tumulus

tumulus (język polski)

tumulus (1.1)

wymowa:

​^?/i

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) archeol. kopiec ziemny usypany nad grobowcem

odmiana:

(1.1) lp tumulus; lm tumuli

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.1) kurhan

antonimy:

hiperonimy:

(1.1) kopiec

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

(1.1) łac. tumulus

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) tumulus
• francuski: (1.1) tumulus m
• łaciński: (1.1) tumulus m

źródła:

tumulus (język angielski)

tumulus (1.1)

wymowa:

bryt. IPA: /ˈtjuːmjələs/

amer. IPA: /ˈtuːmjələs/

​^?/i

znaczenia:

rzeczownik

(1.1) kurhan, tumulus

odmiana:

(1.1) lp tumulus; lm tumuli

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

źródła:

tumulus (język francuski)

tumulus (1.1)

wymowa:

IPA: [tymylys]

​^?/i

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męski

(1.1) kurhan, tumulus^[1]

odmiana:

(1.1) lp tumulus; lm tumuli

przykłady:

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

łac. tumulus

uwagi:

źródła:

1. Anna Jedlińska, Ludwik Szwykowski, Jerzy Tomalak, Kieszonkowy słownik francusko-polski, polsko-francuski, Wiedza Powszechna, Warszawa 2004, ISBN 83-214-0938-5.

tumulus (język łaciński)

tumulus (1.1)

tumulus (1.2)

tumulus (1.3) libri

wymowa:

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męski

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	tumulus	tumulī
dopełniacz	tumulī	tumulōrum
celownik	tumulō	tumulīs
biernik	tumulum	tumulōs
ablatyw	tumulō	tumulīs
wołacz	tumule	tumulī

(1.1) pagórek, kopiec^[1]

(1.2) mogiła, grób, grobowiec, kurhan^[1]

(1.3) stos, sterta^[1]

odmiana:

(1.1-3) tumulus, tumuli (deklinacja II)

przykłady:

(1.1) Planities erat magna et in ea tumulus terrenus satis grandis (…) Legionem Caesar, quam equis devexerat, passibus CC ab eo tumulo constituit.^[2] → Była ogromna równina, a na niej kopiec ziemny całkiem pokaźny (…) Cezar ustawił legion, który był przetransportował (ze sobą) konno, 200 kroków od tego pagórka.

(1.2) Corpus non igni abolitum, ut Romanus mos, sed regum externorum consuetudine differtum odoribus conditur tumuloque Iuliorum infertur.^[3] → Ciało (Poppei) nie zostało strawione przez ogień zgodnie z rzymskim obyczajem, ale podług obcego obrządku (Poppei) wypchane zostało wonnościami, zabalsamowane i pogrzebane w grobowcu Juliuszy.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. tumor m

czas. tumefacio, tumeo, tumesco, tumulo

przym. tumidus, tumulosus

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

źródła:

1. Hasło „tumulus” w: Mały słownik łacińsko-polski, praca zbiorowa pod red. Józefa Korpantego, Wydawnictwo Szkolne PWN, Warszawa 2001, ISBN 978-83-7195-844-1, s. 625.
2. Gajusz Juliusz Cezar: De bello Gallico (O wojnie galijskiej), księga I, rozdz. 43
3. Tacyt: Roczniki (Annales), 16. 6.