Niknąca Łąka
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Niknąca Łąka – teren w Sudetach Środkowych w Górach Stołowych w województwie dolnośląskim położony między Praskim Traktem i Krzywą Drogą[1]. Obecnie to polana śródleśna w Parku Narodowym Gór Stołowych przecięta ścieżką dydaktyczną pt. „Niknąca Łąka"[2]. Przed utworzeniem parku narodowego w 1993 obszar ten chroniony był jako rezerwat przyrody[3].
 Niknąca Łąka | |
| łąka na torfowisku | |
| Państwo | |
|---|---|
| Województwo | |
Położenie na mapie Sudetów  | |
 50°27′56,68″N 16°23′41,62″E | |
Położony na wysokości 720 m n.p.m. w Dolinie Czerwonej Wody, na terenie Parku Narodowego Gór Stołowych na wschód od Karłowa, między południowo-zachodnią krawędzią pasma Skalnych Grzybów a rezerwatem Wielkie Torfowisko Batorowskie po południowo-zachodniej stronie[3].
Obszar to duża niekoszona łąka na torfowisku wysokim powstałym na mokradle ombrogenicznym ze zbiorowiskiem roślinności łąkowej i torfowiskowej[3]. Obszar chroniony „Niknąca Łąka” utworzono głównie dla ochrony naturalnego torfowiska wysokiego z sosną błotną oraz dla zachowania naturalnego zbiorowiska roślinności i rzadkich gatunków owadów chronionych. Obszar służy dla celów naukowych, dydaktycznych i krajobrazowych. Jest to typ torfowiska wysokiego nazywanego mszarem, które rozwijają się na obszarach bezodpływowych zasilanych przez wody opadowe, cechują się ubogą w gatunki roślinnością, której charakterystycznym składnikiem są mchy i torfowce, tworzące gęste darnie rosnące tu w różniących się warunkami wodnymi zespołach kępkowych i dolinkowych. W rezerwacie znajduje się flora i fauna obszarów torfowiskowych występująca w Górach Stołowych. Obok pospolitych roślin torfowiskowych, jak wełnianka pochwowata, wełnianka wąskolistna, czy żurawina błotna, występuje bagno zwyczajne, turzyca nitkowata, turzyca skąpokwiatowa, modrzewnica północna, które w Polskiej czerwonej księdze roślin ujęte są jako rośliny zagrożone wyginięciem. Na terenie Niknącej Łąki rośnie także widłak jałowcowaty podlegający ochronie ścisłej[4]. Najbardziej zagrożonym gatunkiem spośród roślin naczyniowych na tym torfowisku jest obecnie sosna błotna. Przez teren Niknącej Łąki przechodzi razem z żółtym szlakiem turystycznym ścieżka dydaktyczna o długości 400 m, z której widoczny jest sposób powstawania torfowiska wysokiego oraz jego budowa.
Torfowisko powstało w miejscu gromadzenia się wód opadowych na nieprzepuszczalnym podłożu, któremu sprzyjała budowa geologiczna i rzeźba terenu, dla której niezwykle charakterystyczna jest rozległa płaszczyzna zrównań z naturalnymi zagłębieniami terenu. Płaska wierzchowina środkowego stopnia zrównania uszczelniona zwietrzeliną drobnoziarnistych mułowców sprzyjała gromadzeniu się wód opadowych w zagłębieniach terenu i rozwojowi roślinności torfowiskowej i tworzeniu się torfu.
W wyniku działalności człowieka na torfowisku "Niknąca Łąka" występuje duża populacja rozrastającego się świerka, która na przełomie XIX i XX wieku, po przeprowadzeniu melioracji i osuszeniu została sztucznie wprowadzona. W wyniku tych zabiegów torfowisko "Niknąca Łąka" uległo zniszczeniu i degradacji, torfowisko zaczęło zarastać zmniejszając swoją powierzchnię przez co utraciło cały szereg interesujących gatunków roślin. Naturalnie występującymi drzewami są jawor, grab, wiąz, buczyna zajmują one niewielką powierzchnię w wyniku wcześniejszej złej gospodarki leśnej. Obecnie podejmowane są działania w kierunku zmniejszenia liczebności świerka, a tym samym dla ratowania torfowiska oraz czynnej ekologicznej ochrony i zwiększenia bioróżnorodności torfowiska.
Wikiwand in your browser!
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
