Kasyno wojskowe

Kasyna wojskowe – miejsce odpłatnego żywienia kadry, rodzin i innych osób na określonych warunkach. Stanowi wyodrębnione organizacyjnie i majątkowo gospodarstwo pomocnicze służby żywnościowej oddziału gospodarczego.

Kasyno oficerskie 8 Batalionu Saperów w Toruniu udekorowane z okazji uroczystości włoskich (1928)

Mała jadalnia kasyna oficerskiego 7 Pułku Ułanów Lubelskich (1935)

Organizatorzy 20 pułku piechoty przed kasynem oficerskim w Krakowie. W pierwszym rzędzie 2. od prawej płk Stanisław Schuster-Kruk

Nazwa ta wywodzi się od włoskiego słowa casino, czyli mały domek^[1]. Przeznaczony był na wspólną zabawę osób, które łączyło pokrewieństwo, sfera towarzyska lub inne więzy. W tworzącym się Wojsku Polskim urządzano je na wzór kasyn sił zbrojnych innych państw^[1]. W miarę upływu czasu kasyna rozszerzały swoją działalność. Organizowano w nich bale, zabawy taneczne, gry towarzyskie, spektakle teatralne, koncerty i turnieje sportowe^[1]. W kasynach witano przybywające i odchodzące rodziny wojskowe oraz były miejscem, w którym oficer mógł przeczytać prasę, posłuchać radia lub wypożyczyć książkę^[2].

Podział kasyn wojskowych

• stałe – garnizonowe, oddziałowe i reprezentacyjne^[2]
• sezonowe – w sezonowych domach wypoczynkowych (WDW)
• polowe – w czasie ćwiczeń i pokazów wojskowych.

Nakreślony w instrukcji z 1923 roku program budowy nowych kasyn zakładał, że powinny one posiadać salę jadalną (60 m²), salę zebrań oficerskich (200 m²), bibliotekę wraz z czytelnią, pokój gier, muzeum pułkowe, sanitariaty i kuchnię z zapleczem^[2]. W miarę rozwoju niektóre kasyna stały się prawdziwymi centrami życia społeczno-kulturalnego^[3]. Działalność kasyn wojskowych regulowały odpowiednie statuty, a najwyższą władzę nad nimi sprawowali dowódcy tych formacji czy oddziałów, którym gospodarczo były one podporządkowane^[4].

Decyzją MON w 2010 roku wszystkie kasyna wojskowe zostały zlikwidowane, bez względu na kondycję finansową i potrzeby lokalnej społeczności.

Zobacz też

Zobacz hasło kasyno w Wikisłowniku

• Kasyno oficerskie w Grajewie
• Kasyno Oficerskie w Krakowie

Przypisy

1. Kusiak 1992 ↓, s. 168.
2. Kusiak 1992 ↓, s. 169.
3. Kusiak 1992 ↓, s. 171.
4. Kusiak 1992 ↓, s. 173.

Bibliografia

• Franciszek Kusiak, Życie codzienne oficerów Drugiej Rzeczypospolitej, Warszawa: Państwowy Instytut Wydawniczy, 1992, s. 168–194, ISBN 83-06-02202-5.