Loading AI tools
francuski żołnierz w stopniu generała Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Maurice Gustave Gamelin (ur. 20 września 1872 w Paryżu, zm. 18 kwietnia 1958 tamże[1]) – francuski wojskowy, generał armii Francuskich Sił Zbrojnych[2].
 Maurice Gamelin, ok. 1939 | |
 generał armii | |
| Data i miejsce urodzenia |
20 września 1872 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
18 kwietnia 1958 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1891–1940 |
| Siły zbrojne | |
| Główne wojny i bitwy | |
| Odznaczenia | |
       | |
Urodzony w stolicy Francji w 1872, pochodził z rodziny wojskowej[3]. W 1893 ukończył akademię wojskową w Saint-Cyr[1], z najlepszym wynikiem w swoim roczniku. Służył jako oficer piechoty w Algierii Francuskiej. Od 1906 był oficerem sztabowym[3].
Uczestnik I wojny światowej, walczył w I bitwie nad Marną we wrześniu 1914, w której przyczynił się do zwycięstwa wojsk Ententy[4]. Wziął również udział w bardzo ciężkiej i krwawej bitwie nad Sommą w 1916[5]. W latach 1914–1917 oficer sztabowy naczelnego dowódcy wojsk francuskich, marszałka Josepha Joffre'a[1]. W 1916 został najmłodszym francuskim generałem brygady[5]. Później dowodził jednostkami liniowymi[6]. W czasie tej wojny był dowódcą kolejno: brygady, dywizji i korpusu[7].
Po zakończeniu I wojny światowej doradca wojskowy w Polsce podczas wojny polsko-bolszewickiej[2]. Był wysyłany z misjami specjalnymi poza Europę. W latach 1919–1924 dowódca francuskiej misji wojskowej w Brazylii. W latach 1925–1926 walczył z Druzami w Syrii[1] (tłumił powstanie)[7]. Po powrocie do kraju zajmował wysokie i odpowiedzialne stanowiska[3]. Od 1930 zastępca szefa sztabu generalnego armii,[potrzebny przypis] w latach 1931–1935 szef sztabu generalnego armii francuskiej, od 1935 inspektor generalny armii[1] i przewodniczący Najwyższej Rady Wojennej[8]. Miał znaczny wpływ na politykę zagraniczną Francji. Uważał, że niedostateczne przygotowanie armii francuskiej do wojny nie pozwala na prowadzenie zdecydowanej polityki wobec Niemiec[6].
W 1935 kanclerz Rzeszy Adolf Hitler odrzucił traktat wersalski (przywrócił pobór do wojska i publicznie ogłosił remilitaryzację Niemiec)[9]. Gdy w marcu 1936 Niemcy przeprowadzili remilitaryzację Nadrenii (przygranicznej strefy zdemilitaryzowanej), Gamelin bezskutecznie nalegał na francuski rząd, by pozwolił mu przeciwdziałać wkraczając do Nadrenii[3].
W niedzielę 16 sierpnia 1936 na Zamku Królewskim w Warszawie Prezydent RP Ignacy Mościcki odznaczył go Wielką Wstęgą Orderu Odrodzenia Polski[10]. Po audiencji zwiedził Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie, obserwował pokazowe ćwiczenia, a następnie uczestniczył w śniadaniu, wydanym w kasynie oficerskim przez ministra spraw wojskowych, generała dywizji Tadeusza Kasprzyckiego. Tego samego dnia o godz. 18:20 wyjechał do Krakowa w towarzystwie szefa Sztabu Głównego, generała brygady Wacława Stachiewicza, szefa Oddziału II Sztabu Głównego, pułkownika dyplomowanego Tadeusza Pełczyńskiego, attaché wojskowego w Paryżu, pułkownika dyplomowanego Wojciecha Fydy i francuskiego attaché wojskowego w Warszawie, generała dˈArbonneau[11].
Od stycznia 1938 szef sztabu generalnego obrony narodowej. Rzecznik strategii defensywnej Francji, wynikającej z istnienia ochronnej linii Maginota[1]. Rozpoczął unowocześnianie i reorganizację armii francuskiej, na co rząd francuski wyasygnował 14 mld franków[7]. W 1938 nalegał jeszcze na premiera Édouarda Daladiera, by pozwolił mu podjąć działania przeciwko Niemcom związane ze sprawą Niemców sudeckich w Czechosłowacji, zakończoną układem monachijskim (29-30 września 1938). Gamelin bardzo nisko oceniał siłę militarną faszystowskich Włoch[3], sojusznika Niemiec. W maju 1939 podpisał z polskim ministrem spraw wojskowych, generałem Tadeuszem Kasprzyckim tajny protokół, na mocy którego Francja zobowiązała się, że w razie agresji niemieckiej na Polskę ma przyjść jej z pomocą, tj. wspierać ją akcjami bojowymi lotnictwa francuskiego od pierwszego dnia wojny, ograniczonymi działaniami zaczepnymi od trzeciego dnia wojny, a piętnastego dnia od mobilizacji generalną ofensywą[12].
Kwatera Gamelina mieściła się na terenie podparyskiego Zamku Vincennes[13]. W czasie II wojny światowej (od września 1939) był głównodowodzącym wojsk francuskich i brytyjskich[4] (sił sprzymierzonych na Zachodzie). Po ataku w 1939 Niemiec na Polskę (zob. kampania wrześniowa), po uzgodnieniach z Wielką Brytanią w Abbeville (zob. konferencja w Abbeville)[14][15] współautor tzw. dziwnej wojny, która doprowadziła ostatecznie do wstrzymania jakichkolwiek akcji przeciwko Niemcom na Zachodzie[1]. Jego strategia polegała na oczekiwaniu na atak Niemców, a następnie zniszczeniu ich[3]. Był raczej już wojskowym biurokratą niż żołnierzem. W tej wojnie okazał się dowódcą nieudolnym, który nie potrafił dostatecznie szybko reagować na niebezpieczeństwo[16]. Nie rozumiał nowoczesnej wojny[2].
Był współodpowiedzialny za klęskę Francji w 1940 (zob. kampania francuska 1940). Za porażkę z Niemcami i błędy w dowodzeniu odwołany 19 maja 1940 ze stanowiska naczelnego wodza, został zastąpiony przez starszego o pięć lat generała Maxime'a Weyganda. We wrześniu 1940, po upadku Francji aresztowany przez władze Vichy[1]. W 1942 stanął przed sądem w Riom (zob. proces w Riom), oskarżony o dopuszczenie do klęski Francji w 1940[6], jednak nie został skazany. W 1943 deportowano go do Niemiec[4], gdzie do 1945 (niemal do zakończenia wojny w Europie) był więziony w obozie koncentracyjnym[1] Buchenwald[2]. Został uwolniony przez wojska amerykańskie. Swoje wspomnienia na temat wojny pozostawił w trzytomowych pamiętnikach Servir (1946–1947)[6], tytuł polski: Służyć[17]. Zmarł w 1958[3] i został pochowany na paryskim cmentarzu Passy.
Seamless Wikipedia browsing. On steroids.
Every time you click a link to Wikipedia, Wiktionary or Wikiquote in your browser's search results, it will show the modern Wikiwand interface.
Wikiwand extension is a five stars, simple, with minimum permission required to keep your browsing private, safe and transparent.
