potęga

potęga (język polski)

wymowa:

IPA: [pɔˈtɛ̃ŋɡa], AS: [potẽŋga], zjawiska fonetyczne: nazal.• asynch. ę  ​^?/i

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	potęga	potęgi
dopełniacz	potęgi	potęg
celownik	potędze	potęgom
biernik	potęgę	potęgi
narzędnik	potęgą	potęgami
miejscownik	potędze	potęgach
wołacz	potęgo	potęgi

(1.1) przeważająca siła i skuteczność

(1.2) coś potężnego

(1.3) mat. wynik potęgowania; zob. też potęga w Wikipedii

odmiana:

(1.1-3)

 

przykłady:

(1.1) Ich potęga militarna zmiażdżyła opór przeciwnika.

(1.2) W tym kamiennym grobowcu drzemią złowrogie siły zdolne obalać potęgi tego świata.

(1.3) Drugą potęgę nazywamy kwadratem, a trzecią sześcianem.

składnia:

kolokacje:

(1.3) podnieść do potęgi • podstawa potęgi • wykładnik potęgi

synonimy:

antonimy:

(1.3) pierwiastek

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

czas. potęgować

rzecz. potęgowanie

przym. potężny

przysł. potężnie

związki frazeologiczne:

na potęgę • do potęgi

etymologia:

prasł. *potǫga → pociąganie < prasł. *potęgti → pociągnąć^[1]

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) power; (1.2) power; (1.3) power
• arabski: (1.1) حيل, عزة
• baskijski: (1.3) berretura
• czeski: (1.1) přesila ż; (1.3) mocnina ż
• esperanto: (1.1) potenco; (1.2) potenco; (1.3) potenco
• hiszpański: (1.1) poder m, fuerza ż, poderío m; (1.2) potencia ż; (1.3) potencia ż
• kataloński: (1.1) puixança ż
• rosyjski: (1.1) мощь ż
• staroangielski: (1.1) eafoþ n
• szwedzki: (1.3) potens w
• węgierski: (1.3) hatvány

źródła:

1.  Hasło „potęga” w: Wielki słownik języka polskiego, Instytut Języka Polskiego PAN.