yeni M7A aracı, Herd'in takım için son tasarımıydı ve Cosworth'un yeni ve kısa sürede yaygın hale gelecek olan DFV motoru ile güçlendirildi. (DFV, 1983'e kadar McLaren tarafından kullanılmaya devam edecekti) ve bu motorla büyük bir form artışı yaşandı. Bruce, Brands Hatch pistinde Şampiyonlar Yarışını kazandı ve Hulme, Silverstone'daki Uluslararası Trophy'yi kazandı; her ikisi de şampiyona dışı yarışlardı. Ardından Bruce, takımın ilk şampiyona zaferini Belçika Grand Prix'sinde elde etti. Hulme, yılın ilerleyen dönemlerinde İtalya ve Kanada Grand Prix'lerini de kazandı ve takıma Markalar Şampiyonası'nda ikinci sırayı getirdi. M7'nin güncellenmiş 'C' versiyonunu kullanarak, Bruce 1969'da üç podyum daha elde etti, ancak takımın beşinci galibiyeti, Hulme'un Meksika Grand Prix'sini kazandığı 1969 şampiyonasının son yarışına kadar beklemek zorunda kaldı. O yıl McLaren, M9A'da dört tekerlekten çekiş denedi, ancak araba sadece Derek Bell tarafından Britanya Grand Prix'sinde bir kez kullanıldı; Bruce, arabayı kullanmayı "birisi dirseğinizi sarsarak imza atmaya çalışmak gibi" olarak tanımladı.[8]
1970 yılı, Hulme ve Bruce'un ilk iki Grand Prix'de birer ikincilik elde etmesiyle başladı, ancak Haziran ayında, Bruce, Goodwood'da yeni M8D Can-Am arabasını test ederken bir kazada hayatını kaybetti. Bruce'un ölümünden sonra, Teddy Mayer takımın kontrolünü devraldı; Hulme, Dan Gurney ve Peter Gethin ile yarışmaya devam etti. Gurney, Mosport ve St. Jovite'deki ilk iki Can-Am etkinliğini kazandı ve üçüncü yarışta dokuzuncu oldu, ancak sezon ortasında takımdan ayrıldı ve yerini Gethin aldı. 1971 yılı, Hulme'un açılış yarışında Güney Afrika'da lider olmasına rağmen, süspansiyon kırılması nedeniyle yarışı bırakmasıyla umut verici başladı; Hulme, Gethin (sezon ortasında BRM'ye geçti) ve Jackie Oliver yine bir galibiyet elde edemediler. Ancak 1972 sezonunda iyileşmeler görüldü: Hulme, takımın 2.5 yıl aradan sonra ilk Grand Prix zaferini Güney Afrika'da kazandı ve o ve Peter Revson, on diğer podyum elde etti; takım Markalar Şampiyonası'nda üçüncü oldu. McLaren, Jody Scheckter'e Watkins Glen'deki son yarışta Formula 1 debutunu verdi. Tüm McLaren sürücüleri Ford-Cosworth motorlarını kullandı, sadece Andrea de Adamich ve Nanni Galli, 1970'te Alfa Romeo motorlarını kullandı.
1973 sezonu için Gordon Coppuck tarafından tasarlanan McLaren M23, takımın yeni arabası oldu. McLaren'ın Formula 1 M19 ve Indianapolis M16 arabalarının tasarımının bazı bölümlerini paylaşarak (bu tasarım Lotus'un 72'sinden ilham almıştı), dört yıl boyunca ana araç olarak kullanıldı. Hulme, İsveç'te bununla kazandı ve Revson, kariyerinin tek Grand Prix zaferlerini Britanya ve Kanada'da aldı. 1974'te, iki yıl önce Lotus ile dünya şampiyonu olan Emerson Fittipaldi, McLaren'a katıldı. Hulme, son Formula 1 kampanyasında, Arjantin sezon açılışını kazandı; Fittipaldi, Brezilya, Belçika ve Kanada'da kazandığı yarışlarla Sürücüler Şampiyonası'nı aldı. Fittipaldi için mücadele yakın geçti ve sezonun son yarışı olan ABD Grand Prix'sinde dördüncü olarak Ferrari'nin Clay Regazzoni'sinin üç puan önünde şampiyonluğu garantiledi. Hulme ve birçok motosiklet dünya şampiyonu Mike Hailwood ile birlikte, McLaren'in ilk Markalar Şampiyonası'nı da kazandılar. 1975 yılı takım için daha az başarılı geçti: Fittipaldi, şampiyonada Niki Lauda'nın arkasında ikinci oldu. Hulme'un yerini alan Jochen Mass, İspanya'da tek Grand Prix zaferini kazandı.
1975'in sonunda, Fittipaldi, kardeşinin Fittipaldi/Copersucar takımına katılmak için ayrıldı.[9] Üst düzey sürücüler zaten diğer takımlara imza atmış olduğundan, Mayer, biyografi yazarı Gerald Donaldson'ın "şüpheli bir itibara sahip" olarak yansıttığı bir sürücü olan James Hunt'a yöneldi. 1976'da, Lauda Ferrari'sinde yine güçlüydü; sezon ortasında, Lauda şampiyonayı 56 puanla önde götürüyordu, Hunt ise sadece 26 puandaydı, İspanya'da (başlangıçta diskalifiye edildiği bir yarış) ve Fransa'da kazandığı zaferlere rağmen. Ancak Almanya Grand Prix'sinde Lauda ağır bir kaza geçirdi, neredeyse ölüyordu ve sonraki iki yarışı kaçırdı. Hunt, dört Grand Prix daha kazanarak şampiyonanın sonuna üç puan geride girdi. Japonya'daki finalde, yoğun yağmur yağışı vardı, Lauda güvenlik endişeleri nedeniyle yarışı bıraktı ve Hunt, üçüncü olarak Sürücüler Şampiyonası'nı kazandı. Ancak McLaren, Markalar Şampiyonası'nı Ferrari'ye kaybetti.
1977'de, M23 yavaş yavaş M26 ile değiştirildi, M23'ün son resmi yarışı Gilles Villeneuve'nin Britanya Grand Prix'sinde takım ile yaptığı bir kerelik Formula 1 debutu oldu. Hunt o yıl üç kez kazandı, ancak Lauda ve Ferrari kombinasyonu çok güçlüydü; Hunt ve McLaren, şampiyonalarda beşinci ve üçüncü oldu. Oradan itibaren sonuçlar kötüleşmeye devam etti. Lotus ve Mario Andretti, 1978'de 78 ve 79 yer etkisi arabaları ile şampiyonlukları aldı ve ne Hunt ne de Mass'ın yerini alan Patrick Tambay, yer etkisi olmayan M26 ile ciddi bir şekilde mücadele edebildi. Hunt, 1978'in sonunda Lotus'tan Ronnie Peterson'ın yerine bırakıldı, ancak Peterson İtalya Grand Prix'sinde bir kazada öldüğünde, yerine John Watson imza attı. 1979'da hiçbir iyileşme olmadı; Coppuck'un M28 tasarımı Mayer tarafından "korkunç, bir felaket" ve "tam anlamıyla şeytani" olarak tanımlandı ve M29 durumu pek değiştirmedi. Tambay puan alamadı ve Watson sadece 15 puan aldı ve yıl sonunda takım sekizinci oldu.
1980'ler, 1970'lerin sona erdiği gibi başladı: Alain Prost, Tambay'ın yerini aldı ancak Watson ve nadiren puan aldı. Philip Morris ve onların yöneticisi John Hogan'dan artan baskı altında olan Mayer, McLaren'ı Ron Dennis'in Philip Morris tarafından da sponsor edilen Project Four Formula 2 takımı ile birleştirmeye zorlandı. Dennis, Project Four'un hazırladığı BMW M1 yarış arabalarının karbon-fiber arka kanatlarından ilham alan yenilikçi bir Formula 1 şasisi için fikirleri olan tasarımcı John Barnard'a sahipti. Kendi başlarına, bunu inşa edecek paraları yoktu, ancak birleşme ile gelen yatırım ile bu McLaren MP4 (daha sonra MP4/1 olarak adlandırıldı) oldu. MP4 ile Watson, Britanya Grand Prix'sini kazandı ve üç başka podyum elde etti. Birleşmeden kısa bir süre sonra, McLaren, Colnbrook'tan Woking'deki yeni tesise taşındı. Dennis ve Mayer, başlangıçta şirketin yönetici direktörlüğünü paylaştılar; 1982'ye gelindiğinde, Mayer ayrılmış ve Tyler Alexander'ın ve onun hisseleri yeni sahipler tarafından satın alınmıştı.
TAG-Porsche and Honda motorları (1983–1992)
1980'lerin başında, Renault, Ferrari ve Brabham gibi takımlar, 1966'dan beri standart olan 3.0 litrelik doğal emişli motorlar yerine 1.5 litrelik turboşarjlı motorlar kullanıyordu. 1982'de kendi turbo motorlarına ihtiyaç duyduklarını gören Dennis, Williams destekçisi Techniques d'Avant Garde'ı (TAG) Porsche tarafından Barnard'ın spesifikasyonlarına göre üretilen ve TAG markalı turbo motorları finanse etmeye ikna etti; TAG'ın kurucusu Mansour Ojjeh daha sonra McLaren hissedarı olacaktı. Bu arada, eski rakip Lauda'nın 1982'de emeklilikten dönerek Watson ile birlikte MP4'ün o yılki 1B versiyonunda yarışmasına rağmen, Cosworth motorlarıyla devam ettiler. İkisi de ikişer yarış kazandı, özellikle Watson Detroit'te 17. sıradan başlayarak kazandı ve sezonun bir aşamasında McLaren, markalar şampiyonasında ikinci sıradaydı. FISA ile olan bir anlaşmazlık nedeniyle San Marino Grand Prix'sini boykot ettiler. 1983 çok verimli olmasa da, Watson yine Amerika Birleşik Devletleri'nde, bu kez Long Beach'te 22. sıradan başlayarak kazandı.
Renault tarafından işten çıkarılan Prost, 1984'te tekrar McLaren'a döndü. Artık TAG motorlarını kullanan takım, 12 zafer ve en yakın rakibi Ferrari'nin 2.5 katı kadar markalar puanı ile sezonu domine etti. Sürücüler Şampiyonası'nda Lauda, Prost'u yarım puanla geçerek kazandı, bu, tarihteki en dar farktı. McLaren-TAG'lar 1985'te de güçlüydü; üçüncü Markalar Şampiyonası'nı kazandılar ve bu kez Prost Sürücüler Şampiyonası'nı kazandı. 1986'da, Williams takımı, Honda motorları ve sürücüleri Nigel Mansell ve Nelson Piquet ile yeniden yükseldi, McLaren'da ise Lauda'nın yerine geçen 1982 şampiyonu Keke Rosberg araca uyum sağlayamadı. Williams Markalar Şampiyonası'nı kazandı, ancak Prost, San Marino, Monaco ve Avusturya'da kazandığı yarışlar ve Williams sürücülerinin birbirlerinden puan almaları sayesinde son yarış olan Avustralya Grand Prix'sine şansını koruyarak gitti. Orada, Mansell'in bir patlama yaşaması ve Piquet'nin ihtiyati bir pit stop yapması, Prost'a yarışı ve ikinci şampiyonluğunu kazandırdı, böylece Jack Brabham'dan bu yana üst üste şampiyonluk kazanan ilk sürücü oldu. 1987'de Barnard Ferrari'ye katıldı ve yerine Steve Nichols geçti. Ancak Prost ve Stefan Johansson'un elinde Nichols'un MP4/3'ü ve TAG motoru, Williams-Honda'yı geçemedi.
1988'de Honda, tedariklerini McLaren'a devretti ve Prost'un teşvikiyle Dennis, Ayrton Senna'yı sürücü olarak imzaladı. Turbo otomobillerin güçlerini azaltan ve yakıt kapasitelerini düşüren (dolayısıyla güçlerini de) düzenlemelere rağmen Honda, turboşarjlı motorla devam etti. MP4/4'te Senna ve Prost, sezon boyunca süren bir mücadeleye girişti, 16 yarışın 15'ini kazandılar (diğer yarış Monza'da, Senna rahat bir şekilde öndeyken geri kalan sürücü Jean-Louis Schlesser ile çarpıştı). Portekiz Grand Prix'sinde, Senna Prost'u pit duvarına sıkıştırınca ilişkileri bozuldu; Prost kazandı, ancak sonrasında "Tehlikeliydi. Dünya şampiyonluğunu bu kadar istiyorsa, alabilir." dedi. Prost o yıl daha fazla puan topladı, ancak sadece en iyi 11 sonucun sayılması nedeniyle, Senna şampiyonluğu Japonya'daki sondan bir önceki yarışta kazandı.[10]
Ertesi yıl, turbolar yasaklandı ve Honda yeni 3.5 litrelik doğal emişli V10 motorunu sağladı ve McLaren yine her iki şampiyonluğu da MP4/5 ile kazandı. Sürücüler arasındaki ilişki, özellikle San Marino Grand Prix'sinde Prost, Senna'nın ilk virajda birbirlerini geçmeme anlaşmasını ihlal ettiğini düşündüğünde, kötüleşmeye devam etti. Honda ve Dennis'in Senna'yı kayırdığını düşünen Prost, sezon ortasında Ferrari'ye geçeceğini duyurdu.[11] İkinci yıl üst üste Sürücüler Şampiyonası Japonya Grand Prix'sinde kazandı, bu kez Senna ve Prost çarpıştı (Senna başlangıçta toparlandı ve yarışı kazandı, ancak daha sonra diskalifiye edildi). Eski McLaren adamları Nichols ve Prost (Barnard Benetton takımına geçmişti) ile Ferrari, 1990'da İngiliz takımını daha yakından zorladı. McLaren ise Ferrari'den Gerhard Berger'i getirdi, ancak önceki iki sezonda olduğu gibi, Sürücüler Şampiyonası Prost ve Senna tarafından önde götürüldü ve Japonya'daki sondan bir önceki yarışta çözüldü. Burada, Senna ilk virajda Prost ile çarpıştı ve her ikisini de yarış dışı bıraktı, ancak bu sefer Senna ceza almadı ve şampiyonluğu aldı; McLaren ayrıca Markalar Şampiyonası'nı kazandı. 1991 yılı McLaren ve Senna için bir diğer başarılı yıl oldu ve yükselen Renault motorlu Williams takımı en yakın rakipleriydi. 1992'ye gelindiğinde, Williams gelişmiş FW14B arabasıyla McLaren'i geçerek, McLaren'in dört yıllık şampiyonluk serisini kırdı, ancak yine de beş yarışı kazandılar.
Ford, Lamborghini and Peugeot motorları (1993–1994)
Honda 1992'nin sonunda spordan çekildiği için, McLaren yeni bir motor tedarikçisi aramaya başladı.[12] Renault motorlarını güvence altına almak için yapılan bir anlaşma başarısız olunca, McLaren 1993 sezonu için müşteri Ford motorlarına geçti. Senna—başlangıçta sadece yarış bazında bir sözleşme imzalamıştı, ancak daha sonra tüm yıl için anlaşma imzaladı—beş yarış kazandı, Monaco'daki rekor kıran altıncı zaferi ve Avrupa Grand Prix'sindeki birinci turda beşinci sıradan birinci sıraya geçtiği zafer dahil. Takım arkadaşı, 1991 CART şampiyonu Michael Andretti çok daha kötü performans gösterdi; sadece yedi puan topladı ve sezonun son üç yarışında test sürücüsü Mika Häkkinen tarafından değiştirildi. Williams sonunda her iki şampiyonluğu da kazandı ve Senna—1993 için oraya geçmeyi düşünmüştü—1994 sezonu için onlarla anlaştı. 1993 sezonu boyunca McLaren, BBC Televizyonu'nda yedi bölümlük bir belgesel olan "A Season With McLaren"da yer aldı.
1994 sezonu öncesinde McLaren, Lamborghini'nin o zamanki sahibi Chrysler ile potansiyel bir anlaşmanın parçası olarak Lamborghini V12 motorunu test etti, ancak sonunda Peugeot motorlarını kullanmaya karar verdi. Peugeot gücüyle, MP4/9 Häkkinen ve Martin Brundle tarafından sürüldü, sezon boyunca sekiz podyum elde etmelerine rağmen hiç galibiyet alamadılar. Peugeot, çok sayıda motor arızası/güvenilmezlik nedeniyle McLaren'in potansiyel yarış zaferlerini kaybetmesine neden olduğu için bir yılın ardından bırakıldı ve Mercedes-Benz markalı, Ilmor tasarımı bir motora geçildi.
Mercedes Ortaklığı (1995-2014)
1995-2009: Mercedes ile İş Birliği
1995 sezonundan itibaren, McLaren Peugeot Sport ile olan motor anlaşmasını sonlandırdı ve Mercedes-Benz High Performance Engines ile tam bir iş birliği başlattı. Bu, Alman üreticinin Sauber takımı ile bir yıl süren ortaklığının ardından gerçekleşti. Ortaklık, Mercedes-Benz'in Ilmor Engineering tarafından inşa edilen ve monte edilen ücretsiz motorlarını, Mercedes-Benz'in resmi takım araçlarını, mali desteği ve Daimler AG ve Mercedes-Benz'den tam fabrika desteğini içeriyordu. Ayrıca Mercedes-Benz ve Ilmor personeli, takımın Woking'deki merkezinde takımla birlikte çalışacaktı.
.jpg)
McLaren'ın 1995 sezonu Formula 1 aracı olan MP4/10, ön sıralarda yer almadı ve Brundle'ın yerine geçen eski şampiyon Nigel Mansell, araca ilk başta sığamadı ve sadece iki yarıştan sonra ayrıldı, yerini Mark Blundell aldı.
Williams'ın 1996'da hakim olduğu dönemde, McLaren, David Coulthard ile Häkkinen'in yanında üçüncü ardışık sezonunu galibiyetsiz geçirdi. Ancak, 1997'de Coulthard sezonun açılış yarışı olan Avustralya Grand Prix'sini kazanarak bu seriyi bozdu; Häkkinen ve o sezon sonunda birer yarış daha kazandı ve oldukça beğenilen tasarımcı Adrian Newey o yılın Ağustos ayında takıma katıldı.[13] Aracın hızı iyileşmiş olsa da, sezon boyunca güvenilmezlik pahalıya mal oldu, Häkkinen'in liderken çekildiği İngiltere ve Lüksemburg Grand Prix'lerinde olduğu gibi. Ayrıca, bu sezonun başında uzun süreli sponsor Marlboro, ezeli rakip Ferrari'ye desteğini kaydırdı. 1974 sezonundan bu yana ilk kez, McLaren yeni bir kimlik edindi ve tütün sponsoru West'e geçti. Geleneksel kırmızı ve beyaz, gümüş, gri, beyaz ve kırmızı ile değiştirildi. McLaren, bu renk şemasını (veya çok benzerini) 2017 yılına kadar yirmi yıl boyunca korudu.
Newey'in 1998 için yeni teknik düzenlemelerden faydalanabilmesi ve Renault'nun spordan geçici olarak çekilmesi nedeniyle Williams'ın fabrika motorlarını kaybetmesiyle, McLaren yeniden şampiyonluk için mücadele edebilir hale geldi. Häkkinen ve Coulthard, Ferrari'nin Brezilya'daki ikinci yarışta yaptığı bir protestodan sonra takımın "fren direksiyonu" sisteminin yasaklanmasına rağmen, ilk altı yarışın beşini kazandılar. Schumacher ve Ferrari en büyük rakipleri oldu, ilk iki yarışın ardından Häkkinen ile aynı puanda olan Schumacher, ancak Häkkinen'in Lüksemburg ve Japonya Grand Prix'lerinde kazandığı zaferler, ona Sürücüler Şampiyonluğunu ve McLaren'a Takımlar Şampiyonluğunu getirdi. Häkkinen, ertesi yıl ikinci Sürücüler Şampiyonluğunu kazandı, ancak sürücü hataları ve mekanik arızaların birleşimi nedeniyle, takım Takımlar Şampiyonluğunu Ferrari'ye kaybetti.
2000 yılında McLaren, Ferrari ile yakın bir mücadelede yedi yarış kazandı, ancak sonunda Ferrari ve Schumacher her iki yarışmada da zafer kazandı. Bu, McLaren'ın formunda bir düşüşün başlangıcını işaret etti, çünkü Ferrari Formula 1'deki hakimiyetini pekiştirdi ve ayrıca Formula 1'de beryllium motor malzemesinin yasaklanması Mercedes motor performansını etkiledi. 2001'de Häkkinen, 1997'den bu yana ilk kez Coulthard tarafından geçildi ve emekli oldu (Formula 1 tarihindeki en uzun süreli sürücü ortaklığını sona erdirerek), yerini Kimi Räikkönen aldı, ardından 2002'de Coulthard, Monaco'da tek galibiyetlerini aldı, Ferrari ise 1988'de McLaren'ın 15 galibiyet elde etme başarısını tekrarladı.[14]
.jpg)
2003 yılı umut verici başladı, Coulthard ve Räikkönen ilk iki Grand Prix'de birer galibiyet aldı. Ancak, o yıl için tasarlanan MP4-18 aracı çarpışma testleri ve güvenilirlik sorunları yaşadı ve bu, eski MP4-17'nin 'D' geliştirmesini planlanandan daha uzun süre kullanmak zorunda kaldılar. Buna rağmen, Räikkönen sürekli puan topladı ve şampiyonluk mücadelesini son yarışa kadar sürdürdü, ancak sonunda iki puanla kaybetti. Takım, 2004'e MP4-19 ile başladı, teknik direktör Adrian Newey, bunu "MP4-18'in hatasız bir versiyonu" olarak tanımladı. Ancak bu başarılı olmadı ve sezon ortasında MP4-19B ile değiştirildi. Bununla birlikte, Räikkönen takımın ve yılın tek galibiyetini Belçika Grand Prix'sinde elde etti ve McLaren, 1983'ten bu yana en kötü sıralaması olan beşinci sırada yer aldı.
Coulthard, 2005'te Red Bull Racing'e geçti ve yerini eski CART şampiyonu Juan Pablo Montoya aldı, bu, McLaren'ın birkaç yıl içindeki en başarılı sezonuydu, Montoya ve Räikkönen on yarış kazandı. Ancak, takımın sezonun başında lastiklerini doğru ısıtamamasının nedenini çözememesi ve MP4-20'nin genel güvenilmezliği, Räikkönen'in önde veya kazanma mücadelesinde olduğu bazı yarışlarda zafer kazanmasını engelledi ve ayrıca bazı sıralama turlarında grid pozisyonlarını kaybetmesine neden oldu, bu da Renault ve sürücüleri Fernando Alonso'nun her iki şampiyonluğu da kazanmasına izin verdi. 2006'da, Ferrari ve Renault'nun üstün güvenilirliği ve hızı, takımın on yıl içinde ilk kez zafer elde etmesini engelledi. Montoya, Amerika Birleşik Devletleri Grand Prix'sinden sonra NASCAR'da yarışmak için takımla ilişkisini kesti, test sürücüsü Pedro de la Rosa sezonun geri kalanı için yerine geçti. Takım, yıl sonunda Räikkönen'i Ferrari'ye kaybetti.
Steve Matchett, McLaren'ın 2006'daki ve son yıllardaki kötü güvenilirliğinin takım sürekliliği ve istikrar eksikliğinden kaynaklandığını savundu. Lojistik zorluklar, Adrian Newey'in Jaguar'a ve ardından Red Bull'a geçişi, Newey'in yardımcısının Red Bull'a geçişi ve Ilmor'daki personel değişiklikleri gibi istikrarsızlık örneklerini dile getirdi.
2006'da hiç zafer elde edemeyen takım, 2007'de rekabetçi bir duruma geri döndü. O yıl Fernando Alonso, uzun süredir McLaren'ın sürücüsü olan ve Formula 1'e yeni başlayan Lewis Hamilton ile yarıştı. İkili dörder yarış kazandı ve yılın büyük bir bölümünde Sürücüler Şampiyonası'na liderlik ettiler, ancak takım içinde gerginlikler oluştu. BBC Sport, Alonso'nun Hamilton'un rekabetçiliğiyle başa çıkamadığını iddia etti. Macaristan Grand Prix'sinde, Alonso'nun sıralama turlarında takım arkadaşını kasıtlı olarak engellediğine karar verildi, bu yüzden takım etkinlikte Takımlar puanı alamadı. McLaren takımı içindeki bir iç anlaşma, sürücülerin sıralama turları için dönüşümlü olarak ekstra bir tur atacaklarını belirtti, ancak Lewis Hamilton Macaristan Grand Prix'si için bunu kabul etmeyi reddetti. Sonrasında, McLaren, Ferrari'nin teknik planlarına sahip olduğu için FIA tarafından soruşturuldu - bu, "Spygate" skandalı olarak adlandırıldı. İlk duruşmada, McLaren yönetimi tüm bilgiyi inkâr etti ve suçu tek bir "sapkın mühendis" üzerine attı. Ancak, son duruşmada, McLaren suçlu bulundu ve takım Takımlar Şampiyonasından ihraç edildi ve 100 milyon dolar para cezasına çarptırıldı. Sürücüler cezasız devam edebildi ve Hamilton, Brezilya'daki son yarışa giderken Sürücüler Şampiyonası'na liderlik etti, ancak Ferrari'deki Räikkönen, yarışı kazandı ve Sürücüler Şampiyonası'nı McLaren sürücülerinin her ikisinin de bir puan önünde kazandı. Kasım ayında, Alonso ve McLaren sözleşmelerini karşılıklı olarak feshetmeyi kabul etti, Heikki Kovalainen boş koltuğu doldurdu.
2008'de, Hamilton ve Ferrari'lerin Felipe Massa ve Räikkönen'i arasında yakın bir mücadele yaşandı; Hamilton beş kez kazandı ve Belçika Grand Prix'sinde bitiş çizgisini ilk sırada geçmesine rağmen, bir şikanda keserek haksız bir avantaj elde ettiği gerekçesiyle tartışmalı bir şekilde üçüncü sıraya düşürüldü. Sezonun son yarışı olan Brezilya'ya giderken, Hamilton'un Massa'ya karşı yedi puanlık bir avantajı vardı. Massa orada kazandı, ancak Hamilton dramatik bir şekilde yarışın son turunun son virajında gerekli olan beşinci sırayı elde ederek ilk Sürücüler Şampiyonluğunu kazandı. İlk Grand Prix'sini Macaristan'da kazanan Kovalainen, sezonu genel sıralamada sadece yedinci bitirdi ve Ferrari'ye Takımlar Şampiyonluğunu kazandırdı.
2009 sezonunun başında, Dennis takım patronluğundan emekli olarak sorumluluğu Martin Whitmarsh'a devretti, ancak yıl kötü başladı: MP4-24 aracı temposuzdu ve takım, Avustralya ve Malezya Grand Prix'lerinde hakemleri yanıltmakla suçlandığı için üç yarışlık askıya alınmış bir ceza aldı. Bu erken sorunlara rağmen, geç bir canlanma ile Hamilton, Macaristan ve Singapur Grand Prix'lerini kazandı.
2010–2014: Müşteri Mercedes Motorları
2010 sezonunda McLaren, Mercedes'in fabrika takımı statüsünü kaybetti; Mercedes, 2009 şampiyonluklarını müşteri motorlarıyla kazanan Brackley merkezli Brawn takımını satın almaya karar verdi. Whitmarsh, Brawn'ın çalışmasına yardımcı olmak için Mercedes motorlarındaki özel haklardan vazgeçmeyi seçti. Mercedes, McLaren'a motor sağlamaya devam etti, ancak önceki iş birliği yerine tedarikçi-müşteri ilişkisi çerçevesinde. Mercedes ayrıca McLaren'ın %40 hissesini iki yıl içinde sattı. McLaren, 2009 şampiyonu Jenson Button'ı, Kovalainen'in yerine Hamilton'ın yanında 2010 için imzaladı. Button, Avustralya ve Çin'de iki galibiyet kazandı ve Hamilton, Türkiye, Kanada ve Belçika'da üç galibiyet elde etti. Ancak, MP4-25, büyük ölçüde Red Bull'un RB6'sı tarafından geride bırakıldı ve McLaren hem şampiyonlukları hem de takımlar şampiyonluğunu kazanamadı.
Hamilton ve Button, 2011'de de takımda kaldılar. Hamilton üç yarış kazandı – Çin, Almanya ve Abu Dhabi, Button ise Kanada, Macaristan ve Japonya'da üç yarış kazandı. Button, 270 puanla 2011 Sürücüler Şampiyonu Sebastian Vettel'in gerisinde ikinci sırada bitirdi, Hamilton ise 227 puanla üçüncü oldu. McLaren, Takımlar Şampiyonası'nda Red Bull Racing'in ardından ikinci sırada yer aldı. Sezon boyunca Hamilton, diğer sürücülerle birkaç olay yaşadı, özellikle 2008 şampiyonu Massa ile olan çarpışmalar dikkat çekti.
2012'de McLaren, Avustralya'da Button'ın dominant zaferi ile yılın ilk yarışını kazandı ve Hamilton pole pozisyonundan üçüncü oldu. Hamilton, Kanada'da da galibiyet kazandı, ancak sezon ortasında, McLaren araçları Silverstone'daki ev yarışında yalnızca sekizinci (Hamilton) ve onuncu (Button) sırada yer aldı. Şampiyonluklar Red Bull Racing ve Ferrari tarafından domine edildi. McLaren'ın pit stop problemleri ve Button'ın yeni Pirelli lastiklerine Hamilton kadar iyi uyum sağlayamaması gibi faktörler, takımın ve sürücülerinin birçok potansiyel puan kaybetmesine neden oldu. Aracın güvenilirlik sorunları da özellikle Singapur ve Abu Dhabi'de ve İtalya'da yaşandı. Bu yarışlarda Hamilton önde gidiyordu, ancak araçlar sorun yaşadı.
Hamilton'ın Mercedes'e geçmesinin ardından Sergio Pérez, 2013'te Hamilton'ın yerini aldı. Sezon için tasarlanan MP4-28, 31 Ocak 2013'te tanıtıldı. Araç, diğer üst düzey takımlarla rekabet etmekte zorluk yaşadı ve McLaren, 1980'den bu yana ilk kez podyum finişi gerçekleştiremedi.
Kevin Magnussen, 2014'te Pérez'in yerini aldı ve Ron Dennis, takım başkanlığı rolünden çekilmesinin ardından CEO olarak geri döndü. McLaren, 24 Ocak 2014'te MP4-29'u resmi olarak tanıttı. 2014 yılı genel olarak başarılı olamadı; en iyi sonuçları Avustralya'da, Daniel Ricciardo'nun ikinci sıradan diskalifiye edilmesinin ardından Magnussen ikinci, Button ise üçüncü oldu. Button, Kanada, Britanya ve Rusya'da dördüncü olarak yarıştı. En yüksek grid pozisyonları Britanya'da Button'ın üçüncü sırada olmasıyla elde edildi.
Honda motorlarına dönüş (2015–2017)
2015 sezonu için McLaren, Mercedes ile olan motor anlaşmasını sonlandırarak Honda ile eski işbirliğini yeniden başlattı. Bu anlaşma, Honda'nın motor tedarikinin yanı sıra, McLaren'a fabrika desteği, personel ve resmi takım araçları sağlamasını da içeriyordu. McLaren, Fernando Alonso ve Jenson Button'ı yarış pilotları olarak açıkladı, Kevin Magnussen ise test pilotu olarak görev aldı. Ancak, ön sezon testlerinde Şubat ayında Alonso'nun kafasına darbe alması sonucu beyin sarsıntısı geçirdi ve bu nedenle Avustralya Grand Prix'sinde Magnussen yer aldı. İlk yarışta Button 11. oldu ancak iki kez turladığı için bitiren araçlar arasında sonuncu oldu. Honda motorunun başlangıçta güvenilirlik sorunları ve düşük performans göstermesi nedeniyle McLaren zor anlar yaşadı, ancak zamanla performans artışı sağlandı ve Button Monaco Grand Prix'sinde ilk puanlarını kazandı. Alonso, ilk puanını İngiltere Grand Prix'sinde elde etti. Macaristan Grand Prix'sinde McLaren'ın sezonun en iyi sonucunu elde etti, Alonso beşinci ve Button dokuzuncu oldu. McLaren, sezonun geri kalanında puan elde edemedi, ancak Rusya Grand Prix'sinde Button dokuzuncu oldu. ABD Grand Prix'sinde Button, sezonun en iyi sonucunu altıncı olarak elde etti. McLaren, 27 puanla 1980'den bu yana en kötü performansını sergileyerek 9. sırada tamamladı.
McLaren, 2016 sezonu için Alonso ve Button ikilisini korudu. Honda ile ikinci yıl, 2015'ten daha iyi geçti ve takım daha düzenli olarak ilk 10'a girmeye başladı. Ancak sezon, Fernando Alonso'nun Avustralya Grand Prix'sindeki büyük kazasıyla başladı; Alonso, Esteban Gutiérrez ile çarpıştıktan sonra kaza bariyerlerine çarptı ve kaburga kırığı ile akciğer sönmesi yaşadı. Bu nedenle Alonso, Bahreyn Grand Prix'sini kaçırmak zorunda kaldı ve yerine yedek pilot Stoffel Vandoorne geçti. Vandoorne, ilk yarışında etkileyici bir performans sergileyerek takımın ilk puanını 10. olarak kazandı. McLaren, Rusya Grand Prix'sinde puan kazandı ve Monaco Grand Prix'sinde yağışlı koşullarda Alonso beşinci, Button ise dokuzuncu oldu. Avusturya Grand Prix'sinde Button, üçüncü sırada sıralamadan sonra sezonun en iyi sonucunu altıncı olarak elde etti. Ev sahibi yarışta, İngiltere Grand Prix'sinde hayal kırıklığı yaşandıktan sonra, Macaristan, Almanya ve Belçika Grand Prix'lerinde puanlar toplandı. ABD Grand Prix'sinde Alonso beşinci, Button dokuzuncu olarak tamamladı. McLaren, 2015'e göre önemli bir ilerleme kaydederek sezonu 76 puanla 6. sırada tamamladı. Jenson Button, 3 Eylül 2016'da 2017 sezonu için ara vereceğini açıkladı ve 25 Kasım'da Formula 1'den tamamen emekli olacağını doğruladı. Vandoorne, 2017'de Alonso'nun yeni takım arkadaşı oldu.
Şubat 2017'de McLaren, Lando Norris'i Genç Pilot Programı'na dahil etti. Alonso, 2017 Monaco Grand Prix'sine katılmadı çünkü Indianapolis 500'de yarışıyordu. Bunun yerine, Button bir yarış için geri döndü. McLaren, 2017 sezonunu 30 puanla 9. sırada tamamladı.
Renault motorları (2018–2020)
McLaren, 2017 Singapur Grand Prix hafta sonunda, Honda ile olan motor tedarikçiliğinden 2017 sezonunun sonunda ayrılacaklarını ve Mecachrome tarafından montajlanan Renault motorları ile üç yıllık bir müşteri anlaşması yaptıklarını duyurdu. Takım patronu Éric Boullier, 2015 ve 2017 yılları arasındaki performanslarını "takımın itibarını zedeleyen bir felaket" olarak tanımladı.
2018, McLaren'ın Renault motorlarıyla yarıştığı ilk sezon oldu. Takım ayrıca Fernando Alonso ve Stoffel Vandoorne'un 2018 sezonunda da takımda kalacağını açıkladı. 6 Kasım 2017'de McLaren, Lando Norris'in takımın test ve yedek pilotu olacağını duyurdu.
Avustralya Grand Prix'de Alonso, 2016 Monaco Grand Prix'sinden bu yana takımın en iyi derecesini elde ederek beşinci oldu. Alonso, takımın hedefinin Red Bull Racing olacağını belirtti. McLaren, sezonun başlangıcında birkaç puanlı sonuç alarak iyi bir performans sergiledi, ancak İspanya'dan sonraki 16 yarışta yalnızca 22 puan topladılar; bu, 2017'nin aynı dönemine göre 8 puan daha düşüktü. 14 Ağustos 2018'de Alonso, 2019'da Formula 1'de yarışmayacağını açıkladı ve dört yıllık McLaren macerasını sonlandırdı. Carlos Sainz Jr., onun yerini almak üzere çok yıllı bir anlaşma ile imzalandı ve 3 Eylül 2018'de Stoffel Vandoorne'un sezon sonunda takımdan ayrılacağı, Lando Norris'in 2019'da yerini alacağı duyuruldu. Takım, performans konusunda zorluklar yaşadı, pilotlar genellikle ilk sıralama seansında elendi ve ortalama sıralama derecesi açısından sadece Williams'ın önünde, ikinci en kötü dereceyi elde etti. McLaren, bu hayal kırıklığı yaratan sezonu 62 puanla 6. sırada tamamladı ve hedefleri olan Red Bull Racing'den 357 puan geride kaldı.
2019 sezonu McLaren için çok daha olumlu geçti ve takım, Mercedes, Ferrari ve Red Bull'un ardından en iyi üretici olarak kendilerini güvence altına aldı. Brezilya Grand Prix'sinde Sainz, 2014 Avustralya Grand Prix'sinden bu yana takımın ilk podyumunu elde ederek yolda dördüncü olarak bitirdi, ancak Lewis Hamilton'ın yarış sonrası cezası sonrasında üçüncülüğe terfi etti. McLaren, sezonu 145 puanla 4. sırada tamamladı, bu da 2014'ten bu yana en iyi sonuçlarıydı ve en yakın rakipleri Renault'dan 54 puan öndeydiler.
McLaren, 2020 sezonu için Norris ve Sainz ile yoluna devam etti. Sezon, COVID-19 pandemisi nedeniyle önemli ölçüde etkilendi ve 18 yarışla kısaltıldı; sezon açılışı Avusturya'da gerçekleşti. Norris, Avusturya Grand Prix'sinde ilk podyumunu elde ederek üçüncü sırada bitirdi, Sainz ise takımın 2020'deki ikinci podyumunu İtalya Grand Prix'sinde ikinci olarak elde etti. McLaren, 2020 sezonunu 202 puanla üçüncü sırada tamamladı. Sainz, pilotlar şampiyonasında altıncı sırayı alarak 105 puan topladı, Norris ise dokuzuncu sırada 97 puanla yer aldı.
Mercedes motoruna dönüş (2021-)
McLaren, Renault ile olan anlaşmalarının sona ermesinin ardından 2021 sezonunda tekrar Mercedes motorlarını kullanmaya başladı. McLaren, daha önce 1995'ten 2014'e kadar Mercedes ile işbirliği yapmıştı (1995-2009 yılları arasında fabrikada ortak, 2010-2014 yılları arasında ise müşteri ortağı olarak). Ancak bu kez müşteri rolüyle bir ödeme-kiralama anlaşması yapıldı. Daniel Ricciardo, 2021 Formula 1 Dünya Şampiyonası için Renault'dan ayrılarak McLaren ile çok yıllı bir anlaşma imzaladı. Ricciardo, Ferrari'ye geçen Carlos Sainz'in yerini aldı. Sezonun ilk dokuz yarışında, takım Mercedes motorlarıyla İtalya, Monaco ve Avusturya'da olmak üzere üç podyum elde etti; bu podyumların tamamı Norris'in başarılarıyla gerçekleşti.
2021 İtalya Grand Prix'sinde Ricciardo, 2018 Monaco Grand Prix'sinden bu yana ilk galibiyetini kazandı ve McLaren'ın 2012 Brezilya Grand Prix'sinden sonraki ilk galibiyetini elde etti. Norris'in ikinci sırada bitirmesi, McLaren'ın 2010 Kanada Grand Prix'sinden bu yana ilk bir-iki sıralamasını elde etmesini ve 2021 sezonunun tek bir-iki sıralamasını sağlamış oldu. Norris, 2021 Rusya Grand Prix'sinde hibrid dönemdeki ilk pole pozisyonunu elde etti ancak bunu galibiyete çeviremeyerek yarışta yedinci sırada tamamladı. Bu durum, hava koşullarındaki ani değişiklikler ve son iki turda takım stratejisindeki değişikliklerden kaynaklandı. Sezonun ilerleyen dönemlerinde yaşanan performans düşüşü sonucu McLaren, Ferrari'nin arkasında dördüncü sırada yer aldı.
2022 sezonunda McLaren, Norris ve Ricciardo'yu korudu. Ricciardo, Bahreyn'deki ön sezon testleri öncesinde COVID-19 testinin pozitif çıkması nedeniyle Norris, testlerin geri kalanını yapmak zorunda kaldı; ancak bir fren problemi nedeniyle testlerin sınırlı kalmasına neden oldu. Her iki pilot da Bahreyn'deki ilk yarışta zorluk yaşadı, hiçbiri Q3'e geçemedi ve yarışı 14. ve 15. sırada tamamladı. Norris, Emilia Romagna Grand Prix'sinde üçüncü olarak finiş yaptı. São Paulo Grand Prix'si hafta sonunda Norris ilk gün piste çıkamadı ve McLaren, Monaco 2017'den bu yana ilk çift DNF (bitirememek) sonucunu yaşadı; Norris bir elektrik arızası yaşadı ve Ricciardo Haas'tan Kevin Magnussen ile çarpıştı. Ricciardo, takım arkadaşına kıyasla zorlandı ve performansı eleştirildi; bazıları McLaren'ın onu bırakabileceğini öne sürdü. Bu durum Ricciardo'nun Instagram'dan 2023'e kadar takımda kalacağını açıklamasına neden oldu. Ağustos 2022'de, Ricciardo'nun 2023 sözleşmesi karşılıklı anlaşmayla feshedildi. Oscar Piastri, Ricciardo'nun yerini almak üzere 2023 sezonu için görevlendirildi; Alpine F1 Team ile yaşanan sözleşme anlaşmazlığı, FIA Sözleşme Tanıma Kurulu tarafından McLaren lehine çözüldü. McLaren, sezonu Alpine'in arkasında beşinci sırada tamamladı.
2023 sezonu, McLaren'ın kuruluşunun 60. yıl dönümünü kutladı ve sezonun aracı MCL60 olarak adlandırıldı. Sezon, takım için birçok sorunla başladı; bu da Suudi Arabistan Grand Prix'sinden sonra kamuoyuna bir açıklama yapılmasına neden oldu. James Key, Teknik Direktör olarak değiştirildi ve yerine üç yeni özel Teknik Direktör rolünden oluşan bir Teknik İcra Ekibi getirildi: Peter Prodromou, Teknik Direktör, Aerodinamik; David Sanchez (Ocak 2024'te gardening izninden dönecek) Teknik Direktör, Araç konsepti ve performans; ve Neil Houdly, Teknik Direktör Mühendis ve Tasarım. Rob Marshall gibi, Sanchez de rakip bir takımdan alındı ancak Ocak 2024'e kadar bahçe izninde olacak. İlk iki yarışta puan alamadılar, ancak Norris ve Piastri, kaotik Avustralya Grand Prix'sini sırasıyla altıncı ve sekizinci sırada tamamlayarak Piastri'nin Formula 1 ve McLaren'daki ilk puanlarını aldılar. İspanya Grand Prix'sinde Norris, sürpriz bir şekilde üçüncü sırada kalifikasyon yaptı, Piastri ise dokuzuncu sıradan başladı. Yarış gününde, Norris yarışı başlarken Hamilton ile temas kurarak ön kanadına hasar verdi. Ön kanat değişikliği için pit stop yaptıktan sonra gridin alt sıralarına düştü ve yarışı 17. sırada tamamladı; Piastri ise 13. sırada bitirdi.
McLaren, Avusturya Grand Prix'si için Norris'e yeni araç güncellemeleri getirdi, Piastri'ye ise İngiltere Grand Prix'sinde getirdi. Yeni araç güncellemeleriyle, Norris sprint yarışında üçüncü sırada kalifikasyon yaptı. Yağışlı koşullarda yapılan sprint yarışında Norris'in aracı, ilk turda viraj 3'te tutunamayıp anti-stall moduna geçti ve hemen onunculuğa düştü; sprinti dokuzuncu sırada tamamladı. Norris, yarış için dördüncü sırada kalifikasyon yaptı ve yarış boyunca çoğunlukla Hamilton ve Sainz ile mücadele ederek beşinci sırada bitirdi. Sainz, yarış sonrası on saniyelik bir ceza aldı ve Norris dördüncülüğe terfi etti. İngiltere Grand Prix'sinde, her iki araç da yeni güncellemelerle ikinci ve üçüncü sırada kalifikasyon yaptı ve bu, McLaren için sezonun en iyi kalifikasyon sonucu oldu. Yarış gününde Norris, hızlı bir başlangıç yaparak ilk virajda Verstappen'i geçti ve yarışı ilk dört tur boyunca önde götürdü, ancak beşinci turda Verstappen tarafından geçildi. Piastri de iyi bir başlangıç yaparak üçüncü sırayı korudu ve Charles Leclerc'ten büyük bir fark elde etti. Piastri, 29. turda pit stop yaptı ancak iki tur sonra Kevin Magnussen'in motoru alev aldı ve sanal güvenlik aracı ve güvenlik aracı çağrıldı; bu da Hamilton'ın Piastri'nin önüne geçmesini sağladı. Norris de güvenlik aracında pit stop yaptı ve Hamilton'ın önüne geçti. Hard lastiklere geçen Norris, yarış yeniden başladığında Hamilton'a karşı pozisyonunu savundu ve ikinci sırada bitirdi, bu da McLaren ve Norris için 2021 İtalya Grand Prix'sinden sonraki ilk ikinci sırayı verdi. Piastri, George Russell ile mücadele ederek kariyerinin en iyi sonuçlarını aldığı dördüncü sırada bitirdi. Norris, Macaristan Grand Prix'sinde art arda ilk podyumunu elde ederek ikinci oldu. Ne yazık ki Piastri, yarışın başında dördüncülükten ikinci sıraya yükseldi, ancak taban hasarı nedeniyle beşinci sırada bitirdi. Belçika Grand Prix'sinde Piastri, sprint kalifikasyonunda ikinci sırada, bu da şimdiye kadar en yüksek kalifikasyon pozisyonuydu, pole pozisyonundan sadece 11 milisaniye uzaklıkta kaldı. Sprint yarışında, Piastri Formula 1 kariyerinde ilk kez ikinci turda yarışı önde götürdü ancak beşinci turda Verstappen tarafından geçildi. Sprinti ikinci sırada tamamladı, Norris ise altıncı sırada bitirdi.
McLaren genç pilot programı (İngilizce: McLaren Young Driver Programme), McLaren tarafından yürütülen pilot gelişim akademi programıdır. Program, McLaren tarafından genç yaşta gelişim serilerinde seçilen pilotlara kariyerlerinde destek verip gelecekte McLaren F1 takımına pilot yetiştirmeyi amaçlar.
Program, günümüze kadar McLaren F1 takımına 2007'de Lewis Hamilton, 2014'te Kevin Magnussen, 2016'da Stoffel Vandoorne ve 2019'da Lando Norris olmak üzere 4 pilot yetiştirdi. Akademi programının en önemli ve en başarılı mezunu ise 7 kez dünya şampiyonu olan Lewis Hamilton olarak kabul edilmektedir.
Akademinin şu anki üyeleri Ryō Hirakawa, Pato O'Ward, Gabriel Bortoleto, Alex Dunne, Martinius Stenshorne, Ugo Ugochukwu ve Bianca Bustamante'dir.
- Sürücüler Şampiyonluğu: 12
- Markalar Şampiyonluğu: 8
- Yarış Kazanma: 185
- Bir Sezonda En Fazla Yarış Kazanma Oranı: 15/16 (1988 Formula 1 sezonu)
- Dubleler: 49
- Podyumlar: 514
- Pol Pozisyonları: 158
- Yarışa 1-2 başlama sayısı: 64
- En hızlı tur:167
- GP sayısı: 959
- Bruce Mclaren
- Emerson Fittipaldi
- Jacky Ickx
- Jody Scheckter
- Gilles Villeneuve
- James Hunt
- Alain Prost
- Keke Rosberg
- Niki Lauda
- Ayrton Senna
- Gerhard Berger
- Nigel Mansell
- Patrick Tambay
- Jan Magnussen
- Denny Hulme
- Kevin Magnussen
- Martin Brundle
- Mark Blundell
- Mika Häkkinen
- David Coulthard
- Kimi Raikkonen
- Pedro de la Rosa
- Alexander Wurz
- Juan Pablo Montoya
- Fernando Alonso
- Lewis Hamilton
- Jenson Button
- Stoffel Vandoorne
- Lando Norris
- Carlos Sainz Jr.
- Daniel Ricciardo
- Sergio Perez
- Oscar Piastri
McLaren'ın Formula 1 takımı başlangıçta Bruce McLaren Motor Racing olarak adlandırıldı ve ilk sezonlarında Grand Prix filminin yapımcılarıyla yapılan bir anlaşma sonucunda beyaz ve yeşil renkli arabalar kullandılar. 1968 ve 1971 yılları arasında, takım Indianapolis 500 ve Can-Am serilerinde yarışan arabalara da uygulanan ve sonraki yıllarda geçici bir test görünümü olarak kullanılan turuncu bir tasarım kullandı.
1968'de Royal Automobile Club ve FIA, Formula 1 arabalarının ticari sponsorluk kurallarını gevşetti ve 1972'de Yardley of London kozmetik şirketi McLaren'ın ilk ana sponsoru oldu ve takım Yardley Team McLaren adıyla yarıştı. Bu nedenle, sponsorluk renklerini yansıtacak şekilde livery (görünüm) ağırlıklı olarak beyaz olarak değiştirildi. 1974'te Philip Morris Marlboro sigara markası aracılığıyla ana sponsor olarak katıldığında, bir araba ayrı bir takım tarafından devam ettiriliyormuş gibi Yardley livery ile yarışmaya devam etti. Marlboro'nun kırmızı ve beyaz markalaması 1996 yılına kadar sürdü ve bu süre zarfında takım "Marlboro" kelimesini içeren çeşitli isimlerle anıldı.[15]
1997'de Philip Morris, Marlboro sponsorluklarını Ferrari'ye taşıdı ve yerini Reemtsma'nın West sigara markası aldı, takım West McLaren Mercedes adıyla yarıştı. Sonuç olarak, McLaren gümüş ve siyah bir livery benimsedi. 2005 ortalarında, Avrupa Birliği direktifi sporda tütün reklamını yasakladı ve bu durum McLaren'ın West ile olan ilişkisini sona erdirmesine zorladı. 2006 yılında takım ana sponsor olmadan Team McLaren Mercedes adı altında yarıştı. McLaren, liverylerini kırmızı ekleyerek değiştirdi ve gümüşü krom ile değiştirdi.
.jpg)
2007 yılında, McLaren telekomünikasyon şirketi Vodafone ile yedi yıllık bir sözleşme imzaladı ve Vodafone McLaren Mercedes olarak bilindi. Düzenleme 2014'e kadar sürecekti, ancak takım 2013 Avustralya Grand Prix'sinde ortaklıklarının 2013 sezonunun sonunda sona ereceğini duyurdu. Sponsorluk kararını sona erdirmenin, Vodafone'un ticari fırsatlarını yeniden değerlendirme isteği nedeniyle olduğunu açıklamış olmalarına rağmen, 2012 Bahreyn Grand Prix'sini süren bir sivil ayaklanma ve yarışa karşı protestolar sırasında yarışın yapılmasına karar verilmesi ve Vodafone'un logosunu yarış sırasında McLaren arabalarından çıkaramaması kararı sona erdirmenin önemli bir faktörü olarak rapor edildi. 2013 sonunda, Diageo'ya ait viski markası Johnnie Walker, ana sponsor olmayı teklif etti ancak McLaren başkanı Ron Dennis bu teklifi "çok küçük" buldu.
2015 yılı sonunda McLaren'ın sponsor TAG Heuer'i Red Bull Racing'e kaybedeceği açıklandı. McLaren başkanı Ron Dennis, TAG Heuer CEO'su Jean-Claude Biver ile anlaşmazlığa düştüğünü kabul etti. 2015 yılında McLaren, ana sponsor olmadan yarıştı ve 2016 yılında ek olarak 20 milyon pound daha sponsorluk kaybedecekti. 2015 ve 2017 yılları arasında takım McLaren Honda olarak yarıştı. 2018'den beri takım McLaren F1 Team olarak yarışıyor. CEO Zak Brown, takımın adını bir ana sponsora satmayacağını ve takımın adını koruyarak büyük sponsorluklar arayacağını söyledi.
McLaren arabaları başlangıçta M harfi ve ardından bir sayı ile adlandırıldı, bazen de modelini belirten bir harf ekleniyordu. 1981'de Project Four ile birleşmeden sonra, arabalar "MP4/x" veya 2001'den itibaren "MP4-x" olarak adlandırıldı. "MP4" başlangıçta "Marlboro Project 4" anlamına geliyordu ve arabaların tam adı (McLaren MP4/x) takımın tarihi adını, ana sponsorunun adını ve yeni bileşen parçasının adını yansıtıyordu. 1997'de ana sponsor değiştikten sonra, "MP4" McLaren Project 4 anlamına geliyordu. 2017'den itibaren Ron Dennis'in takımdan ayrılmasının ardından arabaların adlandırma şeması "MCL" ve ardından bir sayı olarak değiştirildi. 2017'den beri McLaren, Bruce McLaren'ın liverylerini hatırlatan turuncu renkleri giderek daha fazla benimsedi.
2019 yılında, British American Tobacco (BAT) McLaren ile "A Better Tomorrow" kampanyası altında küresel bir ortaklık anlaşması imzaladı. Bu anlaşma, Scuderia Ferrari ile olan Mission Winnow sponsorluğuna benzer bir tartışmaya neden oldu. 2019 yılının sonlarında, BAT ve McLaren, BAT'nin McLaren'ın ana ortağı olarak artan bir marka pozisyonuyla McLaren IndyCar Team'e de genişletildiği bir anlaşma imzaladığını duyurdu. Nisan 2024'te McLaren ve BAT, ortaklıklarının McLaren Formula E Team'e de genişletildiği bir ortaklık uzatması duyurdu.
Temmuz 2020'de McLaren, uzun süredir sponsoru olan Gulf Oil International ile çok yıllı bir stratejik ortaklık duyurdu. Bu, Gulf Oil'in McLaren Automotive'in tercih edilen yağ tedarikçisi olmasını ve 2021 Monaco Grand Prix'si için özel bir Gulf livery'sini içeriyordu.
Mayıs 2022'de OKX, McLaren ile birincil ortak olarak çok yıllı bir sponsorluk anlaşması imzaladı. Anlaşma, 2023 yılında OKX'in McLaren'ın resmi birincil ortağı olacağı ve OKX'in McLaren Shadow esports takımını destekleyeceği genişletildi.
McLaren'ın 60. yıl dönümü kutlamalarının bir parçası olarak, takım 2023 Monaco ve İspanya Grand Prix'leri için Triple Crown başarılarını kutlamak amacıyla özel bir livery açıkladı. Triple Crown livery, Triple Crown'u oluşturan üç McLaren arabasının liverylerinin birleşimidir: 1974 Indianapolis 500'ü kazanan M16C/D'nin papaya rengi arkada, 1984 Monaco Grand Prix'sini kazanan MP4/2'nin beyazı ortada ve 1995 24 Saat Le Mans'ı kazanan F1 GTR'nin siyahı MCL60'ın önünde. McLaren'ın IndyCar Series kardeş takımı da 2023 Indianapolis 500 için kendi Triple Crown livery versiyonlarıyla yarıştı, Nos. 7, 6 ve 5 sırasıyla M16C/D, MP4/2 ve F1 GTR olarak boyandı. 2023 İngiltere Grand Prix'si için, birincil ortak Google Chrome ile birlikte, McLaren 2006'dan 2014'e kadar olan favori livery'ye bir geri dönüş olarak bir krom livery kullandı. Krom livery daha çok Vodafone McLaren yıllarıyla ilişkilendirildi. McLaren ve OKX, 2023 Singapur ve Japonya Grand Prix'leri için "Stealth Mode" adlı, ağırlıklı olarak siyah ve standart papaya renginde çizgiler içeren bir arabada işbirliği yaptı. McLaren ve Vuse, 2023 Abu Dhabi Grand Prix'si için üçüncü kez işbirliği yaptı (önceki iki işbirliği 2021 ve 2022'deydi) ve 2023'ün ana livery'sine benzeyen, ancak ön kanatta daha fazla papaya içeren ve soyut şekillerle güncellenmiş bir yan panel içeren bir arabayla yarıştı. Bu şekiller, yuvarlanan kum tepeleri ve okyanus dalgalarından esinlenmiştir.
Wikimedia Commons'ta McLaren ile ilgili ortam dosyaları bulunmaktadır.
| Formula 1 sonuçları | ||||||||
|---|---|---|---|---|---|---|---|---|
| (italik yarışmacı olmayan katılımları; kalın kazanılan şampiyonlukları gösterir) | ||||||||
| Yıl | Takım İsmi | Şasi | Motor | Lastik | No. | Pilot(lar) | Puan | DSŞ |
| 1966 | Bruce McLaren Motor Racing |
M2B | Ford 406 3.0 V8 Serenissima M166 3.0 V8 |
F | —[lower-alpha 1] |  Bruce McLaren |
2 1 |
9. 12. |
| 1967 | Bruce McLaren Motor Racing |
M4B M5A |
BRM P56 2.0 V8 BRM P142 3.0 V12 |
G | —[lower-alpha 1] | Bruce McLaren |
3 | 10. |
| 1968 | Bruce McLaren Motor Racing |
M5A M7A |
BRM P142 3.0 V12 Ford-Cosworth DFV 3.0 V8 |
G | —[lower-alpha 1] | Denny Hulme Bruce McLaren |
3 49 |
10. 2. |
| 1969 | Bruce McLaren Motor Racing |
M7A M7B M7C M9A |
Ford-Cosworth DFV 3.0 V8 | G | —[lower-alpha 1] | Bruce McLaren Denny Hulme Derek Bell |
38 (40) | 5. |
| 1970 | Bruce McLaren Motor Racing |
M7D M14A M14D |
Ford-Cosworth DFV 3.0 V8 Alfa Romeo T33 3.0 V8 |
G | —[lower-alpha 1] | Bruce McLaren Denny Hulme Peter Gethin Dan Gurney Andrea de Adamich Nanni Galli |
35 0 |
5. NC |
| 1971 | Bruce McLaren Motor Racing |
M14A M19A |
Ford-Cosworth DFV 3.0 V8 | G | —[lower-alpha 1] | Denny Hulme Peter Gethin Jackie Oliver |
10 | 6. |
| 1972 | Yardley Team McLaren |
M19A M19C |
Ford-Cosworth DFV 3.0 V8 | G | —[lower-alpha 1] | Denny Hulme Peter Revson Brian Redman Jody Scheckter |
47 (49) | 3. |
| 1973 | Yardley Team McLaren |
M19A M19C M23 |
Ford-Cosworth DFV 3.0 V8 | G | —[lower-alpha 1] | Denny Hulme Peter Revson Jody Scheckter Jacky Ickx |
58 | 3. |
| 1974 | Yardley Team McLaren Marlboro Team Texaco |
M23 | Ford-Cosworth DFV 3.0 V8 | G | 5. 6. 33. 33. 33. |
 Emerson Fittipaldi Denny Hulme Mike Hailwood David Hobbs Jochen Mass |
73 (75) | 1. |
| 1975 | Marlboro Team Texaco |
M23 | Ford-Cosworth DFV 3.0 V8 | G | 1. 2. |
Emerson Fittipaldi Jochen Mass |
53 | 3. |
| 1976 | Marlboro Team McLaren |
M23 M26 |
Ford-Cosworth DFV 3.0 V8 | G | 11. 12. |
James Hunt Jochen Mass |
74 (75) | 2. |
| 1977 | Marlboro Team McLaren |
M23 M26 |
Ford-Cosworth DFV 3.0 V8 | G | 1. 2. 14. 40. |
James Hunt Jochen Mass Bruno Giacomelli Gilles Villeneuve |
60 | 3. |
| 1978 | Marlboro Team McLaren |
M26 | Ford-Cosworth DFV 3.0 V8 | G | 7. 8. 33. |
James Hunt Patrick Tambay Bruno Giacomelli |
15 | 8. |
| 1979 | Marlboro Team McLaren Löwenbräu Team McLaren |
M26 M28 M28B M28C M29 |
Ford-Cosworth DFV 3.0 V8 | G | 7. 8. |
John Watson Patrick Tambay |
15 | 7. |
| 1980 | Marlboro Team McLaren |
M29B M29C M30 |
Ford-Cosworth DFV 3.0 V8 | G | 7. 8. 8. |
John Watson Alain Prost Stephen South |
11 | 9. |
| 1981 | Marlboro McLaren International |
M29C M29F MP4 |
Ford-Cosworth DFV 3.0 V8 | M | 7. 8. |
John Watson Andrea de Cesaris |
28 | 6. |
| 1982 | Marlboro McLaren International |
MP4B | Ford-Cosworth DFV 3.0 V8 | M | 7. 8. |
John Watson Niki Lauda |
69 | 2. |
| 1983 | Marlboro McLaren International |
MP4/1C MP4/1E |
Ford-Cosworth DFV 3.0 V8 TAG-Porsche 1.5 V6 t |
M | 7. 8. |
John Watson Niki Lauda |
34 0 |
5. NC |
| 1984 | Marlboro McLaren International |
MP4/2 | TAG-Porsche 1.5 V6 t | M | 7. 8. |
Niki Lauda Alain Prost |
143.5 | 1. |
| 1985 | Marlboro McLaren International |
MP4/2B | TAG-Porsche 1.5 V6 t | G | 1. 1. 2. |
Niki Lauda John Watson Alain Prost |
90 | 1. |
| 1986 | Marlboro McLaren International |
MP4/2C | TAG-Porsche 1.5 V6 t | G | 1. 2. |
Alain Prost Keke Rosberg |
96 | 2. |
| 1987 | Marlboro McLaren International |
MP4/3 | TAG-Porsche 1.5 V6 t | G | 1. 2. |
Alain Prost Stefan Johansson |
76 | 2. |
| 1988 | Honda Marlboro McLaren |
MP4/4 | Honda RA168E 1.5 V6 t | G | 11. 12. |
Alain Prost Ayrton Senna |
199 | 1. |
| 1989 | Honda Marlboro McLaren |
MP4/5 | Honda RA109E 3.5 V10 | G | 1. 2. |
Ayrton Senna Alain Prost |
141 | 1. |
| 1990 | Honda Marlboro McLaren |
MP4/5B | Honda RA100E 3.5 V10 | G | 27. 28. |
Ayrton Senna Gerhard Berger |
121 | 1. |
| 1991 | Honda Marlboro McLaren |
MP4/6 | Honda RA121E 3.5 V12 | G | 1. 2. |
Ayrton Senna Gerhard Berger |
139 | 1. |
| 1992 | Honda Marlboro McLaren |
MP4/6B MP4/7A |
Honda RA122E 3.5 V12 Honda RA122E/B 3.5 V12 |
G | 1. 2. |
Ayrton Senna Gerhard Berger |
99 | 2. |
| 1993 | Marlboro McLaren |
MP4/8 | Ford-Cosworth HBE7/HBE8 3.5 V8 Lamborghini L3512 3.5 V12 |
G | 7. 7. 8. |
Michael Andretti Mika Häkkinen Ayrton Senna |
84 | 2. |
| 1994 | Marlboro McLaren Peugeot |
MP4/9 | Peugeot A6/A8 3.5 V10 | G | 7. 7. 8. |
Mika Häkkinen Philippe Alliot Martin Brundle |
42 | 4. |
| 1995 | Marlboro McLaren Mercedes |
MP4/10 MP4/10B MP4/10C |
Mercedes FO 110 3.0 V10 | G | 7. 7. 8. 8. |
Mark Blundell Nigel Mansell Mika Häkkinen Jan Magnussen |
30 | 4. |
| 1996 | Marlboro McLaren Mercedes |
MP4/11 | Mercedes FO 110 3.0 V10 | G | 7. 8. |
Mika Häkkinen David Coulthard |
49 | 4. |
| 1997 | West McLaren Mercedes |
MP4/12 | Mercedes FO 110E 3.0 V10 Mercedes FO 110F 3.0 V10 |
G | 9. 10. |
Mika Häkkinen David Coulthard |
63 | 4. |
| 1998 | West McLaren Mercedes |
MP4/13 | Mercedes FO 110G 3.0 V10 | B | 7. 8. |
David Coulthard Mika Häkkinen |
156 | 1. |
| 1999 | West McLaren Mercedes |
MP4/14 | Mercedes FO 110H 3.0 V10 | B | 1. 2. |
Mika Häkkinen David Coulthard |
124 | 2. |
| 2000 | West McLaren Mercedes |
MP4/15 | Mercedes FO 110J 3.0 V10 | B | 1. 2. |
Mika Häkkinen David Coulthard |
152 | 2. |
| 2001 | West McLaren Mercedes |
MP4-16 | Mercedes FO 110K 3.0 V10 | B | 3. 4. |
Mika Häkkinen David Coulthard |
102 | 2. |
| 2002 | West McLaren Mercedes |
MP4-17 | Mercedes FO 110M 3.0 V10 | M | 3. 4. |
David Coulthard Kimi Räikkönen |
65 | 3. |
| 2003 | West McLaren Mercedes |
MP4-17D | Mercedes FO 110M 3.0 V10 Mercedes FO 110P 3.0 V10 |
M | 5. 6. |
David Coulthard Kimi Räikkönen |
142 | 3. |
| 2004 | West McLaren Mercedes |
MP4-19 MP4-19B |
Mercedes FO 110Q 3.0 V10 | M | 5. 6. |
David Coulthard Kimi Räikkönen |
69 | 5. |
| 2005 | West McLaren Mercedes Team McLaren Mercedes |
MP4-20 | Mercedes FO 110R 3.0 V10 | M | 9. 10. 10. 10. |
Kimi Räikkönen Juan Pablo Montoya Pedro de la Rosa Alexander Wurz |
182 | 2. |
| 2006 | Team McLaren Mercedes |
MP4-21 | Mercedes FO 108S 2.4 V8 | M | 3. 4. 4. |
Kimi Räikkönen Juan Pablo Montoya Pedro de la Rosa |
110 | 3. |
| 2007 | Vodafone McLaren Mercedes |
MP4-22 | Mercedes FO 108T 2.4 V8 | B | 1. 2. |
Fernando Alonso Lewis Hamilton |
0 (203) | EX |
| 2008 | Vodafone McLaren Mercedes |
MP4-23 | Mercedes FO 108T 2.4 V8 | B | 22. 23. |
Lewis Hamilton Heikki Kovalainen |
151 | 2. |
| 2009 | Vodafone McLaren Mercedes |
MP4-24 | Mercedes FO 108W 2.4 V8 | B | 1. 2. |
Lewis Hamilton Heikki Kovalainen |
71 | 3. |
| 2010 | Vodafone McLaren Mercedes |
MP4-25 | Mercedes FO 108X 2.4 V8 | B | 1. 2. |
Jenson Button Lewis Hamilton |
454 | 2. |
| 2011 | Vodafone McLaren Mercedes |
MP4-26 | Mercedes FO 108Y 2.4 V8 | P | 3. 4. |
Lewis Hamilton Jenson Button |
497 | 2. |
| 2012 | Vodafone McLaren Mercedes |
MP4-27 | Mercedes FO 108Z 2.4 V8 | P | 3. 4. |
Jenson Button Lewis Hamilton |
378 | 3. |
| 2013 | Vodafone McLaren Mercedes |
MP4-28 | Mercedes FO 108F 2.4 V8 | P | 5. 6. |
Jenson Button Sergio Pérez |
122 | 5. |
| 2014 | McLaren Mercedes |
MP4-29 | Mercedes PU106A Hybrid 1.6 V6 t | P | 20. 22. |
Kevin Magnussen Jenson Button |
181 | 5. |
| 2015 | McLaren Honda |
MP4-30 | Honda RA615H 1.6 V6 t | P | 14. 20. 22. |
Fernando Alonso Kevin Magnussen Jenson Button |
27 | 9. |
| 2016 | McLaren Honda |
MP4-31 | Honda RA616H 1.6 V6 t | P | 14. 22. 47. |
Fernando Alonso Jenson Button Stoffel Vandoorne |
76 | 6. |
| 2017 | McLaren Honda |
MCL32 | Honda RA617H 1.6 V6 t | P | 2. 14. 22. |
Stoffel Vandoorne Fernando Alonso Jenson Button |
30 | 9. |
| 2018 | McLaren F1 Team |
MCL33 | Renault R.E.18 1.6 V6 t | P | 2. 14. |
Stoffel Vandoorne Fernando Alonso |
62 | 6. |
| 2019 | McLaren F1 Team |
MCL34 | Renault E-Tech 19 1.6 V6 t | P | 4. 55. |
Lando Norris Carlos Sainz Jr. |
145 | 4. |
| 2020 | McLaren F1 Team |
MCL35 | Renault E-Tech 20 1.6 V6 t | P | 4. 55. |
Lando Norris Carlos Sainz Jr. |
202 | 3. |
| 2021 | McLaren F1 Team |
MCL35M | Mercedes M12 E Performance 1.6 V6 t | P | 3. 4. |
Daniel Ricciardo Lando Norris |
275 | 4. |
| 2022 | McLaren F1 Team |
MCL36 | Mercedes M13 E Performance 1.6 V6 t | P | 3. 4. |
Daniel Ricciardo Lando Norris |
159 | 5. |
| 2023 | McLaren F1 Team |
MCL60 | Mercedes M14 E Performance 1.6 V6 t | P | 3.
81. |
Lando Norris
|
302 | 4. |
| 2024 | McLaren F1 Team |
MCL38 | Mercedes M15 E Performance 1.6 V6 t | P | 3
81 |
Lando Norris
|
516* | 1.* |
| * Sezon devam ediyor. | ||||||||
| Kaynak:[16] | ||||||||
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
