cytadela

cytadela (język polski)

cytadela (1.1)

wymowa:

IPA: [ˌʦ̑ɨtaˈdɛla], AS: [cytadela], zjawiska fonetyczne: akc. pob. ​^?/i

znaczenia:

rzeczownik, rodzaj żeński

przypadek	liczba pojedyncza	liczba mnoga
mianownik	cytadela	cytadele
dopełniacz	cytadeli	cytadel
celownik	cytadeli	cytadelom
biernik	cytadelę	cytadele
narzędnik	cytadelą	cytadelami
miejscownik	cytadeli	cytadelach
wołacz	cytadelo	cytadele

(1.1) wojsk. w starszych fortyfikacjach: samodzielna twierdza dominująca nad miastem lub prowincją; zob. też cytadela w Wikipedii

odmiana:

(1.1)

 

przykłady:

(1.1) Żołnierze perscy schronili się w dwóch nadmorskich cytadelach, zaopatrywanych drogą morską.^[1]

składnia:

kolokacje:

synonimy:

antonimy:

hiperonimy:

hiponimy:

holonimy:

meronimy:

wyrazy pokrewne:

związki frazeologiczne:

etymologia:

wł. cittadella^[2]

uwagi:

tłumaczenia:

• angielski: (1.1) citadel
• arabski: (1.1) قلعة, قصبة
• baskijski: (1.1) gotorleku, zitadela
• białoruski: (1.1) цытадэль ż
• bułgarski: (1.1) цитадела ż
• duński: (1.1) citadel n
• esperanto: (1.1) citadelo
• hiszpański: (1.1) ciudadela ż
• interlingua: (1.1) citadella
• kataloński: (1.1) ciutadella ż
• litewski: (1.1) citadelė ż
• niemiecki: (1.1) Zitadelle ż
• rosyjski: (1.1) цитадель ż
• słowacki: (1.1) citadela ż
• ukraiński: (1.1) цитадель ż
• uzbecki: (1.1) shahriston
• węgierski: (1.1) citadella

źródła:

1. Włodzimierz Sochacki: Imperium Aleksandra Macedońskiego (336-323 p.n.e.)
2. Hasło „cytadela” w: Władysław Kopaliński, Słownik wyrazów obcych i zwrotów obcojęzycznych, De Agostini Polska.