Łucja z Syrakuz
sycylijska święta Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
sycylijska święta Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Łucja z Syrakuz (wł. Lucia da Siracusa, cs. Луки́я Сираку́зская; ur. ok. 281 w Syrakuzach na Sycylii, zm. 13 grudnia 304 tamże) – dziewica i męczennica, święta Kościoła katolickiego i prawosławnego. Jej imię wymienia Kanon rzymski Mszy Świętej (I Modlitwa Eucharystyczna).
| dziewica i męczennica | |
 Św. Łucja pędzla Francesco del Cossa | |
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
13 grudnia 304 |
| Czczona przez | |
| Wspomnienie | |
| Atrybuty |
oczy na tacy, palma męczeństwa, lampka oliwna lub świeca, miecz lub sztylet i rana na szyi |
| Patronka |
ociemniałych, proszących o pomoc w chorobach oczu, pisarzy, chorych na dyzenterię, Syrakuz, Sycylii, Toledo, skruszonych prostytutek |
Najstarszy spisany żywot św. Łucji pochodzi z V wieku, powstał w języku greckim, zaś w VI wieku powstała wersja łacińska[1].
Łucja pochodziła z bogatej rzymskiej rodziny z Syrakuz. Po wczesnej śmierci ojca była wychowywana przez matkę, Eutychię. Już w dzieciństwie złożyła w tajemnicy śluby czystości. Wyruszając na pielgrzymkę i modląc się do św. Agaty, wyprosiła uzdrowienie ciężko chorej matki[potrzebny przypis]. W kilka lat później, kiedy matka zaaranżowała małżeństwo Łucji z młodzieńcem tego samego stanu, ta odmówiła. Odtrącony zalotnik zemścił się, donosząc władzom, że dziewczyna jest chrześcijanką. Aresztowana i torturowana Łucja odmówiła porzucenia swej wiary. Mocą wyroku miała być zamknięta w domu publicznym i zmuszona do prostytucji. Według jednej z wersji, aby się oszpecić, sama wydłubała sobie oczy.
Została ścięta, mając 23 lata, miało to nastąpić 13 grudnia 304 roku[2].
Piękne oczy Łucji miały być cudownie przywrócone. W innej wersji zaprzęgnięty w woły wóz, który miał ją zawieźć do zamtuza, przymarzł do ziemi i nie dało się go ruszyć. Zdesperowani oprawcy polewali Łucję wrzącym olejem bez widocznego skutku. W końcu jeden z nich wbił miecz w szyję dziewczyny, ta jednak żyła jeszcze, aż nie zjawił się współwyznawca i udzielił jej ostatniego namaszczenia.
Wspomnienie liturgiczne w Kościele katolickim obchodzone jest 13 grudnia.
Cerkiew prawosławna wspomina świętą męczennicę 13/26 grudnia[3], tj. 26 grudnia według kalendarza gregoriańskiego.
13 grudnia to dzień przynoszącej światło Świętej Łucji (Sankta Lucia), który tradycyjnie świętuje się w Szwecji pochodem ubranych na biało dziewcząt z wiankiem z płonącymi świecami.
Święta ta wymieniana jest w Modlitwie Eucharystycznej (łac. Communicantes) Kanonu rzymskiego.
W sztuce wschodniej Łucja przedstawiana jest jako młoda kobieta w jasnoczerwonym płaszczu, z krzyżem w dłoni.
W zachodniej ikonografii – w stroju rzymskiej niewiasty z palmą męczeństwa w ręce i z tacą, na której leży para oczu.
Atrybutami Świętej są: oczy na tacy, palma męczeństwa, lampka oliwna lub świeca; przedstawiana również z mieczem lub sztyletem i raną na szyi.
Łucja jest patronką Syrakuz, Sycylii i całej Italii, chorych dzieci, skruszonych prostytutek, ociemniałych a także wszystkich tych, którzy potrzebują dobrego wzroku: pisarzy, krawców, tkaczy, szwaczek, rolników. Wzywa się ją w przypadku bólu oczu, gardła, przy zakażeniach, krwotokach i biegunkach[4].
W 718 roku, kiedy niszczone były ikony i relikwie, szczątki św. Łucji ukrywano przed pogańskimi i muzułmańskimi władcami Sycylii. Przeniesiono je do Corfino (Abruzzy), potem powróciły do Syrakuz, a w 1038 wywieziono je do Konstantynopola. W Syrakuzach zostało tylko żebro św. Łucji i lewe ramię. Po splądrowaniu Konstantynopola (1204) w czasie IV wyprawy krzyżowej doża Enrico Dandolo zabrał relikwie do Wenecji. Tam złożono je w kościele pod wezwaniem Świętej (Santa Lucia). Kościół zburzono w 1861 roku, a na jego miejscu zbudowano dworzec kolejowy (Venezia Santa Lucia). Relikwie świętej przeniesiono do pobliskiego kościoła San Geremia. W 1955 roku biskup Wenecji Angelo Roncalli (późniejszy papież Jan XXIII), kazał przykryć zmumifikowaną twarz świętej srebrną maską. W listopadzie 1981 roku do kościoła wdarli się dwaj uzbrojeni osobnicy, rozkazali wszystkim obecnym położyć się na ziemi i zapakowali zmumifikowane ciało świętej do worka. W trakcie załadunku głowa Łucji oderwała się od karku i potoczyła po posadzce; złodzieje zgubili także zakrywającą twarz srebrną maskę pośmiertną. Miesiąc później, w dzień św. Łucji - 13 grudnia, skradzione ciało odnaleziono w domku myśliwskim niedaleko Wenecji.
_Santa_Lucia.jpg)
