dysonans

dysonans (język polski)

wymowa:

IPA: [dɨˈsɔ̃nãw̃s], AS: [dysõnãũ̯s], zjawiska fonetyczne: nazal.• samogł.+n/m+szczelin. ​^?/i

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj męskorzeczowy

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	dysonans	dysonanse
dopełniacz	dysonansu	dysonansów
celownik	dysonansowi	dysonansom
biernik	dysonans	dysonanse
narzędnik	dysonansem	dysonansami
miejscownik	dysonansie	dysonansach
wołacz	dysonansie	dysonanse

(1.1) muz. dźwięki zagrane razem lub po sobie, lecz nie dające wrażenia harmonijnego współbrzmienia

(1.2) przen. brak zgodności, brak dopasowania

odmiana:

(1.1-2)

 

przykłady:

(1.1) Sekunda i septyma są dysonansami znajdującymi się w obrębie oktawy.

składnia:

kolokacje:

synonimy:

(1.2) rozbieżność, dysharmonia, sprzeczność, niezgodność, różnica

antonimy:

(1.1) konsonans

(1.2) zgodność, harmonia

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

rzecz.

zdrobn. dysonansik mrz

przym. dysonansowy

przysł. dysonansowo

związki frazeologiczne:

dysonans poznawczy

etymologia:

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) dissonance; (1.2) dissonance
• arabski: (1.1) تنافر
• bułgarski: (1.1) дисонанс m; (1.2) дисонанс m
• duński: (1.1) dissonans w
• islandzki: (1.1) mishljómur m; (1.2) ósamlyndi n, óeining ż
• kazachski: (1.1) үйлесімсіздік, ынтымақсыздық
• niderlandzki: (1.1) dissonantie, dissonant; (1.2) dissonantie, dissonant
• niemiecki: (1.1) Dissonanz ż; (1.2) Dissonanz ż
• rosyjski: (1.1) диссонанс m; (1.2) диссонанс m
• szwedzki: (1.1) dissonans w, missljud n; (1.2) oenighet w, missämja w
• węgierski: (1.1) disszonancia; (1.2) disszonancia

źródła: