Według dokumentów NKWD skazano 139 835 osób, z tego zamordowano strzałem w tył głowy nie mniej niż 111 091 Polaków – obywateli ZSRR, a 28 744 skazano na pobyt w łagrach. Wyroki były wykonywane natychmiast. Masowo deportowano Polaków zamieszkujących Ukraińską SRR i Białoruską SRR, m.in. do Kazachstanu i na Syberię. Łączna liczba deportowanych Polaków wyniosła ponad 100 tysięcy. Operacja polska NKWD była jedną z tzw. operacji narodowościowych NKWD, które były wymierzone w przedstawicieli innych narodów i grup etnicznych zamieszkujących państwo bolszewików – Rosjan, Ukraińców, Białorusinów, Żydów, Finów, Łotyszów, Greków, Bułgarów, Chińczyków, Koreańczyków, Niemców i innych. Na tle innych operacji narodowych NKWD „operacja polska” wyróżniała się wyjątkową skalą represji, brutalnością i surowością. Zamordowani Polacy stanowili 44,9 proc. ofiar wszystkich operacji narodowościowych NKWD[3].
Antypolska operacja Ludowego Komisariatu Spraw Wewnętrznych Związku Socjalistycznych Republik Radzieckich była jedną z zaplanowanych ludobójczych operacji tego komisariatu ludowego przeprowadzonych w czasie „Wielkiego terroru”, którego ofiarą padło w latach 1936–1938 co najmniej 8 milionów obywateli ZSRR[4]. Była to jednocześnie operacja NKWD, dotycząca zbiorowo (w formie oficjalnej) największej liczby członków konkretnej narodowości, w tym wypadku polskiej. Akcja objęła wszystkich Polaków, bez względu na przynależność klasowo-społeczną, decydowała narodowość. Wśród zamordowanych i deportowanych byli:
Polacy, mieszkańcy dawnego terytorium Rzeczypospolitej na wschód od granicy państwowej II RP, ustalonej w 1921 r. traktatem ryskim (od grudnia 1922 granica pomiędzy Polską a ZSRR); Jedynym przedstawicielem polskich elit narodowych, który do końca domagał się przyłączenia terenów zamieszkałych przez liczną polską mniejszość (m.in. Mińsk, Łuniniec, Płoskirów oraz Kamieniec Podolski) był szef Sztabu Generalnego Wojska Polskiego gen. Tadeusz Rozwadowski[5]. Ostatecznie uległ wobec groźby odwołania ze stanowiska skierowanej przez przedstawicieli PPS – Ignacy Daszyński, a także Narodowej Demokracji – Władysław Grabski;
ostatecznie członkowie Polskiej Organizacji Wojskowej, aresztowani według specjalnej listy. Wielu z nich przypisano przynależność do organizacji, chociaż nigdy nie byli członkami POW;
Eksterminacja zdziesiątkowała także polskie duchowieństwo katolickie, które zostało przeznaczone do całkowitej likwidacji[7]. Spośród 470 duchownych, świadczących posługę w sowieckiej Rosji po zakończeniu czystki etnicznej, pozostało zaledwie 10 kapłanów oraz dwa czynne kościoły katolickie – w Moskwie i Leningradzie.
Wiele z pomordowanych osób narodowości polskiej spoczęło w zbiorowych mogiłach w Kuropatach na peryferiach Mińska, stolicy Białorusi oraz na Kobylackiej Górze na przedmieściach Orszy.
Ukraina
Ofiary tej operacji stanowią prawdopodobnie znaczną część osób pochowanych przed rokiem 1939 w Bykowni pod Kijowem. Po agresji na Polskę dołączyli do nich także oficerowie polscy.
Zasięg operacji był tak powszechny, że np. w Berdyczowie do czerwca 1938 aresztowano do 60% zamieszkujących miasto Polaków. Ważną jej częścią był także mord w Winnicy, gdzie oprócz Ukraińców mordowano także Polaków. Mord w polskiej dzielnicy Płoskirowa, Greczanach, znany jest dzięki świadectwu Zofii Pawłowskiej[8].
Azja Środkowa i Syberia
Masowe deportacje bardzo często miały charakter świadomego ludobójstwa. Ofiary pozostawiano samym sobie w miejscach pozbawionych jakiejkolwiek możliwości wyżywienia. Osoby, którym udało się przetrwać, założyły sporą liczbę miejscowości, np. Tajynszę oraz Żanaszar; potomkami tych osób jest znaczna część Polaków w Kazachstanie.
Jak obliczył historyk Uniwersytetu Harvarda, profesor Terry Martin, w czasie „Wielkiego terroru” Polak mieszkający w ZSRR miał 31 razy większą szansę być rozstrzelanym, niż wynosiła średnia dla innych grup narodowościowych w tym okresie. Polaków w tym okresie zabijano tylko dlatego, że byli Polakami. Ocenia się, że we wszystkich operacjach w czasie Wielkiej Czystki zginęło nie mniej niż 200 tysięcy Polaków. Jest to dziesięć razy więcej niż w zbrodni katyńskiej.
Głównymi wykonawcami „operacji polskiej NKWD” byli:
Izrail Pliner – naczelnik zarządu komunistycznych obozów koncentracyjnych GułagNKWD od 16 sierpnia 1937;
Wszystkich zamordowano w latach 1938–1940, w większości po przejęciu kierownictwa NKWD przez Ławrientija Berię.
W świetle badań czołowych znawców i autorów pierwszych monografii naukowych „operacji polskiej”: historyka z Uniwersytetu Opolskiego prof. Nikołaja Iwanowa[9] oraz socjologa dr. Tomasza Sommera[10], zbrodnie na Polakach w Związku Sowieckim w latach 1937–1938 są klasyfikowane jako ludobójstwo.
Sejm Rzeczypospolitej Polskiej dwukrotnie przyjmował uchwały upamiętniające ofiary operacji polskiej NKWD, w których wyrażono także wdzięczność historykom i działaczom rosyjskiego stowarzyszenia Memoriał podtrzymującym pamięć o dokonanym ludobójstwie:
uchwała Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 14 lipca 2009 upamiętniająca ofiary zbrodni dokonanych w latach 1937–1939 na Polakach zamieszkałych w ZSRR (M.P. 2009, poz. 675)[11],
uchwała Sejmu Rzeczypospolitej Polskiej z dnia 31 sierpnia 2012 w sprawie hołdu wszystkim zamordowanym i represjonowanym na terenach Związku Radzieckiego w ramach tzw. Operacji Polskiej w latach 1937–1938 (M.P. 2012, poz. 676)[12].
Z treści wyżej wymienionych uchwał sejmowych RP wynika, że eksterminacja dokonana na Polakach w Związku Sowieckim w latach 1937–1938 została oficjalnie nazwana zbrodnią ludobójstwa.
Pod koniec 2022 roku ukazała się pierwsza powieść historyczna na temat operacji polskiej NKWD pt. Dom nad Płoską[15].
Pomnik Ofiar Operacji Antypolskiej NKWD 1937–1938 i Zagłady Nadberezyńców w Kołobrzegu
11 sierpnia 2023 roku przy ulicy VI Dywizji Piechoty w Kołobrzegu odbyło się uroczyste odsłonięcie Pomnika Ofiar Operacji Antypolskiej NKWD 1937-1938 oraz Zagłady Nadberezyńców[16][17].
Cytat: Polacy mieszkający w ZSRS stanowili większość represjonowanych w ramach „polskiej operacji” narodowościowej NKWD. Pod zarzutem m.in. „szpiegostwa na rzecz II Rzeczypospolitej” oprócz Polaków represjonowano również Rosjan, Ukraińców, Białorusinów, Żydów i przedstawicieli innych narodów i grup etnicznych zamieszkujących ZSRR[1].
Wydawnictwo Diecezjalne i Drukarnia wW.D.D.SandomierzuWydawnictwo Diecezjalne i Drukarnia wW.D.D., Dom nad Płoską [online], wds.pl [dostęp 2022-12-11].
KasiaK.MazurKasiaK., Uroczyste odsłonięcie Pomnika [online], Informacje z Kołobrzegu i okolic. Aktualne wydarzenia., 11 sierpnia 2023 [dostęp 2023-08-11](pol.).
Rozkaz НКВД СССР № 00485 w skróconej postaci został opublikowany w książce: Ленинградский мартиролог, 1937–1938. Т. 2. СПб., 1996. С. 454–456. Po polsku opublikowany w całości w czasopiśmie historycznym «Karta», wydawanym w Warszawie (1993. N 11. S. 27–29). Tajne pismo ГУГБ НКВД z 11 sierpnia 1937, patrz: ЦХСД. Ф. 6. Оп. 13. Т. 6. Л. 8–51.
Rozkaz НКВД СССР № 00447 patrz: Книга памяти жертв политических репрессий. Ульяновск, 1996. С. 766–780. Po raz pierwszy opublikowany ze znacznymi skrótami w: Труд. 1992. 4 июня; Московские новости. 1992. 21 июня.
Archiwum УФСБ Moskwy i obwodu moskiewskiego. Praca śledczego А.О. Postiela № 52668. Przesłuchanie z 11 października 1939.
Dane o wymianach więźniów polskich i radzieckich są niejednoznaczne. W materiałach Polskiego Czerwonego Krzyża (ГАРФ. Ф. 8406) można znaleźć informacje o sześciu takich akcjach w latach 1923–1932, w rezultacie których radzieckiej stronie przekazano 425 osób, a stronie polskiej dwukrotnie mniej.
Wszechzwiązkowy spis osiedlenia z 1937: Краткие итоги. М., 1991. С.83, 85, 94.
Postanowienie СНК СССР z 28 kwietnia 1936 w książce: Бугай Н.Ф. Л.Берия – И.Сталину: «Согласно Вашему указанию...». М., 1995. С. 9–11. Oprócz Polaków wysiedlenie powinno obejmować również Niemców.
Rozkaz НКВД СССР № 00486 patrz: Сборник законодательных и нормативных актов о репрессиях и реабилитации жертв политических репрессий / Сост. Е.А.Зайцев. М., 1993. С. 86–93. Po raz pierwszy opublikowano w: Мемориал-Аспект. 1993. № 2/3 / Публ. Н. Г. Охотина.
«Operacja Harbińska» (czasem nazywano ją «harbińsko-japońską») była skierowana w pierwszym rzędzie przeciwko wracającym do ZSRR byłym urzędnikom wschodniochińskiej kolei żelaznej. Oskarżano ich głównie o szpiegostwo na rzecz Japonii. «Харбинский приказ» НКВД СССР № 00593 от 20 сентября 1937 г. см.: Мемориал-аспект. 1993. № 1(3) / Публ. Н. Г. Охотина.
Dyrektywa A. J. Wyszyńskiego № 1/001532 z 17 kwietnia 1938 // ГАРФ. Ф. 8131. Оп. 28. Д. 33. Л. 2.
АПРФ. Ф. 3. Оп. 58. Д. 254. Л. 156–157.
Решение Политбюро от 15 сентября 1938 г. впервые опубликовано в «Московских новостях» (1992. 21 июня).
Постановление от 17 ноября 1938 г. см. в кн.: Органы государственной безопасности СССР в Великой Отечественной войне: Сб. документов. Т. 1. Кн. 1. М., 1995. С. 3–8. Там же на с. 16–20 опубликован с небольшими купюрами приказ НКВД СССР № 00762 от 26 ноября 1938 г. «О порядке осуществления Постановления СНК СССР и ЦК ВКП(б) от 17 ноября 1938 года».
О ликвидации «пятой колонны» как о цели массовых репрессий 1937–1938 гг. подробно и обоснованно говорится в кн.: Хлевнюк О. В. Политбюро: Механизмы политической власти в 1930-е гг. М., 1996. С. 196–198.
Ср. сталинские рассуждения 3 марта 1937 г. на Пленуме ЦК ВКП(б) о «буржуазных странах», «которые окружают Советский Союз, выжидая случая для того, чтобы напасть на него, разбить его или, во всяком случае, подорвать его мощь и ослабить его», а также о «буржуазных государствах», непрерывно засылающих «друг к другу в тыл своих шпионов, вредителей, диверсантов, а иногда и убийц» с целью «создать там свою сеть и „в случае необходимости” взорвать их тылы, чтобы ослабить их и подорвать их мощь» («таков закон взаимоотношений между буржуазными государствами»), и его вывод, что, «с точки зрения марксизма», «в тылы Советского Союза буржуазные государства должны засылать вдвое и втрое больше вредителей, шпионов, диверсантов и убийц» (Вопросы истории. 1995. № 3. С. 5–6).
АПРФ. Ф. 3. Оп. 58. Д. 6. Л. 53.
Формально немецкая операция началась раньше польской. По сути же это не так. Приказ НКВД СССР № 00439 от 25 июля 1937 г. (опубликован в кн.: Ленинградский мартиролог. Т. 2. С. 452–453) касался лишь «германских подданных», работающих или работавших на определенных оборонных заводах или на транспорте. Осуждать по нему предлагалось через Военную коллегию Верховного суда или ОСО. Расширение категорий, подлежащих аресту, до рамок национальной операции и установление «альбомного порядка» осуждения произошли в октябре 1937 г.
Разъясняющее указание Отдела актов гражданского состояния НКВД СССР № 1486178 от 29 апреля 1938 г. см.: Мемориал-аспект. 1994. № 10.
.jpg)
![Thumb](#/media/Plik:"Operacja_polska"_NKWD,_tablica_w_Krakowie,_zdj.11_sierpnia_2020_r.jpg)
