okolicznik

okolicznik (język polski)

wymowa:

IPA: [ˌɔkɔˈlʲit͡ʃʲɲik], AS: [okolʹičʹńik], zjawiska fonetyczne: zmięk.• akc. pob.

​^?/i

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

(1.1) gram. część zdania określająca czasownik; zob. też okolicznik w Wikipedii

rzeczownik, rodzaj męskoosobowy

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	okolicznik	okoliczniki
dopełniacz	okolicznika	okoliczników
celownik	okolicznikowi	okolicznikom
biernik	okolicznik	okoliczniki
narzędnik	okolicznikiem	okolicznikami
miejscownik	okoliczniku	okolicznikach
wołacz	okoliczniku	okoliczniki

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	okolicznik	okolicznicy
dopełniacz	okolicznika	okoliczników
celownik	okolicznikowi	okolicznikom
biernik	okolicznika	okoliczników
narzędnik	okolicznikiem	okolicznikami
miejscownik	okoliczniku	okolicznikach
wołacz	okoliczniku	okolicznicy
depr. M. i W. lm: (te) okoliczniki

(2.1) daw. ktoś z okolicy^[1]

odmiana:

(1.1)

 

(2.1)

 

przykłady:

(1.1) W zdaniu „Czytał książkę z wielkim zainteresowaniem”, wyrażenie „z wielkim zainteresowaniem” pełni funkcję okolicznika.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. bezokolicznik mrz, okolica ż, okoliczność ż

przym. okolicznikowy, okolicznościowy, okoliczny

związki frazeologiczne:

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) adverbial
• baskijski: (1.1) osagarri zirkunstantzial
• białoruski: (1.1) акалічнасць ż
• bułgarski: (1.1) обстоятелство n
• duński: (1.1) adverbial n
• hiszpański: (1.1) complemento circunstancial m
• kazachski: (1.1) пысықтауыш
• niemiecki: (1.1) Adverbialbestimmung ż
• nowogrecki: (1.1) προσδιορισμός m
• rosyjski: (1.1) обстоятельство n
• szwedzki: (1.1) adverbial n
• węgierski: (1.1) határozó
• włoski: (1.1) avverbiale m

źródła:

1.  Hasło „okolicznik” w: Słownik języka polskiego pod redakcją Witolda Doroszewskiego, Wydawnictwo Naukowe PWN.