kieł

Podobna pisownia: Kiel • kiel

kieł (język polski)

kły (1.1)

wymowa:

IPA: [cɛw], AS: [ḱeu̯], zjawiska fonetyczne: zmięk. ​^?/i

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	kieł	kły
dopełniacz	kła	kłów
celownik	kłowi	kłom
biernik	kieł	kły
narzędnik	kłem	kłami
miejscownik	kle	kłach
wołacz	kle	kły

(1.1) zool. ząb między siekaczami a zębami trzonowymi; zob. też kieł w Wikipedii

(1.2) gruby, wyrośnięty kiełek rośliny

(1.3) techn. element urządzeń podpierający przedmiot i ustalający jego oś obrotu, występujący np. w tokarkach i szlifierkach

odmiana:

(1.1-3)

 

przykłady:

(1.1) Potykałem się co chwila, upadałem, a zgłodniała czereda rozjuszonych bestii już, już dosięgała mnie swymi kłami^[1].

składnia:

kolokacje:

(1.1) wyszczerzyć kły • ostre kły

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

(1.1) ząb

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz. kiełkowanie n, kiełek mrz

związki frazeologiczne:

ostrzyć kły

etymologia:

uwagi:

(1.1) zobacz też: Indeks:Polski - Zwierzęta

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) canine tooth, tusk, cuspid, fang; (1.2) seedling
• baskijski: (1.1) letagin
• białoruski: (1.1) ікол m, бівень m
• esperanto: (1.1) kojnodento, kanino
• fiński: (1.1) kulmahammas
• hiszpański: (1.1) canino m, (u zwierząt) colmillo m
• japoński: (1.1) 犬歯(けんし)
• niderlandzki: (1.1) hoektand m
• niemiecki: (1.1) Eckzahn m
• pali: (1.1) danta
• rosyjski: (1.1) клык m, бивень m
• szwedzki: (1.1) u człowieka hörntand w, u zwierząt huggtand w
• ukraiński: (1.1) ікло n
• węgierski: (1.1) szemfog
• wilamowski: (1.1) eḱḱcōn m

źródła:

1. D. Defoe: Przypadki Robinsona Kruzoe, tłum. Władysław Ludwik Anczyc